เสร่อดีนักงั้นมึงก็ตายก่อนเลยเป็นไง

“นี่คุณยังไม่หายโกรธผมเรื่องนี้อีกเหรอ”

“ไม่ได้โกรธค่ะก็เราตกลงกันแล้วว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวชั้นแค่ไม่อยากถูกใครมากล่าวหามาว่าชั้นอีก”

มันก็จริงของเธออย่างที่เธอว่า..เธอมีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจในเมื่อควรเป็นเค้าเองที่จะต้องจัดการเรื่องส่วนตัวของตัวเองให้ดี ต่อให้เอ่ยคำขอโทษไปอีกกี่ครั้งเรื่องราวมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปความรู้สึกของเธอก็ไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยเช่นกัน

เขาไม่ได้พูดอะไรระหว่างทางเพียงแต่ขับรถตรงไปยังร้านอาหารแห่งใหม่ที่คิดว่าเธอน่าจะชอบเพื่อเป็นการชดเชยที่ทำให้เธอต้องรู้สึกไม่ดี

หญิงสาวนั่งตรงสายตาจ้องมองไปยังเส้นทางด้านหน้าเมื่อรถเลี้ยวเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเธอนั้นคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

“คุณรู้จักร้านนี้ได้ยังไง..”

คำพูดของเธอเรียกความสนใจจากชายหนุ่มได้ไม่น้อยเค้าเองก็หันมามองหน้าเธอเช่นเดียวกันเพราะ ไม่คิดว่าเธอเองก็จะรู้จักร้านนี้เช่นกัน

“คุณก็รู้จักร้านนี้เหมือนกันเหรอ”

“นี่เป็นร้านที่ฉันชอบมากับคุณปู่บ่อยๆ แต่ว่าตั้งแต่คุณปู่เสียไปฉันก็ไม่ค่อยได้มาอีก”

สายตาของเธอไหววูบลงเมื่อนึกถึงคนที่จะไปอยู่บนสรวงสวรรค์และยิ่งคิดถึงมากขึ้นไปอีกเมื่อตอนนี้เธออยู่ไหนร้านที่เป็นความทรงจำที่ไม่เคยเลือนลาง

“จริงๆ ผมก็รู้จักร้านนี้ได้ไม่นานหรอกเมื่อไม่กี่ปีก่อนนี้เอง ที่นี่ให้บรรยากาศเหมือนได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัดผมก็เลยชอบมาบ่อยๆ จนกลายเป็นร้านประจำอีกร้านนึงเลยแหละ”

เมื่อต่างคนต่างให้เหตุผลและความชอบของตัวเองเสร็จแล้วก็พากันลงจากรถเดินเข้าร้านไปน่าแปลกที่ทั้งสองคนมักจะมีความชอบอะไรคล้ายๆ กันอยู่เสมอแล้วก็กลายเป็นว่าสองคนนั้นพูดคุยกันถูกคอต่างจากในตอนแรกที่ต่างคนต่างตั้งแง่ไส่กันโดยที่ไม่รู้เลยว่าช่วงเวลาเหล่านั้นค่อยๆ เลือนลางจางหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“ฉันชอบนั่งที่โต๊ะนี้กับคุณปู่ค่ะ ทุกๆ อย่างที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยทั้งที่ฉันไม่ได้มานานมากแล้วขอบคุณนะคะ”

อรฤดีมองทุกอย่างด้วยแววตาเป็นประกายและรอยยิ้มอ่อนโยนราวกับกำลังทบทวนความสุขในอดีตที่เธอมองเห็นทับซ้อนอยู่ในตอนนี้ก่อนจะเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้าที่ทำให้เธอได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง

“ผมดีใจที่คุณชอบนะ”

สายตาคมลอบมองใบหน้าสวยตรงหน้าเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้ชวนเธอพูดคุยอะไรเพราะต้องการให้เธอได้ซึมซับกับความทรงจำอันแสนสุขของเธอต่อไปเรื่อยๆ 

ไม่รู้ทำไมเพียงแค่เห็นภาพตรงหน้าเค้าก็รู้สึกสบายใจรู้สึกเหมือนข้างในที่มันขาดหายได้ถูกเติมเต็มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หลายวันผ่านไป

“อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันงานแล้วนะลูก”

ฝ่ามือที่ แสน อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรักและหวังดีจากคนเป็นแม่ลูบลงเบาๆ ที่หัวทุยของลูกสาวถึงแม้เธอจะดื้อไปบ้างและแม้ตอนนี้เองเธอก็ยังพยายามขัดขืนและไม่เต็มใจกับการแต่งงานในครั้งนี้ที่ตนเองและสามีได้หมั้นไว้เอาไว้นั้น แต่เพื่อแม่แล้ว เพื่อความสุขของแม่เธอก็ยังยอมทำตาม..คิดแล้วก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดูจนบอกไม่ถูก

“อรยอมแต่งงานแล้วแม่ก็ต้องไปหาหมอตามที่หมอนัดทุกครั้งนะคะเข้าใจไหม”

“รู้จักต่อรองแม่ด้วยเหรอเด็กคนนี้โตมาแล้วเจ้าเล่ห์จริงๆ เลย”

“ก็แม่ดื้อนี่คะ แต่ยังไงอรก็รักแม่ที่สุดอยู่ดี”

ไม่ว่าจะโตแค่ไหนแต่หญิงสาวก็ยังสวมกอดแม่ของเธอเอาไว้ทั้งสองแขนแล้วก้มหน้าลงไปซุกไซ้สูดกลิ่นหอมที่เหมือนกับเป็นยาวิเศษทำให้เธอมีแรงฮึดสู้ต่อไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“นี่อรแม่จะบอกอะไรให้อย่างหนึ่งนะลูก คนเราถ้าหากว่าเป็นคู่กันแล้วอยู่คนละฟากฟ้าก็มาเจอกันได้อยู่ดีแต่ถ้าหากไม่ใช่คู่กันต่อให้ยืนจับมือกันแน่นแค่ไหนสักวันก็มีเหตุให้จำเป็นต้องปล่อยมือเชื่อความรู้สึกของตัวเองเชื่อหัวใจของตัวเอง”

“แม่ขอให้ลูกได้พบกับความรักขอให้ลูกมีความสุขไปชั่วชีวิตจนวันสุดท้ายและอย่าลืมใช้หัวใจมองอย่าใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งเข้าใจไหมลูก”

เสียงของคนเป็นแม่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรัก..เธอมีลูกสาวเพียงคนเดียวแน่นอนว่าสิ่งที่เธอเลือกให้นั้นต้องดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย 

สองมือเล็กๆ ของหญิงสาวที่ยังไม่พร้อมจะโตกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นในหัวก็คิดแย้งไปต่างๆ นาๆ กับคำพูดหวานหูของสิริวดี

“พรุ่งนี้ไม่มีธุระต้องไปไหนอรขอไปวัดนะคะแม่ อรอยากไปหาปู่”

“ได้สิ ให้แม่ไปด้วยไหม”

คุณแม่ยังสาวถามเสียงใสเพราะอรสนิทกับปู่มากตัวติดกันตลอด ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จนเติบโตมาแทบจะทุกช่วงชีวิตไม่ว่าตอนไหนที่หันมาก็จะมี คุณปู่คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ จวบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตก่อนที่คนเป็นปู่สัญญาว่าจะมาเป็นเทวดาคอยคุ้มครองเธออยู่ข้างกายไม่ห่าง

ไม่ว่าจะเรื่องดีหรือเรื่องร้ายเธอก็มักจะหาเวลาไปเล่าเหตุการณ์ที่พบเจอให้กับเทวดาของเธอฟังอยู่เสมอ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่อร ไปคนเดียวได้ค่ะ ไม่ได้ไปหาคุณปู่นานแล้วอร ว่าจะอยู่นานนิดนึง”

“งั้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะลูกกำลังจะมีงานมงคลโบราณเค้าถือ”

“ได้เลยค่ะเดี๋ยวอรจะรีบกลับไม่ต้องห่วงนะคะ”

“ไป..งั้นเข้านอนได้แล้ว ว่าที่เจ้าสาวแสนสวยของแม่”

สิริวดี ดึงผ้าห่มมาห่มให้กับดวงใจของเธอที่นอนอยู่บนเตียงมองเธอตาแป๋วด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับออกไปแยกย้ายกันพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น

“อรคิดถึงคุณปู่จังเลยค่ะถ้าคุณปู่อยู่ข้างๆ อรคุณปู่จะช่วยอรไหมคะอรยังไม่พร้อมเลย.. อรจะทำยังไงดีคะ”  

ดวงตาคู่สวยเริ่มหม่นลงเรื่อยๆ เมื่อพูดถึงเรื่องที่เธอกำลังลำบากใจ นี่มันคือทั้งชีวิตของเธอที่มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป 

“ช่วงนี้อรไม่ค่อยได้มาหาเลยปู่เหงาไหมคะ อรจะมาให้บ่อยเหมือนเมื่อก่อนะคะ”

พูดไปสองมือก็จัดแจกันดอกไม้ไปทั้งที่พูดอยู่คนเดียวแต่ก็ทำเหมือนมีคนที่เธอกำลังพูดคุยอยู่ด้วยจริงๆ ทำเอาคนที่กำลังแอบมองอยู่เงียบๆ ถึงกับหัมมองซ้ายมองขวาด้วยความกังวล

“อื้อปู่จำได้ไหมคะวันเกิดอรเดือนหน้าแล้วน้าาอย่าลืมมาหาอรด้วยนะคะ”

“ถ้าคิดถึงกันขาดนั้นก็ตามไปอยู่ด้วยกันเลยสิ!”

“สวบบ!  กรี้ดดดดด! ปล่อยนะ ๆ ปล่อยชั้น!!”

ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่จับกระสอบสวมศีรษะของเธอไว้ในทันทีแล้วมัดเชือกรอบตัวเธอไว้แน่นก่อนจะจับอุ้มยกขึ้นพาดบ่าแล้วรีบเดินดุ่มๆ ตรงไปขึ้นรถตู้ที่แอบจอดไว้ 

“กรี้ดดดดด! ช่วยด้วย! ช่วยด้วยยย !!”

อรฤดีพยายามร้องให้ดังที่สุดเผื่อว่าจะมีใครมาเห็นหรือได้ยิน .. ซึ่งก็จริง เพราะแม่ของเธอได้โทรให้ว่าที่ลูกเขยนั้นตามมาเพราะเป็นห่วงลูกสาว 

เมื่อเห็นเขาก็รีบโทรแจ้งตำรวจแล้วจึงรีบเข้าไปช่วยว่าที่เจ้าสาวของเขาในทันที 

“เห้ยหยุดนะเว้ย! ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้!”

เสียงของจอมทัพที่ตะโกนพูดออกมาทำให้อรฤดีโล่งในขึ้นมาไม่น้อย

“คุณ! คุณช่วยชั้นด้วย! ชั้นกลัว! อั่กก!” 

คนร้ายโยนเธอเข้าไปในรถตู้จนร่างเล็กกระแทกอย่างแรงจนจุกเจ็บจนแทบร้องไม่ออก ก่อนจะได้ยินเสียงต่อสู้กัน

“ผลั่วะๆ!”  หมัดหนักๆ ถูกต่อยเข้ามาที่ใบหน้าของจอมทัพหลายทีจนเขาเซล้มลงไปกองกับพื้นถึงจะเคยเรียนฝึกวิชาป้องกันตัวมาบ้างแต่ด้วยขนาดตัวที่ใหญ่เกินไปนั่นถือว่าเป็นอุปสรรคไม่น้อยเลยทีเดียว ..  แล้วสายตาคมก็หันมองรอบๆ ตัวเพื่อหาตัวช่วยก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากิ่งไม้ใกล้ๆ ฟาดกลับไปหลายทีจนครร้ายเลือดไหลอาบหน้า 

“เสร่อดีนักงั้นมึงก็ตายก่อนเลยเป็นไง !”

คนร้ายที่ต้องเก็บงานให้ได้พูดออกมาด้วยความเดือดดาลงานนี้จะมีคำว่าพลาดไม่ได้เด็ดขาด ก่อนจะหยิบไม้ขึ้นมาบ้างแล้วฟาดใส่จอมทัพในทันที 

ยิ่งได้ยินเสียงอรฤดีก็ยิ่งใจคอไม่ดี แล้วก็ยิ่งลนลานพยายามแก้มัดเชือกที่มือตัวเองไม่หยุด 

“ผลั่วะ! .. ผลั่วะ !”

เสียงชายทั้งสองต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายเลือดสีแดงฉาดอาบไปทั่วทั้งหัว ทั้ง คิ้ว ทั้งปาก และตามร่างกายไม่ได้ต่างกัน ก่อนที่คนร้ายจะล้วงหยิบมีกพกในกระเป๋ากางเกงออกมา

“อยากจะเป็นพระเอกมากนักหรอมึง.. ตายซะ!”  ปั้ง!…