ผมก็รักคุณ.

ช่วงค่ำ 

ณ บาร์แห่งหนึ่ง … ที่เสียงเพลงดี บรรยากาศดี อาหารอร่อยไร้ที่ติ แต่หญิงสาวสวยที่กำลังจ้องมอง โทรศัพท์มือถือตรงหน้ากลับดูไม่ค่อยจะกลมกลืนกับบรรยากาศในตอนนี้สักเท่าไหร่

ข้อความที่ถูกส่งไปยังคนรักของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าไม่แม้จะถูกเปิดอ่านหรือรับสายเพื่ออธิบายใดๆ มีเพียงความเงียบงั้นที่ชวนให้เธอคิดมากและอดระแวงไม่ได้จนต้องออกมาหาที่นั่งดื่มเพื่อหวังว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จะช่วยให้เธอรู้สึกดี หรือลืมเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ ลงไปได้บ้าง

อึก อึก..

เสียงเจ้าของลำคอสวยระหงจับแก้วไวน์สีสวยยกขึ้นมากระดกทีเดียวจนหมดพร้อมกับส่งสัญญาณให้พนักงานเสิร์ฟเติมแก้วใหม่ให้ในทันที

“ขอผมนั่งด้วยคนนะครับ”

เสียงทุต่ำที่แสนจะคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลังทำให้คนที่ยังพอจะมีสติหลงเหลืออยู่บ้างรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในทันที

“ฉันอยากอยู่คนเดียวอย่ามายุ่งได้ไหม”

ลูกปัดกรอกตามองบนพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ ออกมาให้อีกฝ่ายเห็นแต่นั่นดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ได้ใส่ใจถือสาเธอเลยแม้แต่น้อย

“ใจร้ายกับผมเสมอเลยนะครับ .. พูดดีๆ กับผมบ้างไม่ได้เหรอผมเป็นห่วงคุณนะ”

แท้ที่จริงแล้วเขาคนนั้นใช่ใครที่ไหนสาเหตุที่เธอไม่อยากจะพูดดีด้วยกับเขานั่นก็เพราะว่าเขาคือ   ดนัย ชยางกูล โชติวรรธน์  ว่าที่คู่หมั้นที่ถูกทางผู้ใหญ่ติดต่อจับจองเอาไว้ดองกันนั่นเอง

“แต่ชั้นไม่ต้องการ ชั้นไม่เคยต้องการคุณก็น่าจะรู้ดียังจะพยายามเพื่ออะไรคะ… ชิ!”

ลูกปัดหันมาแว้ดใส่ในทันทีความดีความห่วงอะไรจากเขาเธอไม่ต้องการทั้งนั้นคนที่เธอรักคือจอมทัพเพียงคนเดียวเท่านั้นไม่ว่ายังไงเธอก็จะต้องทำให้เขากลับมาหาเธอให้จนได้ 

“ผมรู้อยู่แล้วปัด.. ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงกับผมแต่วันนี้คุณเมามากแล้วนะ ขอให้ผมนั่งเป็นเพื่อนคุณได้ไหม” 

“เหอะ..เพื่ออะไร จะทำให้ชั้นดูแย่ในสายคนอื่นไปอีกถึงเมื่อไหร่กันแค่นี้มันยังไม่สาแก่ใจคุณอีกหรือไง” 

เธอปรายสายตาไปมองเขาเล็กน้อยแล้วยกแก้วในมือขึ้นมาดื่มซึ่งดนัยเองก็ไม่ได้สนใจฟังคำตัดพ้อที่เธอพูดอีกต่อไปแถมยังถือวิสาสะนั่งลงในทันที จะให้ทำยังไงก็เขาเป็นห่วง.. ถึงแม้เธอจะดูร้ายๆ พูดจาแรงๆ ใส่เขาแต่นั่นก็เป็นเพราะเธอถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจเขาเข้าใจดี 

และพร้อมที่จะอภัยให้เธอเสมอ ... จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็เธอเป็นรักแรกและรักเดียวของเขามาโดยตลอดไม่มีใครเข้ามาแทนที่เธอได้เลยแม้ว่าเธอจะไม่เคยหันมามองหรือจะพูดจาทำร้ายจิตใจมากขนาดไหนก็ตาม

สายตาคมจ้องมองดูใบหน้าสวยเย่อหยิ่งตรงหน้าที่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเศร้าเขาไม่ได้ห้ามทำเพียงนั่งร่วมโต๊ะกับเธอเงียบๆ เท่านั้น

แก้วแล้วแก้วเล่าที่เขาเฝ้ามองดูเธอยกกระกดดื่มกลืนลงคอลูกปัดทำให้ดนัยเข้าใจและได้เรียนรู้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งว่าต่อให้อยู่ใกล้กันแค่เอื้อม ต่อให้เกิดมาคู่ควรกันมากขนาดไหนหรือแม้แต่เราจะมอบความรักให้ไปมากเท่าไหร่แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ต้องการมันก็ไร้ค่าอยู่ดี .. 

อันที่จริงถ้าหากว่าเธอได้เจอกับความรักที่ดีและมีความสุขเขาก็จะไม่วุ่นวายอะไรและพร้อมจะเดินจากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ทันที แต่สิ่งที่เข้าเฝ้ามองดูนั้นมันทำให้ทุกครั้งที่เห็นมันเจ็บอยู่ในอกลึกๆ ตลอดมา .. ถ้าเป็นเขา.. ถ้าเป็นเขาสักครั้งเขาจะต้องทำให้เธอมีความสุขได้แน่ๆ .. 

“จอมคะ.. คุณมาหาปัดแล้วใช่ไหม อย่ากลับไปอีกเลยนะคะ คุณอยู่กับปัดนะคะจอม…” 

อยู่ๆ ลูกปัดก็เงยหน้าขึ้นมาพูดกับดนัยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานปนน้อยใจถึงจะรู้ว่าเธอเมามากแต่ก็ยังแอบดีใจอยู่ไม่น้อยที่เธอจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาหวานเชื่อมเป็นประกายอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน 

“คุณเมามากแล้วนะควรกลับได้แล้ว” 

“งั้นคุณก็พาปัดกลับสิคะจอม คืนนี้คุณอยู่กับปัดนะคะ”

ด้วยความเมาจนเห็นคนที่เอาแต่คิดถึงมานั่งอยู่ตรงหน้าแถมยังออดอ้อนยั่วยวนทั้งสายตาและท่าทางหวังมัดใจให้อีกคนอยู่เคียงข้างตนเอง.. และแน่นอนว่าเธอทำสำเร็จเพียงแต่คนตรงหน้าเธอนั้นไม่ใช่คนที่เธอกำลังคิดถึงแต่เป็นคนที่เธอไม่เคยคิดจะรักเลยต่างหาก 

“ไปครับกลับได้แล้ว ค่อยๆ เดินนะ ..” 

ดนัยประคองลูกปัดให้ลุกขึ้นเดินไปอย่างใจเย็นขอให้ได้อยู่ข้างๆ ได้ใกล้ชิดเธอต่อให้เธอจะเห็นเขาเป็นอะไรก็ไม่สำคัญ 

สายตาที่เต็มไปด้วยความรักหันมาทอดมองคนที่หลับไปเพราะความเมายิ้มๆ ก่อนจะขับรถตรงออกไปยังคอนโดของตนเอง

“ผมรักคุณมากนะครับปัด..”

ดนัยค่อยๆ วางลูกปัดลงบนเตียงหลังจากที่อุ้มเธอมาตั้งแต่รถจอด แต่สองแขนเรียวก็คล้องคอเขาเอาไว้แน่ก่อนจะกระชับกอดเอาไว้

“อยู่กับปัดนะคะจอม ปัดรักคุณนะคะ “

“ผมก็รักคุณ..”

สิ้นเสียงบอกรักแหบพร่าริมฝีปากหนาก็ประกบจูบแนบสนิทกับริมฝีปากบางที่เผยอรอรับสัมผัสอันหอมหวานด้วยความเต็มใจความคิดถึง ความโหยหาถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น สองกายแนบชิดกอดก่ายเติมเต็มกันและกันราวกับเปลวเพลิงที่ค่อยๆ ลุกลามโชตช่วง 

ฝ่ามือหนาลูบไล้ผิวกายนวนเนียนที่เคยเป็นเจ้าของด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจจะหยั่งถึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าโยนทิ้งไปจนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่คุ้นตา .. 

“ผมรักคุณ.. ปัดก็รักคุณค่ะ”

สิ้นคำบอกรักหวานหูก็เป็นเสียงครางหวานที่เต็มไปด้วยความสุขที่ถูกเติมเต็มครั้งแล้วครั้งเล่า สัมผัสเร่าร้อนเกินห้ามใจถูกปรุกเร้าด้วยจังหวะขยับโยกเอวหนาที่ถาโถมเข้ามาจนสองขาสั่นเทาจังหวะหัวใจเต้นรัวจนเหนื่อยหอบ 

เสียงร้องครางหวานดังเคล้าคลอเสียงทุ้มต่ำด้วยความเสียดเสียวเกินห้ามใจ … 

“ผมรักคุณ..อึก ซี้ดด อ๊าา”

คำพร่ำบอกรักแนบชิดลำคอขาวก่อนจะซุกใบหน้าลงไปขบเม้มดูดดึงในจังหวะสุดท้ายก่อนที่จะปลดปล่อยความรักทั้งหมดเข้าไปในตัวเธอ.. ครั้งแล้วครั้งเล่า .. 

สามวันต่อมา 

ช่วงเวลาสามวันที่จอมทัพและอรฤดีใช้เวลาอยู่ด้วยกันถึงแม้จะนอนคนละห้องแต่หลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน สายตาที่เคยแข็งกร้าวยามมองจ้องกันนั้นอ่อนโยนกว่าเก่า ความเป็นห่วงเป็นใยที่ไม่เคยมีก็มีให้เห็น และยังแชร์ความคิด หลายๆ อย่างให้แก่กันอีกต่างหาก 

“อ่าว คุณจะออกไปไหนเหรอ” 

“ครบสามวันแล้วนี่คะ ชั้นมีนัดกับเพื่อนแล้วคุณล่ะ ไม่ออกไปไหนเหรอ” 

“ให้ผมไปส่งไหม”

“ไม่ๆ ชั้นมีธุระหลายที่ไม่รบกวนคุณดีกว่า” 

คนเป็นสามีพยักหน้ารับเบาๆ มองตามหลังคนที่เดินออกไปในหัวก็คิดถึงว่าเขาควรจะออกไปที่ไหนดีหรือเปล่านะ.. 

ตืดดด  ตืดดด 

นี่ไงแค่คิด..ถึงจะไม่เจาะจงแต่รับรองได้ว่ามีเรื่องให้ออกไปข้างนอกแน่นอน

“ครับปัด..”

“นี่จอมลืมปัดแล้วจริงๆ เหรอคะ ไหนจอมบอกว่าจะไม่หายไปไงคะแล้วนี่อะอะไตอนนี้คุณอยู่ไหนคะ ปัดไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ไม่รู้แหละวันนี้ปัดต้องเจอคุณให้ได้ปัดจะรอคุณอยู่ที่ร้านประจำของเรานะคะ” 

ยังไม่ทันที่จอมทัพจะได้พูดอะไรคนเอาแต่ใจก็รีบตัดสายไปเสียแล้วเขาส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกับคิดอะไรได้บางอย่างที่เห็นทีเขาจะต้องลงมือทำเสียที เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันชัดเจนแล้วทั้ง การกระทำ และหัวใจ.. 

คิดได้อย่างนั้นก็รีบสาวเท้าเดินตรงไปที่รถคันโปรดของตัวเองแล้วขับออกไปในทันที