Ep.11 มาโซคิสต์ (2)

หลังจากทักกันหลังจากนั้น ฉันก็รอโหนตากผ้าปูที่นอนที่โซฟาอย่างว่าง่าย แถมยังยืมเสื้อเขามาใส่ด้วย... โดยที่ไม่ใส่บรา เพราะปวดหน้าอกนิดหน่อยเพราะแรงขยำของโหน

เสื้อโหนหอมน้ำยาปรับผ้านุ่ม เป็นกลิ่นที่ละมุนไม่เข้ากับเขาเลย

โหนเดินเข้ามาหลังจากที่ฉันแอบดมฟุดฟิดอยู่กับเสื้อยืดของเขาไม่กี่นาที ฉันรีบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทำเป็นไม่ได้ดมเสื้อเขาแล้วทำท่าทางปกติ ในขณะที่หน้าแดงตอนที่เห็นว่าเขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงบ็อกเซอร์ ร่างกายโหนที่เปลือยท่อนบนทำให้ฉันนึกไปถึงเรื่องที่เรา...

แง

“เหม็นกลิ่นบุหรี่มั้ยวะ” เขาเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า มือก็ไล่กลิ่นควันบนตัว

“เหม็น” ฉันตอบ แล้วเอานิ้วปิดจมูก “คนตัวเหม็น”

“ไอ้นี่” เขาพูดขำๆ แล้วขยี้หัวฉันไปหนึ่งทีด้วยความเอ็นดู “แต่ก็ไม่เท่าคนที่เสียวจนฉี่ราดหรอกมั้ง”

พอเขาพูดถึงเรื่องนี้หน้าฉันก็หงอยสนิทใจ ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตาเขา

“... รังเกียจเหรอ”

“ว่าไงนะ” โหนย้อนถามเมื่อเห็นว่าฉันพูดเสียงเบา ฉันเลยเบ้หน้าออกมา

“หะ... โหนรังเกียจใช่มั้ยอ่ะ ก็เราฉี่ราดใส่โหนตอนที่มีอะไรกัน” ฉันพูดแล้วก็น้ำตาคลอ เพราะขายหน้าเกินทน โหนคงชอบฉันไม่ลงแล้วล่ะ พอได้เห็นฉันทำตัวน่าเกลียดแบบนี้ “เรา...”

“พูดบ้าอะไร” แต่ฉันก็ต้องชะงักเมื่อโหนแทรกขึ้นมาทันที เขานั่งยองๆ ลงตรงหน้าฉัน และเพราะฉันตัวเล็กแถมนั่งอยู่ ใบหน้าเขาเลยอยู่ใกล้มาก “เธอเรียนหมอมาไม่ใช่เหรอ เพศศึกษาคงเคยเรียนมั้ง”

“...”

“ผู้หญิงเวลาถึงจุดสุดยอดมีหลายแบบ แต่ถ้าเสียวมากฉี่พุ่งทุกคน” ฉันเบิกตาโต “มันก็แค่บ่งบอกว่า เราแม่งเด็ดมากจนทำเธอถึงจุดสุดยอดได้”

ฉันอ้าปากค้างออกมาเมื่อได้ยินคำพูดเข้าขั้นหลงตัวเองของเขา ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็ตาม โหนฉีกยิ้มร้าย ก่อนที่จะรู้สึกว่าใบหน้าเขาจะเข้ามาใกล้อีก

และดูเหมือนว่าจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“...”

“ไว้จะทำให้ฉี่แตกอีกนะ... เมียขา”

[พาร์ท : โหน]

เสื้อยืดของผมพออยู่บนตัวชูใจที่ตัวเล็กกว่า มันก็ดูสวยดี

ผมฉีกยิ้มอยู่คนเดียวหลังจากเดินลงมาจากตึกเธอ ได้เสื้อคืนมาเมื่อก่อนหน้านี้ กลิ่นตัวชูใจติดอยู่บนเสื้อ ทำเอาไม่อยากจะซัก

ผมจุดบุหรี่ขึ้นดูดตอนที่เดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ นึกถึงภาพชูใจตอนอยู่ใต้ร่างแล้วฮึกเหิมคนเดียว รอยข่วนเธอที่หลังผมยังเจ็บแสบเล็กๆ ผมกุมอกตัวเองที่ใจเต้นแรงกว่าครั้งไหน เพราะฤทธิ์เสน่ห์ของเธอ

เวลาอยู่ใต้ตัว เซ็กซี่งี้นี่เอง

ชิบหาย

“ลงหน่อยได้มั้ยวะ” ผมพึมพำกับตัวเองเมื่อรู้สึกได้ว่าท่อนเอ็นในกางเกงยีนส์ตัวเก่งลุกชัน นึกอยากขึ้นไปละเลงรักเธออีกสักรอบ แต่ชูใจคงไม่ไหวแล้วว่ะ

ช่างเหอะ เอาเป็นว่าวันนี้แม่งสุขที่สุดในโลก

ผมขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์อย่างลวกๆ สตาร์ทรถแล้วจะขับกลับบ้าน แต่เหมือนว่าเพื่อนจะโทรมา เลยต้องรับก่อน

ติ๊ด

“ว่าไง”

[มาเอาปากกระแทกเหล้าหน่อยปะไอ้โหน] เป็นไอ้รัก ไอ้เหี้ยโล้นที่โทรมา หลังจากไอ้พันแยกไปผมก็ตัวติดกับพวกมันเพราะไม่อยากจะคบใครนอกจากนี้ หลังจากเจ็บจากไอ้พันผมก็ไม่อยากสุงสิงกับเพื่อนใหม่

ผมที่คาบบุหรี่ค้างไว้ถุยทิ้ง นึกไปถึงร่างเล็กในห้องที่จากมา

“ไม่ว่ะ ช่วงนี้จะพักก่อน”

[เอ้า ไมวะ] ผมฉีกยิ้มออกมา นึกขำอยู่คนเดียว

“เมียไม่ให้แดก”

ผมขับมาถึงตึกตัวเอง คีบบุหรี่อีกมวนจะจุดสูบ แต่ก็เหมือนจะเห็นว่ามีคนอื่นรออยู่ใต้ตึก

ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเป็นไอ้พันที่มากับเพื่อนอีกคน ที่จำได้ลางๆ ว่าเป็นกลุ่มวิทยาลัยอื่นที่มันเริ่มหันไปคบ

มันมากันแค่สองคน ดูก็รู้ว่ามาเพื่ออะไร

ผมก็พอรู้เรื่องไอ้พันเวลาที่ทำกับคู่อริว่ามันชอบดัก ชอบหมาหมู่ แต่ไม่คิดว่าวันนี้ผมจะมาเจอมันกับตัวเอง

ผมแค่นหัวเราะ ก้มหน้าลงซี๊ดบุหรี่แล้วเดินผ่านพวกมันไปโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองแม้แต่เสี้ยวตา

“มึงคงพูดจริง เรื่องที่ว่าจะยอมเป็นศัตรูกับกูแทนที่จะเลิกยุ่งกับชูใจ” ไอ้พันโพล่งขึ้นมาโดยที่ไม่มองหน้า ผมชะงักเท้าทันที “มึงคงรักชูใจจริงๆ”

“มึงเองก็คงรักชูใจมาก” ผมย้อนกลับ โดยที่ไม่หันไปมองหน้าเพื่อนตายที่ตอนนี้กำลังกลายเป็นคนแปลกหน้า “ถึงขนาดมาดักรอกูใต้ตึก”

“...”

“อยากรู้เหรอไอ้พัน” คราวนี้ผมหันกลับไปจ้องหน้ามัน แล้วฉีกยิ้ม

“...”

“ว่ากูเพิ่งกลับจากมาส่งชูใจใต้ตึก หรือเพิ่งออกมาจากห้องเธอ”

พลั่ก!

ไอ้พันต่อยหน้าผมทันที มันในตอนนี้ก็แค่คนที่อกหักจากผู้หญิงคนนึงที่หันไปคบกับเพื่อนสนิทตัวเอง ผู้หญิงที่มันเองก็มองว่าเธอล้ำค่าพอๆ กับผม คงทนไม่ได้ถ้าเธอคนนั้นต้องเสียซิงให้เพื่อนตัวเอง

“หยามกันมากไปมั้ยวะ” มันพ่นคำพูดออกมา ผมที่เซไปข้างหลังขบกรามแน่นเพราะคางบิดไปนิดหน่อย “มึงคงไม่รู้ว่ากับเรื่องชูใจกูจะทำอะไรได้บ้าง”

ผมสวนมันด้วยการต่อยมันไปเป็นครั้งแรก เหมือนกับครั้งแรกที่มันต่อยผมเมื่อกี้เพราะเรื่องผู้หญิง

“มึงมันก็แค่คนพาลไอ้พัน” ผมสบถออกมา ในขณะที่เพื่อนที่มากับมันจะเข้ามาล็อคคอผมไว้ “ถ้ามึงจะมาเพื่อพาลกะกูเรื่องที่ชูใจเป็นเมียกู มึงมันก็แค่ไอ้พวกขี้แพ้คนนึง!”

พลั่ก!

“อย่างน้อยกูก็รู้ว่าควรทำยังไงกับเพื่อนสนิท ไม่ได้หักหลังกันเหมือนมึง!” มันต่อยผมที่แรงด้อยกว่าเพราะโดนล็อคคอไว้ ผมหน้าหันไปตามแรงหมัด รับรู้ได้ถึงเลือดที่คาวคลุ้งอยู่ในปาก

มันแรงดีเกือบพอๆ กับผม ที่พาพวกมานี่ก็คือคิดจะยำผมให้เละ

หรือถ้าไม่ใช่ ผมก็ไม่ให้ชูใจกับมันแน่

“ก็เอาดิ” ผมฉีกยิ้ม แค่นหัวเราะออกมาอย่างเลือดร้อน “ถ้าต่อยกูแล้วมึงคิดว่าจะได้ชูใจก็ทำไป”

“...”

“แต่ถ้าเอากูไม่ตายวันนี้ มึงก็จะยังไม่มีสิทธิ์เหมือนเดิม!!”

ไม่ตายว่ะ แต่ก็สะบักสะบอมได้ที่

ผมเดินเซไปเปิดประตูห้องพักตัวเอง สภาพที่เต็มไปด้วยเลือดที่เกรอะกรังอยู่ที่จมูก ผมไขกุญแจเข้าไป แล้วตรงไปที่ห้องน้ำ จ้องหน้าตัวเองในกระจกที่ชัดขึ้นมาว่าหน้าผมมันเละแค่ไหน

ผมเปิดก๊อกน้ำ วักน้ำมาลูบหน้าตัวเอง ล้างเลือดออกจากแผล แม่งแสบ แต่ที่เจ็บแสบกว่าคือใจผมที่ตอนนี้มันโคตรเจ็บใจ

เจ็บใจกับคนที่ผมเคยเรียกมันว่าเพื่อน

มันก็คงผิดที่ผมเอง ที่รู้ว่ามันชอบชูใจ แต่เพราะผมชอบเธอมาก่อน ชอบมาตั้งแต่ ม.ต้น การที่เพื่อนชอบเหมือนกันมันจึงไม่เป็นอุปสรรคกับผม ผมยังคงรักชูใจต่อไป ในขณะที่มันเองก็ยอมแพ้ไป

แล้ววันนี้ วันที่ผมสมหวังกับผู้หญิงที่ผมแอบรักมาหลายปี มันจะมาทำแบบนี้กับผมเหรอวะ เพราะแค่ทนไม่ได้ที่ชูใจกับผมพร้อมที่จะมีอะไรกันแล้ว ชูใจยอมเป็นของผม

นี่มันก็แค่อาการแพ้แล้วพาล กูจะไม่ยอมเด็ดขาด

ผมเดินเซไปที่เตียง ล้มตัวเอาหน้าซุกกับหมอน ก่อนที่จะหลับตาลง มือที่อยู่ข้างลำตัวของผมกำหมัดแน่น คำว่าเพื่อนไม่มีอีกต่อไป ถ้าเกิดว่ามันทำผมได้เลือดขนาดนี้

ผมเป็นคนรักแรงเกลียดแรง ถ้าใครมาทำผมก่อน ผมเองก็จะสวนกลับไปในระดับที่เทียบเท่ากัน

ในเมื่อมันพร้อมที่จะแย่งเมียกู กูก็พร้อมที่จะปกป้องเธอเหมือนกันว่ะ

แต่

‘กูทักชูใจไปว่ารักเธอมานาน แล้วเธอก็เหมือนว่าจะให้โอกาสกูด้วยว่ะ’

คำพูดทิ้งท้ายของไอ้พันหลังที่รุมผมจนพอใจ ที่ผมไม่คิดจะปักใจเชื่อ ก็ดันสะกิดต่อมน้อยใจเล็กๆ ของผมขึ้นมาจนได้

ทำแบบนี้ไม่ได้ดิ เธอเป็นเมียเค้าปะ ชูใจ

[จบพาร์ท : โหน]