ตอนที่7 หนี(1)

ตอนที่​ 7​ หนี

คอนโดหรูแห่งหนึ่ง

ตุลย์ยืนอยู่ที่หน้าห้องของธีแล้วเคาะประตูแรงๆ​ อย่างไม่มีความเกรงใจห้องข้างๆ​

“เปิดประตูไอ้ธี!” มือแกร่งทุบประตูระรัว​ “กูรู้ว่ามึงอยู่ข้างใน”

แกร็ก!

เสียงประตูถูกเปิด​

ธีมองหน้าตุลย์พลางขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม​ “มึงมาเอะอะโวยวายอะไรวะ”

ตุลย์ไม่พูดไม่จา เขาผลักประตูแล้วย่างกรายเข้าไปแบบคนเสียมารยาท​ กวาดสายตามองรอบๆ​ เพื่อหาผู้เป็นเมีย​ “หลินอยู่ไหน?!”

ธีปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้า​ “กูก็ไม่รู้​”

พึ่บ!

คอเสื้อธีถูกดึงทึ้งด้วยมือของตุลย์​ “มึงอย่ามาโกหกนะไอ้ธี มึงเป็นคนพาหลินหนีมา มึงจะไม่รู้ได้ไง!”

“กูไม่รู้จริงๆ​ หลินมากับกูก็จริงแต่ว่าเธอขอให้จอดแล้วขึ้นแท็กซี่ไป​โดยที่ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน”

“โกหก!”

“กูพูดความจริง​ จะเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจมึง” ธีดึงมือตุลย์ออก​

“แม่ง!” ตุลย์ยืนเท้าเอวอย่างหัวเสีย

ก็อกแกร็ก!

เสียงดังมาจากห้องนอนของธี​ ตุลย์เบิกตาโพลงแล้วรีบเปิดเข้าไปดูทันที​ ไอ้เวรนี่มันต้องซ่อนเมียของเขาไว้ในห้องแน่ๆ

“ไอ้ตุลย์…” ธีร้องห้ามแต่ก็ไม่ทัน

ภาพที่ตุลย์เห็นตรงหน้าคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่ปลายเตียงแล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียก “ต้องตา…” นี่ไม่ใช่เมียที่ตามหาแต่เป็นน้องสาวแท้ๆ​ ของเขา​ ทำไมเธอถึงมาอยู่กับไอ้ธีได้

“พี่ตุลย์!” ต้องตาเรียกชื่อพี่ชายด้วยความตกใจ

“มาอยู่นี่ได้ไง​ แล้วทำไมมีแค่ผ้าขนหนูพันตัวแบบนั้น?!”

“คือพี่ตุลย์อย่าพึ่ง…”

พลั่ก!

หมัดหนักถูกต่อยเข้าหน้าของธีอย่างแรง​ ตุลย์โมโหมากจนอะไรก็ฉุดไม่อยู่​ “ไอ้เหี้ยธี! มึงทำอะไรน้องกู”

“กูไม่ได้ทำ!” ธีตะโกนบอกเสียงดังพลางใช้แขนบังใบหน้าไว้​ “มึงใจเย็นๆ​ แล้วฟังก่อนดิวะ”

“ฟังเหี้ยไร​ น้องกูอายุแค่สิบห้าเองนะ​ มึงพรากผู้เยาว์​แล้วไอ้เวร!”

“พรากเหี้ยอะไร​ กูบอกว่ากูไม่ได้ทำอะไรน้องมึงเลย​ ฟังหน่อยสิ!”

“ใช่​ พี่ธีไม่ได้ทำอะไรตาเลย​ พี่ตุลย์ใจเย็นๆ” ต้องตาพูดพลางรีบหลบไปใส่เสื้อผ้าจนเสร็จก่อนจะออกมาห้ามพี่ชายหัวร้อน​ “พี่ตุลย์หยุดก่อน!”

เสียงดังของน้องสาวทำให้พี่ชายหยุดการกระทำแล้วผละตัวออกจากคนที่เขาประทุษร้าย​

“พ่อกับแม่รู้มั้ย” ถามน้องสาวแล้วหันไปมอง

“ทำไมพ่อแม่ต้องรู้​ ตาไม่ได้ทำอะไรผิด”

“มึงฟัง​ กูกับต้องตาไม่ได้มีอะไรแบบที่มึงคิด​ มึงกำลังเข้าใจผิด” ธีพยุงตัวลุกขึ้นแล้วพยายามจะอธิบายให้เพื่อนฟัง​ “ตอนกำลังจะขับรถกลับคอนโด​ กูเห็นต้องตากำลังโดนกลุ่มเพื่อนกลั่นแกล้งกูเลยเข้าไปช่วย”

“ใช่ค่ะ” ต้องตาสมทบ

“แล้วทำไมน้องกูอยู่ในสภาพนี้?”

“เนื้อตัวเลอะเทอะไปหมด​ มอมแมมอย่างกับลูกหมา ครั้นจะปล่อยให้กลับบ้านสภาพนั้นคงจะดูใจดำ” ธีเลยให้เด็กสาวขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่เขาไปหาซื้อมาให้

“…” ตุลย์เงียบ

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยอธิบาย​ แต่ไอ้คำว่าตามอมแมมเหมือนลูกหมาก็เกินไปอะ​ ชิ!” คนตัวเล็กกอดออกแล้วย่นหน้า

“ก็มันจริง”

“มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ทำอะไรตา”

“พันเปอร์เซ็นต์​” เขาไม่คิดจะพรากผู้เยาว์​หรอกนะ

“เออ​ งั้นก็แล้วไป”

“แค่นี้”

“แล้วมึงจะเอาแค่ไหน?”

“ต่อยหน้ากูซะยับจนหมดหล่อขนาดนี้นี่ขอโทษสักคำมีปะวะ”

“ทำไมต้องขอโทษ​ มึงแม่งเหี้ยพาเมียกูหนี”

“กูแค่ทำตามคำขอเฉยๆ​ อีกอย่างตอนนี้หลินหนีไปไหนกูก็ยังไม่รู้เลย”

“…” ตุลย์ลอบถอนหายใจ​ เสยผมขึ้นแล้วดึงทึ้งก่อนจะปล่อย​ “กลับบ้านเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขาบอกกับน้องสาวแล้วเดินนำออกไปจากห้อง

“ค่ะ” ต้องตาหยิบกระเป๋ากับเสื้อผ้าที่สกปรกมาหอบหิ้วในอ้อมอกก่อนจะยกมือไหว้ธีแล้วเดินตามพี่ชายออกไป

“…” ธีใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปากแล้วยกยิ้มน้อยๆ​ “ตามหาเมียขนาดนี้แต่ปากยังบอกว่าไม่รัก” ส่ายหน้าให้กับความปากแข็งของเพื่อนตัวเอง​ รักก็แค่บอกว่ารัก​ มันยากตรงไหนกันนะ

บ้านนันทพิวัฒน์

ตุลย์มาส่งต้องตาที่บ้านแล้วก็ถือโอกาสเข้าไปหาพ่อกับแม่ด้วยเลย​ เขาเองก็มีเรื่องอยากจะถาม เผื่อหลินจะแวะมาที่นี่และบางทีพ่อกับแม่อาจจะรู้ว่าเมียของเขาอยู่ไหน

เดินเข้าไปภายในก่อนที่จะเห็นผู้เป็นพ่อทำความสะอาดบ้านอยู่แล้วแม่นั่งดูทีวีอยู่ไม่ไกล

ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไปพ่อก็ยังคงทำงานบ้านตามที่แม่ของเขาสั่งเหมือนเดิม

“พ่อ​ แม่” ตุลย์เอ่ยเรียกแล้วเดินเข้าไปนั่งข้างๆ​ แม่

“ว่าไง” มุกถามลูกชายแล้วแฉลบไปมองลูกสาวที่แอบวิ่งแจ้นขึ้นห้องไป​ สงสัยคงจะทำอะไรผิดมาแน่นอน

“พาน้อง…” เขาหันไปดูก็ไม่เห็นว่าต้องตาอยู่ตรงนี้แล้ว​ “น้องมาส่ง”

“วิ่งขึ้นห้องไปแล้ว​ ตัวแสบคงจะไปทำอะไรมาอีกสินะ” มุกเอ่ยเหมือนรู้ทัน​ ลูกที่เลี้ยงมากับมือทำไมเธอจะไม่รู้นิสัย​ ยิ่งตุลย์ไม่ต้องให้พูดเยอะ​ แค่มองตาก็รู้สันดาน​ ลูกชายคนนี้ที่สั่งสอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ

“มาตามหาเมียเหรอ?” เตย์เอ่ยทักเมื่อเก็บกวาดทุกอย่างเสร็จ​ เขายืนอยู่ตรงด้านหน้าลูกชายแล้วยกมือขึ้นกอดอก​ “หน้าตาก็ดีนะ​ ทำไมสันดานแกไม่ดีเหมือนหน้าตาบ้าง”

“พ่อ…”

“พ่อเขาพูดถูก​ เวลาแม่สอนอะจำบ้างสิ​ ไม่ใช่เข้าหูควายทะลุหูหมา”

“แม่…” โดนรุมด่าเฉย​

“ไม่รักก็ปล่อยเขาไป​ จะไปตอแยไปยื้อทำไมฮึ?”

“ก็อยู่ด้วยกันมาจนชินแล้ว”

“แสดงว่าเป็นความเคยชินไม่ใช่ความรัก?”

“…” ก็อาจจะแค่ความเคยชิน​ เขาไม่ได้รู้สึกว่ารักหลิน​ แต่แค่ขาดเธอไม่ได้​เท่านั้น

“คิดดีดีไอ้ตุลย์​ ผู้หญิงอะเวลาเขาเจ็บแล้วจำนะ​ ความรู้สึกเขาถ้าได้เปลี่ยนไปแล้วมันก็ยากมากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” เตย์บอกลูกชาย

“และแม่ขอเตือนว่าอย่าดึงผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในความสัมพันธ์​เพราะนั่นมันจะลิดรอนไปเรื่อยๆ”