LOGINฟางเฟยสวมใส่ชุดโบราณ ที่เป็นเสื้อคอจีนแขนยาวแนบเนื้อสีอ่อน กับกระโปรงแบบป้ายยาวถึงข้อเท้า ซึ่งทางทีมงานเป็นผู้จัดหามาให้ และทุกคนที่มาร่วมคัดตัวนักแสดง ต้องใส่เหมือนกัน หญิงสาวกำลังรวบรวมสมาธิเพื่อทำการแสดงต่อหน้าผู้จัดและผู้กำกับ สำหรับคัดเลือก เพื่อไปเป็นนักแสดงตัวประกอบในฉากสำคัญ ทางมหาวิทยาลัยทำการคัดเลือกมาแล้วในระดับหนึ่ง ได้จำนวนทั้งหมด 3 คน หนึ่งในนั้นคือเธอ ทั้งห้องเงียบสนิท ทันทีที่ดนตรีบรรเลงขึ้น ฟางเฟยได้วาดลวดลายการแสดงนาฎศิลป์ร่วมสมัย ที่ผสมผสานแบบจีนโบราณและบัลเล่ต์เข้าด้วยกัน ร่วมกับอุปกรณ์พัดที่มีผ้าแพรโปร่งบางเบา ยาวร่วมสามเมตร ตามโจทย์ที่ทางทีมงามกำหนด เกาฟางเฟยแสดงสีหน้าท่าทางเข้ากับจังหวะของเครื่องดนตรี วาดผ้าขึ้นบนอากาศจนอุปกรณ์ดูเป็นส่วนเดียวกันกับตัวเธอ พอการแสดงจบลงเสียงปรบมือดังขึ้น เสียงพูดคุยแม้จะเบาแต่หญิงสาวก็ได้ยินชัดเจน ว่าเธอทำได้ดีจนเป็นที่ประทับใจ
“ฟางเฟยเป็นอย่างไงบ้าง ดูสิมือฉันเย็นมากเลย”
“หลีอิง เธอต้องใจเย็นกว่านี้ ตื่นเต้นขนาดนี้จะทำออกมาได้ไม่ดีนะ หายใจเข้าลึก ๆ ข้างในไม่ได้มีอะไรน่ากลัว ทำให้ดีที่สุดนะ”
หญิงสาวที่นั่งรอคิวหันมาฟังฟางเฟยที่กำลังปลอบใจ อยู่ด้านนอกห้องสตูดิโอ หล่อนแบะปากเหลือกตามองบน แล้วลุกเดินมาเบียดไหล่หลีอิง
“ขี้ขลาดแบบนี้ ไม่ต้องมาให้เสียเวลาคนอื่นหรอกนะ อยู่บ้านอย่างเดิมก็ดีแล้ว จะมาทำไม”
“เอ๊ะ…ทำไมเธอพูดแบบนี้ เราไม่รู้จักกันมาก่อนไม่ควรพูดแบบนี้นะ”
“ทีมงานเขาเรียกชื่อเธอแล้ว มัวทำใจอะไรอยู่ ฉันคิวต่อเธอต้องมารอคนอ่อนแอทำใจเหรอ เสียเวลารึเปล่าแบบนี้ จะเข้าไม่เข้า ถ้าฉันรัดคิวเท่ากับเธอสละสิทธิ์นะ”
ฟางเฟยจูงมือเพื่อนไปส่งเข้าประตู
“อย่าสนใจเขา ทำสมาธิอยู่ที่โชว์ของเธอ เราผ่านการคัดเลือกจากคนตั้งเยอะมาได้ จะมายอมแพ้แค่คนไม่กี่คนหน้าห้องไม่ได้ ทำให้ดีที่สุดนะหลีอิง ฉันจะรอเธอข้างหน้านี้”
“ได้ ขอบคุณมาก”
ฟางเฟยหันกลับมา หลังจากส่งหลีอิงเข้าห้องไป หญิงสาวจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่เป็นมิตร จนอีกฝ่ายต้องเป็นคนหลบสายตาและเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง
การคัดเลือกจบลง และเย็นวันนั้นทีมงานก็ออกมาประกาศรายชื่อ ผู้ที่ได้รับคัดเลือก ในจำนวนนักแสดง 5 คนมีชื่อของฟางเฟย ได้รับการคัดเลือกด้วย แต่เพื่อนอีก 2 คนที่มาจากสถาบันเดียวกันกลับตกรอบ อะไรไม่สำคัญเท่าแม่สาวปากดีที่ปะทะคารมกับหลีอิง ก็เข้ารอบด้วยเช่นกัน ฟางเฟยสัมผัสบรรยาการของกลิ่นศัตรูโชยมาตั้งแต่เริ่มงาน ทีมงานนัดประชุมงานและทำสัญญาในวันถัดไป
“ดีใจด้วยนะ เราสองคนคิดไว้แล้ว อย่างไงเธอก็ต้องเข้ารอบ”
“ใช่ ฉันก็คิดว่าฟางเฟยทำได้ เย็นนี้เราไปหาอะไรกินกันก่อนนะแล้วค่อยแยกย้ายกลับบ้าน”
เพื่อสาวทั้งสองเข้ามาแสดงความยินดีในห้องแต่งตัว และชวนกันไปเลี้ยงฉลอง
“ได้เลยหลีอิง ซูซู แต่ขอไม่ดึกนะ พอดีพรุ่งนี้วันเกิดฉันน่ะ ฉันต้องไปศาลเจ้าแต่เช้า”
“ไปศาลเจ้า ไปขอพรเหรอ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอไหม” ซูซูถามฟางเฟยด้วยสีหน้าสงสัย
“อย่ามากพิธี กลับมาแล้วรึ นางหนูตระกูลเกาผู้นี้ใช้ได้ทีเดียว งานแรกก็เจอเจ้าเล่นงานซะปางตาย ถนอมนางหน่อย หน้าที่ของนางยังไม่จบ"“ขออภัย ในเวลานั้นข้าไม่สามารถควบคุมตนเองได้ จึงพลั้งมือทำร้ายนาง และข้าไม่รู้ว่านางเป็นเพียงมนุษย์ ปิ่นเมฆาสวรรค์ของท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ดูจะปิดบังทุกสิ่งได้มิดชิด จนข้ายังคิดว่านางเป็นเทพบนชั้นฟ้า ด้วยพลังแบบนั้นนางน่าจะรับมือได้ ไม่คิดว่าผลจะเป็นเช่นนี้"“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว นางเองตอนนี้ก็ปลอดภัยดี อยู่ในความดูแลของไท่ไป๋จิงซิง เมื่อเช้าข้าได้ส่งเห็ดหลินจือไปให้ อีกไม่นานก็จะกลับมาปกติ ว่าแต่เจ้าเถอะมีอันใดจะบอกข้าอีกหรือไม่”“ข้ามีเรื่องต้องกราบทูล ขอท่านฮั่นยุหวี่ ทรงโปรดอภัย”เทพเจ้ากุ้ยอ้ายป๋อเฉิง วาดแขนทำพิธีคารวะชุดใหญ่ แล้วคุกเข่าลงคำนับ ท่านฮั่นยูหวี่มองดูท่าคารวะแล้วรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ด้านหลังกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง มีเทพธิดามู่ตันว่าที่สะใภ้หลวงที่กำลังอุ้มทารกน่ารักในอ้อมอก “ข้า ใคร่ขอให้ท่านช่วยเหลือ ขอทรงโปรดยุติการเสกสมรสระหว่างมู่ตันกับไท่จื่อไฉเหลี่ยงหวง ด้วยนางเป็นภรรยาของข้า จึงมิอาจแต่งไปเป็นภรรยาผู้อื่นได้”องค์ฮั่นยุหวี
“ท่านคิดทำสิ่งใด”“พูดความจริง ต่อให้ต้องถูกลงโทษ ข้าก็ต้องยอมรับมัน”“ลงโทษ ความรักระหว่างเรามีโทษด้วยเหรอ ต่อให้วันนี้ท่านไม่มา ข้าก็คิดไว้แล้วว่าวันแต่งงาน ข้าจะบอกความจริงต่อตำหนักสวรรค์ ดินแดนสูงส่งเช่นนั้น คงไม่อยากรับผู้หญิงมีตำหนิไปเป็นชายาหรอก”“ทำเช่นนั้นมิได้ ทุกชีวิตที่นี่จะเดือดร้อน ถ้าความเข้าใจกลับแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธเคือง”“แล้วแบบนี้จะทำอย่างไง”“เราจะไปกันสามคน เราจะไปกันเฉพาะครอบครัวของเรา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนอื่น เราสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเราต้องจบมันด้วยตนเอง”กุ้ยอ้ายป๋อเฉินอุ้มลูกชายของเขาในอ้อมอก แขนอีกข้างก็โอบเอวมู่ตันไว้ เสกตัวเองเป็นพญานกยักษ์ บินขึ้นสู่เวหา ทหารแดนบุปผาต่างตกตะลึง กับนกยักษ์ที่โฉบเอามู่ตันกับลูกชายของนางบินขึ้นสู่ท้องฟ้า กว่าจะตั้งสติได้ง้างคันธนูยิงออกไป พญานกยักษ์ก็พาสองแม่ลูกบินไปจนลับสายตาเสียแล้วเกาจางจิ้งยืนมองดูร่างของฟางเฟย ที่ถูกโยงไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ ภาพที่ฟางเฟยสำลักเอาลิ้มเลือดออกมา ยังคงติดตาเขาจนถึงตอนนี้ เสื้อผ้าของเขายังเต็มไปด้วยเลือดของหญิงสาว แม้เขาจะผ่านการเข่นฆ่ามานับไม่ถ้วน แต่กับผู้หญิงคนนี้มันต่างกันออกไป บุ
ซื่อเว่ยต้าตี้วางหญิงสาวลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้ที่กำลังแตกใบออกดอกสีชมพูเต็มต้น เหมือนภาพที่เห็นในห้วงฝัน ของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ภาพฟางเฟยกระโดดโลดเต้น ร่ายรำท่ามกลางกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่น แต่เวลานี้นางกลับนอนแน่นิ่งใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด ซื่อเว่ยต้าตี้ดึงร่างของฟางเฟยเข้ามาสวมกอด เขานึกถึงแต่ความสดใสร่างเริงของเธอ ไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ รีบพานางไปหาท่านเทพโอสถเถิด พลังที่ท่านมอบให้นาง จะรักษาพลังของนางได้ชั่วคราวเท่านั้น ท่านควรรีบพานางไปรักษา”“ข้ารู้แล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพราะเจ้า ตัวเจ้าเองก็ควรรีบไปแก้ไขเรื่องตัวเองได้แล้ว ข้าบุกแดนบุปผาจนคนที่นั้นเกลียดขี้หน้าไปหมดแล้ว”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงเปิดประตูมิติให้เขา พานางไปรักษายังแดนโอสถ“เสร็จเรื่องแล้ว ข้าจะไปขอบคุณนางด้วยตนเอง”“ไม่จำเป็น”ซื่อเว้ยต้าตี้อุ้มร่างฟางเฟย เดินหายเข้าประตูแห่งเวลา แล้วประตูก็ปิดลง“นางหนูผู้นี้ดื่มยาไปแล้ว อีกสักครู่อาการจะค่อย ๆ ดีขึ้น”“ขอบคุณ ท่านเทพไท่ไป๋จิงซิง ที่ยอมช่วยเหลือ”“ข้าเป็นหมอก็ต้องรักษา ดีที่ท่านใช้พลังเทพกับนางไม่มาก นางเป็นดวงจิตมนุษย์รับพลังจากท่านมากเกินไป ก็อาจแตกสลายไ
ฟางเฟยรีบพูด เพื่อหวังเตือนสติเทพเจ้าธาตุไม้ แต่เหมือนเขาจะโดนความโกรธครอบงำ จนขาดสติไปแล้ว พลังของเขาที่ปล่อยออกมา เข้าสู่ร่างฟางเฟยโดยตรง หญิงสาวเจ็บปวดจนเกินจะทนรับไหว เริ่มมีเลือดไหลออกจากปากและจมูก ทันใดนั้นปรากฏแสงสว่างเจิดจ้า ส่องผ่านกิ่งไม้ที่แน่นหนา แสงจ้าส่องรอดเข้ามาถึงด้านใน ก่อนที่กิ่งไม้เหล่านั้นจะระเบิดออกเป็นจุน ร่างของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกระเด็นไปติดผนัง กิ่งไม้ที่เหลือจากการระเบิด หดกิ่งก้านที่เหลือเข้าเป็นปิ่นพฤกษาตามเดิม ร่างของฟางเฟยนอนฟุบอยู่กลางเรือน หญิงสาวสำลักเอาลิ้มเลือดออกมา จนดูน่าสงสาร ภายในห้องนอนบ้านสกุลเกา ฟางเฟยนอนดิ้นทุรนทุราย ก่อนจะสำลักเอาลิ้มเลือดออก จนทั่วทั้งตัวและที่นอนกลายเป็นสีแดง“ฟางเฟย ฟางเฟย เกิดอะไรขึ้น” จางจิ้งเรียกชื่อหญิงสาวด้วยความตกใจเกาจางจิ้งรีบมาประคองร่างฟางเฟย เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมา เช็ดเลือดออกจากใบหน้าของหญิงสาว จนทั้งมือและแขนของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด“ซิน ซิน เร็วเข้า ซินอยู่ไหน” ชายหนุ่มรีบตะโกนเรียกสาวใช้อย่างลนลานตงเจ๋อหน้าตาตื่นเข้ามา“ซินยังคุกเข่าอยู่ที่ศาลเจ้าครับ นายน้อย”ใช่เขาสั่งลงโทษเธอ ลืมเสียสนิท“ไปตา
“ข้าอยู่คนเดียว แต่ก็มีเหล่าลูกศิษย์และบริวารรับใช้อยู่ด้วย เพียงแต่เวลานี้พวกเข้าแยกย้ายกันไปทำงานของตน เจ้าจึงเห็นว่าข้าอยู่ลำพัง”“ขออภัย ข้าเพียงแต่แปลกใจ ท่านเป็นบุรุษรูปงาม คิดว่าจะมีหญิงงามรู้ใจเคียงข้าง”“ไม่มี น่าอิจฉาท่านเทพเจ้าดวงดาวที่มีสาวงามเช่นเจ้าเคียงกาย ข้าเป็นเพียงเทพเจ้าดูแลต้นไม้ วัน ๆ หมดไปกับการปลูกขยายพันธุ์และเก็บเกี่ยว ไม้จากแดนพฤกษาจะถูกส่งไปสร้างตำหนักหรือสิ่งปลูกสร้างต่าง ๆ ตามใบเบิกจากสวรรค์ส่งมา”“เป็นแบบนี้นี่เอง ท่านควรมีคนรู้ใจ ชีวิตจะได้ไม่เงียบเหงา”“ข้าไม่เงียบเหงา ข้ามีเหล่าศิษย์ที่เป็นเด็กดี ความรักสำหรับข้าล้วนแต่เป็นเรื่องโกหก ข้าขอมีที่ชีวิตที่ไร้รักเช่นนี้จะดีกว่า ต้องถูกหักหลังหลอกลวง”“ท่านพูดเหมือนคนเคยมีความรัก”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงเงียบไป เขายกจอกชาขึ้นดื่มด้วยท่าทีที่สงบเยือกเย็น“ท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ข้าจะไม่อ้อมค้อม ข้าต้องการให้ท่านเผชิญความเป็นจริง ท่านต้องออกจากความฝันนี้ ท่านขังตัวและใจตนเองอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกระแทกจอกชาลงบนโต๊ะจนจอกแตก เศษกระเบื้องปักโดนนิ้วมือจนเลือดออก “เจ้าเป็นใคร เข้ามาในแดนฝันของข้าทำไม” เทพเ
เกาจางจิ้งกลับมาถึงบ้านสกุลเกาก็เป็นเวลาเกือบค่ำแล้ว ชายหนุ่มมุ่งตรงไปที่บ้านของฟางเฟยทันที เขานัดเธอเอาไว้ ผิดนัดแบบนี้เธอจะงอนเขารึเปล่า บ้านทั้งหลังเงียบเชียบ มีเพียงไฟอัตโนมัติไม่กี่ดวงที่ติดสว่าง จางจิ้งเริ่มสะกิดใจ ต้องเกิดเรื่องกับเธอแน่ เขารีบเข้าไปในบ้าน เป็นตามที่คิดไว้ ฟางเฟยทิ้งร่างนอนฟุบอยู่บนพื้นกลางห้องรับแขก ในมือมีคันฉ่องทองแดงคาอยู่ เธอเดินทางไปแล้ว จางจิ้งอุ้มร่างของฟางเฟยไปนอนที่เตียง ซินเตรียมอาหารค่ำเดินเข้ามาพอดี“เธอมัวไปทำอะไร ทำไมไม่ดูแลคุณหนู” จางจิ้งตวานสาวใช้ด้วยความโกรธ“นายน้อย ฉันไปเตรียมอาหารค่ะ ตอนแยกกับคุณหนูเธอยังดูปกติดี ทำไมตอนนี้เป็นแบบนี้ไปได้”“ซิน เธอเป็นคนที่ฉันไว้ใจ ถึงเลือกมาดูแลฟางเฟยตั้งแต่แรก เธอไม่ควรปล่อยในคุณหนูคาดสายตา ไปคุกเข่าสำนึกตนที่ศาลเจ้า ไม่มีคำสั่งห้ามลุกเด็ดขาด”“ค่ะ นายน้อย”ซินเดินออกไปรับโทษของเธอ โดยไม่มีสายตาตัดพ้อแต่อย่างใด เกาจางจิ้ง นั่งดูหญิงสาวที่เวลานี้ ดูเหมือนหลับสนิท แต่ความจริง เธอกำลังไปทำหน้าที่ทดแทนคุณสวรรค์ แทนทุกคนในสกุลเกา ซื่อเว่ยต้าตี้ นั่งมองดูร่างกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงที่นิ่งสงบ เทพเจ้าหนุ่มรวบรวมสมาธิ เพ







