บทที่ 4

“ใช่ พอครอบครัวฉันล้มละลายแล้ว คุณให้เงินอุดหนุนฉันเดือนละห้าแสนบาท”

“แต่ว่า ทุกครั้งที่ได้รับเช็คมา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงราคาถูก เป็นแค่รางวัลหลังจากทำให้คนได้ระบายอารมณ์ก็เท่านั้น!”

……

ลู่เจ๋อพูดตัดบทเธออย่างเย็นชา “คุณคิดแบบนี้เหรอ?”

เขาบีบคางของเธอเบาๆ “มีผู้หญิงราคาถูกที่ไม่รู้จักวิธีเอาอกเอาใจผู้ชายอย่างเธอด้วยเหรอ? แม้แต่ร้องก็ทำไม่เป็น ทำได้แค่ร้องฮึดฮัดมั่วซั่วเหมือนลูกแมวน้อย! อยากหย่าเหรอ?... คุณคิดว่าถ้าคุณจากผมไปแล้ว คุณจะมีชีวิตแบบไหน?”

เฉียวซุนถูกเขาบีบจนรู้สึกเจ็บ จึงยกมือผลักเขาออกไป...

วินาทีต่อมา ลู่เจ๋อก็จับมือของเธอเอาไว้ แล้วจ้องมองไปที่นิ้วนางที่ว่างเปล่าของเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “แหวนแต่งงานของคุณล่ะ?”

“ฉันขายมันไปแล้ว!”

น้ำเสียงของเฉียวซุนโศกเศร้า “ดังนั้นลู่เจ๋อ พวกเราหย่ากันเถอะ!”

ประโยคนี้ทำให้เธอแทบจะหมดเรี่ยวแรง ลู่เจ๋อคือผู้ชายที่เธอรักมาหกปีแล้ว หากไม่มีในคืนนั้น หากเธอไม่เห็นพลุบนท้องฟ้านั่น บางทีเธออาจจะยังติดหงักอยู่ในสมรสที่ไร้ซึ่งความรักแบบนี้ไปอีกหลายปี

แต่เธอเห็นแล้วว่า เธอก็ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับเขาแล้ว

บางทีหลังจากหย่ากันแล้ว อาจจะต้องลำบากมากว่าตอนนี้ อย่างที่ลู่เจ๋อพูดต้องดูสีหน้าของคนอื่นเพื่อเงินเพียงไม่กี่หมื่นบาท แต่เธอก็ไม่เสียใจ

หลังจากที่เฉียวซุนพูดจบ ก็ค่อยๆดึงมือของเขาออก

เธอลากกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งออกมา และเริ่มเก็บข้าวของของตนเอง...

สีหน้าของลู่เจ๋อดูแย่มาก เขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังที่อ่อนแอของเธอ และไม่เคยคิดเลยว่าในวันหนึ่งเฉียวซุนจะหัวร้อนได้ขนาดนี้ แล้วยังมาบอกว่าต้องการจะหย่ากับเขาโดยไม่ลังเลใจอีกด้วย

ไฟแห่งความโกรธลุกโชนขึ้นในใจของเขา

วินาทีต่อมา เฉียวซุนก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมา เดินเร็วสองสามก้าวแล้วโยนเธอลงบนเตียงนอน

ลู่เจ๋อใช้ร่างกายที่เรียวยาวกดทับเธอเอาไว้

ใบหน้าของเขาแนบชิดใบหน้าของเธอ สบสายตากัน ปลายจมูกประชิดปลายจมูก ลมหายใจอันร้อนแรงอบอวลอยู่ระหว่างพวกเขา จากนั้นไม่นาน เขาริมฝีปากบางๆของเขาก็ขยับไปที่เนื้ออันอ่อนนุ่มหลังใบหูของเธอ แล้วกระซิบอย่างคุกคามว่า “คุณทะเลาะกับผม เพราะไป๋เซียวเซียว? เฉียวซุน ซื่อสัตย์หน่อยไม่ได้เหรอ? คุณพยายามอย่างหนักกว่าจะได้ตำแหน่งคุณนายลู่นี้มาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไม... คุณถึงไม่อยากเป็นแล้วล่ะ?”

เฉียวซุนตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของเขา

จนถึงทุกวันนี้ เขาก็ยังคงคิดว่าเรื่องในตอนนั้น เธอเป็นคนทำ

อาจเป็นเพราะการสัมผัสทางกาย หรืออาจเป็นเพราะท่าทางที่อ่อนโยนของเธอ สรุปได้ว่า ลู่เจ๋อเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาที่มีเลศนัย จากนั้นเขาก็จับคางของเธอแล้วจูบเธอ อีกมือเอื้อมไปปลดชุดนอนผ้าไหมบนตัวของเธอ

เฉียวซุนสวยมาก และร่างกายของเธอก็ละเอียดนวลใส

ลู่เจ๋อไม่สัมผัสก็พอควบคุมได้ แต่ถ้าเขาได้สัมผัสหนสองหนแล้วเขาก็จะอดรนทนไม่ไหว เขาจูบคออันบอบบางของเธอ นำมือทั้งคู่ของเธอกดไว้ที่ข้างกายทั้งสองด้าน นิ้วทั้งสิบนิ้วของพวกเขาประสานกัน

เรื่องบนเตียงเขามักจะแข็งกร้าวอยู่เสมอ เฉียวซุนจึงไม่อาจต้านทานได้ เพราะเขาจะทำตามความต้องการของตนเป็นหลัก

แต่ตอนนี้พวกเขากำลังจะหย่ากันแล้ว จะทำเรื่องพรรค์นั้นได้ยังไง?

“ไม่ได้ ลู่เจ๋อ... ไม่ได้...”

เสียงของผู้หญิงสั่นเทา เธอดูอ่อนโยนเป็นพิเศษเมื่ออยู่บนเตียง ผมสีดำเงาวับของเธอสยายไปทั่วหมอน เธอสวยจนทำให้คนอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆแล้วครอบครอง

ลู่เจ๋อประกบริมฝีปากสีแดงอ่อนของเธอ คุมคามตามอำเภอใจ พร้อมพูดคำที่ไม่พึงประสงค์ออกมาว่า “เรายังเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่ ทำไมเราจะทำไม่ได้? ทุกครั้งที่ผมมีอะไรกับคุณคุณจะปฏิเสธอยู่ร่ำไป แต่มีครั้งไหนบ้างที่ทำไม่ได้จริงๆ....ห๊ะ?”