บทที่ 5

เขามีลูกศรอยู่บนสายธนู จำเป็นต้องยิงมันออกไป

ยิ่งไปกว่านั้น เฉียวซุนที่อยู่ใต้ร่างของเขานุ่มนวลแถมกลิ่นตัวหอมละมุน แม้ว่าลู่เจ๋อจะไม่ได้รักเธอ แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าเขาชอบร่างกายนี้

เขาพูดได้อย่างเต็มปาก และกำลังจะเข้าครอบครองเธอ

เฉียวซุนจับไหล่ของเขาไว้แน่น แล้วพูดด้วยลมหายใจที่ไม่สมดุลว่า “ลู่เจ๋อ ช่วงนี้ฉันไม่ได้กินยาเลย เดี๋ยวฉันท้องนะ”

เมื่อได้ยินดังนี้ ลู่เจ๋อก็หยุดชะงัก

ไม่ว่าเขาต้องการมันมากแค่ไหน ก็ไม่เคยขาดสติสัมปชัญญะ ระหว่างที่แต่งงานกับเฉียวซุนเขาไม่ต้องการที่จะมีลูก อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ได้วางแผนที่จะมีลูก

จากนั้นไม่นาน เขาก็หัวเราะเยาะเย้ยว่า “ดูเหมือนว่าช่วงนี้คุณจะคิดเยอะนะ!"

การต่อต้านของเธอไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลย ลู่เจ๋อเอามือข้างหนึ่งวางไว้ข้างกายเธอ แล้วเปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงด้วยมืออีกข้างแล้วเอากล่องเล็ก ๆ ที่ยังไม่ได้เปิดออกมา ข้างบนมีอักษรภาษาอังกฤษอยู่สามตัว

ขณะที่กำลังแกะออก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น!

ลู่เจ๋อไม่สนใจ เขาหยิบสิ่งเล็กๆด้วยมือเดียว แล้วก้มลงจูบเฉียวซุน เฉียวซุนไม่ยอมขยับศีรษะเพื่อหนีจากเขา... เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ในที่สุด ลู่เจ๋อก็หยิบขึ้นมารับสายอย่างไม่พอใจ

อีกฝ่ายคือคุณหญิงลู่แม่ของเขา

คุณหญิงลู่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “ลู่เจ๋อ คุณย่าของลูกไม่สบาย กลับมาเยี่ยมคุณย่าหน่อย! ใช่แล้ว พาเธอมาด้วยนะ คุณย่าของลูกบอกว่าอยากกินเค้กผงรากบัวที่เธอทำ”

ไม่ว่าคนจะแก่หรือเด็ก คุณหญิงลู่ล้วนไม่ชอบ ดังนั้นเธอจึงมีบุคลิกที่เย็นชา

ลู่เจ๋อกดร่างของเฉียวซุนด้วยมือข้างหนึ่ง นัยน์ตาสีดำเข้มมองมาที่เธอ... เหมือนเขาจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดผ่านทางโทรศัพท์ว่า “เดี๋ยวผมจะพาเธอไปนะครับ”

หลังจากที่วางสาย เขาก็ลุกขึ้นแต่งตัว “คุณย่าไม่สบาย อยากเจอคุณ... ถ้าคุณจะอยากทะเลาะก็รอให้กลับมาก่อนค่อยว่ากัน”

เฉียวซุนหมดแรงทรุดตัวลงบนเตียง จากนั้นไม่นาน เธอก็ลุกขึ้นไปแต่งตัวอย่างเงียบ ๆ

หลังจากที่ลู่เจ๋อรูดซิปกางเกงขึ้น เขาก็เหลือบมองแผ่นหลังเรียวยาวของเฉียวซุน และกล่องดูเร็กซ์ที่ไม่ได้เปิดอยู่ข้างหัวเตียง จากนั้นก็เม้มริมฝีปากบางๆ แล้วออกไปก่อน

ตอนที่เฉียวซุนลงไปชั้นล่าง ลู่เจ๋อกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ในรถ

ในเวลานี้เหลือเพียงแสงอำไพสุดท้ายที่อยู่บนท้องฟ้า และแสงนั้นก็มืดสลัวลง

เฉียวซุนสวมเสื้อไหมสีขาว แมตช์คู่กับกระโปรงยาวสีดำที่เป็นผ้าชนิดเดียวกัน ซึ่งยาวถึงข้อเท้า เผยให้เห็นขาอันเรียวขาวดั่งหิมะ นวลใสของเธอ

เธออยากจะนั่งเบาะหลัง แต่ลู่เจ๋อกลับเปิดประตูตรงที่นั่งข้างคนขับ “ขึ้นรถ”

เฉียวซุนไม่มีทางเลือก จึงขึ้นรถอย่างเงียบๆ

เบนท์ลีย์สีดำค่อยๆขับออกจากประตูวิลล่า ลู่เจ๋อใช้มือข้างเดียวถือพวงมาลัย โฟกัสไปที่ถนน ตอนที่เขามองกระจกหลังก็เหลือบมองดูเฉียวซุนบ้าง

แต่งงานกันมาสามปี เฉียวซุนแทบจะไม่ได้นั่งรถของเขาเลย ตอนนี้ต้องการหย่าจึงไม่อยากพูดเป็นธรรมดา

ทั้งคู่เงียบขรึม

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็ขับเข้าไปในวิลล่ากลางภูเขา เมื่อประตูแกะสลักสีดำเปิดออก ไฟทั่วทั้งวิลล่าก็สว่างไสว ราวกับแสงในตอนกลางวัน

หยุดรถแล้วดับเครื่อง ลู่เจ๋อหันข้างมองไปที่เฉียวซุน “คุณย่าสุขภาพไม่ค่อยดี ทนต่อสิ่งเร้าไม่ได้ คุณรู้ว่าควรจะพูดอะไร”

เฉียวซุนเปิดประตูรถ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณวางใจเถอะ”

ลู่เจ๋อจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอสักพัก ลงจากรถเดินเร็วไปสักสองสามก้าว แล้วคว้ามือของเฉียวซุนเอาไว้ เขาสัมผัสได้ถึงการต่อต้านของเธอ จากนั้นเขาก็บีบมือของเธอเอาไว้แน่น “อย่าลืมสิ่งที่คุณเพิ่งพูดไป”

เฉียวซุนงอนิ้วมือเล็กน้อย แต่ก็ดึงไม่ออก

ในห้องโถง คุณหญิงลู่กำลังรอพวกเขาอยู่ เมื่อเธอเห็นพวกเขาจับมือกันเข้ามาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็พูดด้วยเสียงเรียบๆว่า “คุณหมอห่าวเพิ่งจะออกไป พวกเธอเข้าไปเยี่ยมได้เลยนะ”

พูดจบ เธอก็มองไปที่เฉียวซุน

เฉียวซุนเรียกเธอว่าคุณแม่ ผ่านไปนานสองนาน คุณหญิงลู่ถึงตอบรับอย่างไม่พึงใจ

โดยปกติแล้วเฉียวซุนจะต้องโศกเศร้าผิดหวัง แต่ตอนนี้แม้แต่ลู่เจ๋อเธอไม่แคร์ไม่สนแล้ว แล้วทำไมยังจะต้องแคร์เรื่องนี้อีก... เสียงของลู่เจ๋อก็ดังอยู่ข้างหู “พวกเราไปเยี่ยมคุณย่ากันเถอะ”

เมื่อเข้าไปในห้องนอน ปรากฏว่าท่านผู้เฒ่าหญิงไม่สบายจริงๆ เอนกายทำเสียงฮึดฮัดอยู่ข้างเตียง... เมื่อเห็นลู่เจ๋อพาเฉียวซุนมานัยน์ตาแก่ชราของเธอก็สุกสว่างขึ้นมาทันที “รออย่างใจจดใจจ่อมานานแล้ว ในที่สุดก็พาเสี่ยวซุนมาสักที”

ลู่เจ๋อผลักเธอไปข้างหน้า

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและกระซิบข้างหูท่านผู้เฒ่าหญิงว่า “ผมรู้ว่าคุณย่าไม่สบาย ก็เลยพาเธอมาหาคุณย่าครับ”

ท่านผู้เฒ่าหญิงยิ้มตาหยี

แต่เธอแสร้งทำเป็นได้ยินไม่ชัด จึงยื่นหูออกไปแล้วถามอย่างเสียงดังว่า “อะไรนะ? หลานกับเสี่ยวซุนกำลังจะมีลูกหรือ?... ลู่เจ๋อ การมีลูกสำคัญมาก ย่าอายุมากแล้วไม่เป็นไรหรอก”