MasukShare
บทที่ 1429
Bab terbaru
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1444
ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วอย่างยิ่ง “เว่ยซวิน! รีบเก็บข้าวของเดี๋ยวนี้ ข้าจะกลับเมืองหลวงไปไต่สวนความผิด! ถามจางไป่เจิงว่ามันคิดอะไรกันแน่!” “หลายปีมานี้ข้าตาบอดจริงๆ! รู้หน้าไม่รู้ใจ เห็นเขาเป็นคนสนิท มอบหมายงานสำคัญ! เขากลับตอบแทนบุญคุณเช่นนี้!” ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่แดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ เว่ยซวินพยักหน้าหงึกๆ “ฝ่าบาท บ่าวจะสั่งคนเตรียมรถม้าทันที เสวยอาหารกลางวันแล้วก็เดินทางกลับเมืองหลวงได้พ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่ตวาด “ยังจะเสวยอาหารกลางวันอะไรอีก! ข้าจะกลับเมืองหลวงเดี๋ยวนี้! ความโกรธเต็มท้องนี้ยังไม่พอให้ข้ากินอีกหรือ?” เว่ยซวินไม่เคยเห็นฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วถึงเพียงนี้ ถูกด่าจนหัวหด ไม่กล้าหายใจแรง เว่ยซวินกล่าวเสียงสั่น “ฝ่าบาท บ่าวจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ” หลี่หลงหลินกล่าวเสียงหนักแน่น “เสด็จพ่อ ท่านใจเย็นก่อน อย่าเพิ่งรีบร้อนเด็ดขาด” ฮ่องเต้หวู่กล่าวเสียงเย็นชา “หากข้าไม่รีบกลับเมืองหลวง เกรงว่าบัลลังก์นี้จะมีคนกล้าหมายปอง!” หลี่หลงหลินส่ายหน้า “เสด็จพ่อ ลูกมิได้หมายความเช่นนั้น” “ลูกรู้สึกว่าเรื่องนี้มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล” ฮ่องเต้หวู่กล่าวว่า “ตอนนี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1443
ฮ่องเต้หวู่พยักหน้าเล็กน้อย จมอยู่ในภวังค์ความคิด “ไม่ได้ ข้าจะอยู่ที่ตงไห่ต่อไปไม่ได้แล้ว ถึงแม้ว่าชีวิตของข้าที่ตงไห่จะมีความสุขอย่างแท้จริง แต่เรื่องสำคัญในราชสำนักก็ยังต้องการให้ข้าเป็นผู้ตัดสินใจด้วยตนเอง” “การโยนภาระนี้ไว้บนบ่าของฮองเฮา ในใจของข้าย่อมรู้สึกกังวลอยู่บ้าง” หลี่หลงหลินพยักหน้า “เสด็จพ่อ ยิ่งไปกว่านั้นพระองค์จากเมืองหลวงมาหลายวันแล้ว เสด็จแม่ย่อมต้องคิดถึงพระองค์มาก ถึงเวลากลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่กล่าวว่า “ใช่แล้ว ข้าไม่อยู่ที่เมืองหลวงหลายวันนี้ ฮองเฮาคงจะเหนื่อยมาก ข้ากลับไปจะต้องปลอบใจนางให้ดี” ฮ่องเต้หวู่มองไปยังหลี่หลงหลิน “เจ้าเก้า เจ้าจะกลับเมืองหลวงพร้อมข้าหรือไม่? กลับไปเยี่ยมเสด็จแม่ของเจ้า ดูแลสุขภาพของนาง และยังทำให้นางได้รู้ว่าช่วงนี้เจ้าทำเรื่องสำคัญอะไรบ้างที่ตงไห่” หลี่หลงหลินรีบเอ่ย “เสด็จพ่อ เรื่องที่ลูกทำนั้นเล็กน้อยเกินกว่าจะกล่าวถึง ส่วนใหญ่เป็นเพราะเสด็จพ่อทรงพระปรีชาสามารถ ลูกจึงสามารถทำได้สำเร็จ” “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ลูกมีเรื่องสำคัญติดพัน ต้องอยู่ที่ตงไห่เพื่อสร้างกองเรือไร้พ่าย จึงไม่สามารถปลีกตัวไปได้จริงๆ” “เพราะเรื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1442
เสิ่นชิงโจวกล่าวเสียงเย็นชา “เรื่องที่ทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของพวกท่านทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าข้าจะทำไม่ได้” “หากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีความสามารถยึดเมืองหลวงได้จริง ข้าก็ไม่ต้องเดินทางลำบากข้ามพันลี้มาถึงชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโดยเฉพาะให้เสียเวลาเปล่า” เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็โกรธจนไฟลุก “เสิ่นชิงโจว! เจ้ากล้าพูดอีกครั้งหรือไม่! เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าวันนี้ข้าจะทำให้เจ้ามาแล้วไม่ได้กลับ!” “เจ้ากล้าดูถูกทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของเรา ข้าว่าเจ้ายังไม่เคยได้ลิ้มรสความเก่งกาจของทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกระมัง!” ท่านข่านตวาด “เหลวไหล! ถอยออกไปให้หมด! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ในกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ผู้ใดกล้าลบหลู่ราชครูเสิ่น ฆ่าโดยไม่ละเว้น!” เหล่าทหารแม้จะไม่พอใจ แต่คำสั่งทหารดุจภูผา พวกเขาไม่กล้าโต้แย้งแม้แต่น้อย ได้แต่จำใจรับคำ เสิ่นชิงโจวกล่าวอย่างเฉยเมย “ท่านข่าน เวลาที่เหลือให้ท่านเลือกมีไม่มากแล้ว” ท่านข่านกล่าวเสียงหนักแน่น “ราชครูเสิ่น สำหรับเรื่องที่ท่านกล่าวเมื่อครู่ ข้าไม่มีข้อสงสัยใดๆ ทั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1441
ท่านข่านหวนรำลึกถึงเรื่องราวอันเจ็บปวดเหล่านั้น เส้นเลือดบนหน้าผากสั่นระริก ชิ้ง! ทหารผู้หนึ่งชักดาบประจำกายออกจากฝัก ตวาดว่า “เสิ่นชิงโจว! หากเจ้ายังกล้ากล่าววาจาเหลวไหลหลอกลวงผู้คนที่นี่อีก วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าออกไปจากที่นี่ไม่ได้อีกเลย!” ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง! เสียงเดียวดังก้อง ร้อยเสียงขานรับ เหล่าทหารต่างกำดาบโค้งในมือแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยแววอำมหิต เสิ่นชิงโจวสีหน้าไม่เปลี่ยน “ข้าพูดแต่ความจริง พวกท่านโกรธเคืองถึงเพียงนี้ ก็เพราะข้าพูดแทงใจดำ โดนจุดเจ็บปวดของพวกท่านเท่านั้น” เหล่าทหารต่างก้าวเท้าเข้าหาเสิ่นชิงโจว เตรียมจะใช้ดาบสังหารเขา ท่านข่านเงยหน้าขึ้น สายตากวาดมองไปทั่วร่างทุกคน “ห้ามเสียมารยาทต่อราชครูเสิ่น! เก็บดาบของพวกเจ้าเข้าฝักเดี๋ยวนี้!” เหล่าทหารลังเล “แต่ว่า...” ท่านข่านตวาด “ไม่มีแต่ว่าอะไรทั้งนั้น! เรื่องทั้งหมดที่นี่ข้าเป็นคนตัดสินใจ!” เหล่าทหารจำต้องเก็บดาบโค้งเข้าฝักอย่างไม่พอใจ ดื่มสุราในจอกจนหมด ท่านข่านมองไปยังเสิ่นชิงโจว ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ราชครูเสิ่น เรื่องที่ท่านพูดมานั้นข้าไม่เคยลืมแม้แต่วินาทีเดียว และไม่มีทางลืม! นี่คือความอัปยศของช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1440
ท้องฟ้ากว้างใหญ่ ทุ่งหญ้าทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตาบนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตลมหนาวอันเยือกเย็นพัดผ่านค่ายพักของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ พัดกระโจมขนสัตว์หลายร้อยหลังให้ไหวเอนเสิ่นชิงโจว บัดนี้ดำรงตำแหน่งราชครูแห่งตงอิ๋ง เดินทางมาเป็นทูตที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ พอมาถึงค่ายพักก็ถูกท่านข่านนำไปยังกระโจมที่ใหญ่ที่สุดภายในกระโจมอบอุ่นราวฤดูใบไม้ผลิ เหล่านางระบำจากแดนตะวันตกผู้เย้ายวนกำลังร่ายรำอย่างงดงาม ท่วงท่าอ่อนช้อย มีเสน่ห์อย่างยิ่งข่านยกชามเงินขึ้น “ทุกท่าน ราชครูเสิ่นเดินทางมาไกลพันลี้ เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง มายังชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ นับเป็นการสร้างคุณูปการอันไม่อาจลบเลือนให้แก่สะพานมิตรภาพระหว่างตงอิ๋งและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ขอให้พวกเราดื่มสุราจอกนี้ให้หมด เพื่อต้อนรับราชครูเสิ่น!”ทุกคนต่างยกจอกสุราตรงหน้าขึ้น ดื่มสุราเลิศรสจนหมดสิ้นเสิ่นชิงโจววางชามเงินในมือลง “ท่านข่าน การที่ข้าได้เป็นตัวแทนตงอิ๋งมายังชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถือเป็นเกียรติของข้า”“แต่การมาครั้งนี้ของข้า ไม่ใช่เพียงเพื่อสร้างสัมพันธ์อันดีระหว่างตงอิ๋งและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1439
“สิ่งที่เจ้ามีก็เป็นเพียงรูปโฉมภายนอกที่งดงามเท่านั้น จะแตกต่างอะไรกับเกอิชาพวกนี้?”“อย่างน้อยพวกนางก็เชื่อฟังมากกว่าเจ้า!”“ผู้หญิงที่เชื่อฟัง ย่อมน่ารักเสมอ!”จักรพรรดิพูดพลางยื่นมือไปตบก้นเกอิชาเบาๆ ด้วยรอยยิ้มยิ่งดูเจ้าเล่ห์องค์หญิงใหญ่รู้สึกว่าตนถูกลบหลู่ สีหน้าย่ำแย่ถึงขีดสุด ก่อนจะกล่าวด้วยความโกรธว่า “จักรพรรดิ ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? อย่างไรเสีย ข้าก็เป็นถึงองค์หญิงแห่งต้าเซี่ย เป็นกิ่งทองใบหยก...”ต้องรู้ว่า ก่อนหน้านี้องค์หญิงใหญ่เดินทางมาแคว้นตงอิ๋งในฐานะทูตแห่งต้าเซี่ย ได้รับการต้อนรับอย่างสูงส่งแต่ตอนนี้ จักรพรรดิกลับนำนางไปเปรียบเทียบกับเกอิชาชั้นต่ำเหล่านั้นนี่เป็นการดูหมิ่นกันเพียงใด!จักรพรรดิส่ายหน้าอีกครั้ง “หากเจ้ายังเป็นองค์หญิงแห่งต้าเซี่ย แน่นอนว่าจะได้รับการต้อนรับเยี่ยงแขกผู้มีเกียรติ! แต่ตอนนี้ เจ้าไม่ใช่ใครทั้งนั้น! พูดให้ถูกก็คือ องค์หญิงใหญ่แห่งต้าเซี่ยสิ้นพระชนม์ไปแล้ว!”องค์หญิงใหญ่ยืนตะลึงงันอยู่ตรงนั้น สีหน้าตกตะลึงข้าตายแล้ว?คำพูดของจักรพรรดิหมายความว่าอย่างไรกันแน่?จักรพรรดิไม่พูดพร่ำทำเพลง สั่งให้คนนำหนังสือพิมพ์วิชาการต
