ตอนที่ 101 ส่งของขวัญให้ท่านอ๋อง

ในค่ำคืนที่มืดดำและแสงคบเพลิงริบหรี่ลงอย่างค่อยเป็นค่อยไป มือของหมอเทวดาเคลื่อนไหวด้วยความอ่อนโยนและแม่นยำ ดุจสายน้ำไหลผ่านหุบเหว ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเปรียบเสมือนบทประพันธ์แห่งความโหดร้าย ที่ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงความเป็นชายของทหารที่หลับใหลไปทีละคน เมื่อความเป็นชายเหล่านั้นถูกเฉือนออกไปแล้ว ท่านหมอก็รีบเย็บแผลคืนความสมดุลด้วยความรวดเร็วและชำนาญ

ในขณะเดียวกัน หมออีกกลุ่มร่วมมือกันเฉือนความเป็นชายของเหล่าทหารด้วยความเพลิดเพลิน เสียงหัวเราะดังก้องในความมืด คละคลุ้งกับเสียงกระซิบของลมและฝุ่นทรายที่ลอยปะปนไปทั่ว ทหารที่เคยภาคภูมิใจในความเป็นชายของตน กลับถูกเปลี่ยนแปลงไปจนเหลือเพียงร่างที่ขาดสติและไร้คุณค่า

เมื่อความโหดร้ายของคืนนั้นจบลง ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่าซุนฮ่าวและแม่ทัพหลี่ชางคุน เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาจะรู้สึกเป็นอย่างไร เมื่อรับรู้ว่าความเป็นชายอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาถูกตัดออกไปอย่างไร้ปราณี และกองทหารนับพันที่เคยยืนหยัดด้วยความภาคภูมิใจ กลับกลายเป็นกองทัพขันที

ทันใดนั้น เสียงของเยี่ยจิงหลินดังก้องขึ้น

“พวกเจ้าจะมัวยืนอยู่เฉยกันหรือ? จงรวบรวมความเป็นชายของพวกมัน แล้วใส่เข้าไปในหีบ!”

คำสั่งนั้นออกมาด้วยรอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายบนใบหน้าของเยี่ยจิงหลิน ลูกน้องของนางตอบสนองทันทีด้วยความเงียบสงัดและรวดเร็ว พวกเขาเข้ามาจับเก็บชิ้นส่วนที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็นชายของทหาร ทีละชิ้น อย่างที่ตั้งคำสั่งไว้โดยไม่ก่อให้เกิดเสียงโหวกเหวก

“ช่างน่าขยะแขยงไปตลอดชีวิตของข้า! ข้าไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะต้องมาจับท่อนเนื้อของคนอื่น นอกจากของตัวข้าเอง” อดีตทหารเอกของแม่ทัพซุนเทาเอ่ยด้วยเสียงที่พะอืดพะอม พร้อมทั้งจับเก็บชิ้นส่วนที่ถูกเฉือนออกมาไว้ในหีบทีละแท่งจนหีบเต็มไปด้วยเศษซากความเป็นชายที่ถูกทิ้งไว้โดยความโหดร้าย

ในขณะเดียวกัน บางคนในหมู่ลูกสมุนของเยี่ยจิงหลินกลับไม่รู้สึกรังเกียจแต่อาจปลื้มเพลิดเพลินกับภารกิจที่ได้รับ

“ดูเหมือนเจ้าจะรู้สึกชอบใจเป็นพิเศษเลยนะ เจ้ามีรสนิยมไม้ป่าเดียวกันใช่ไหม?” หนึ่งในลูกสมุนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงความจับผิดเล็กน้อย เพราะเขาสังเกตเห็นว่าเพื่อนของตนนั้นดูเหมือนจะชื่นชอบภารกิจนี้เป็นอย่างมาก

เยี่ยจิงหลินนางเอ่ยเสียงเย็นออกมา

“พวกเจ้าเลิกพูดมากกันได้แล้ว รีบทำงานให้เสร็จ พวกเราจะถอยทัพทันที!” เธอกล่าวเสียงเย็นและเด็ดขาด ก่อนที่ลูกน้องของนางจะกลับไปดำเนินการตามคำสั่งด้วยความเงียบสงัดและความคล่องแคล่วในภารกิจ

“สาวน้อยเจ้ามีแผนร้ายอะไรกันแน่?”

เสียงคำถามของหมอเทวดา หลานซือหมิงดังขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผสมผสานกับความแค้นในใจที่ไม่อาจละเลยได้ “ข้าจะส่งมันกลับไปให้ท่านอ๋อง!” นางเอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนสี

เมื่อคำพูดนั้นสิ้นเสียง ใบหน้าของหลานซือหมิงกลับสั่นกระตุกอย่างรุนแรง ภายในดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความชอบใจ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เจ้ามันช่างโหดเหี้ยมนัก เจ้าคิดที่จะส่งแก่นความเป็นชายของลูกน้องของมันกลับไปให้มันดูอย่างงั้นเหรอ?”

เมื่อชิ้นส่วนความเป็นชายที่ถูกเฉือนออกมาได้ถูกจัดเก็บไว้ในหีบใหญ่จนเต็มเรียบร้อยแล้ว เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความเย็นชาและความโหดร้าย พร้อมออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด

“พวกเจ้าจงไปส่งมันที่ตำหนักอสรพิษให้โดยไวที่สุด บอกพวกมันว่าของขวัญวันเกิดล่วงหน้าสำหรับท่านอ๋อง เมื่อพวกเจ้าโยนหีบทิ้งไว้ที่ด้านหน้าตำหนักแล้ว ให้รีบหนีออกมาในทันที!”

ทันทีที่คำสั่งนั้นดังขึ้น ลูกน้องของนางรีบขึ้นรถม้าคันใหญ่ ผู้รับหน้าที่มีเพียงแค่สามคนเท่านั้น ทุกคนสวมเครื่องแต่งกายที่ปิดบังอำพลางอย่างสมบูรณ์ รถม้าวิ่งออกจากค่ายกลางทะเลทรายที่กว้างใหญ่ ด้วยความเร็วสูงตัดผ่านผืนทรายอันแห้งกรัง เสียงล้อรถกับพื้นทรายดังเป็นจังหวะ จนเกือบเหมือนฟ้าสาง เมื่อมาถึงเมืองหลวง รถม้าคันใหญ่จอดอยู่ตรงหน้าตำหนักอสรพิษอย่างรวดเร็วและคึกคัก

ทันทีที่รถม้าจอดลง เวรยามที่เฝ้าประตูตำหนักอสรพิษออกมาด้วยใบหน้าดุดันและน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเข้มงวดกล่าวถาม

“พวกเจ้าเป็นใครกัน ถึงกล้ามาก่อความวุ่นวายในสถานที่แห่งนี้?” เสียงทหารเวรยามด้านหน้าตำหนักอสรพิษดังขึ้นด้วยความดุดันพร้อมทั้งกระชับดาบของตนไว้แน่นหากกลุ่มคนตรงหน้าพูดจาไม่เข้าหูพวกเขาก็พร้อมที่จะดับลมหายใจของอีกฝ่ายในทันที

เสียงคำถามดังขึ้นในความเงียบสงัดของค่ำคืน กลุ่มชายสวมชุดดำสนิดทั้งสามคนลงจากรถม้าอย่างสง่างาม พวกเขาค่อยๆ ขนหีบใบใหญ่ลงมาจากรถม้าอย่างระมัดระวัง แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าด้านในนั้นซ่อนอะไรไว้อยู่ หีบนั้นดูหรูหราแต่เพียงภายนอกบางทีอาจซ่อนสมบัติล้ำค่าเอาไว้ “ใจเย็นก่อน พี่ชายพวกเรามาดี ฝากบอกท่านอ๋อง ฟู่หยางเซิน นายท่านของเรามีของขวัญวันเกิดมาให้ล่วงหน้า”

เมื่อคำพูดนั้นสิ้นเสียง ชายชุดดำรีบขับรถม้าหนีออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งร่องรอยเสียงล้อกับฝุ่นผงที่พัดผ่านไปในค่ำคืน

ทหารยามทุกคนต่างยืนนิ่งอยู่ด้วยความสับสนและความกังวล พวกเขาระบายความคิดและปรึกษากันอย่างเงียบ ๆ ว่า “พวกเราควรทำอย่างไรต่อไปดี?” ความสับสนและความระแวงปกคลุมจิตใจไว้ในความมืดของท้องฟ้าที่ยังไม่มีแสงสว่าง

หลังจากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันไปสักพัก ทหารยามจึงตัดสินใจว่าจะต้องไปรายงานต่อท่านอ๋องทันที ก่อนที่แสงแรกของรุ่งอรุณจะส่องประกายขึ้นจากฟ้า แสงแรกของยามเช้ายังไม่มา แม้แต่ในความมืดแห่งค่ำคืน อ๋อง ฟู่หยางเซินก็รู้สึกถูกปลุกขึ้นโดยลูกน้องของตน สีหน้าของเขายุ้งเหยิงจนแทบไม่อาจปิดบังความตกใจได้ ทันทีที่เขาได้ยินเสียงเรียกของพวกมัน เขาก็เดินตามไปจนถึงด้านหน้าตำหนักอสรพิษ ที่นั่น ปรากฏหีบใบใหญ่รูปลักษณ์ภายนอกหรูหราตั้งตระหงาอยู่รออยู่ เมื่อเห็นสิ่งนั้น ท่านอ๋องก็หายอาการง่วงซึมในพริบตา สีหน้าและแววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง ในใจของเขาคลอแทรกคำถามว่า “มันเป็นใครกันที่มอบของขวัญวันเกิดนี้มาให้กับข้า” ทั้งหมดนี้ทิ้งให้เขาคิดในความลึกลับและความอัศจรรย์ใจในช่วงเวลาที่ไม่อาจคาดเดา แต่ทันใดนั้น หีบใบใหญ่ที่เคยดูหรูหราและประดับประดาอย่างงดงาม กลับเริ่มส่งกลิ่นเหม็นคาวแทรกซึมออกมาจากภายใน ความหรูหราที่เคยสะท้อนความรุ่งโรจน์และความลึกลับกลับถูกแทนที่ด้วยความเน่าเสีย กลิ่นคาวอันแสนรุนแรงนั้นค่อย ๆ แพร่กระจายไปทั่วบริเวณ ทำให้ผู้ที่มองเห็นต้องพลิกหน้าหรือกลั้นหายใจไม่ไหว