ตอนที่ 102 ฝันร้าย

อ๋อง ฟู่หยางเซิน จ้องมองหีบสมบัติที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง เขาสวมชุดนอนลายสีเข้มที่ดูสบายตา แต่ทว่าใบหน้าเขาแสดงออกถึงความกระตือรือร้นที่จะได้เห็นของขวัญวันเกิดที่ส่งมาถึงมือ ท่านอ๋องไม่สามารถปิดบังความสนใจในสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในหีบได้

"จงเปิดหีบเร็วเข้า!" ท่านอ๋องสั่งเสียงเข้ม ทหารยามที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบปฏิบัติตามคำสั่งทันที พวกเขาใช้มือที่มีความระมัดระวังดึงฝากล่องเปิดออก แต่เมื่อฝาไม้ของหีบถูกเปิดออก เสียงดังและการเคลื่อนไหวของมันกลับทำให้ท่านอ๋องรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ อากาศรอบๆ เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเมื่อกลิ่นคาวรุนแรงเริ่มลอยออกจากภายในหีบ

ทันทีที่หีบถูกเปิดออก กลิ่นเหม็นคาวที่แทรกซึมออกมาจากข้างในทำให้ท่านอ๋องถึงกับชะงักไป ช่วงเวลาแห่งความเงียบสงัดและความคาดหวังเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง กลิ่นที่รุนแรงและไม่อาจทนทานได้เริ่มแผ่กระจายไปทั่วบริเวณรอบตำหนัก อากาศรอบตัวท่านอ๋องเริ่มหนาแน่นและไม่สามารถหายใจได้อย่างสะดวก

ดวงตาของท่านอ๋องเบิกกว้างไปทันทีและใบหน้าของท่านดูซีดเซียว สัญชาตญาณของท่านบอกให้รีบถอยห่างออกจากหีบ แต่มือของเขากลับยังคงจับที่ริมขอบหีบเหมือนพยายามที่จะยืนยันว่าเขากำลังมองเห็นสิ่งที่น่ากลัวนี้จริงหรือไม่

"มัน...มันคืออะไร..." ท่านอ๋องพูดเสียงแหบแห้ง

ทหารยามที่ยืนอยู่ข้างๆ ท่านอ๋องเริ่มสังเกตเห็นบางสิ่งที่แปลกไปจากสิ่งที่เขาคิดว่าจะพบภายในหีบ ภายในหีบที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคาวและกลิ่นเน่าของสิ่งที่ซ่อนอยู่ ทหารยามเริ่มสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย เมื่อเขาตระหนักถึงสิ่งที่เขากำลังมองอยู่ เขารู้สึกถึงความตกใจและความขยะแขยงที่ลึกซึ้งขึ้นในใจ

"มัน...มันคือแก่นของความเป็นชายขอรับท่านอ๋อง..." ทหารยามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและเต็มไปด้วยความยากลำบาก เขาไม่สามารถหาคำอธิบายใดๆ ที่จะทำให้เหตุการณ์นี้ฟังดูสมเหตุสมผลได้ ทุกคำพูดที่หลุดออกจากปากมันดูเหมือนจะยิ่งทำให้สถานการณ์ดูเลวร้ายขึ้น

ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซิน เบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด ร่างกายของเขาตึงเครียดและรู้สึกหนาวเย็นทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ท่านอ๋องแทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"ห่ะ อะไรนะนี่เจ้ากำลังจะบอกข้าว่ามันคือท่อนลำของชายชาตรีอย่างงั้นรึ?" ท่านอ๋องกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะท้าน ดวงตาของเขาเบิกกว้างไปแล้ว ความตกตะลึงและความสับสนผสมผสานกันอย่างท่วมท้น

ในช่วงเวลานี้ ไม่มีใครสามารถล่วงรู้อารมณ์ของท่านอ๋องได้เลย ทุกคนที่อยู่รอบข้างต่างพยายามเก็บอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ไม่กล้าที่จะทำเสียงหรือกระทำอะไรที่อาจทำให้สถานการณ์แย่ลงไปมากกว่าเดิม ทุกคนรู้ดีว่าท่านอ๋องกำลังเผชิญกับสิ่งที่ยากเกินจะยอมรับ และไม่มีคำใดที่จะสามารถทำให้สถานการณ์นี้ดีขึ้น

เสียงหายใจของท่านอ๋องหนักหน่วงและติดขัด จนเหมือนกับว่าอากาศที่เข้าไปในปอดนั้นมีแต่ความหนาวเย็นจากความสยดสยอง ความรู้สึกที่ผสมผสานระหว่างความโกรธและความอึดอัดเริ่มปะทุออกมาในตัวท่านอ๋อง

สีหน้าและแววตาของท่านอ๋องในยามนี้นั้นเริ่มที่จะเกิดอาการบิดเบี้ยวอย่างชัดเจนแต่ยังไม่ทันที่ท่านอ๋องจะได้ระบายความโกรธออกมาเสียงของทหารก็ดังขึ้นมาเสียก่อนท่ามกลางท่อนลำของความเป็นชายที่ถูกเฉือนออกมาเป็นพันๆชิ้นมีหีบ ขนาดเล็กอีกสองใบ "ท่านอ๋องดูนี่" หีบใบเล็กถูกเขียนด้วยชื่อซุนฮ่าว ส่วนหีบอีกใบคือแม่ทัพ หลี่ชางคุน เมื่อเปิดออกมามันก็คือท่อนลำของพวกเขานั่นเอง เอ่อ..เอ่อ...ร่างกายของท่านอ๋องสั่นสะท้านจนไม่อาจควบคุมความโมโหพลุ่งขึ้นสูงอย่างถึงขีดสุดพร้อมทั้งค่อยๆส่งเสียงครางออกมาจากภายในลำคอ “อ๊ากกกก อ๊ากกก ไอ้บัดซบ ไอ้บัดซับ ทำแบบนี้จะหยามกันมากจนเกินไปแล้ว” ท่านอ๋องส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงขีดสุดพร้อมทั้งใช้ฝ่าเท้าของเขากระทืบไปที่แก่นความเป็นชายมากมายเขาใช้ฝ่าเท้ากระทืบท่อนเนื้อซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมันแหลกล่ะเอียดคาฝ่าเท้าของท่านอ๋อง

ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซิน ยืนหายใจหอบอย่างรุนแรง ความโกรธที่พลุ่งพล่านในตัวเขาทำให้การหายใจนั้นกลายเป็นสิ่งที่ยากลำบาก ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บแค้น เสียงการกระทืบเท้าของเขาดังก้องไปทั่ว ท่านอ๋องหันไปหาทหารเอกที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมสั่งคำสั่งอย่างเด็ดขาด

"พวกเจ้า... รีบส่งคนไปตามตัว ซุนฮ่าวและแม่ทัพ หลี่ชางคุน ทันที! ข้าอยากรู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว ชะตาของพวกมันเป็นอย่างไร พวกมันถูกทำลายความเป็นชายแล้ว กลับกลายเป็นขันทีจริงๆ หรือไม่!" ท่านอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโมโห คำพูดของเขาแสดงให้เห็นถึงความคับแค้นที่ท่านอ๋องรู้สึก ซึ่งไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ทหารเอกที่ยืนอยู่ข้างๆ ขานรับอย่างรวดเร็ว "ขอรับท่านอ๋อง!" ทหารเอกรีบออกคำสั่งให้กองทหารออกไปตามตัวทั้งสองทันที ความเร่งรีบในคำสั่งสะท้อนให้เห็นถึงความสำคัญที่ท่านอ๋องให้กับเรื่องนี้ ข้อสงสัยที่ท่านอ๋องมีเกี่ยวกับชะตาชีวิตของทั้งสองและการกระทำที่เกิดขึ้นในคืนนั้นกำลังเป็นภารกิจเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้

 กลางทะเลทรายอันเวิ้งว้างที่ร้อนระอุ ด้วยแสงแดดที่แผดเผา ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวดูไร้ชีวิต ซุนฮ่าวและทหารนับพันคนเริ่มตื่นจากการหลับใหล ร่างกายของพวกเขาค่อย ๆ ฟื้นจากห้วงนิทราที่ยาวนาน ขณะที่พวกเขาพยายามขยับตัวเพื่อเรียกสติกลับคืนมา ความรู้สึกที่แปลกประหลาดเริ่มเข้าครอบงำทุกคน ความเจ็บปวดจากบริเวณตรงกลางระหว่างขาทำให้ทุกคนรู้สึกได้ทันทีว่ามีอะไรบางอย่างไม่ปกติ สิ่งที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายกลับไม่อยู่อีกต่อไป

พวกเขาลูบคลำบริเวณที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความภาคภูมิใจของเพศชายแต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า ทุกคนเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ใจกลางของทุกคนเต็มไปด้วยความตกใจ ความรู้สึกที่เหมือนกับการสูญเสียสิ่งสำคัญไป ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องจากทหารทุกคนดังกึกก้องในทะเลทราย เสียงนั้นผสมผสานกับความหวาดกลัวและความตกตะลึงที่ยากจะควบคุม ทุกคนต่างถามหาตัวเองด้วยเสียงสั่นเครือว่า "มันเกิดอะไรขึ้น? น้องชายของข้ามันหายไปไหน?"

ซุนฮ่าวเองก็ไม่ต่างกัน เขามองไปที่ร่างกายของตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา และเมื่อสังเกตเห็นรอยแผลที่ถูกเย็บไว้ตรงกลางระหว่างขา เขาก็ได้แต่รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นเขาก็เปิดอ่านจดหมายที่ถูกทิ้งไว้ข้างลำตัว

"เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าเฉือนน้องชายของเจ้าอย่างเบามือที่สุด อาจจะเจ็บนิดหน่อย แต่ผ่านไปไม่กี่วันก็หาย" หมอเทวดาทิ้งข้อความเอาไว้อย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านผ่านจดหมาย ทั้งที่ตัวของมันแอบเฉือนความเป็นชายของคนอื่นยามหลับใหล

แม้คำพูดในจดหมายนั้นจะมีความอ่อนโยนอยู่บ้าง แต่ซุนฮ่าวกลับไม่รู้สึกซาบซึ้งเลยแม้แต่น้อย เขากลับรู้สึกถึงความเจ็บปวดและความอับอายที่แสนจะทนไม่ได้ เมื่อเขาเปิดจดหมายที่หมอเทวดาทิ้งไว้ให้ แทนที่เขาจะรู้สึกขอบคุณหรือซาบซึ้งในความใส่ใจ ซุนฮ่าวถึงกับเป็นลมหมดสติ

ในอีกมุมหนึ่งของทะเลทราย แม่ทัพหลี่ชางคุนเองก็ไม่ต่างกัน เมื่อเขาตื่นขึ้นมาและรู้ตัวว่าตัวเองสูญเสียความเป็นชายไปเขาถึงกับเป็นลมหมดสติครั้งแล้วครั้งเล่าเขาภาวนาต่อตัวเองว่าให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ฝันไปแต่ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าทุกครั้งที่เขาลืมตาตื่นความเป็นชายเขาก็ไม่กลับมา