ตอนที่ 112 ตั้งใจจะมาสั่งสอนแต่ดันมาสิ้นชีวิต

ในขณะที่กลุ่มของเยี่ยจิงหลินเดินออกจากบ่อนการพนันภายในใจกลางตำหนักอสรพิษ เส้นทางที่เต็มไปด้วยความเงียบสงัดและไร้ผู้คน ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามที่นางคาดการณ์ไว้ เมื่อพวกมันสูญเสียเงินเดิมพันจำนวนมาก ย่อมไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้จบลงอย่างง่าย พวกมันต้องการชดเชยความสูญเสียและการไม่กลับไปมือเปล่า

เมื่อมาถึงจุดที่ห่างไกลจากผู้คนและเต็มไปด้วยความเงียบสงบ กลุ่มชายชุดดำเกือบ 50 คนปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างของพวกมันยืนล้อมหน้าล้อมหลังกลุ่มของเยี่ยจิงหลินในทันที ท่าทีของพวกมันเต็มไปด้วยจิตมุ่งร้ายที่จะไม่ยอมให้ใครหนีไปง่ายๆ แววตาแห่งการคุกคามที่ฉายออกมาในท่าทางของพวกมัน ทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ตึงเครียด

"คุณชายหวังเฉิน ตัวท่านช่างอ่อนต่อโลกยิ่งนัก" หัวหน้าชายชุดดำกล่าวออกมาด้วยเสียงเย้ยหยัน พร้อมกับการยิ้มเหยียดที่เต็มไปด้วยการดูถูก "หากได้เงินไปนิดหน่อยก็ควรที่จะพอได้แล้ว แต่ตัวของท่านนั้นมันไม่รู้จักพอเต็มไปด้วยความละโมบโลภมาก" ชายชุดดำทำทีพูดจาราวกับว่าตัวเองนั้นเป็นผู้ที่ผดุงความยุติธรรม ทั้งที่ตัวมันเป็นคนของบ่อน การที่มายืนอยู่เบื้องหน้าอยู่ ณ ตอนนี้ก็เป็นเพราะลูกค้าเล่นได้เงินเยอะจนเกินไปการกระทำกับคำพูดช่างมีความขัดแย้งกันราวฟ้ากับเหว

ตัวของมันนั้นมั่นใจว่าโชคของคุณชายท่านนี้นั้นได้หมดลงแล้ว แม้ว่าจะเคยพึ่งพาเทพพระเจ้าแห่งการเสี่ยงโชคมา และในตอนนี้ชีวิตของเขากำลังที่จะสิ้นสุดไปด้วยเพราะมีคำสั่งตรงจากองค์ชายฟู่ซิวเหิง

เทพพนันซึ่งรู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ รีบย่องมายืนหลบด้านหลังเยี่ยจิงหลิน มือของเขาเย็นเฉียบและเขากระซิบข้างหูของนางด้วยเสียงแผ่วเบาที่สั่นระริก "ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าพวกมันจะไม่ปล่อยเราแน่" เสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่เยี่ยจิงหลินกลับแสดงท่าทีเยือกเย็นและนิ่งสงบ ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความหวาดกลัวในดวงตาของนาง

เยี่ยจิงหลินหันไปยิ้มให้กับเทพพนันอย่างเย็นชา ก่อนที่จะตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นใจ "ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจผิดไปอย่างนะ จริงๆ แล้ว ข้าเป็นคนที่จะไม่ปล่อยพวกมันไปต่างหาก" คำพูดของนางไม่เพียงแค่ยืนยันความมั่นใจในตัวเอง แต่ยังแฝงไปด้วยความเยือกเย็นที่ทำให้เทพพนันถึงกับนิ่งเงียบ

หลังจากนั้นนางก็หันกลับไปมองชายชุดดำที่ยืนล้อมอยู่รอบๆ พวกเขา น้ำเสียงของนางยังคงแสดงออกถึงความเยือกเย็นไร้ความหวาดหวั่น "คนของตำหนักอสรพิษช่างชั่วร้ายและมีจิตใจแคบจริงๆ เพียงแค่เสียเงินเดิมพันไปนิดหน่อย ก็ถึงกับคิดที่จะฆ่ากันเสียแล้ว"

ชายชุดดำต่างก็มองไปที่เยี่ยจิงหลินอย่างสนใจ แม้จะเห็นเพียงแค่ใบหน้าของนางที่ถูกปิดบังด้วยผ้า ทำให้พวกเขาคิดว่านางเป็นเพียงแค่สาวใช้ธรรมดา แต่เมื่อได้ยินคำพูดของนางแล้ว พวกเขากลับรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม ท่าทีของนางมันช่างแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง ทำให้หัวหน้าชายชุดดำที่ยืนอยู่หน้ากลุ่มไม่สามารถละสายตาจากนางได้

"สาวน้อย เจ้าฉลาดหลักแหลมไม่เลวเลยนะ" หัวหน้าชายชุดดำกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและรอยยิ้มที่ไม่จริงใจ "เหมาะสมยิ่งนักที่จะถูกนำตัวไปทำงานในหอนางโลม สถานที่นั้นมันจะอบรมเจ้าให้เหมาะสมยิ่งขึ้นกับสิ่งที่เจ้าควรเป็น"

รอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้งและความมุ่งหมายที่ไม่บริสุทธิ์ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาและความคาดหวังที่จะได้ใช้ประโยชน์จากนางในทางที่ไม่ควร แม้คำพูดของเขาจะดูเหมือนการเสนอแนะ แต่ในความเป็นจริงมันกลับเป็นการล่วงละเมิดในรูปแบบหนึ่ง

"เห้อ... เห้อ... ข้าจะไม่เสียเวลาพูดคุยกับพวกเจ้าแล้ว" หัวหน้าชายชุดดำกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง สายตาของเขามีประกายความโหดเหี้ยมที่แสดงถึงความตั้งใจที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า "จงดับลมหายใจของพวกมันซะ... สั่งสอนให้พวกมันรู้บ้างว่าคนที่กล้าเล่นกับตำหนักอสรพิษจะเป็นเช่นไร ถ้าหากชาติหน้ามีจริง ขอให้พวกเจ้ารู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว จะได้ไม่ต้องอายุสั้นถึงเพียงนี้"

คำพูดของหัวหน้าชายชุดดำเป็นคำสั่งที่เด็ดขาด เหล่าบรรดาลูกน้องรอบข้างยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทุกคนพยักหน้ารับคำสั่งอย่างรวดเร็ว ทางด้านของหัวหน้าชายชุดดำเมื่อออกคำสั่งแล้วเขาก็ยืนหันหลังไม่คิดที่จะเหลียวมองภาพเบื้องหน้าอีกเพราะภาพการตายของพวกมันแต่ล่ะคนมันอาจจะทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองลูกตามากจนเกินไป

 ทันใดนั้น เสียงร้องของผู้คนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง "อ๊ากกกก... อัก... อ๊า..." เสียงนั้นดังก้องไปทั่วความมืด เสียงแหลมที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความทรมานดังก้องอยู่ไม่หยุด ทว่าเสียงนั้นก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ จนเกินกว่าเหตุ หัวหน้าชายชุดดำที่ยืนหันหลังได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน ความเจ็บปวดในเสียงร้องนั้นมันยาวนานเกินกว่าจะเป็นเรื่องปกติ ความหวังที่เขาคาดหวังให้การสังหารเสร็จสิ้นเร็วๆ กลับถูกทำลายด้วยเสียงร้องที่ไม่หยุดหย่อน

"เป้าหมายของข้ามีเพียงแค่เจ็ดคน..." เขาคิดในใจ แต่เสียงนั้นกลับยาวนานอย่างน่าสงสัย ทำให้จิตใจของเขารวนไปบ้าง เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เพราะมันไม่สมควรจะเป็นเช่นนี้

ในที่สุด ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้ก็เริ่มผุดขึ้นในใจของหัวหน้าชายชุดดำ เมื่อเขาหันกลับไปมองที่กลุ่มลูกน้องของตน แต่ภาพที่เห็นทำให้ร่างของเขาต้องแข็งทื่อ และตาของเขาก็เบิกกว้างอย่างตกใจกลัว ทุกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาเมื่อครู่นี้ กลับเหลือแต่เพียงร่างที่ไร้ลมหายใจ ร่างของลูกน้องทั้งหมดล้มลงหมดสิ้นไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

“เจ้านี่มันช่างขยันดูถูกเหยียดหยามผู้คนเหลือเกินนะ” เสียงเย็นชาของเยี่ยจิงหลินดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบที่แผ่ปกคลุมท้องฟ้า น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความเยือกเย็นที่ไม่อาจปฏิเสธได้ "การที่เจ้าได้เห็นสิ่งนี้ มันคงทำให้เจ้ารู้สึกถึงความผิดพลาดที่เจ้าทำไป"

ทันใดนั้นผู้ติดตามที่ทำหน้าที่เป็นคนคุ้มกันให้กับนางมากกว่า 100 ชีวิตก็ปรากฏตัวขึ้น พวกมันทำหน้าที่เป็นคนคุ้มกันนางอย่างลับๆโดยที่ศัตรูไม่รู้ตัว การซ่อนตัวตนของพวกมันนั้นไม่ต่างอะไรจากภูตผี

 “ถุ๊ย!! เจ้าคนพวกนี้เหรอตำหนักอสรพิษฝีมือก็ไม่เห็นเจ้าเท่าไหร่”  เหล่าลูกน้องของเยี่ยจิงหลินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูหมิ่นและเย้ยหยัน พร้อมจ้องมองซากร่างที่ไร้ลมหานใจของศัตรูหลายสิบคนที่ล้วนแล้วแต่ต้องจบชีวิตลงอย่างง่ายดาย

"พวกเรายังสามารถพูดคุยกันดีๆ นายหญิงน้อย ได้โปรดใจเย็นๆ ก่อน" หัวหน้าชายชุดดำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความหวาดกลัวชัดเจนในแววตาของเขา ขณะที่เขาพยายามพูด

ทันใดนั้นเอง ฟิ่ว... เสียงแหลมของวัตถุบางอย่างพุ่งออกจากมือของเยี่ยจิงหลินและตัดผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่เสี้ยววินาที วัตถุที่ผสมด้วยพลังปราณก็พุ่งเข้ากระแทกที่หน้าอกของหัวหน้าชายชุดดำ และดับลมหายใจของเขาในทันที ร่างของเขาล้มลงไปกับพื้นอย่างไร้ชีวิต

เยี่ยจิงหลินยิ้มออกมาอย่างเย็นชา ท่าทางของนางสะท้อนถึงความเด็ดขาดและความไม่แยแสต่อชีวิตของศัตรูที่กล้าหาญคิดจะย่ำยีเธอและคนของเธอ "ข้าไม่มีอะไรที่จะพูดคุยกับตัวตนระดับล่างเช่นเจ้า ข้าจะรอการมาของนายของเจ้าอย่างใจจดใจจ่อ" นางพูดออกมาอย่างสบายๆ หลังจากนั้นนางและคนของนางมากกว่า 100 ชีวิต เดินออกจากตำหนักอสรพิษอย่างเปิดเผยจนไม่มีผู้ใดกล้าที่จะมาขัดขวางอีก