ตอนที่ 118 คุกเข่าสำนึกผิด

เมื่อองค์ชายฟู่ซิวเหิงได้รับสิ่งที่ต้องการแล้ว เขาก็รีบเดินจากไปทันที ฝีเท้าของเขาหนักแน่น แต่ขณะเดียวกัน มันก็เต็มไปด้วย เงาของความอาฆาต ที่ไม่สามารถปกปิดได้

ทางด้าน ลูกน้องของเยี่ยจิงหลิน ยืนมองตามแผ่นหลังขององค์ชายที่เดินห่างออกไป สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“นายหญิง ไว้ใจคนผู้นี้จริงๆ เหรอ?”

เยี่ยจิงหลินที่ได้ฟังคำพูดนั้นกลับหัวเราะออกมาเบาๆ นาง ยิ้มเย็นชา ดวงตาของนางทอประกายเยือกเย็นที่ทำให้ผู้คนรอบตัวขนลุก

“มันย่อมไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะทำให้ข้าไว้ใจ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม “แต่จิตใจที่คับแคบและความมักใหญ่ใฝ่สูงของมันนั้นเป็นของจริง”

สิ่งที่นางเห็นใน ฟู่ซิวเหิง ไม่ใช่พันธมิตรที่น่าเชื่อถือ แต่เป็น เครื่องมือ ที่สามารถใช้ห้ำหั่นศัตรูให้หมดสิ้นนางหันไปมองลูกน้องของตน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยเจตนาที่ลึกซึ้ง

“แล้วเจ้าคิดว่า... ระหว่างท่านอ๋องกับองค์ชาย ใครจัดการได้ยากกว่ากัน?”

ลูกน้องของนางไม่ต้องเสียเวลาคิดคำตอบเลยแม้แต่น้อย เขาตอบกลับไปทันทีด้วยความมั่นใจ

“ย่อมเป็นท่านอ๋อง”

เยี่ยจิงหลินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ นางหันกลับไปมองในทิศทางที่องค์ชายจากไป แววตาของนางตอนนี้ เต็มไปด้วยความเย็นชาและชั่วร้ายยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

“เมื่อเจ้าไก่อ่อนนี่จัดการพ่อของมันแล้ว... ข้าก็ค่อยจัดการมันทีหลัง”

ทันใดนั้น ลูกน้องของนางที่ได้ยินแผนการของนางถึงกับเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย แววตาของเขาที่เคยเต็มไปด้วยความกังวล บัดนี้กลับกลายเป็นสายตาของ อสรพิษที่พร้อมจะฉกเหยื่อ

“สมกับเป็นนายหญิงของพวกเรา!” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเคารพปะปนกับความตื่นเต้นในแผนการอันชั่วร้ายนี้...

โดยพื้นฐานแล้ว ท่านอ๋องฟู่หยางเซิน เป็นบุรุษที่ระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก ตลอดชีวิตของเขาเต็มไปด้วยการเมือง การทรยศ และการป้องกันภัยจากศัตรูที่หมายจะโค่นล้มอำนาจของเขา แต่กับบุตรชายที่เขารักที่สุด ฟู่ซิวเหิง… เขากลับลดการป้องกันลงอย่างไม่รู้ตัวเขาผ่านโลกมามาก รู้จักเล่ห์เหลี่ยมของศัตรูทุกรูปแบบ แต่สิ่งที่เขาไม่เคยหยั่งรู้เลยก็คือ จิตใจที่แท้จริงของบุตรชายตนเอง

ในช่วงสายของวันเดียวกันนั้น องค์ชายฟู่ซิวเหิง เดินทางมายังจวนของท่านอ๋อง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด ทันทีที่มาถึง เขาทรุดตัวลงคุกเข่าอย่างแรง ราวกับจะใช้ร่างกายของตนแบกรับความผิดบาปทั้งมวล

“ท่านพ่อ... ลูกผิดไปแล้ว! เป็นลูกเองที่โง่เขลาเบาปัญญา”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและความสั่นเครือ มันแฝงไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจที่แสดงออกมาอย่างสมบูรณ์แบบจน แม้แต่ข้ารับใช้รอบตัวก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ

ท่านอ๋องฟู่หยางเซินมองบุตรชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของตน ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวกลับอ่อนลงทันที หัวใจของบิดานั้นอ่อนโยนเสมอเมื่อลูกชายที่รักเอ่ยคำขอขมา

"ลูกพ่อ เจ้าคิดได้ก็ดีแล้ว... ต่อไปความยิ่งใหญ่ของพ่อก็ย่อมตกเป็นของเจ้า"

คำพูดที่เต็มไปด้วยความไว้วางใจ ของท่านอ๋องดังขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาไม่เคยระแคะระคายเลยว่าเบื้องหลังของดวงตาที่เศร้าสร้อยขององค์ชายนั้น ซ่อนประกายของความชั่วร้ายไว้อย่างแนบเนียน

ถ้วยชาที่เป็นดั่งคำขอโทษ... หรือคำพิพากษา

ฟู่ซิวเหิง เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าอ่อนน้อมก่อนจะหยิบ ถ้วยชา ที่เตรียมไว้ขึ้นมา

“สิ่งนี้คือแทนคำขอโทษของลูก” เขากล่าวเสียงนุ่มนวล “มันคือชาหอมจากแดนไกล หากท่านพ่อดื่มมันเข้าไป จะทำให้สุขภาพดี แข็งแรงขึ้นอย่างแน่นอน”

รอยยิ้มอบอุ่นที่แฝงไปด้วยเล่ห์ร้ายขององค์ชายปรากฏขึ้น เขายื่นถ้วยชาที่แสนหอมกรุ่นไปให้ท่านอ๋อง มือของเขาแนบเนียน ไม่สั่นไหวแม้แต่น้อยท่านอ๋องฟู่หยางเซิน หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะรับถ้วยชาไปถือไว้ในมือ

เขาไม่เคยระแวงบุตรชายของตนเองเขาไม่รู้เลยว่า ในชานั้นมีพิษที่ร้ายแรงแต่ออกฤทธิ์ช้า ค่อยๆ กัดกินร่างกายของเขาทีละน้อย เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย องค์ชายก็ยกชาขึ้นดื่มด้วย

แต่ในถ้วยของเขา... ไม่มีพิษอยู่เลย

“อืม... รสชาติของมันไม่เลวเลยทีเดียว” ท่านอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ ดวงตาขององค์ชายฉายแววเยือกเย็นอย่างแนบเนียนเกมแห่งการทรยศเริ่มต้นขึ้นแล้ว และผู้ที่ตกเป็นเหยื่อในคราวนี้คือชายที่เคยอยู่เหนืออำนาจของทุกคน...

ชาหอมกรุ่นที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของสมุนไพรชั้นเลิศ ยิ่งดื่มมากเท่าไหร่ก็ยิ่งให้ความรู้สึกสดชื่น ท่านอ๋อง ฟู่หยางเซิน ดื่มมันอย่างเพลิดเพลินโดยไม่เอะใจเลยว่า ทุกหยดของชานี้ คือยาพิษที่กำลังกัดกินร่างกายของเขาอย่างช้าๆในช่วงแรก ร่างกายของท่านอ๋องยังคงแข็งแรงดั่งเดิม ไม่มีวี่แววของสิ่งผิดปกติให้ต้องสงสัยเลยแม้แต่น้อย แต่ ยาพิษที่แทรกซึมอยู่ในชานั้นมิใช่พิษทั่วไป มันออกฤทธิ์อย่างแยบยล ค่อยๆ กัดกินจากภายในอย่างช้าๆ จนแม้แต่เจ้าตัวก็ไม่ทันได้รู้สึกถึงความผิดแปลกของร่างกายตนเอง

ยิ่งวันเวลาผ่านไป ร่างกายของท่านอ๋องก็เริ่มอ่อนแอลงทีละนิด ความแข็งแกร่งที่เคยมีเริ่มถูกกัดกร่อนไปอย่างเงียบเชียบ เขาคิดว่ามันเป็นเพียงความเหนื่อยล้าตามอายุ หรืออาการป่วยจากความเครียดในราชสำนัก แต่แท้ที่จริงแล้ว มันเป็นฝีมือของผู้ที่เขารักและไว้วางใจมากที่สุด องค์ชายฟู่ซิวเหิง!

ทุกเช้า ชาหอมอันเลิศรส จะถูกนำมาวางตรงหน้าท่านอ๋อง องค์ชายฟู่ซิวเหิง เองก็ยังคงดื่มไปพร้อมๆ กัน เพื่อเป็นการตอกย้ำถึงความจริงใจและความเคารพที่เขามีต่อบิดาแต่ในความเป็นจริงแล้ว มันคือการพรากชีวิตของบิดาไปทีละหยดทีละคำ

ดวงตาของ องค์ชายฟู่ซิวเหิง ยังคงแสดงถึงความห่วงใยและความเคารพเช่นเดิม เขามาเยี่ยมท่านอ๋องทุกวัน มอบชาถ้วยเดิมให้ท่านพ่อดื่มอย่างสม่ำเสมอ แต่ในดวงตาคู่นั้น แฝงไปด้วยเงาแห่งความเย็นชาและความทะเยอทะยานที่ท่านอ๋องไม่อาจมองเห็น

ฟู่ซิวเหิงกำลังรอ...รอวันที่ร่างกายของบิดาจะอ่อนแอลงจนไม่สามารถต่อต้านเขาได้อีกรอวันที่คนทั้งแคว้นจะยอมรับว่าอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ได้แก่ชราและอ่อนแอลงจนไม่สามารถปกครองอำนาจได้อีกต่อไปรอวันที่ เขาจะขึ้นครองบัลลังก์แห่งอำนาจแต่เพียงผู้เดียว!

และที่สำคัญที่สุดรอวันที่ท่านอ๋องจะล้มลงโดยที่ไม่มีใครสามารถช่วยได้ทัน!