ตอนที่ 14 เสียงกรีดร้องยามค่ำคืน

ทางด้านแม่ทัพซุนเทา ตั้งแต่คืนที่เขาสูญเสียสมบัติไปกว่าครึ่งตระกูล หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและหวาดระแวง ความพ่ายแพ้ที่ไม่สามารถจับตัวคนร้ายได้เหมือนหนามที่ทิ่มแทงเกียรติยศของแม่ทัพผู้เคยยิ่งใหญ่ ความอับอายที่ต้องเผชิญหน้าเหล่าขุนนางและทหารใต้บัญชาทำให้เขาหมกมุ่นอยู่กับการแก้ไขความเสียหายนี้

แม่ทัพซุนเทากลายเป็นคนที่ไม่อาจหลับสนิทได้อีกต่อไป ทุกคืนเขาทำได้เพียงหลับตาเพื่อพักสายตาเท่านั้น แต่สติของเขายังคงตื่นตัว ไม่ยอมให้ตัวเองจมดิ่งเข้าสู่ความฝันที่อาจนำไปสู่การถูกโจมตีซ้ำ ความหวาดระแวงทำให้เขาสั่งเพิ่มเวรยามในจวน และเฝ้าสังเกตทุกความเคลื่อนไหวในเขตตระกูลของตัวเอง

เขาพลิกแผ่นดินหาเบาะแสคนร้าย ใบหน้าของพวกทหารและสายสืบที่กลับมามือเปล่าทำให้เขาหงุดหงิดจนแทบจะฆ่าคนทิ้งเสียให้หมด ความคับแค้นใจที่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้ยิ่งทำให้เขากระวนกระวายเหมือนคนเสียสติ

แต่ใครจะคาดคิดได้ ว่าคนร้ายที่เขาตามล่าหาตัวแทบพลิกแผ่นดิน แท้จริงแล้วจะเป็นเพียงสตรีตัวเล็กๆ ที่เขาไม่เคยนึกถึงเลยด้วยซ้ำ คนที่เป็นบุตรสาวของเขาเองจากสาวใช้ที่เขาหมางเมินและมองข้ามตั้งแต่วันที่เธอเกิดมา

เยี่ยจิงหลิน... ชื่อที่เขาแทบจะลืมไปแล้ว สตรีตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะไร้พิษสง และไม่ควรมีตัวตนในสายตาของเขา แต่แท้จริงแล้วกลับซ่อนเร้นความสามารถและความกล้าหาญอย่างน่าเหลือเชื่อ เธอไม่เพียงแต่ลอบเข้าจวนของเขาอย่างไร้ร่องรอย แต่ยังสามารถลอบนำสมบัติของตระกูลไปได้โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

เธอ...บุตรสาวที่เขาไม่เคยใส่ใจและมองว่าไร้ค่า คือคนที่ทำให้เขาต้องพลิกชีวิตไปเช่นนี้

ความสามารถของเธอที่ไม่ธรรมดา ความเฉียบแหลมในการวางแผน และความเยือกเย็นในทุกการกระทำ ทำให้แม่ทัพผู้เคยหยิ่งทะนงอย่างเขาต้องตกตะลึง หากเขารู้ความจริงเมื่อสายไปแล้วว่า คนที่เขาควรระวังและให้ความสำคัญที่สุด...กลับเป็นคนที่เขาเหยียดหยามมาตลอดชีวิต

"กลิ่นหอมแบบนี้มัน..."

แม่ทัพซุนเทาลืมตาขึ้นทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่โชยมาในอากาศ มันเป็นกลิ่นหอมรัญจวนที่คุ้นเคยอย่างยิ่ง และไม่ใช่กลิ่นที่เขาจะลืมลงได้ง่ายๆ เพราะมันคือกลิ่นเดียวกันกับในคืนนั้น...คืนที่เขาสูญเสียสมบัติของตระกูลไปกว่าครึ่ง

ดวงตาคมกริบของแม่ทัพเบิกโพลง หัวใจเต้นรัวด้วยความตกตะลึงและหวาดระแวง ร่างของเขากระตุกขึ้นจากการหลับตาเพียงเพื่อพักสายตา แม้จะไม่เคยหลับสนิท แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่ากลิ่นนี้จะกลับมาอีกครั้งในจวนของเขาเอง

"คนร้าย..." เขาพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะรีบรวบรวมพลังลมปรานขึ้นมาปกป้องตัวเองในทันที

แม่ทัพซุนเทาโคจรพลังลมปรานไหลเวียนไปทั่วร่าง ฝ่ามือกำแน่นขณะปิดกลั้นกลิ่นหอมที่ซึมลึกเข้าสู่ลมหายใจของเขา เขารู้ดีถึงอานุภาพของมันกลิ่นที่ดูเหมือนจะเป็นธรรมชาติและบริสุทธิ์ แต่แฝงไปด้วยพิษสงร้ายแรงที่สามารถทำให้คนที่แข็งแกร่งที่สุดหลับใหลในพริบตา

"ไม่ใช่ข้า..." เขาพูดกับตัวเองเสียงกร้าว แต่แววตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่นั้นเหนือชั้นและชำนาญกว่าที่เขาคิดไว้มาก

ในวันนั้น ก่อนที่เขาจะหมดสติและทุกสิ่งในจวนถูกลักลอบออกไป เขาเคยพยายามต้านทานกลิ่นนี้ด้วยพลังลมปรานมาแล้ว แต่สุดท้ายเขาก็ล้มลงโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ในความมืดที่ครอบคลุมไปทั่วทั้งจวน เสียงกรีดร้องของ ฮูหยินใหญ่ ยังคงดังขึ้นอย่างทุรนทุราย กลิ่นของความหวาดกลัวและความเจ็บปวดลอยไปในอากาศ ท่านแม่ทัพซุนเทาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขารู้ทันทีว่าแผนการของคนร้ายในคืนนี้ไม่ใช่เพียงแค่การขโมยสมบัติ แต่เป็นการ เล่นงาน ฮูหยินใหญ่ คนรัก ของเขา

การที่ฮูหยินใหญ่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ทำให้แม่ทัพซุนเทารู้สึกถึงความสิ้นหวังที่พัดผ่านเข้ามา เขาไม่สามารถทนเห็นผู้หญิงที่เขารักต้องเผชิญกับชะตากรรมนี้ได้ แม้ว่าจะมีทหารรับใช้และเวรยามมากมายในจวน แต่คนร้ายกลับสามารถทำให้ทุกคนหลับลึกได้จนไม่มีใครสามารถตอบสนองได้ทันเวลา

ในขณะที่เขาเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วแต่แฝงไปด้วยความแผ่วเบาเพื่อไม่ให้ศัตรูรู้ตัว แม่ทัพซุนเทากลับต้องทบทวนในใจว่า โจร คนนี้ไม่เพียงแค่มีความสามารถในการฝ่าฝืนการป้องกันของเขา แต่ยังมีรสนิยมที่แปลกประหลาดและบิดเบี้ยว พวกเขาไม่ได้มีแค่เป้าหมายที่จะขโมยสมบัติหรือทรัพย์สิน แต่ยังหมายที่จะทำลายจิตใจของผู้คนในจวนอีกด้วย

ท่านแม่ทัพคิดถึงภาพของ ฮูหยินใหญ่ ที่ไม่ว่าจะตะโกนเสียงดังแค่ไหนก็ไม่สามารถเรียกร้องความช่วยเหลือได้ คนร้ายทำให้ผู้คนทั้งจวนหลับใหลราวกับเป็นหุ่นเชิด ไม่มีทหารหรือข้ารับใช้คนใดที่สามารถขัดขวางการกระทำของเขาได้ สิ่งที่เหลือเพียงแค่ ความสิ้นหวัง ในห้วงเวลาที่แย่ที่สุด

ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ยืนตัวสั่นสะท้านอยู่กลางห้อง ความหวาดกลัวท่วมท้นจนแทบไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นและขาอ่อนแรง นางรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายรอบตัวในขณะที่เสียง เยี่ยจิงหลิน ดังขึ้นอย่างเย็นชา ช่างเป็นเสียงที่ไม่เคยมีความเห็นใจแม้แต่น้อย

นางพยายามสะกดกลั้นความหวาดกลัว แต่ในที่สุดเสียงกรีดร้องของนางก็เงียบหายไปท่ามกลางความเงียบสงัด เสียงหอบหายใจของ ฮูหยินใหญ่ ดังขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ขณะที่สติของนางเริ่มหลุดลอยไปทีละนิด ความรู้สึกของความอับอายและความกลัวเข้ามาท่วมท้นในหัวใจ จนสุดท้าย ฮูหยินใหญ่ ไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้อีกต่อไป

ในที่สุดร่างของนางก็เกิดการสูญเสียการควบคุม จนทำให้นางหลั่งของเหลวใส่ที่ตรงกลางระหว่างขาออกมาอย่างไม่สามารถหยุดยั้งได้ นางรู้สึกถึงความต่ำต้อยและความพ่ายแพ้ที่ถาโถมเข้ามา ความสูงศักดิ์ที่นางเคยมีในฐานะภรรยาของท่านแม่ทัพซุนเทาเหมือนจะกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าในชั่วข้ามคืน

ในช่วงเวลานั้น เยี่ยจิงหลิน ยังคงยืนเงียบอยู่ท่ามกลางความมืด สายตาของเธอจดจ้องไปที่ ฮูหยินใหญ่ ที่กำลังตกอยู่ในสภาพที่น่าสมเพช ร่างของนางไม่ต่างจากลูกนกที่ไร้ที่พึ่ง เธอไม่มีความรู้สึกใดๆ นอกจากความพอใจในผลลัพธ์ของแผนการที่เธอวางไว้อย่างรอบคอบ

"ได้โปรด… อย่าทำข้า…" ฮูหยินใหญ่พูดด้วยเสียงสั่นเครือ ขณะที่น้ำตาของนางยังคงไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่ว่าจะพูดขอความเมตตาแค่ไหนก็ไร้ความหมาย ความสิ้นหวังทำให้เธอไม่สามารถหาทางออกใดๆ ได้

เยี่ยจิงหลิน ยังคงยิ้มเย็นๆ ให้กับภาพตรงหน้า นางไม่สะทกสะท้านกับการทรมานและความอับอายที่ ฮูหยินใหญ่ ต้องเผชิญ นางต้องการเพียงแค่การแก้แค้นที่สมบูรณ์แบบ

ในขณะที่ เยี่ยจิงหลิน กำลังเตรียมการเพื่อจบชีวิตของ ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวิน ด้วยความเยือกเย็นและมุ่งมั่น การแก้แค้นที่รอคอยมานานกำลังจะถึงจุดสุดท้าย แต่ในขณะนั้นเอง เสียงคำรามที่ดังก้องไปทั่วทั้งห้องก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าเดรัจฉาน!" เสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่นางคาดหวัง มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น มาพร้อมกับแรงปะทะที่รุนแรงและหนักหน่วง ราวกับสัตว์ร้ายที่ปะทุขึ้นจากความลึกสุดของป่า นั่นคือเสียงของ ท่านแม่ทัพซุนเทา ที่ปรากฏตัวออกมาจากความมืดมิด

เยี่ยจิงหลิน ไม่ทันตั้งตัว ร่างของเธอถูกพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วจากแรงโจมตีที่รุนแรง ร่างเล็กของเธอลอยกระเด็นไปไกลจนกระทบกับกำแพงห้อง ทันทีที่กระแทกพื้น เธอก็ใช้มือยันพื้นเพื่อหยุดการล้มลงอย่างรุนแรง นี่คือการโจมตีที่มีพลังมหาศาลที่ส่งมาจากคนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะมาถึงได้ในเวลานี้

ท่านแม่ทัพซุนเทา ยืนอยู่ตรงกลางห้อง ร่างสูงใหญ่ของเขายังคงมีท่าทีที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขามองไปที่ เยี่ยจิงหลิน ด้วยแววตาที่แข็งกร้าว พร้อมด้วยเสียงคำรามที่ยังคงดังก้องอยู่ในใจของเขา

"เจ้าคิดจะฆ่านางใช่ไหม?" ท่านแม่ทัพซุนเทาพูดเสียงต่ำ ราวกับคำพูดที่ออกมาจากลำคอเต็มไปด้วยแรงอัดอั้น

ในขณะที่ร่างของ เยี่ยจิงหลิน ฟื้นตัวจากการโจมตีและยืนขึ้นด้วยความรวดเร็ว ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายอย่างเต็มไปด้วยความเย็นชา