ตอนที่ 26 จมไปกับพื้น

ซุนฮ่าวจ้องมองน้องสาวต่างมารดาด้วยสายตาที่เย็นชา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความรังเกียจอย่างสุดขีด เขาคิดว่าหญิงสาวที่เกิดจากสาวใช้ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะหายใจในตระกูลนี้ เยี่ยจิงหลินเป็นแค่กาฝากที่เขาต้องทนอยู่ร่วมบ้านด้วย แต่สตรีคนนี้กลับกล้าเข้ามาเทียบรัศมีของเขาได้อย่างไร! ความคิดนั้นร้อนรนจนหัวใจของเขาเดือดพล่าน เขาคิดแค่ว่าจะทำลายนางให้สิ้นซาก แม้เพียงครั้งเดียวเขาก็จะบดขยี้ทุกสิ่งที่นางมี ความโกรธของเขาท่วมท้นจนไม่สนใจคำพูดของใคร ทั้งๆ ที่ผู้คนยกยอว่านางเป็นเด็กสาวที่มากพรสวรรค์ แต่เขาจะไม่ยอมเชื่อเรื่องพวกนั้นเด็ดขาด

ด้วยความโกรธที่เติบโตขึ้นในใจ ซุนฮ่าวก็โจมตีออกไปด้วยความรวดเร็วเหมือนสายฟ้า ใบหน้าของเขามืดครึ้มด้วยความตั้งใจที่จะทำลายนางในพริบตาเดียว เขาตั้งใจที่จะทำให้เยี่ยจิงหลินได้รู้ว่าพรสวรรค์ที่ทุกคนยกยอไม่ได้มีค่าอะไรเลย

แต่ในขณะที่เขาคิดว่าได้บรรลุเป้าหมายแล้ว เยี่ยจิงหลินกลับหลบการโจมตีได้อย่างง่ายดาย ราวกับเธอสามารถมองทะลุความคิดของเขาและคาดการณ์การเคลื่อนไหวของเขาทุกขั้นตอน ในขณะที่ซุนฮ่าวยังคงตกตะลึงกับการหลบหลีกอย่างเฉียบคมของนาง มือของเยี่ยจิงหลินขยับช้าๆ แต่ด้วยความแม่นยำ เธอใช้เพียงฝ่ามือเดียวตอบโต้การโจมตีของเขา

มือของนางดูอ่อนนุ่มและบอบบาง แต่ซ่อนพลังปราณอันแข็งแกร่งไว้ภายใน ประหนึ่งว่ามันคือกำแพงที่แข็งแกร่งและทนทาน ต่อให้ซุนฮ่าวจะโจมตีด้วยความเร็วและความรุนแรงแค่ไหน เขากลับพบว่าไม่สามารถผ่านมือของนางไปได้เลย

ร่างของซุนฮ่าวสูงใหญ่และแข็งแกร่ง แต่มันกลับถูกฝ่ามือของเยี่ยจิงหลินซัดจนลอยละลิ่วไปชนกับพื้นอย่างแรง ภาพนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ทุกสายตาของผู้ที่อยู่ในที่นั้นตกตะลึง แต่ยังทำให้เหล่าบรรดาทหารของท่านแม่ทัพที่กำลังฝึกซ้อมต้องหยุดชะงักและหันมามอง ภาพที่เห็นทำให้พวกเขาไม่อาจเชื่อสายตาตัวเอง

ซุนฮ่าวที่เคยเป็นที่หวาดกลัวในตระกูลกลับถูกทำลายโดยผู้หญิงคนเดียวที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรมากไปกว่าผู้หญิงที่มาจากสาวใช้ เพียงแค่การโจมตีเพียงครั้งเดียว ร่างของเขาก็ถูกบดขยี้ราวกับไม่เคยมีอำนาจใดๆ อยู่ในตัวเขาเลย แม้แต่พวกทหารที่เคยฝึกฝนการต่อสู้มายาวนานก็ยังไม่สามารถเชื่อได้ว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้น

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ในท่าที่สง่างาม ท่ามกลางความเงียบงันที่เกิดขึ้น หลังจากที่เธอได้ปลดปล่อยพลังปราณในตัวออกมาอย่างเต็มที่ ร่างของซุนฮ่าวที่ถูกซัดไปนั้นยังคงแผ่รังสีความโกรธที่ยังคงคุกรุ่นอยู่ในตัวเขา แต่กลับไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ในทันที

"นี่คือบทเรียนแรกของเจ้า" เสียงของเยี่ยจิงหลินดังขึ้นอย่างเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก เพราะการกระทำของเธอได้พิสูจน์ทุกอย่างแล้ว ความแข็งแกร่งและทักษะที่เธอมีนั้นยากเกินจะหยุดยั้งได้

ซุนฮ่าวพยายามฝืนร่างของตัวเองที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เพื่อยันตัวขึ้นจากพื้น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอับอายและโกรธแค้น ทุกแรงที่เขาเคยภาคภูมิใจกลับกลายเป็นความว่างเปล่าในเสี้ยววินาที แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นได้ ฝ่าเท้าของเยี่ยจิงหลินก็กดลงมาที่กลางหลังของเขาอย่างมั่นคง แรงกดนั้นทำให้ร่างของเขาแนบลงกับพื้น ใบหน้าที่เคยหยิ่งผยองต้องสัมผัสกับความเย็นเยียบของดิน

เสียงหัวเราะเล็กน้อยดังขึ้นในลำคอของเยี่ยจิงหลิน ก่อนที่นางจะเอ่ยคำพูดที่เหมือนคมดาบทิ่มแทงจิตใจของซุนฮ่าว

"นี่หรือคือความหวังของตระกูล? ช่างน่าผิดหวังจริงๆ" เสียงของนางเย็นชา ราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความดูแคลนที่ทำให้คนฟังแทบลุกไม่ขึ้น คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่ากลางใจของซุนฮ่าว ความอับอายที่ถูกสตรีผู้ที่เขามองว่าไร้ค่าเหยียบย่ำ ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ยิ่งทำให้เขาโกรธจนแทบคลุ้มคลั่ง แต่ทว่าสภาพของเขาในตอนนี้ไม่อาจตอบโต้ได้เลย

คำพูดของเยี่ยจิงหลินราวกับคมมีดที่กรีดลึกลงในใจของท่านแม่ทัพซุนเทา ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมเปี่ยมไปด้วยอำนาจของเขา กลับสั่นกระตุกด้วยความอับอายและความขุ่นเคืองที่ไม่อาจปิดบังได้ ทุกคำพูดของนางสะท้อนกลับมาสะเทือนถึงแก่นจิตวิญญาณ ราวกับตอกย้ำความผิดพลาดและความล้มเหลวที่เขาไม่อยากเผชิญหน้า

"นี่หรือคือความหวังของตระกูล? ช่างน่าผิดหวังจริงๆ"

คำพูดนั้นยังคงดังก้องในหัวของเขา แม้ว่าจะผ่านไปเพียงไม่กี่อึดใจ ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวด้วยความโกรธและละอายใจในคราวเดียวกัน ซุนเทารู้ดีว่า การแสดงออกของเยี่ยจิงหลินในวันนี้จะถูกเล่าขานไปทั่ว ไม่เพียงแต่ในตระกูล แต่ในหมู่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาด้วย และนั่นจะเป็นเหมือนเงาสะท้อนที่เขาไม่อาจลบเลือน

ในความอับอายนี้เอง ซุนเทากลับยิ่งรู้สึกถึงพลังและศักยภาพอันน่าทึ่งของนาง สตรีที่เขาเคยมองว่าเป็นเพียงกาฝาก กลับแสดงให้เห็นว่ามีความแข็งแกร่งและเด็ดขาดเหนือกว่าที่เขาคาดคิดไว้มากมาย

"เด็กคนนี้..." เขาพึมพำเสียงแผ่ว ดวงตาวาวโรจน์ด้วยแผนการที่ก่อตัวขึ้นในใจ

แม้ความภาคภูมิใจของเขาจะถูกกระทบกระเทือน แต่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เยี่ยจิงหลินคือทรัพย์สมบัติที่ล้ำค่าสำหรับตระกูล หากปล่อยให้นางเป็นอิสระ นางอาจกลายเป็นภัยคุกคาม หรือเลวร้ายยิ่งกว่านั้น อาจถูกตระกูลอื่นชักจูงไปเป็นศัตรู ด้วยเหตุนี้ ท่านแม่ทัพซุนเทาจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด ดวงตาของเขาฉายแววเยือกเย็น ริมฝีปากบิดเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความบีบบังคับ

"นับจากนี้ เจ้าไม่มีทางออกไปจากตระกูลนี้ได้อีก เยี่ยจิงหลิน... เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่ และรับใช้ตระกูลนี้จนกว่าข้าจะพอใจ!"

น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวดั่งฟ้าผ่ากลางใจของผู้ฟัง เยี่ยจิงหลินหรี่ตามองซุนเทา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและความท้าทาย

"หืม? บังคับข้าให้อยู่หรือ?" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับเปี่ยมไปด้วยอำนาจที่ทำให้ผู้ฟังสะดุ้ง "หรือท่านกลัวว่า หากข้าออกไป ตระกูลของท่านจะไร้ผู้ที่คู่ควรจะสืบทอดความยิ่งใหญ่กันล่ะ?"

คำพูดนั้นทำให้ท่านแม่ทัพซุนเทาหน้าตึงอีกครั้ง แต่เขาเพียงยิ้มเยือกเย็น ตัดสินใจที่จะใช้ทุกวิถีทางบีบบังคับนางให้อยู่ในตระกูลให้ได้ แม้ว่านั่นจะหมายถึงการใช้พลังอำนาจของตระกูลทั้งหมดเพื่อควบคุมนางก็ตาม

แต่ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของซุนฮ่าวดังขึ้นอย่างน่าสงสาร ร่างใหญ่โตของเขาจมอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเยี่ยจิงหลินที่ยืนนิ่งอย่างมั่นคง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและอับอาย ความหยิ่งผยองที่เคยมีพังทลายไปในพริบตา เขาเงยหน้าขึ้นมองท่านแม่ทัพซุนเทาด้วยสายตาเว้าวอน

"ท่านพ่อช่วยลูกด้วย!" เขาเปล่งเสียงออกมา คล้ายกับเด็กที่ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง

แต่แทนที่ท่านแม่ทัพจะช่วยเหลือ กลับมีเพียงเสียงตอบกลับที่เยือกเย็นดุจน้ำแข็ง

"ซุนฮ่าว เจ้าอย่าได้แสดงความอ่อนแอให้ข้าเห็นอีก!" ซุนเทาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องบุตรชายที่กำลังสิ้นท่าอยู่เบื้องล่าง "ตั้งแต่นี้ไป เจ้าจะต้องฝึกซ้อมและประลองกับเยี่ยจิงหลินจนกว่าจะครบอาทิตย์!"