ตอนที่ 47 ฉากที่มองดูแล้วชวนน้ำตาไหล

ในช่วงเวลานี้ ร่างของแม่ทัพซุนเทาก็เสมือนตกลงไปสู่ขุมนรกชั้นที่ลึกที่สุด ไร้ซึ่งแสงสว่างไร้ซึ่งความหวัง มันลึกจนเกินกว่าที่จินตนาการของมนุษย์จะนึกถึง ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขาถูกฉีกออกจากกัน ราวกับไม่มีสิ่งใดที่ยึดเหนี่ยวใจเขาอีกแล้ว ทุกความยิ่งใหญ่ที่เขาเคยสร้างมาตลอดชีวิตกลับล่มสลายลงในพริบตา

แม่ทัพซุนเทาทรุดตัวลงบนเตียง ร่างของเขาไร้เรี่ยวแรง ทุกการเคลื่อนไหวแทบจะเป็นไปอย่างยากลำบาก น้ำตาของเขาไหลรินไปอย่างไร้การควบคุม เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ลึกจนเกินบรรยาย เกินกว่าที่หัวใจของเขาจะรับไหว การทรยศจากสตรีผู้เป็นที่รักยิ่งกว่าชีวิต กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำลายเขาอย่างรุนแรง นางไม่เพียงแต่มีชายอื่น แต่ชายผู้นั้นกลับเป็นศัตรูที่เขาหมายมั่นจะทำลาย

แต่สิ่งที่ทำให้เขาทนรับไม่ได้จริงๆ คือการที่บุตรชายที่เขารักมากที่สุด ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอีกต่อไป ซุนฮ่าว ผู้ที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของเขา กลับมีความสัมพันธ์กับศัตรูของเขามันเหมือนกับการที่โลกทั้งโลกถล่มทลายทับลงบนตัวเขา

ทุกคำพูดของแม่ทัพไป่เฉินที่แผดออกมา ดังก้องอยู่ในหูเขา ไม่สามารถขับไล่มันออกไปจากหัวได้ ซุนเทารู้สึกเหมือนทุกสิ่งที่เขาเคยเชื่อมั่นและรัก ถูกทำลายจนสิ้น เขาเคยภูมิใจในทุกสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมา แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นความผิดหวังที่สาหัสเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ

เขาไม่สามารถลุกขึ้นได้ ไม่สามารถมองโลกได้อย่างที่เคยทำ ร่างกายของเขาเหมือนจะไร้ชีวิต น้ำตาของเขาหยดลงไปบนหมอนจนกลายเป็นแอ่งน้ำตา เขารู้สึกเหมือนจิตวิญญาณของเขาหลุดลอยออกจากร่าง ไม่เหลืออะไรที่จะยึดถือได้อีกแล้ว

ชายผู้เคยยิ่งใหญ่และได้รับการเคารพจากทั่วทั้งแผ่นดิน กลับต้องเจอกับชะตากรรมที่น่าเศร้าและสับสนเช่นนี้ ไม่มีความหมายใดๆ ที่จะพอใจกับชีวิตในตอนนี้ ทุกสิ่งในตัวเขาถูกฉีกขาดจนไม่เหลืออะไร แม้แต่ความภาคภูมิใจในตนเองก็หายไปกับสายลม

แต่แล้วเสียงของประตูก็ดังขึ้น สร้างความตกใจให้แก่แม่ทัพซุนเทาที่กำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความทุกข์ทรมาน ร่างหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาในห้องร่างของซุนฮ่าว บุตรชายที่เขารักและอุ้มชูมาตั้งแต่เล็ก ซุนฮ่าวยืนอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ราวกับเป็นคนที่เสียใจอย่างสุดซึ้ง

ท่าทางของเขาทำให้แม่ทัพซุนเทาแทบไม่สามารถยืนหยัดได้ ความเจ็บปวดที่ได้รับกลับกลายเป็นเหมือนแผลเปิดที่ไม่สามารถรักษาได้อีก ทุกสิ่งที่เขาเคยเชื่อในตัวของซุนฮ่าวดูเหมือนจะพังทลายลงไปพร้อมกันในวินาทีนี้ บุตรชายที่เขาผูกพันและเชื่อมั่นมาตลอด กลับมาที่นี่ด้วยน้ำตาและความทุกข์เหมือนกับตัวเขาเอง

ซุนฮ่าวก้มลงขุกเข่าที่เบื้องหน้าของบิดาด้วยความอ่อนแอ และด้วยน้ำเสียงที่สะท้อนถึงความเจ็บปวดที่เขาไม่อาจจะซ่อนเร้นได้ “ท่านพ่อ...” เขาพูดออกมา เสียงสั่นเครือไปด้วยความเสียใจและความสับสน ที่ทำให้แม่ทัพซุนเทารู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกกำลังจะพังทลายไปตรงหน้า

แม่ทัพซุนเทาที่นอนอยู่บนเตียง ชายผู้เคยยิ่งใหญ่และเป็นที่เคารพในทุกท้องถิ่น คำพูดที่ออกมาจากปากของเขากลับเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวผสมกับความหมดแรง “ไสหัวออกไปซะ! ข้าไม่ใช่พ่อของเจ้า!” เสียงของเขาแผดดังจนเหมือนจะขาดใจ แต่ความโมโหที่มีอยู่ในหัวใจกลับกลายเป็นเพียงแค่ปลายเท้า

น้ำเสียงนั้นดูเหมือนจะเป็นการปิดกั้นความจริงทั้งหลาย แต่ไม่สามารถปิดกั้นหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเขาได้ เขาพยายามที่จะสะกัดเสียงสะอื้น แต่มันกลับยิ่งทำให้ความเจ็บปวดในหัวใจของเขาหนักหน่วงขึ้น ความรู้สึกของการถูกหักหลังจากทั้งภรรยาและบุตรชายมันเกินกว่าที่เขาจะรับได้

แม้เขาจะตะคอกออกไปด้วยความโกรธ แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เขาพยายามปิดบังความอ่อนแอของตัวเองไม่ให้ซุนฮ่าวเห็น ทว่าในที่สุดก็ไม่อาจหยุดมันได้ ซุนฮ่าวยืนอยู่ตรงหน้าเขาในขณะที่น้ำตาทั้งคู่ไหลรินไม่หยุด แม่ทัพซุนเทาพยายามขับไล่ความเจ็บปวดออกไป แต่ในความเป็นจริง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกว่าเขากำลังสูญเสียทุกอย่างในชีวิต

น้ำตาของซุนฮ่าวยังคงไหลรินไม่หยุด ร่างของเขาคุกเข่าลงข้างกายบิดา ความเศร้าในดวงตาของเขาคล้ายกับกำลังสะท้อนความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในใจของซุนเทา แม้จะรู้ดีว่าบิดาผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเขา แต่ทุกๆ สิ่งที่บิดาทำให้เขา สอนให้เขาเติบโตมาเป็นชายผู้เข้มแข็ง ล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจจะทอดทิ้งได้เลย

ซุนฮ่าวเช็ดทำความสะอาดร่างกายของซุนเทาด้วยมือที่สั่นเทา แต่เขาก็ทำมันอย่างอ่อนโยนและใส่ใจ แม้ร่างกายของบิดาจะขับของเสียออกมามากมาย แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขารู้สึกขยะแขยง เขารู้เพียงแต่ว่า นี่คือสิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้ เพื่อให้บิดาได้รับการดูแล ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

ซุนเทามองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ และแม้จะยังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้นในใจ แต่บางสิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้คือความรักที่ลึกลงไปในจิตใจของเขา ความรักที่มีต่อซุนฮ่าว ลูกที่เขารักและอุ้มชูมาอย่างเต็มใจตั้งแต่วันแรก แม้ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆ แต่ในหัวใจของเขา ซุนฮ่าวยังคงเป็นลูกชายของเขาเสมอ

น้ำตาของซุนเทาไหลรินไปตามขอบตา เขาหยุดหายใจครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือออกไปลูบหัวของซุนฮ่าวเบาๆ แค่เพียงครั้งเดียว แต่ในนั้นมีความอบอุ่น ความรัก และความเจ็บปวดผสมกันไปหมด ราวกับว่าในจังหวะนั้น ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาในชีวิตทั้งของเขาและลูกคนนี้ ได้คลี่คลายไปแล้ว

“ขอบใจ…” เสียงของซุนเทาแผ่วเบา แต่ในนั้นเต็มไปด้วยความขอบคุณที่เขาไม่เคยพูดออกมา ซุนฮ่าวไม่ตอบ เขาแค่คุกเข่าอยู่ตรงนั้นด้วยความเสียใจและความรักที่ไม่อาจจะอธิบายได้ น้ำตาของทั้งสองยังคงไหลลงไป แต่บรรยากาศในห้องนั้นกลับเต็มไปด้วยความสงบและความผูกพันที่ไม่มีคำใดจะมาแทนที่ได้

“ช่างเป็นฉากที่ซาบซึ้งจนชวนน้ำตาไหลจริงๆ” เยี่ยจิงหลินที่คอยหลบซ่อนตัวตนอยู่ภายในเงามืดตลอดในที่สุดตัวของนางก็ปรากฎตัวขึ้นมานางใช้สายตาที่สุดแสนจะเย็นชาจ้องมองผู้เป็นพ่อที่ไร้หัวใจเหมือนดั่งเช่นเคยนางไม่รู้สึกสงสารชายผู้นี้แม้แต่น้อยสิ่งที่เขาเคยทำลงไปและสิ่งที่เขาได้รับนั้นสำหรับนางแล้วมันยังคงน้อยเกินไป แต่ถ้าหากขืนไปไว้อย่างนี้เกรงว่าตัวของเขานั้นจะสิ้นใจตายเสียก่อน

เยี่ยจิงหลินหยิบขวดยาแก้พิษที่สะท้อนแสงเล็กน้อยจากไฟในห้อง มือของนางรวดเร็วและมั่นคงดุจมืออาชีพ ก่อนที่แม่ทัพซุนเทาจะได้ทันตั้งตัว นางก็ยื่นขวดยาให้เขาดื่มไปโดยไม่มีคำพูดใดๆ เสียงฝาขวดเปิดดังแปะ ก่อนที่ยาจะไหลผ่านริมฝีปากของเขาไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าความหวังเดียวของเขาคือการได้พึ่งพายานี้

ทันทีที่ยาหยดลงไปในร่างกายของทัพซุนเทา ภายในไม่กี่วินาที ร่างกายของเขาก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง! พลังปราณที่จางหายไปค่อยๆ กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ร่างที่เคยอ่อนล้าทั้งหมดกลับมามีความรู้สึกแปลกใหม่ ความสดชื่นที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนทะลักเข้าไปในทุกเส้นเอ็นและทุกเซลล์ ราวกับร่างกายที่ตายไปแล้วได้รับการปลุกฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง!