ตอนที่ 67 โดนทุบตีเยี่ยงสุนัข

ยิ่งเวลาผ่านไป ลมหายใจขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงเริ่มติดขัด อาการกระสับกระส่ายเกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ ความไม่สบายตัวค่อยๆ คืบคลานเข้าสู่ร่างกายของเขา ทุกอย่างผิดแผนไปหมด เดิมทีเขาควรจะเป็นฝ่ายละเลงเลือด ปราบทุกคนให้สิ้นซากและเพลิดเพลินกับเสียงกรีดร้องของเหยื่อ แต่กลับกลายเป็นว่าลูกน้องของตนถูกทุบตีอย่างไร้ความปราณีโดยบรรดาคนคุ้มกันหอเสน่ห์จันทรา ซึ่งแต่เดิมเขาคิดว่าเป็นเพียงพวกกระจอกไร้ค่า

ภาพของลูกน้องที่ล้มระเนระนาด ถูกซัดกระเด็นราวกับเศษใบไม้ ทำให้ความโกรธแล่นขึ้นมาจับขั้วหัวใจ องค์ชายฟู่เทียนเฉิงกำหมัดแน่น แต่เมื่อพยายามระเบิดพลังปราณออกมา กลับพบว่าร่างกายของเขาหนักอึ้งและไร้เรี่ยวแรง ประหนึ่งถูกตรึงไว้ด้วยพันธนาการที่มองไม่เห็น หัวใจของเขาเต้นแรง ความหวาดระแวงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

องค์ชายฟู่เทียนเฉิงตื่นตระหนก สถานการณ์ที่ควรจะอยู่ในกำมือกลับพลิกผันจนควบคุมไม่ได้ เขาตะโกนสั่งเสียงดังลั่น

"ถอย! พวกเรารีบถอยกลับไปตั้งหลักก่อน!"

เหล่าลูกน้องที่เหลืออยู่ต่างรีบเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าสู่ทางออกโดยไม่ต้องรอคำสั่งซ้ำสอง แต่เมื่อไปถึงประตู พวกเขากลับต้องเผชิญกับความสิ้นหวัง ไม่ว่าจะพยายามดึงผลัก ทุบตี หรือแม้แต่ใช้พลังปราณเข้าจู่โจม ประตูบานนั้นกลับยังคงปิดตาย ไม่ไหวติงราวกับเป็นกำแพงเหล็กที่ไร้ทางผ่าน

ในตอนนี้พวกเขาเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองได้ขุดหลุมฝังศพด้วยมือของตนเอง

เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังขึ้นจากทุกทิศทาง บรรดาผู้ดูแลหอเสน่ห์จันทราที่เคยทำท่าทีอ่อนแอไร้พิษสง บัดนี้เผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม

"พวกเจ้าจะรีบหนีไปไหน?"

น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้น ดวงตาแต่ละคู่ทอประกายดุร้ายราวนักล่าที่กำลังสนุกกับการไล่ต้อนเหยื่อที่กำลังจนตรอก องค์ชายฟู่เทียนเฉิงรู้สึกได้ถึงลมหายใจแห่งความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะ…

เวลาผ่านไปไม่นาน ร่างขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงและเหล่าลูกน้องที่ติดตามมาถูกทุบตีจนสภาพยับเยินราวกับสุนัขข้างถนน เสียงร้องครวญครางดังระงมไปทั่วหอเสน่ห์จันทรา พื้นหินเย็นเยียบถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงฉาน

องค์ชายที่เคยหยิ่งผยองบัดนี้นอนสั่นกระตุกอยู่บนพื้น เสื้อผ้าหรูหราของเขาขาดวิ่นไม่เหลือเค้าเดิม มือที่เคยกุมชะตาชีวิตผู้อื่นสั่นระริกไร้เรี่ยวแรง ภายใต้หน้ากากที่แตกร้าว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ทว่า ท่ามกลางความพินาศกลับมีหนึ่งคนที่ยังยืนหยัดอยู่ หลี่เจิ้งหยวนองครักษ์ผู้ซื่อสัตย์ขององค์ชาย เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองยังมีลมหายใจอยู่ ร่างกายของเขาปราศจากบาดแผลร้ายแรง นั่นเพราะเยี่ยจิงหลินช่วยไว้ทัน

นางยืนอยู่ไม่ไกล สายตาเรียบนิ่งแต่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ นางเหลือบมองเขาด้วยรอยยิ้มบางเบา เป็นสัญญาณชัดเจนว่าเขายังมีประโยชน์ต่อนางอยู่

"ขอบคุณ..."

แม้จะรอดมาได้ แต่ความหวาดกลัวก็ยังไม่จางหายไปจากแววตาของเขา เขาเหลือบมองไปยังองค์ชายของตนที่ถูกฝูงชนใช้ฝ่าเท้ากระหน่ำเหยียบย่ำ ความสิ้นหวังและความอัปยศเกาะกุมหัวใจของเขาแน่นจนแทบหายใจไม่ออก…

"อย่าคิดว่าเจ้ารอดมาได้เพราะโชคช่วย" นางก้มลงมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบใกล้หู "เพราะหลังจากนี้ ข้ามีงานใหญ่มอบให้เจ้า"

หลี่เจิ้งหยวนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แม้จะพยายามไม่แสดงความหวาดกลัวออกมา แต่ร่างกายของเขากลับสั่นระริกโดยไม่รู้ตัว เขาสัมผัสได้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้อันตรายยิ่งกว่าพิษร้ายเสียอีก

เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังระงมไปทั่วทั้งหอเสน่ห์จันทรา เมื่อผู้ดูแลเอ่ยถามความเห็นของฝูงชน

“ข้าจะจัดการกับผู้ที่กล้ามาท้าทายอำนาจของหอเสน่ห์จันทราของพวกเราอย่างไรดี” หลังสิ้นเสียงเขาไม่นานก็มีน้ำเสียงหนึ่งดังสวนขึ้นมาในทันที

"จับมันแก้ผ้าขึงประจาน!"

เสียงนั้นแหลมลึกแฝงไปด้วยเจตนาร้าย เยี่ยจิงหลินที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มคนเปล่งเสียงขึ้นโดยดัดเสียงให้เป็นชาย น้ำเสียงของนางฟังดูคมชัดและทรงพลังพอที่จะจุดไฟแห่งความคั่งแค้นของฝูงชนให้ลุกโชน

"ข้ารู้ถึงความชั่วช้าของมัน พวกเราจะประกาศให้ผู้คนภายนอกได้รับรู้กัน!"

หลังจากสิ้นเสียงของนาง ผู้คนภายในหอเสน่ห์จันทราล้วนแล้วแต่ส่งเสียงตะโกนเห็นด้วย เสียงโห่ร้องดังสนั่นไปทั่วทุกมุมอาคาร บรรยากาศเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความตื่นเต้น

ผู้ดูแลหอเสน่ห์จันทราแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะออกคำสั่งให้เหล่าชายฉกรรจ์ลงมือในทันที พวกเขาไม่รอช้า รีบเข้าลากร่างขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงและพรรคพวกที่บัดนี้อ่อนแรงไร้ทางสู้ เสื้อผ้าถูกฉีกกระชากออกอย่างไร้ความปรานี เนื้อหนังที่เคยสูงส่งบัดนี้กลับเปลือยเปล่าต่อหน้าฝูงชนที่กำลังจับจ้องด้วยสายตาสมเพช

ในขณะที่หน้ากากสัตว์ยังคงปิดบังใบหน้าของพวกเขาไว้ ร่างกายที่อับอายถูกลากไปขึงตรึงไว้กับเสาหลักหน้าอาคาร สายลมยามค่ำคืนพัดผ่าน ทำให้พวกเขาสั่นสะท้านไม่ใช่เพียงเพราะความหนาวเหน็บ แต่เป็นเพราะความอัปยศที่ไม่อาจลบเลือนได้อีกต่อไป

เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้นอีกระลอก เยี่ยจิงหลินที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนแอบยิ้มมุมปาก ขณะที่นางยกจอกสุราขึ้นจิบอย่างพึงพอใจ นางเฝ้ามองผลงานของตนเอง ก่อนจะกระซิบกับหลี่เจิ้งหยวนให้เตรียมตัวเริ่มแผนการต่อไป

ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของผู้คนในยามนี้เป็นสิ่งที่ไม่เคยมีผู้ใดคาดคิดมาก่อน ร่างเปลือยเปล่าของบุรุษเกือบห้าสิบชีวิตที่ยังคงสวมหน้ากากสัตว์ ถูกตรึงแน่นอยู่กับเสาหลักหน้า หอเสน่ห์จันทรา พวกเขาแต่ละคนอยู่ในสภาพที่อิดโรย อับอาย และหมดสิ้นหนทางหนี

เสียงหัวเราะเย้ยหยันจากเหล่าฝูงชนดังระงมไปทั่ว ลมหายใจของพวกที่ถูกจับมัดสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว บางคนพยายามดิ้นรนหนีจากพันธนาการ แต่กลับทำให้เชือกที่มัดแน่นฝังลึกลงไปในเนื้อหนังของตนเองยิ่งขึ้น

"น่าสมเพชเสียจริง!"

เสียงผู้คนตะโกนดังก้องด้วยความสะใจ ดวงตาทุกคู่ที่จับจ้องมองไปยังเหล่านักพรากชีวิตที่เคยคิดจะเข่นฆ่าผู้อื่นอย่างอำมหิต แต่บัดนี้กลับกลายเป็นฝ่ายถูกเหยียบย่ำอย่างไร้ศักดิ์ศรี

ลมยามค่ำคืนพัดผ่านกระแทกผิวกายของพวกเขาให้สั่นสะท้าน บางคนเริ่มหมดสติจากความอ่อนแรงและความอับอาย ขณะที่บางคนยังคงกัดฟันแน่น พยายามรักษาเศษเสี้ยวศักดิ์ศรีของตนไว้ แต่ยิ่งพวกเขาแสดงท่าทีต่อต้าน เสียงหัวเราะจากผู้ชมยิ่งดังขึ้นเป็นเท่าตัว