ตอนที่ 68 ร้องหาเสด็จพ่อ

เสียงหัวเราะเย้ยหยันของฝูงชนดังระงมไปทั่วหน้าหอเสน่ห์จันทรา ทุกสายตาจับจ้องไปยังภาพอัปยศที่ไม่มีใครคาดคิดกลุ่มคนสวมหน้ากากสัตว์กว่าห้าสิบชีวิตถูกจับมัดตรึงในสภาพเปลือยเปล่า ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและคราบเลือด แม้หน้ากากจะบดบังใบหน้า แต่ไม่มีสิ่งใดปิดซ่อนความอัปยศที่พวกเขากำลังเผชิญได้

"พวกมันเป็นใครกันแน่? ถึงกล้าบุกมาก่อเรื่องที่หอเสน่ห์จันทรา!"

"ก็คงเป็นพวกขุนนางชั้นสูง หรืออันธพาลที่คิดว่าตัวเองมีอำนาจล่ะสิ!"

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังเซ็งแซ่ ทุกคนล้วนสาปแช่งเหล่าคนที่ถูกจับมัด แต่ไม่มีใครเลยที่รู้ว่า หนึ่งในนั้นคือองค์ชายฟู่เทียนเฉิง บุตรแห่งสวรรค์ผู้สูงศักดิ์

ท่ามกลางเสียงฮือฮาของฝูงชน จู่ๆ ก็มีเสียงหวานใสเปล่งออกมา

"ไข่ไก่ดิบเจ้าค่ะ! ไข่ไก่ดิบ!"

หญิงสาวร่างเล็กในชุดธรรมดาสามัญเดินเข้ามาพร้อมถาดไข่ไก่เต็มมือ นางยิ้มบางๆ พร้อมทั้งชูถาดขึ้นสูง

"วีรกรรมความชั่วของพวกมันช่างน่ารังเกียจ! หากพวกท่านอยากรู้ว่าพวกมันทำสิ่งใดไว้ ก็โปรดฟังให้จบก่อน หลังจากนั้น...ใครที่อัดอั้นอยากระบายความโกรธแค้น เชิญซื้อไข่ไก่ข้าไปขว้างใส่พวกมันได้เลยเจ้าค่ะ!"

เสียงพึมพำดังขึ้นในหมู่ฝูงชน ผู้คนต่างเริ่มควักเงินซื้อไข่ไก่จากนางกันอย่างรวดเร็ว บางคนหยิบไปหลายฟอง บางคนถึงกับหอบไปเป็นถุงใหญ่ แต่น่าแปลกที่ยังไม่มีใครลงมือขว้างในทันที ทุกสายตาจับจ้องไปยังหญิงสาวขายไข่ไก่ พวกเขาต่างอยากรู้ว่า คนพวกนี้ก่อกรรมทำเข็ญสิ่งใดไว้

เยี่ยจิงหลินลอบยิ้มอย่างพึงพอใจภายใต้หน้ากากของนาง นางสบตากับสุนัขผู้ซื่อสัตย์ หัวหน้าองครักษ์หลี่เจิ้งหยวน

ตัวของเขาในยามนี้นั้นก็สวมใส่หน้ากากเพื่อปิดบังตัวตนเช่นกัน

"ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย! เราจะเปิดโปงความชั่วของพวกมันเดี๋ยวนี้!"

เสียงของเขาดังไปทั่วพื้นที่ บรรยากาศเงียบสงัดลงทันที

องค์ชายฟู่เทียนเฉิงและเหล่าบรรดาลิ่วล้อต่างสั่นสะท้านในใจ แม้พวกเขาจะยังไม่ถูกเปิดเผยตัวตน แต่ความหวาดกลัวก็กัดกินหัวใจของพวกมันไปแล้วครึ่งหนึ่ง

เยี่ยจิงหลินแอบจิบสุราอย่างเพลิดเพลิน นางกอดอกยืนมองภาพอัปยศเบื้องหน้า พลางคิดในใจหลังจากคืนนี้...ชื่อเสียงของพวกมันจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว

หลี่เจิ้งหยวนในยามนี้นั้นตัวของเขาไม่ต่างอะไรไปจาก โฆษกเสียงทองเพื่อป่าวประกาศ วีรกรรมความชั่วที่โดดเด่นขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงและเหล่าบรรดาลิ่วล้อว่าเคยก่อกรรมอะไรมาบ้างเพราะตัวเขานั้นคือผู้รู้ลึกรู้จริงทุกเรื่อง แผนการแทบทั้งหมดล้วนเกิดมาจากสมองอันน้อยนิดของเขาเพื่อเป็นการประจบประจบสอพลอองค์ชาย

"พวกท่านอาจจะยังไม่รู้..." หลี่เจิ้งหยวนเริ่มกล่าวเสียงหนักแน่น "พวกเขาคือกลุ่มชนชั้นสูงที่แสวงหาความพึงพอใจส่วนตัว พวกเขาไม่สนใจชีวิตของใครและอะไรทั้งสิ้น ความตื่นเต้นที่พวกเขาต้องการคือการทำลายและข่มเหงผู้คน เพื่อสนองอารมณ์ที่พวกเขาไม่อาจหาที่ไหนได้อีก..." เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับการยกตัวอย่างการกระทำชั่วที่พวกเขาเคยทำ ทั้งการปล้น การฆ่า การข่มขืน

ไข่ไก่ดิบพุ่งไปในอากาศอย่างรุนแรง ฝูงชนที่โกรธเกรี้ยวได้ระบายความแค้นออกมาอย่างไม่ยั้งคิด ร่างเปลือยเปล่าขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงและลิ่วล้อห้าสิบชีวิตที่ถูกมัดตึงแต่ยังสวมหน้ากากสัตว์อยู่ถูกทำให้ตกเป็นเป้าหมายของฝูงชนที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เรือนร่างที่เปลือยเปล่าขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง ในยามนี้นั้นสั่นสะท้านจนไม่อาจควบคุมเขาหวาดกลัวเสียจนปัสสาวะราดออกมา เนื้อตัวของพระองค์ในยามนี้นั้นสั่นเทาไม่ต่างอะไรไปจากลูกนก ใบหน้าภายใต้หน้ากากสัตว์ขององค์ชายน้ำตาล้วนแล้วแต่ไหลอาบหน้า ตนเองในฐานะบุตรแห่งสวรรค์ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าตนจะต้องมาพบเจอชะตากรรมที่สุดแสนจะน่าสมเพชเช่นนี้ถูกมัดตึงในสภาพร่างที่เปลือยเปล่าอยู่ด้านหน้าหอนางโลมแถมยังโดนผู้คนมากมายเย้ยหยัน     ขว้างปาสิ่งของกันอย่างไร้ปรานี

“ก๊ากกก ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเจ้าหมอนี่ซิหวาดกลัวเสียจนฉี่แตกเลย ฮ่าฮ่าฮ่า” ผู้คนมากมายต่างพากันส่งเสียงหัวเราะเยาะชอบใจ

ทางด้านขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง ยิ่งได้รับการดูถูกถากถางมากยิ่งขึ้นเท่าไหร่จิตปณิธานที่แรงกล้าของพระองค์ก็ยิ่งถูกทุบทำลายและไม่สามารถที่จะอดทนไหวได้อีกต่อไป

“ฮือ ฮือ...เสด็จพ่อช่วยลูกด้วย เสด็จพ่อ” องค์ชายฟู่เทียนเฉิงในยามนี้นั้นเรียกร้องหาพ่อด้วยหัวใจที่แตกสลายความถือดีถือหยิ่งคิดว่าตัวเองนั้นสูงศักดิ์กว่าคนอื่นนั้นถูกบดขยี้อย่างไม่เป็นชิ้นดี

“ฮ่า ฮ่า ถึงกับเรียกร้องหาเสด็จพ่อเลยเชียวรึ ถ้าพ่อของเจ้าคือฮ่องเต้งั้นพ่อของข้าก็คือเง็กเซียนฮ่องเต้ ก๊าก ฮ่าฮ่า” ผู้คนต่างพากันหัวเราะตลกขบขันกันยิ่งกว่าเดิมไม่ว่าใครก็ไม่มีทางเชื่อถือว่าเจ้าชีเปลือยที่สวมใส่หน้ากากสัตว์นั้นจะเป็นบุตรชายขององค์ฮ่องเต้จริงๆ บางทีเขาอาจจะหวาดกลัวจนเสียสติไปเอง

ฝูงชนเริ่มส่งเสียงโหวกเหวกดังขึ้น พวกเขาทนไม่ไหวแล้วและต้องการเห็นใบหน้าของผู้ก่อเหตุ

"พวกท่านจะชักช้าลีลากันไปถึงไหน!" เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธจากกลุ่มคนเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ "เปิดโฉมใบหน้าของพวกมันได้แล้ว!" เสียงเรียกร้องดังกึกก้องไปทั่ว ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อทุกสายตาจับจ้องไปที่ด้านหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง

ในที่สุดเหล่าผู้คุมหอเสน่ห์จันทราก็เริ่มเดินไปข้างหน้าและค่อยๆ ถอดหน้ากากของบุคคลที่อยู่เบื้องหน้าออกทีละคน ความจริงที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากเริ่มปรากฏให้เห็นต่อสายตาของทุกคน แต่การเปิดเผยครั้งนี้กลับไม่ใช่แค่การเปิดเผยความจริง แต่มันอาจเป็นจุดเริ่มต้นของการทำลายล้าง

ฝูงชนที่เดือดดาลไปกับความโกรธแค้นไปเมื่อครู่บัดนี้กลับกลายเป็นเงียบสนิทริมฝีปากของพวกเขาล้วนแล้วแต่อ้าพะงาบด้วยความตื่นตกใจอย่างสุดขีดเจ้ามนุษย์หน้ากากสัตว์ที่ตัวเองขว้างปาไข่ไก่ไปอย่างมันมือนั้นแท้จริงแล้วกับเป็นองค์ชายจริงๆเขาคือบุตรแห่งสวรรค์บุตรชายแท้ๆขององค์ฮ่องเต้

“นี่ข้าตาฝาดไปใช่ไหม” ชายผู้หนึ่งเริ่มเกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้องเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่เขาจัดหนักจัดเต็มไม่ใช่น้อยๆเลย

“ข้าคงไม่ได้รับโทษประหารใช่ไหม” ชายอีกคนหนึ่งก็เริ่มที่จะพูดออกมาด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน

ความตื่นตระหนกเริ่มแพร่กระจายไปทั่วทั้งย่านโคมแดง ฝูงชนที่ทำหน้าที่เป็นผู้รับชมเริ่มที่จะกระทำการหลบหนีภาพเหตุการณ์เช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรไปจากฝูงมดที่แตกรัง แต่ผู้ที่รู้สึกถึงความหวาดกลัวในครั้งนี้มากที่สุดนั้นเห็นทีจะหนีไม่

พ้นหอเสน่ห์จันทรา เพราะเขาทุบตีองค์ชายและเหล่าบรรดาลูกสมุนไม่ต่างสุนัขตายซาก คงมีแต่โทษประหารชีวิตเท่านั้นที่รออยู่ในระหว่างที่คนของทางการนั้นยังไม่รู้เรื่องพวกเขารีบเก็บทรัพย์สินมีค่าและหลบหนีเมืองหลวงกันอย่างสุดชีวิต

ย่านโคมแดงในตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบงัน ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างได้หยุดชะงักไปจากโลกภายนอก ความคึกคักที่เคยมีเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความมืดที่คลุมทุกมุมของถนน ฝูงชนที่เคยหนาแน่นกลับกระจายหายไปจากบริเวณนี้ ร่างขององค์ชายฟู่เทียนเฉิงและลูกสมุนอีก 50 ชีวิต ถูกขึงอยู่ในท่าทางที่แสนสมเพช ร่างเปลือยเปล่าถูกจับกุมในท่าที่ไร้เกียรติ บางคนยังคงมีรอยเลือดและบาดแผลจากการต่อสู้กับคนของหอเสน่ห์จันทรา ความชั่วร้ายที่พวกเขาทำก่อนหน้านี้เหมือนกับเป็นการกลับมาทวงคืนที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้