ตอนที่ 69 ให้ความหวังแล้วบดขยี้

ราตรีอันเงียบสงัดปกคลุมย่านโคมแดงที่เคยคึกคัก บัดนี้ไร้เงาผู้คน มีเพียงสองร่างที่ยังคงยืนหยัดอยู่ท่ามกลางซากความวุ่นวายหลี่เจิ้งหยวนและเยี่ยจิงหลิน แววตาของนางนิ่งสงบราวกับผิวน้ำไร้ระลอก ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ว่าเบื้องหลังความเยือกเย็นนั้น นางกำลังครุ่นคิดสิ่งใด ต่างจากนาง หลี่เจิ้งหยวนอยู่ในสภาพตื่นตระหนก มือสั่นระริก ดวงตาสอดส่ายไปมาอย่างหวาดระแวง

"พวกเรารีบออกจากที่นี่กันเถอะ! หากมีคนพบเห็นพวกเราเข้าซวยแน่!" เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ก้าวหนีไปไหน

ฉั่ว!

เพียงพริบตาเดียว บางสิ่งเคลื่อนผ่านอากาศด้วยความเร็วสูง เฉือนเข้าที่ลำคอของเขาอย่างแม่นยำ ดวงตาของหลี่เจิ้งหยวนเบิกกว้าง สะท้อนความตื่นตระหนกและความไม่เข้าใจ เลือดอุ่นๆ ไหลซึมออกจากแผล คำพูดที่เขาตั้งใจจะเอ่ยถูกกลืนหายไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้าย

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่เบื้องหลังเขา ดวงตาคมกริบจับจ้องร่างที่กำลังทรุดฮวบลงกับพื้น นางเช็ดอาวุธของตนอย่างแช่มช้า ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"ตัวของเจ้าหมดประโยชน์แล้ว... ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวข้าจะส่งองค์ชายสุดที่รักของเจ้าตามไปอีกคนทีหลัง"

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านร่างของหลี่เจิ้งหยวนที่ไร้ชีวิต พร้อมกับรอยยิ้มเย็นชาของนางที่ปรากฏใต้แสงจันทร์

ร่างเปลือยเปล่าทั้งห้าสิบร่างยังคงถูกขึงพืดอยู่ท่ามกลางสายลมหนาวของค่ำคืน ร่างกายที่สั่นระริกและคราบเลือดที่เกรอะกรัง ยิ่งขับเน้นให้พวกเขาดูอเนจอนาถน่าสมเพชยิ่งนัก

ทางด้านของเยี่ยจิงหลิน นางยังคงซ่อนตัวอยู่ภายใต้เงามืด สายตาของนางจับจ้องไปยังเส้นทางที่ทอดยาวออกไป นิ่งสงบไร้ความรู้สึก คล้ายกับนักล่าที่กำลังรอเหยื่ออย่างอดทน

และไม่นานเกินรอ

เสียงกีบม้าดังกึกก้องขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน

ฝุ่นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ ขบวนม้าศึกจากวังหลวงพุ่งตรงมายังสถานที่แห่งนี้ด้วยความเร็วสูง แสงคบไฟสว่างโรจน์ ตัดกับความมืดของราตรี ขับเน้นให้ภาพของอาชาศึกและทหารที่สวมเกราะหนักดูน่าเกรงขามยิ่งนัก

และที่นำทัพมาด้วยตนเองก็คือ องค์ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน

พระองค์ทรงประทับอยู่บนหลังม้า มองภาพเบื้องหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าว แต่ภายในดวงตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยเพลิงแค้นและความเจ็บปวด เมื่อได้เห็นสภาพของบุตรชาย

"ฟู่เทียนเฉิง..."

องค์ฮ่องเต้เอ่ยชื่อของบุตรชายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย ดวงตาที่เคยเฉยชากลับสะท้อนความโกรธเกรี้ยวที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง

เยี่ยจิงหลินซ่อนตัวอยู่ภายในเงามืด ดวงตาของนางจับจ้องไปที่ ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียน ด้วยแววตาแห่งความสมเพช นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นพระองค์อย่างใกล้ชิดชายผู้หลงใหลในคำสรรเสริญและการประจบสอพลอเหนือสิ่งอื่นใด ไม่ว่าใครจะไร้ความสามารถเพียงใด ขอแค่มีวาจาหวานหูและลิ้นสองแฉกที่เชี่ยวชาญ ก็สามารถไต่เต้าขึ้นสู่จุดสูงสุดได้โดยง่าย

“บ้านเมืองที่ปกครองโดยบุรุษเช่นนี้...” นางแค่นหัวเราะในใจ “ช่างเป็นยุคสมัยที่มืดมนอย่างแท้จริง”

ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียน แม้อายุล่วงเลยเข้าสู่ช่วง 50 กว่าปี แต่ยังคงฉายแววความสูงศักดิ์ ใบหน้าของพระองค์ดูเคร่งขรึม ท่วงท่าสง่างามไม่ต่างจากบัณฑิตผู้ทรงปัญญา ทว่าหากมองลึกลงไปในแววตา กลับพบแต่ความว่างเปล่าและความโง่เขลาเบาปัญญาโดยอย่างแท้จริง

พระองค์เป็นคนที่ตัดสินใจโดยอารมณ์มากกว่าสติปัญญา หลงใหลคำสอพลอมากกว่าข้อเท็จจริง และปล่อยให้ขุนนางกังฉินครอบงำราชสำนัก บ้านเมืองที่ควรเรืองรองจึงตกอยู่ในความเสื่อมโทรม

"ลูกพ่อ จงบอกพ่อมาว่าใครรังแกลูก!"

ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ตรัสถามบุตรชายด้วยน้ำเสียงดุดัน ดวงเนตรเต็มไปด้วยโทสะ ทว่าพระองค์กลับมิได้ไต่ถามถึงต้นสายปลายเหตุหรือพิจารณาความจริงใด ๆ ทั้งสิ้น เพียงได้เห็นสภาพอันอเนจอนาถของบุตรชาย พระองค์ก็ตัดสินใจทันทีว่าผู้ที่กล้าทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขของตนต้องถูกลงโทษสถานหนัก

"ท่านพ่อ!"

องค์ชาย ฟู่เทียนเฉิง ทรุดกายลงกับพื้น น้ำตานองหน้า ความเจ็บปวดและความอับอายที่ได้รับแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกหวาดกลัว แต่เมื่อได้เห็นพระบิดาของตนมาปรากฏกายดั่งเทพสวรรค์ นำทัพใหญ่มาด้วยพระองค์เอง หัวใจที่กำลังหวาดหวั่นพลันมีความหวัง

ใช่แล้ว... "พ่อของข้าคือจักรพรรดิ! เทวดาเดินดินที่สามารถกำจัดศัตรูของข้าได้อย่างสิ้นซาก!"

องค์ชาย ฟู่เทียนเฉิง ที่กำลังยิ้มเยาะอยู่ในใจ คิดว่าตนเองรอดพ้นเคราะห์กรรมแล้ว ทว่าความรู้สึกนั้นกลับคงอยู่ได้ไม่นาน

"อึก...!"

ทันใดนั้นเอง ร่างกายของเขาและลูกสมุนทั้ง 50 ชีวิต ที่ถูกขึงตึงอยู่ก็เริ่มสั่นกระตุกอย่างรุนแรง ทุกคนชักดิ้นชักงอ น้ำลายฟูมปาก ดวงตาเหลือกขึ้นอย่างโหยหวน เสียงกรีดร้องดังกึกก้องไปทั่วราตรี ราวกับพวกเขากำลังเผชิญกับความทรมานอันไม่อาจบรรยายได้

แน่นอนว่า ฝีมือทั้งหมดนี้ล้วนมาจากนางเยี่ยจิงหลิน

พิษร้ายนี้ นางได้ลอบปล่อยเข้าสู่ร่างของพวกมันตั้งแต่ภายใน หอเสน่ห์จันทรา แล้วรอเวลาที่เหมาะสม เมื่อครู่ นางเพียงเรียกใช้พลังปราณกระตุ้นพิษให้แสดงฤทธิ์ และผลลัพธ์ก็คือภาพฉากอันน่าสะพรึงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

"น่ารำคาญเสียจริง..."

เยี่ยจิงหลินทอดถอนใจอยู่ในเงามืด นางทนชมละครน้ำเน่าของพ่อลูกคู่นี้มานานเกินพอแล้ว ในที่สุดก็ได้เวลาปิดฉากเสียที!

"ลูกพ่อ! ไม่นะ... ไม่!! เจ้าต้องไม่เป็นอะไร!!"

เสียงร้องของ ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียน ดังก้องไปทั่วทั้งย่านโคมแดง ร่างของพระองค์โถมเข้าหาบุตรชายสุดที่รัก ฟู่เทียนเฉิง ที่กำลังชักกระตุกอย่างรุนแรง ดวงตาเหลือกโพลง เลือดไหลซึมออกจากมุมปาก น้ำลายฟูมเป็นฟองขาว ร่างกายเกร็งแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน

"ทหาร! ทหาร!! พวกเจ้าจงรีบช่วยองค์ชายเร็วเข้า!!"

เสียงตะโกนของฮ่องเต้เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ทว่าทหารวังหลวงแม้จะเร่งเข้ามาด้วยความเร่งรีบเพียงใด แต่ก็ ไม่มีสิ่งใดที่พวกเขาสามารถทำได้

"อ๊ะ...อึก..."

เสียงสุดท้ายของฟู่เทียนเฉิงขาดห้วง ลมหายใจของเขาหยุดลงในอ้อมกอดของบิดา ลูกสมุนกว่า 50 ชีวิตที่ถูกขึงตึงอยู่ข้างกัน ล้วนสิ้นลมหายใจไปพร้อมกัน ทิ้งไว้เพียงซากร่างอันไร้ชีวิตที่ยังคงบิดเกร็งจากพิษร้ายที่กัดกินจากภายใน

"ไม่!!!"

เสียงกู่ก้องของ ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียน เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความคั่งแค้น ผู้ใด... ใครเป็นคนทำเช่นนี้!!??