ตอนที่ 76 ยอมหักไม่ยอมงอ

แม้ราชครู กู่เทียนหลง และหลานสาวจะจากไปนานแล้ว แต่สีหน้าของแม่ทัพซุนเทายังคงเปี่ยมไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม ราวกับยังจมอยู่ในมนต์สะกดแห่งความงามอันล้ำเลิศของหลิงเหยา เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น ดื่มด่ำกับภาพที่เพิ่งผ่านพ้นไป ราวกับว่ายังสามารถสัมผัสถึงกลิ่นหอมจาง ๆ ของนางได้

"ตาแก่ที่บุคลิกท่าทางเหมือนคนชั่วร้ายนั่นเป็นใครกัน?"

เสียงเยือกเย็นดังขึ้นขัดจังหวะความเพลิดเพลินของเขา ซุนเทาหันไปมอง เยี่ยจิงหลินยืนกอดอก สายตาของนางเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่ไว้วางใจ นางเดินเข้ามาทันทีที่ราชครูจากไป

ซุนเทาชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจยาว "ชายชราที่เจ้าถามถึงนั้นคือ ราชครู กู่เทียนหลง" เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เมื่อพูดถึงหญิงสาวที่ติดตามมากับราชครู เขากลับเงียบไปชั่วขณะ ราวกับกำลังชั่งใจ

ในที่สุด เขาก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง "และนาง... หลิงเหยา..." เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะในลำคอ "ไม่แน่ บางทีนางอาจจะเหมาะสมที่จะมาเป็นแม่ใหม่ของเจ้า ฮ่า ๆ"

เขาพูดติดตลก พลางยกจอกสุราขึ้นจิบ ทว่าคำพูดนั้นกลับทำให้เยี่ยจิงหลินขบกรามแน่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา

"เหอะ! ระวังเถอะ แม่ทัพซุนเทาผู้ยิ่งใหญ่ อาจจะตกม้าตายเพราะสาวงามเข้าสักวัน"

เสียงของนางแฝงไปด้วยความดูแคลนและขยะแขยง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้ซุนเทาจ้องมองแผ่นหลังของนางด้วยแววตาคาดเดาไม่ถูก เขาเคยชินกับคำพูดแดกดันของเยี่ยจิงหลิน แต่น่าแปลกที่คำพูดของนางในวันนี้กลับทำให้เขารู้สึกสะกิดใจอย่างบอกไม่ถูก…

ซุนเทาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ พลางใช้นิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ สายตาของเขาไม่ได้มีแววเคลิบเคลิ้มดังเมื่อครู่ หากแต่แปรเปลี่ยนเป็นคมกริบและเย็นชา

"หือ… หรือบางทีไอ้แก่นั่นมันคิดจะเล่นงานข้า?"

น้ำเสียงของเขาแปรเปลี่ยนไป ไม่มีอีกแล้วความเคารพที่เคยมีต่อราชครู กู่เทียนหลง ซุนเทาหัวเราะในลำคอ "หึ! คนอย่างข้ากลัวมันซะที่ไหน”

สายตาของแม่ทัพผู้เกรียงไกรฉายแววอำมหิตเพียงชั่วครู่ แต่ไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

"เห้อ… แต่นาง เด็กสาวคนนั้น…"

เขาพึมพำออกมาเบา ๆ พลางหลับตา ภาพของหลิงเหยาผุดขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง ใบหน้าหวานบริสุทธิ์ ท่าทีเขินอาย และดวงตาที่สั่นไหวราวกับไม่กล้าสู้หน้า ทำให้จิตใจของเขาไม่อาจสงบได้

"นางช่างงดงามจริง ๆ"

แม้สัญชาตญาณของนักรบจะเริ่มส่งสัญญาณเตือนภัยให้เขาตื่นตัว แต่กระนั้น ความปรารถนาที่ถูกจุดขึ้นมา กลับไม่ลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันกลับยิ่งลุกโชนขึ้นในอก ราวกับเปลวไฟที่ถูกเติมเชื้อ ริมฝีปากของแม่ทัพซุนเทายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาและความทะนงตน

แม่ทัพซุนเทาเป็นบุรุษที่เปี่ยมด้วยศักดิ์ศรีและความทะนงตน ลักษณะนิสัยของเขาแข็งกร้าว ราวกับหินผาที่แม้จะถูกคลื่นซัดสาดเพียงใด ก็ไม่มีวันแตกสลาย "ยอมหักแต่ไม่ยอมงอ" นั่นคือหลักที่เขายึดถือมาตลอดชีวิต

สำหรับซุนเทาแล้ว "ความกลัว" เป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของเขา ต่อให้มีอันตรายอยู่ตรงหน้า ต่อให้รู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่เจ้าเล่ห์และมากเล่ห์เหลี่ยม เขาก็ไม่มีวันก้มหัวให้ใครโดยง่าย

หลายวันมานี้ แม่ทัพซุนเทาเริ่มทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน…

เขาเลือกที่จะ นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับลูกๆ ของเขาทุกมื้อ ไม่ว่ารุ่งเช้าหรือยามค่ำ คล้ายกับว่าในใจลึกๆ กำลังมีรางสังหรณ์บางอย่างราวกับเวลาของเขากำลังนับถอยหลังสู่จุดสิ้นสุด

ซุนเทาไม่ใช่คนอ่อนไหว และตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาใช้เวลาอยู่ในสนามรบมากกว่าที่จวนของตนเอง แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาเริ่มมองดูใบหน้าของลูกๆ อย่างตั้งใจ ฟังเสียงหัวเราะของพวกเขาอย่างเงียบงัน และจดจำทุกคำพูดที่พวกเขาเอื้อนเอ่ย

“เยี่ยจิงหลิน หากวันใดวันหนึ่งพ่อไม่อยู่ พ่อฝากเจ้าดูแลพี่ชายของเจ้าและตระกูลของเราด้วย”

แม่ทัพซุนเทาเลือกที่จะพูดคุยกับบุตรสาวมากกว่าบุตรชายของตน แม้ว่าซุนฮ่าวจะมีอายุมากกว่า แต่สติปัญญาของเขานั้นยังไม่เติบโต ซุนเทารู้ถึงนิสัยใจคอของซุนฮ่าวเป็นอย่างดีว่าเป็นคนอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ

หากพูดกันตามตรงแล้ว ซุนเทารักบุตรชายคนนี้มากที่สุด เพราะเคยฝากความหวังไว้กับมันเป็นอย่างมาก ทว่าสุดท้ายเมื่อเติบใหญ่กลับกลายเป็นคนไม่ได้เรื่อง

เยี่ยจิงหลินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้าไม่รับฝาก คนเราสร้างกรรมเช่นไรก็สมควรรับผลกรรมเช่นนั้น แต่ถ้าหากเขาถูกรังแก นั่นก็ค่อยเป็นอีกเรื่องหนึ่ง"

ซุนเทาหัวเราะออกมาเสียงดัง "ฮ่าฮ่า! สมกับเป็นเจ้า ดีมาก!" เขาไม่ได้โกรธเคืองคำพูดของบุตรสาวเลยแม้แต่น้อย เพราะเขารู้ดีว่า นางไม่เคยให้อภัยเขา

เยี่ยจิงหลินไม่เคยเห็นเขาเป็นพ่อ นางมีแต่ความแค้นที่ฝังลึกอยู่ในใจ เพราะ แม่ของนางเคยถูกเขารังแกย่ำยีอย่างไร้หัวใจ แล้วถูกทอดทิ้งราวกับของเล่นชำรุด

ทว่า... แม้จะรู้ว่านางเกลียดเขาเพียงใด ซุนเทากลับรู้สึกภูมิใจในตัวนางมากกว่าบุตรชายเสียอีกในตอนนี้

ซุนฮ่าว อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ ไร้พรสวรรค์ต่อให้เขาจะรักบุตรชายมากเพียงใด แต่เขารู้ดีว่า เด็กหนุ่มคนนี้ไม่สามารถแบกตระกูลซุนต่อไปได้

เขามองเยี่ยจิงหลิน ดวงตาเต็มไปด้วยความซับซ้อนก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ "แต่อย่างน้อย ข้าก็ขอฝากตระกูลซุนของข้าไว้กับเจ้า"

ซุนเทาไม่ใช่คนดี และเขาเองก็รู้ว่าตนเองเหลือเวลาไม่มาก

"เจ้าคือบุตรสาวที่ข้าภูมิใจ"

คำพูดสุดท้ายของเขาทำให้เยี่ยจิงหลินชะงักไปเล็กน้อย แต่แล้วนางก็เพียงแค่แค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังไม่ว่าเขาจะภาคภูมิใจหรือไม่ นางก็ไม่เคยคิดจะเป็น บุตรสาวของเขา ตั้งแต่แรกแล้ว!