ตอนที่ 75 หวั่นไหว

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน สาวงามจากหอนางโลมที่ถูกซื้อตัวมาเพื่อปลอมเป็นหลานสาวของราชครู กู่เทียนหลง ได้รับการฝึกฝนอย่างหนักและอบรมจนเกือบจะสมบูรณ์แบบ นางเริ่มแปลงโฉมจากหญิงสาวที่เคยใช้ชีวิตในย่านโคมแดงเป็นสตรีที่ดูสง่างามและมีมารยาทอันดีเยี่ยม ร่างกายของนางมีความงดงามดุจดั่งเพชรเม็ดงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้การฝึกฝนอย่างเข้มงวด เพื่อให้สมกับบทบาทของหลานสาวของราชครูผู้สูงศักดิ์

"มันคงถึงเวลาแล้วที่พวกเราสมควรจะเริ่มแผนการกันเสียที" ราชครู กู่เทียนหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ แววตาของเขาฉายแสงชั่วร้าย ดูเหมือนเขาจะเห็นถึงจุดสิ้นสุดของแผนการที่เขาวางไว้มานานหลายเดือน

เช้าวันต่อมาขบวนของท่านราชครูเดินทางออกจากวังหลวง ท่ามกลางความเงียบสงบของยามเช้า ขบวนม้าของราชครูเคลื่อนตัวไปอย่างเงียบๆ กลางเมือง

พอเดินทางมาถึงที่จวนของแม่ทัพซุนเทา ราชครู กู่เทียนหลงทำตัวราวกับเป็นชายแก่ที่สงบเสงี่ยม เดินเข้ามาภายในจวนพร้อมกับหลานสาวของเขาเพียงแค่สองคน ทิ้งทหารและคนคุ้มกันเอาไว้ข้างนอก โดยไม่ได้พกพาเครื่องมือหรือทหารที่อาจทำให้เกิดความสงสัย เขาทำตัวราวกับเป็นคนแก่ธรรมดาที่มองดูแล้วไม่มีพิษไม่มีภัย

ท่าทางที่เรียบง่ายของราชครูไม่อาจหลีกเลี่ยงการจับตามองของ เยี่ยจิงหลิน ผู้ที่ยืนมองอยู่จากระยะไกล นางค่อยๆ จับจ้องไปที่ชายชรากับหลานสาวคู่นี้ด้วยความสนใจ แม้ภายนอกจะดูเรียบร้อยและสงบเสงี่ยม

แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความชั่วร้ายภายใต้สายตาของนางได้ นางมองดูหลานสาวของราชครูที่ดูสงบและไร้พิษภัย แต่ก็รู้สึกถึงความลับที่ซ่อนเร้นภายในตัวของนางเช่นกัน ความงามและความอ่อนหวานที่เห็นในท่าทางของหญิงสาวคนนั้น เพียงแค่ฉากหนึ่งในแผนการที่ถูกวางไว้อย่างดี

แม่ทัพซุนเทาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้นยินดีเมื่อเห็นราชครู กู่เทียนหลงเดินทางมาเยี่ยมเยือนถึงที่จวน ความยิ่งใหญ่ของราชครูและผลงานสร้างชื่อที่เขาทำเอาไว้ในอดีต เป็นที่เคารพนับถือของชนรุ่นหลังอย่างมาก และการที่ราชครูมาเยือนถึงที่จวนในวันนี้นั้น ถือเป็นเกียรติยิ่งใหญ่สำหรับซุนเทา ทว่า เขากลับไม่รู้เลยว่าชายแก่ผู้มีใบหน้ายิ้มแย้มสุดแสนจะใจดีนั้นกำลังซ่อนแผนการบางอย่างที่อันตรายอยู่เบื้องหลัง

"ท่านราชครู เชิญ" ซุนเทาต้อนรับอย่างดี โดยรีบยกมือเชิญราชครูเข้าไปในห้องโถงใหญ่ด้วยท่าทางที่สุภาพและเต็มไปด้วยความเคารพ

แต่ขณะที่ราชครูเดินผ่านไป เขาก็ไม่อาจละสายตาจากหญิงสาวที่ติดตามราชครูมาด้วยได้ เธอดูสง่างามและมีท่าทางเรียบร้อย ทั้งความงดงามและความเย้ายวนที่ซ่อนอยู่ในท่าทางของนางทำให้ซุนเทารู้สึกสะท้านในใจ เขาพยายามจะควบคุมตัวเอง แต่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงความสนใจที่มีต่อนางได้

สายตาของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวอย่างไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ จนมันกลายเป็นความสนใจที่เห็นได้ชัด สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหิวกระหาย และไม่นานก็เริ่มลุกเป็นประกาย ความอยากรู้เกี่ยวกับนางเพิ่มมากขึ้นตามลำดับ ราวกับว่าเขากำลังตั้งคำถามในใจว่า "เธอคือเป็นใคร? ทำไมถึงมาที่นี่?"

ในขณะเดียวกัน ราชครู กู่เทียนหลงยิ้มอย่างนิ่มนวลและสงบ เขารู้ดีว่าซุนเทาไม่สามารถปกปิดความสนใจที่มีต่อนางได้ และความสนใจนี้จะเป็นตัวเชื่อมต่อไปสู่แผนการที่เขากำลังดำเนินการอยู่ ขณะที่เดินเข้าไปนั่งในที่ประทับ เขาจึงทำตัวเป็นชายแก่ผู้สงบเสงี่ยมอย่างที่เคยทำมาเพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย

“ท่านแม่ทัพ ตัวของข้านั้นแก่มากแล้ว อีกไม่นานคงถึงเวลาที่จะวางมือจากทุกสิ่ง" ราชครู กู่เทียนหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเหงาหงอย ราวกับคนชราที่เหนื่อยล้าจากชีวิตที่ยาวนาน เขายิ้มอย่างอบอุ่นแล้วกล่าวต่อ "เพียงแค่คิดอยากมาพูดคุยกับยอดขุนพลผู้กล้าเท่านั้น ในช่วงระยะนี้ผลงานของท่านไม่ใช่น้อย ๆ เลย"

คำพูดของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความเคารพและชื่นชม แต่ภายในใจของราชครูกลับเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก ซ่อนความคิดร้ายและแผนการไว้ภายใน เงาของความมุ่งร้ายที่รอวันปะทุออกมาในเวลาที่เหมาะสม

ซุนเทาเองก็ไม่ได้ตอบรับคำพูดอย่างจริงจัง เขานั่งอยู่ในที่ของตน น้ำเสียงของราชครูแสดงถึงความเป็นมิตร แต่สายตาของเขากลับยังคงจับจ้องไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างราชครู หญิงสาวผู้ที่เขาไม่สามารถละสายตาไปจากได้

สายตาของซุนเทาที่จ้องมองหญิงสาวคนนั้นไม่เคยเปลี่ยนไป แม้จะพยายามยิ้มตอบให้กับคำพูดของราชครู แต่เขากลับมีท่าทีไม่เต็มใจที่จะสนใจคำพูดมากนัก

"ผลงานของข้านั้นยังห่างไกลจากท่านราชครูนัก ข้าเพียงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นเอง" ซุนเทาพูดเสียงต่ำ แต่ยังไม่ละสายตาจากหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ราชครู เขามองนางด้วยความอยากรู้และไม่อาจหยุดความสนใจในตัวนางได้

ราชครู กู่เทียนหลงทำทีเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อเห็นท่าทางของหลานสาว เขาหันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

 "หลิงเหยา เจ้าช่างทำตัวเสียมารยาทนัก ไม่รู้จักทักทายท่านแม่ทัพซุนเทาบ้างเลย" คำพูดของเขาเปล่งออกมาอย่างใจเย็นเหมือนชายชราที่เตือนลูกหลานให้รู้จักมารยาท แต่สายตาของเขากลับแฝงไปด้วยแผนการที่ร้ายกาจ

หลิงเหยาแสร้งทำทีเขินอาย หลังจากได้ยินคำพูดของราชครู เธอหันไปสบตากับท่านแม่ทัพซุนเทาและพลันทำให้ดวงตาของเธอสั่นสะท้าน มองเขาเพียงแวบเดียวก่อนที่จะรีบหลบสายตาและหันไปมองทางอื่น หัวใจของท่านแม่ทัพซุนเทากระตุกและเต้นอย่างรุนแรงจากท่าทางที่แสดงออกถึงความเขินอายของนาง ดูเหมือนเขาจะไม่สามารถละสายตาจากนางได้ และความหิวกระหายในใจเขาก็เพิ่มมากขึ้น

ราชครู กู่เทียนหลงยิ้มบาง ๆ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ท่านแม่ทัพซุน นี่คือหลานสาวของข้าเอง ข้าพึ่งรับนางมาอยู่ด้วยในเมืองหลวงแห่งนี้ สำหรับนางแล้วเมืองหลวงนี้ช่างเงียบเหงานัก ไม่มีเพื่อนหรือมิตรสหายเลย" เขาพูดไปเหมือนจะอธิบายถึงชีวิตที่โดดเดี่ยวของหลานสาว และก็ไม่พลาดที่จะพูดเสริมขึ้นมาเพื่อเพิ่มความสนใจ "หากท่านไม่รังเกียจ ว่าง ๆ เชิญท่านมาเยี่ยมเยือนข้าและพูดคุยเป็นเพื่อนเล่นกับนาง"

ท่าทางและคำพูดของราชครูนั้นทำให้ซุนเทาพิจารณาอย่างลึกซึ้ง ถึงแม้เขาจะพยายามเก็บอาการไว้ แต่ความสนใจที่เขามีต่อนางกลับทำให้เขาหยุดคิดไปชั่วขณะ สายตาของเขาจับจ้องไปที่หลิงเหยาไม่ละสายตา ดูเหมือนว่าเขาจะหลงใหลในความอ่อนหวานและการกระทำที่แสดงออกถึงความบริสุทธิ์ของนาง ราวกับว่าเขากำลังตกอยู่ในกับดักที่ราชครูกำหนดไว้

"เอ่อ... แน่นอนท่านราชครู" ซุนเทาตอบรับไปโดยไม่ลังเล แม้จะมีความสงสัยเล็กน้อย แต่ความหลงใหลในหลิงเหยากลับทำให้เขาไม่สามารถคิดอะไรได้มากไปกว่านั้น