ตอนที่ 77 เส้นทางที่ไม่หวนคืน

รุ่งอรุณของวันที่ฟ้าสงบ…

ยามที่แสงอาทิตย์แรกของวันสาดส่อง แม่ทัพซุนเทาผู้เป็นดั่งพายุคลั่งแห่งสนามรบลืมตาตื่นขึ้นจากนิทรา วันนี้เขาไม่ได้นอนตื่นสายเช่นเคย ดวงตาคมกริบที่มักจะแฝงไปด้วยความโอหังกลับเปล่งประกายด้วยความแน่วแน่

"วันนี้… เป็นวันดีจริง ๆ"

เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะขยับลุกขึ้นจากเตียง มองไปรอบห้องที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา แม้จะเป็นที่พักของขุนศึกผู้เกรียงไกร แต่ที่นี่ก็เต็มไปด้วยข้าวของล้ำค่า และบรรยากาศที่ดูราวกับเป็นตำหนักของขุนนางชั้นสูง

แต่เขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านั้นเลยในยามนี้

เขาจัดการชำระร่างกายอย่างละเอียดกว่าทุกวัน สวมอาภรณ์ที่ประณีตและสง่างามที่สุด ชุดเกราะบางที่ปักลวดลายมังกรทองแสดงถึงอำนาจและเกียรติยศ ต่างจากชุดเกราะหนักที่เขาสวมใส่ยามออกรบ

ก่อนที่เขาจะออกจากห้อง ดวงตาของเขาหันไปมองยังมุมหนึ่งของจวน ที่ตั้งของ "คลังสรรพาวุธ"

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นในโถงทางเดินอันเงียบสงบ ทุกย่างก้าวของแม่ทัพซุนเทาเต็มไปด้วยอำนาจดั่งราชสีห์ที่กำลังเดินเข้าสู่สมรภูมิอีกครั้ง

เมื่อเขามาถึง คลังสรรพาวุธ สถานที่เก็บรวบรวมอาวุธล้ำค่าและทรงพลังมากมายภายในจวนของตน ประตูไม้หนาหนักถูกผลักออกด้วยแรงอันมั่นคง

"หึ หึ..."

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของชายผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ ดวงตาของเขากวาดมองอาวุธที่เรียงรายตรงหน้า

มีดสั้น กระบี่ หอก ดาบ และอาวุธลับต่าง ๆ ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ เขาเดินเข้าไปช้าๆ มือหนาหยิบเอาสิ่งที่ต้องการขึ้นมา สอดซ่อนไว้ตามร่างกายอย่างแนบเนียน แม่ทัพซุนเทากระชับชายเสื้อของตน ปิดบังบางสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้า ก่อนจะหันหลังเดินออกจากคลังอาวุธ

"ฮี่ ฮี่!"

เสียงม้าศึกตัวใหญ่ที่เป็นดั่งเงาของเขาส่งเสียงร้องตอบรับ เมื่อเห็นเจ้านายของมันเดินเข้ามาใกล้

ซุนเทาหยุดยืนอยู่หน้าคอกม้า สายตาของเขามองมันด้วยแววตาที่แตกต่างจากเดิมคล้ายกับกำลังบอกลามันอย่างเงียบๆ

ม้าศึกสีดำสนิทของเขาเป็นดั่งเงามัจจุราชที่เคียงข้างในทุกสนามรบ ไม่เคยหวาดกลัวต่อคมดาบหรือหอกของศัตรู แต่วันนี้…มันอาจต้องพาเขาไปสู่เส้นทางที่ไร้จุดหวนคืน

"ไปกันเถอะ... เจ้าก็พร้อมแล้วใช่ไหม?"

เขากระโดดขึ้นหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว ขณะที่ลมยามเช้าพัดผ่านผิวกาย

หนึ่งขุนศึก หนึ่งอาชาคู่ใจ

จุดหมายปลายทางชัดเจนอยู่ในใจ

"จวนของ ราชครู กู่เทียนหลง!"

เสียงกีบม้ากระทบพื้นหินดังก้องท่ามกลางความเงียบสงัดของรุ่งอรุณ แม่ทัพซุนเทาไม่เหลียวกลับหลังอีกต่อไป...

ยามรุ่งอรุณเพิ่งผ่านพ้น ท้องฟ้ายังคงแต่งแต้มไปด้วยสีทองอ่อน เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วไปทั่วบริเวณ แต่บรรยากาศภายในจวนของราชครูกลับเงียบสงัดคล้ายมีบางสิ่งกำลังก่อตัว บนหอสูง ราชครู กู่เทียนหลง ยืนอยู่ด้านหน้า หนวดเคราเลาไหวตามแรงลม ดวงตาที่ผ่านกาลเวลามายาวนานหรี่ลง ขณะจับจ้องไปยังเงาหนึ่งที่กำลังเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว

“หึ… ขี่ม้าด่วนมาที่จวนของข้าเพียงลำพัง…”

เขาเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ น้ำเสียงนั้นเย็นยะเยือก แต่กลับเจือแววขบขันเล็กน้อย

“มันโง่… หรือบ้ากันแน่?”

ราชครูเอ่ยคำออกมาอย่างช้าๆ ดั่งคนที่กำลังครุ่นคิดถึงตัวหมากบนกระดาน ทว่าภายใต้แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความคมกริบและแผนการอันลึกล้ำจากนั้นไม่นาน เขาก็หัวเราะเบา ๆ เปลี่ยนสีหน้าให้เป็นความเมตตาอันอบอุ่น ราวกับผู้เฒ่าผู้เปี่ยมคุณธรรมที่กำลังต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง

“ฮ่าฮ่า! แม่ทัพซุนเทา! ในที่สุดท่านก็มาถึงเสียที!”

เสียงของราชครูดังไปทั่วทั้งลานกว้าง คล้ายกับเป็นการบอกกล่าวให้ทุกคนรับรู้ถึงการมาของแขกคนสำคัญ

“ท่านรู้หรือไม่? หลานสาวของข้าคิดถึงท่านมากเหลือเกิน นางแทบจะรอคอยการมาเยือนของท่านอย่างใจจดใจจ่อ”

คำพูดของราชครูอ่อนโยนและเปี่ยมไมตรีจิต แต่ใครจะรู้ว่าใต้รอยยิ้มนั้นมีพิษร้ายซุกซ่อนอยู่

“ฮ่าฮ่า…!”

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้น แม่ทัพซุนเทาเองก็ยิ้มกว้าง ขณะกระโดดลงจากหลังม้าด้วยท่วงท่าที่องอาจ ใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยความลุ่มหลง และดวงตาทอประกายแห่งความปรารถนา

"ความงดงามของหลิงเหยา ทำให้ข้าไม่มีอันกินอันนอน…"

เขากล่าวออกมาพร้อมทอดถอนใจ

"ข้าคงต้องรบกวนท่านราชครูแล้วในวันนี้!"

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความกระสับกระส่ายและความหลงใหลที่มิอาจปิดบัง แต่หากสังเกตให้ดี ดวงตาคมของแม่ทัพซุนเทา แท้จริงแล้วมิได้มีเพียงความลุ่มหลงเพียงอย่างเดียว

“เชิญ… เชิญ… แม่ทัพซุนเทา เชิญด้านในเถิด” คำพูดของเขาเปี่ยมด้วยไมตรี แต่ในแววตากลับแฝงไว้ด้วยแผนการบางอย่างที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ แม่ทัพซุนเทาเผยรอยยิ้มกว้างก้าวเข้าไปในเรือนพักรับรอง ภายในเรือนถูกจัดแต่งอย่างหรูหรา พื้นไม้ขัดมันจนสะท้อนแสงจากโคมไฟหอมอ่อน ๆ ที่วางเรียงรายไว้ตามมุมห้อง สร้างบรรยากาศอบอุ่นและเชื้อเชิญ

"แม่ครัว! จัดเตรียมสุราและอาหารชั้นเลิศให้พร้อม!"

ราชครูออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงสุขุม ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ข้ารับใช้คนหนึ่ง ซึ่งรีบกุลีกุจอเดินออกไปจัดการโดยไว

"และอีกอย่าง…"

เสียงของเขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาจะเปล่งประกายราวกับกำลังซ่อนอะไรบางอย่าง

"ไปตามหลิงเหยามา"

ข้ารับใช้ก้มศีรษะรับคำสั่งแล้วรีบเดินจากไป

แม่ทัพซุนเทานั่งลงที่โต๊ะรับรอง ขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

"ฮ่าฮ่า! ท่านราชครูช่างใจกว้างเสียจริง นับว่าเป็นเกียรติของข้านัก"

เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ยังคงไม่ลดการระวังตัวลงแม้แต่น้อยราชครูยกยิ้มจาง ๆ พลางมองดูแม่ทัพซุนเทา แววตาลึกซึ้งและยากจะคาดเดา