ตอนที่ 78 พิษร้าย

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสุราและอาหารชั้นเลิศ แสงจากโคมไฟส่องประกายระยิบระยับทำให้ทุกสิ่งดูงดงามราวกับฉากในความฝัน เสียงหัวเราะของแม่ทัพซุนเทาและราชครู กู่เทียนหลง ดังขึ้นเป็นระยะ สร้างบรรยากาศที่ดูเหมือนเต็มไปด้วยมิตรภาพและความอบอุ่น

"ฮ่าฮ่า! ท่านแม่ทัพซุนเทา ข้ารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ท่านมาเยี่ยมเยือนถึงจวนของข้าในวันนี้!"

ราชครูยกจอกสุราขึ้นพร้อมหัวเราะเบาๆ ท่าทีของเขาช่างอ่อนโยนราวกับชายชราที่เป็นมิตร

นัยน์ตาเปล่งประกายความชื่นชม แม่ทัพซุนเทาก็ยิ้มกว้าง ยกจอกสุราขึ้นตาม "ข้าเองก็รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาพบท่านราชครู! สุราของท่านรสชาติเยี่ยมนัก"

ทั้งสองดื่มสุรากันอย่างต่อเนื่อง เสียงพูดคุยเต็มไปด้วยเรื่องราวในอดีตและบทสนทนาเกี่ยวกับศึกสงคราม ทุกถ้อยคำแฝงไปด้วยความคารวะซึ่งกันและกัน แต่ลึกลงไปในแววตาของทั้งสอง กลับเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมที่แอบซ่อนอยู่

ราชครู กู่เทียนหลง ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะทำสีหน้าอิดโรย

"เห้อ... ดูเหมือนว่าตัวข้าจะแก่มากแล้วจริง ๆ ดื่มนิดหน่อยก็รู้สึกเมามายเสียแล้ว"

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหนื่อยล้า ก่อนจะหันไปมองหลานสาวของตนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

"เชิญพวกท่านหนุ่มสาวพูดคุยกันไปก่อนเถิด ข้าขอตัวไปพักผ่อนสักครู่"

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ทว่าหากสังเกตให้ดี จะพบว่าในแววตานั้นมีเพียงความเย็นชาและแผนการบางอย่างซ่อนอยู่

แม่ทัพซุนเทาหัวเราะเบา ๆ ดวงตาทอประกายความปรารถนา เขาหันไปมองสาวงามที่อยู่ตรงหน้า นางช่างงดงามและอ่อนหวานราวกับบุปผาที่กำลังเบ่งบาน

"ท่านราชครูไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะดูแลหลานสาวของท่านเป็นอย่างดี"

คำพูดของเขาแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง ก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดื่มอีกครั้ง บรรยากาศในห้องยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเหล้าและกลิ่นหอมจาง ๆ จากเรือนร่างของสตรี

ในขณะที่ราชครูกำลังลุกออกจากโต๊ะอาหาร ดวงตาของเขาเหลือบมองไปยังแม่ทัพซุนเทาด้วยแววตาเย็นยะเยือกราวกับนักล่าที่กำลังรอให้เหยื่อตกลงไปในกับดักที่วางไว้!

บรรยากาศในเรือนพักรับรองยามนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเย้ายวนและความลุ่มหลง แม้จะเป็นช่วงเวลากลางวัน แต่แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างบานเลื่อนกลับไม่อาจบดบังเสน่ห์ของสาวงามที่นั่งอยู่ตรงหน้าแม่ทัพซุนเทาได้เลย

ภายในห้องยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารและสุราชั้นดีที่ถูกจัดเตรียมไว้ เสียงของภาชนะกระทบกันเบา ๆ คล้ายเป็นท่วงทำนองที่ขับกล่อมให้ทุกอย่างดำเนินไปตามจังหวะของมันเอง

แม่ทัพซุนเทานั่งเอนหลังเล็กน้อย ดวงตาแหลมคมของเขาจับจ้องไปที่สาวงามตรงหน้าไม่วางตา ราวกับกำลังพิจารณาผลงานศิลปะที่งดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยพบ

"หลิงเหยา..." เขาเรียกชื่อของนางด้วยน้ำเสียงแฝงความชื่นชมและเสน่หา "เจ้าช่างงดงามยิ่งนัก งดงามเสียจนข้าต้องสั่นไหว"

เสียงของเขาหนักแน่น ทว่ากลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยนอย่างประหลาด เขาไม่ได้พยายามปิดบังความปรารถนาของตนแม้แต่น้อย

หลิงเหยาก้มหน้าลงเล็กน้อย เสียงของนางหวานละมุนราวกับเสียงพิณที่บรรเลงอยู่ใต้ร่มไม้ในสวนกลางฤดูใบไม้ผลิ

"ท่านแม่ทัพกล่าวเกินไปแล้ว ตัวท่านเองก็สมกับเป็นชายชาตรีที่แท้จริงเช่นกัน"

นางแสร้งทำทีเป็นเขินอาย แก้มของนางแดงระเรื่อ ไม่แน่ชัดว่าเป็นเพราะสุราหรือเพราะอะไรบางอย่างที่นางกำลังวางแผนอยู่

แม่ทัพซุนเทาหัวเราะเบา ๆ ยกจอกสุราขึ้นดื่มอีกครั้งก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้นางมากขึ้น ดวงตาของเขาเป็นประกาย ไม่ใช่แค่เพียงความต้องการในสตรี แต่ยังมีแววของผู้ที่กำลังหลงใหลอยู่ในช่วงเวลาที่สุดแสนจะอันตรายอีกด้วย

"เจ้าเองก็รู้ใช่หรือไม่ ว่าไม่อาจทำให้ข้าเมาได้ด้วยสุรา แต่หากเป็นเจ้า... บางทีข้าอาจจะต้องพ่ายแพ้ในวันนี้"

สายตาของเขาจับจ้องไปที่หลิงเหยา นางหลุบตาลงเล็กน้อย แต่มุมปากกลับแต้มรอยยิ้มบาง ๆ ราวกับรู้ดีว่า แม่ทัพผู้นี้กำลังจะเดินเข้าสู่กับดักที่ราชครูวางไว้อย่างเต็มใจ!

เพียงพริบตาเดียว เขารับรู้ถึงความผิดปกติพลังลมปราณที่ไหลเวียนอยู่ในร่างค่อยๆ จางหายไปดั่งสายลมที่ถูกพัดพา เขาลอบกำหมัดแน่นใต้โต๊ะ เส้นเลือดบนหลังมือเต้นระริก ดวงตาเข้มคมของเขาไหววูบเพียงครู่เดียวก่อนจะกลับมาสงบดังเดิม

"เจ้าแก่นั่น...วางแผนชั่วกับข้าจริงๆ" เขากล่าวกับตัวเองในใจ เสียงทุ้มต่ำเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง แต่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความหวาดกลัวปรากฏให้เห็น

เขากวาดตามองไปยังสาวงามตรงหน้า หลิงเหยายังคงนั่งก้มหน้า แก้มแดงเรื่อดุจผลท้อสุก มือเรียวบางประสานกันอย่างสุภาพอ่อนโยน ราวกับนางมิได้ล่วงรู้สิ่งใด นางยังคงเป็นสาวน้อยผู้น่าหลงใหล ดั่งดอกเหมยที่ผลิบานท่ามกลางหิมะ...

พิษที่เข้าสู่ร่างของเขาไร้สี ไร้กลิ่น ไร้รส หากมิใช่ผู้เชี่ยวชาญลมปราณ ย่อมมิอาจรู้ตัวได้ในทันที แต่เขาแม่ทัพซุนเทาผู้ผ่านสนามรบมานับไม่ถ้วนหากยังมิอาจสัมผัสถึงเงามืดที่แฝงอยู่ ก็คงมิอาจเรียกตัวเองว่าแม่ทัพได้อีกต่อไป

ข้างนอกเรือนรับรอง ราชครู กู่เทียนหลง ยังคงประจำอยู่ในห้องของตน แต่จิตสัมผัสของเขากลับจับจ้องไปที่ท่าทีของแม่ทัพซุนเทาทุกฝีก้าว ราวกับพญาแมงมุมที่เฝ้ารอดูเหยื่อดิ้นรนกลางใย ใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น แต่ภายในใจกลับเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็งขั้วโลก... รอคอยเวลาที่เหมาะสมเพื่อเผยเขี้ยวเล็บอย่างแท้จริง

เขารู้ดีว่ามิว่าใครก็ตาม หากสูญเสียลมปราณไปโดยไม่รู้ตัว ย่อมต้องเกิดความตื่นตระหนกหวาดหวั่น นั่นคือปฏิกิริยาของมนุษย์โดยธรรมชาติ... และเมื่อเสียงโวยวายของแม่ทัพดังขึ้นเมื่อใด เขาจะเปิดฉากบดขยี้บุรุษผู้นี้ในทันที