ตอนที่ 83 สุนัขที่เชื่องต่อผู้ที่ฆ่าพ่อของตัวเอง

ท้องฟ้ายามเที่ยงวันยังคงส่องแสงเจิดจ้า แต่หัวใจของจักรพรรดิกำลังจมดิ่งสู่ห้วงอเวจี!

หลังจากเสียงระเบิดอสนีบาตดังสนั่นหวั่นไหว เศษซากของจวนราชครู กลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตา ควันดำทะมึนพวยพุ่งปกคลุมท้องฟ้า เสียงเปลวไฟเผาผลาญดังกรอบแกรบประหนึ่งเสียงคร่ำครวญของวิญญาณที่ถูกกลืนกินโดยเปลวเพลิง

ฮ่องเต้ฟู่ซื่อเทียนในยามนี้ อ้าปากหายใจผงาบผงาบ พระอุระกระเพื่อมหนักหน่วง ราวกับปลาที่ถูกลากขึ้นจากน้ำ ทั่วทั้งร่างยังคงสั่นสะท้าน จากแรงอัดของพลังทำลายล้างมหาศาล ดวงเนตรคมปลาบจ้องมองไปยังซากปรักหักพัง พระวรกายเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ

พระเนตรเบิกกว้าง... นี่คือความจริงอันโหดร้าย ภายในจวนนั้นไม่ได้มีแค่ราชครูเพียงผู้เดียว แต่ยังรวมถึง เหล่าขุนนางใหญ่เล็ก แม่ทัพ ขุนพล บุคคลสำคัญของแผ่นดิน...

ตอนนี้พวกมันล้วนดับสิ้นแล้ว! พระหัตถ์ขององค์ฮ่องเต้กำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ แต่แม้จะพยายามข่มขู่ตัวเองให้สงบเพียงใด ความหวาดกลัวยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

เหตุการณ์ในครั้งนี้สำหรับองค์ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน เป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่และไม่อาจกลับคืนมาได้ การตัดสินใจฟังคำแนะนำจากราชครู กู่เทียนหลง ที่เต็มไปด้วยแผนการชั่วร้ายและความริษยา กลับเป็นการลงโทษตัวพระองค์เองอย่างแท้จริง เพราะขุนนางข้างกายพวกที่เหลือล้วนแล้วแต่เป็นพวกไร้ประโยชน์ที่ดีแต่พูดคำประจบสอพลอไปวันๆ

ข่าวสะเทือนขวัญเกี่ยวกับการระเบิดครั้งใหญ่ที่ทำให้ราชครู กู่เทียนหลง และแม่ทัพซุนเทา ตายไปพร้อมกันแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว ผู้คนต่างแตกตื่น หายใจไม่ทั่วท้อง ราวกับว่าความหวาดกลัวกำลังกัดกินหัวใจของพวกเขา ตระกูลกู่ที่เคยยิ่งใหญ่ถูกลบหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ในพริบตา ขณะเดียวกัน ทางตระกูลซุนก็ได้รับข่าวโดยม้าเร็วที่รีบมารายงาน

ซุนฮ่าว ผู้เป็นบุตรชายของแม่ทัพซุนเทา ร่ำไห้อย่างบ้าคลั่ง ความเจ็บปวดของเขาไม่อาจกล้ำกลืนลงไปได้ เพราะไม่นานมานี้ เขาเพิ่งสูญเสียมารดาไป และในครั้งนี้ พ่อที่เขาเคารพรักก็มาด่วนจากไปอีกคน แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงบุตรชายที่เกิดจากชายชู้ และไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันกับแม่ทัพซุนเทา แต่ผู้เป็นพ่อก็ยังรักและชื่นชมในตัวเขาเสมอมา ไม่เคยลดละความเมตตา ไม่เคยรังเกียจในชาติกำเนิดของเขาเลยแม้แต่น้อย

"พ่อ... ท่านพ่อ..." เสียงร่ำไห้ของชายหนุ่มกึกก้องไปทั่วทั้งจวน น้ำตาแห่งความสูญเสียไหลรินออกมาราวกับสายน้ำที่ไม่อาจหยุดยั้งได้

ในขณะที่ซุนฮ่าวร้องไห้ปานจะขาดใจ ผู้ที่ยังคงนิ่งสงบภายใต้สถานการณ์เช่นนี้กลับเป็น เยี่ยจิงหลิน บุตรสาวแท้ ๆ ของแม่ทัพซุนเทา สีหน้าของนางยังคงเย็นชา ไม่เผยความรู้สึกใด ๆ แม้ว่าคนที่ตายไปจะเป็นผู้ให้กำเนิดของตนเอง นางก็ไม่ได้รู้สึกโศกเศร้าแม้แต่น้อย เพราะหัวใจของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองที่สะสมมานาน นางไม่มีวันลืมได้เลยว่าแม่ของนาง ซึ่งเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่ง ต้องทนทุกข์ทรมานเพราะน้ำมือของพ่อเช่นไร ถึงแม้ว่าซุนเทาจะเป็นบิดาผู้ให้กำเนิด แต่นางกลับไม่เคยได้รับความรักจากเขาเลยแม้แต่น้อย

ถึงอย่างนั้น แม้นางจะไม่ได้เสียใจ แต่นางก็สัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าภายในจิตใจ ราวกับว่ามีบางอย่างขาดหายไปตลอดกาล

"หากชาติหน้ามีจริง หวังว่าท่านคงไม่สร้างกรรมชั่วอีก"

นี่คือคำพูดสุดท้ายที่นางกล่าวถึงบิดา แม้จะเป็นเพียงคำพูดในใจ แต่มันกลับดังก้องราวกับเสียงสะท้อนของความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้…

ภายในลานพิธีขนาดใหญ่แห่งวังหลวง ธูปเทียนถูกจุดขึ้นทั่วบริเวณ ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งราวกับจะนำวิญญาณของแม่ทัพซุนเทาขึ้นสู่สวรรค์ องค์ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ทรงประทับอยู่บนบัลลังก์ทองที่ตั้งไว้เฉพาะกิจ พระองค์สวมชุดฉลองพระองค์สีดำขลิบทองเพื่อแสดงความอาลัย เสียงพระสวดดังอย่างต่อเนื่องสร้างบรรยากาศแห่งความโศกเศร้า

ฟู่ซื่อเทียนทอดพระเนตรไปยังลูกหลานตระกูลซุนที่ยืนเรียงรายกันอยู่ ทุกคนล้วนไว้ทุกข์ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่และเยือกเย็น

"แม่ทัพซุนเทา… ช่างเป็นบุรุษที่กล้าหาญและยิ่งใหญ่ยิ่งนัก ตลอดชีวิตของเขา อุทิศตนเพื่อแผ่นดินและประชาชน ข้าย่อมต้องให้เกียรติและแสดงความเคารพแก่เขา" ฮ่องเต้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และปั้นรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนพระพักตร์ แต่ภายในใจของพระองค์นั้นกำลังสั่นระรัว…

 "บัดซบ! ซุนเทาเจ้ามันปีศาจ! ข้าต้องมาอวยเจ้าต่อหน้าลูกหลานของเจ้าเช่นนี้หรือ? หากข้าพลาดพลั้งแม้แต่นิดเดียว พวกมันอาจจะระเบิดวังของข้าเป็นชิ้นๆ เหมือนที่เจ้าทำกับจวนของกู่เทียนหลงก็ได้!"

พระองค์มองไปที่ซุนฮ่าว บุตรชายของซุนเทา ชายหนุ่มผู้นี้ร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำ ข้าง ๆ กันนั้นคือ เยี่ยจิงหลิน ผู้เป็นบุตรสาวของซุนเทา นางยังคงสงบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่นั่นแหละที่ทำให้องค์ฮ่องเต้รู้สึกหนาวเยือกไปทั้งสันหลัง

"พวกเจ้าจะคิดแก้แค้นหรือไม่? จะระเบิดวังของข้าเป็นจุณเช่นเดียวกับจวนของกู่เทียนหลงหรือเปล่า?"

ความหวาดกลัวค่อยๆ ก่อตัวขึ้นภายในใจพระองค์อย่างห้ามไม่อยู่ พระหัตถ์ของฟู่ซื่อเทียนกำแน่น แต่ต้องรีบคลายออกเพื่อไม่ให้ผู้ใดสังเกตเห็น

หลังจากกล่าวสรรเสริญแม่ทัพซุนเทาจบ พระองค์ทรงทอดถอนพระทัยก่อนจะหันไปหาซุนฮ่าวแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น (แต่ในใจนั้นร้อนรนราวกับอยู่ในกองเพลิง)

"ซุนฮ่าว เจ้าคือบุตรแห่งวีรบุรุษ ในอนาคต จงนำพาตระกูลซุนให้เจริญรุ่งเรืองต่อไปเถิด"

ทันทีที่ได้รับคำชมจากฮ่องเต้ สีหน้าของซุนฮ่าวพลันเปลี่ยนไปเป็นความปลื้มปิติและภาคภูมิใจอย่างที่สุด เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังได้รับเกียรติอันสูงส่ง หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

"ข้าจักภักดีต่อแผ่นดินตราบสิ้นลมหายใจ!" ซุนฮ่าวกล่าวอย่างหนักแน่น เสียงของเขาดังขึ้นราวกับต้องการให้ทุกคนได้ยินถึงความจงรักภักดีอันแรงกล้าของตน

แต่ในขณะที่ผู้คนกำลังจับจ้องไปที่เขาด้วยสายตาหลายความหมาย เยี่ยจิงหลินกลับทำได้เพียง ยิ้มเย้ยหยัน นางจิบสุราในมือเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจอย่างหน่ายใจ

"พี่ชาย… เจ้าช่างเป็นได้แค่หมาที่เชื่องต่อผู้ที่ฆ่าพ่อของตัวเอง"

แม้ในใจจะคิดเช่นนั้น แต่นางไม่ได้พูดออกมา นางเพียงมองดูซุนฮ่าวอย่างเวทนา นางไม่แปลกใจเลยว่าทำไมท่านพ่อของนางถึงฝากฝังเจ้าซุนฮ่าวนัก เพราะมันผู้นี้ "เบาปัญญาจนเกินไป" นางรู้ดีว่าหากไม่มีคนคอยชี้นำ ซุนฮ่าวคงเป็นได้แค่เบี้ยหมากที่ถูกเล่นงานจนหมดสิ้น

สายตาของเยี่ยจิงหลินทอดมองไปยังองค์ฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน พระองค์ยังคงฉีกยิ้มให้ซุนฮ่าว แต่ในดวงตาของพระองค์เต็มไปด้วยความหวาดระแวง แม้จะหลอกซุนฮ่าวได้ แต่พระองค์ไม่สามารถหลอกทุกคนได้