ตอนที่ 84 ไม่ยอมรับใช้ไอ้ลูกชู้

เช้าวันใหม่มาถึง แต่เมฆหมอกแห่งความวุ่นวายยังไม่จางหายจากตระกูลซุน

ภายในห้องโถงใหญ่ของตระกูล เสียงพูดคุยถกเถียงกันดังอื้ออึง เหล่าผู้อาวุโสและบุคคลสำคัญต่างมารวมตัวกันเพื่อหารือถึงผู้ที่เหมาะสมจะขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป ตอนนี้มีเพียงสองชื่อที่ถูกเสนอขึ้นมา ซุนฮ่าว และ เยี่ยจิงหลิน

ซุนฮ่าวความได้เปรียบที่ไร้ความหมาย

ข้อได้เปรียบของเขาเพียงหนึ่งเดียวของซุนฮ่าว คือเขาเป็น "บุรุษ" ในขณะที่เยี่ยจิงหลินเป็นเพียงบุตรสาว และตลอดประวัติศาสตร์ของตระกูลซุน ไม่เคยมีสตรีคนใดขึ้นเป็นผู้นำมาก่อน

ทว่าความเป็นชายของซุนฮ่าวกลับเป็นเพียงเปลือกนอก เพราะในสายตาของเหล่าผู้อาวุโส เขาโง่เขลา เบาปัญญา อ่อนด้อยฝีมือ และไร้ซึ่งความสามารถ ต่างจากเยี่ยจิงหลินที่ฉลาดหลักแหลม ฝีมือร้ายกาจ และมีวิสัยทัศน์เหนือชั้น

เยี่ยจิงหลินหญิงผู้ปฏิเสธโชคชะตา

แต่ในขณะที่หลายคนลังเล เยี่ยจิงหลินกลับไม่ต้องการอำนาจนี้

"พวกเจ้าไม่ต้องคิดให้มากความ ผู้นำตระกูลคนต่อไปให้ซุนฮ่าวขึ้นเป็น"

น้ำเสียงของนางเรียบเฉยและเด็ดขาด ทุกคนในห้องเงียบกริบ บางคนแสดงสีหน้าประหลาดใจ บางคนถอนหายใจหนักหน่วง นางตัดสินใจเช่นนี้เพราะนางไม่ต้องการเป็นหมากของราชสำนักที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย หากซุนฮ่าวขึ้นเป็นผู้นำ เขาจะเป็นเพียงหุ่นเชิด ของผู้มีอำนาจ และนางก็จะเป็นอิสระจากพันธนาการนี้

ดวงตาของนางฉายแววเย็นชา นางรู้ดีว่า การเลือกให้ซุนฮ่าวขึ้นเป็นผู้นำก็ไม่ต่างอะไรจากการส่งตระกูลซุนไปสู่หายนะ แต่สิ่งนี้กลับเป็นสิ่งที่นางต้องการ เพราะตระกูลซุนในยุคนี้…สมควรล่มสลายแล้ว

ภายในห้องโถง เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นเรื่อยๆ บางคนแสดงความลังเล บางคนเริ่มหันไปมองหน้ากันด้วยความไม่แน่ใจ จนกระทั่งหนึ่งในผู้อาวุโสตัดสินใจเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"แต่ว่า...คุณหนู!"

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงใจ ผู้อาวุโสบางส่วนเริ่มขยับตัวอย่างไม่สบายใจ พวกเขาล่วงรู้ความลับบางอย่างความจริงที่ซุนฮ่าวเป็นเพียง ลูกของชายอื่น ที่เกิดจากความสัมพันธ์ต้องห้ามของมารดาเขา ไม่ใช่สายเลือดแท้ของแม่ทัพซุนเทาเลยแม้แต่น้อย!

ในทางกลับกัน เยี่ยจิงหลินแม้จะเป็นลูกของสาวใช้ต่ำต้อย แต่ในตัวนางอย่างน้อยก็ยังมีสายเลือดของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ นางคือทายาทที่แท้จริงของตระกูลซุน!

"การให้ซุนฮ่าวขึ้นเป็นผู้นำ อาจนำพาตระกูลเราไปสู่จุดจบ..." ผู้อาวุโสอีกคนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

แต่ก่อนที่ใครจะได้เอ่ยถกเถียงต่อ เยี่ยจิงหลินกลับตัดบททันที

"เจ้าไม่ต้องพูดมาก ข้าตัดสินใจแล้ว!"

น้ำเสียงของนางดังก้องไปทั่วห้องโถง แววตาของนางเย็นชาและแน่วแน่จนทำให้ทุกคนต้องกลืนน้ำลาย นางไม่สนว่าใครจะคิดอย่างไร ไม่สนว่าความจริงจะเป็นเช่นไร นางตัดสินใจแล้วว่าตระกูลนี้ไม่มีค่าควรให้นางสละชีวิตเพื่อมันอีกต่อไป

ภายในห้องโถงของตระกูลซุน บรรยากาศที่ตึงเครียดพุ่งถึงขีดสุด เมื่อทันใดนั้น เงาวาววับของคมดาบก็สะท้อนผ่านแสงตะเกียง

ฉัวะ!

เสียงแหวกอากาศดังขึ้นพร้อมกับการโจมตีที่รวดเร็วของเหล่าทหารเกือบยี่สิบคน พวกเขาคือเหล่านายทหารเอกที่เคยเป็นกำลังหลักให้กับแม่ทัพซุนเทามานานนับสิบปี ทหารที่ผ่านสมรภูมินับไม่ถ้วน บุรุษที่สาบานว่าจะยอมตายเพื่อซุนเทา... แต่ตอนนี้พวกเขากลับมาในฐานะผู้พิพากษา

"อึก!"

ร่างของซุนฮ่าวปลิวกระเด็นออกไปไกลอย่างน่าสมเพช เขากระแทกเข้ากับเสาไม้ขนาดใหญ่ภายในโถง เสียงกระดูกแตกร้าวดังขึ้นตามแรงกระแทก เลือดไหลซึมออกจากมุมปาก ท่ามกลางความเจ็บปวดร่างกาย สิ่งที่เจ็บแสบกว่ากลับเป็นคำพูดที่กำลังจะตามมา

"เราจะไม่มีวันยอมรับมันเด็ดขาด!"

ชายผู้เป็นหัวหน้าทหารเอ่ยเสียงกร้าว ก่อนจะแค่นเสียงเย้ยหยัน "ให้เราต้องรับใช้ไอ้ลูกชู้แบบมัน? ช่างน่าขันสิ้นดี!"

"ฮ่าๆๆๆ!"

เสียงหัวเราะเย้ยหยันของเหล่าทหารก้องสะท้อนทั่วทั้งห้องโถง ทุกคนต่างมองซุนฮ่าวด้วยสายตาสมเพช จนทำให้ใบหน้าของเขาสั่นกระตุกไม่หาย ร่างกายที่ยังคงเจ็บปวดจากแรงกระแทกกลับไม่เจ็บปวดเท่าหัวใจ คำว่า "ไอ้ลูกชู้" คำเดียวนี้ประหนึ่งคมหอกที่เสียบแทงจิตวิญญาณของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่ถึงอย่างนั้น เขาทำได้เพียงฝืนทนกัดฟันอดกลั้น... เพราะเขารู้ดีว่าทหารเหล่านี้ ล้วนแล้วแต่แข็งแกร่งกว่าตัวเขาหลายเท่า!

ทางด้านเยี่ยจิงหลิน

ต่างจากซุนฮ่าวที่ถูกซัดกระเด็น เยี่ยจิงหลินกลับสามารถหลบเลี่ยงการโจมตีได้อย่างคล่องแคล่ว นางพลิกตัวราวกับสายลม หลบหลีกดาบทุกเล่มที่ฟาดฟันเข้าใส่ และโต้กลับอย่างหนักหน่วง ด้วยการจู่โจมที่เฉียบคมและรวดเร็ว

"แก๊ง!"

เสียงอาวุธปะทะกันดังสนั่น นางสามารถจัดการพวกเขาลงไปนอนได้หลายคนภายในเวลาไม่กี่อึดใจ แต่ถึงกระนั้น ในจิตใจของนางกลับรู้สึกแปลกประหลาด

เหตุใดกัน...?

ทำไมนางถึงไม่สามารถ จับจิตมุ่งร้ายของชายพวกนี้ได้เลย?

ดวงตาของนางฉายแววสับสน พวกเขากำลังลอบโจมตีนางจริงหรือ? หรือทั้งหมดนี้เป็นเพราะพวกเขาเพียงไม่ยอมรับซุนฮ่าวเท่านั้น?

ด้วยความลังเล นางจึงยอมหยุดมือ!

เหล่าทหารที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นค่อยๆ พยุงร่างลุกขึ้นมา พวกเขาเหนื่อยหอบ แต่แววตากลับยังคงแน่วแน่เช่นเดิม

"ต่อให้ตาย เราก็ไม่มีวันรับใช้มัน!"

น้ำเสียงของหัวหน้าทหารเต็มไปด้วยความดุดัน แม้ร่างกายจะบาดเจ็บ แต่พวกเขายังคงไม่ยอมจำนนแม้แต่น้อย

ซุนฮ่าวกัดฟันแน่น กำมือจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ เลือดซึมออกมาตามร่องนิ้ว แต่เขาก็ยังทำอะไรไม่ได้

เยี่ยจิงหลินปรายตามองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

"ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่ต้องพูดมากกับข้าอีก"

นางกล่าวเสียงเย็นชา และจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองอีก…