ตอนที่ 85 ลูกสมุนของเยี่ยจิงหลิน

หลังจากการจากไปของแม่ทัพซุนเทา ตระกูลซุนก็ไม่อาจยืนหยัดเป็นเอกภาพได้อีกต่อไป ความขัดแย้งภายในปะทุขึ้นราวกับไฟลามทุ่ง แบ่งออกเป็นสองฝ่ายที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ฝ่ายแรก สนับสนุนซุนฮ่าวบุตรชายเพียงคนเดียวของซุนเทา แม้ว่าทุกคนจะรู้ดีว่าเขาเป็นลูกชู้ แต่สถานะของเขาในฐานะ “บุตรชาย” ก็ยังเป็นข้อได้เปรียบหลักของเขา สำหรับขุนนางบางกลุ่มที่ยังภักดีต่อราชสำนัก การมีผู้นำตระกูลที่อ่อนแอและโง่เขลาย่อมเป็นประโยชน์มากกว่า พวกเขาสามารถควบคุมซุนฮ่าวได้โดยง่าย และยังสามารถรักษาสายสัมพันธ์กับฮ่องเต้ ฟู่ซื่อเทียน ได้อีกด้วย

ฝ่ายที่สอง กลับเลือกที่จะติดตามเยี่ยจิงหลิน แม้ว่านางจะปฏิเสธการขึ้นเป็นผู้นำตระกูล แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านางมีความสามารถมากกว่าใครทั้งหมดในตระกูล พวกที่สนับสนุนนางล้วนเป็นทหารเอกที่เคยติดตามซุนเทามาก่อน พวกเขาไม่อาจทนมองตระกูลซุนต้องตกไปอยู่ในกำมือของคนอ่อนแอไร้ปัญญาได้ แม้เยี่ยจิงหลินจะเป็นสตรี แต่พวกเขายินดีจะสวามิภักดิ์ต่อนางมากกว่าซุนฮ่าวที่พวกเขาดูถูกว่าเป็นแค่ "ไอ้ลูกชู้"

กลางดึกของคืนหนึ่ง ณ เรือนพักของเยี่ยจิงหลิน เสียงตะโกนจากชายฉกรรจ์นับร้อยดังก้องอยู่หน้าประตูเรือน

"นายหญิง! ได้โปรดให้พวกเราเข้าร่วมกับท่านด้วย!"

เหล่าทหารเอกของแม่ทัพซุนเทาต่างมารวมตัวกันอย่างดื้อดึง แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน พวกเขาก็ยังไม่ยอมไปไหน เสียงร้องเรียกยังคงดังต่อเนื่องจนสร้างความรำคาญให้กับผู้อยู่อาศัยในเรือน

เยี่ยจิงหลินที่พยายามเมินเฉยอยู่ในห้อง ในที่สุดก็อดทนไม่ไหว นางก้าวออกจากห้องพักเดินตรงไปยังหน้าประตู พลันกวาดสายตามองพวกมันอย่างเย็นชา

"หากพวกเจ้าคิดที่จะติดตามข้า เส้นทางที่ข้าเลือกเดินไม่มีเกียรติยศให้พวกเจ้าหรอกนะ"

เสียงของนางราบเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล

แต่แทนที่พวกมันจะหวาดกลัว กลับมีเสียงหัวเราะดังขึ้นแทน

"ฮ่าฮ่า! นายหญิง โปรดวางใจ! พวกเราจะทำให้ท่านไม่ต้องรู้สึกผิดหวัง!"

เหล่าทหารกล่าวพร้อมเพรียงกัน พวกมันล้วนเป็นชายร่างกำยำ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น และในแววตามีแวววิปริตไม่น้อย

เยี่ยจิงหลินหรี่ตาลง นางพิจารณาเหล่าชายตรงหน้าทีละคน พวกมันคือเหล่านักรบที่ติดตามพ่อของนางมานับสิบปี ไม่ใช่ทหารทั่วไป แต่เป็นพวกที่ผ่านสนามรบมานับครั้งไม่ถ้วน ฆ่าคนมามากเสียจนจิตใจบิดเบี้ยว

"พวกเจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าจะติดตามข้า?"

"แน่ใจ!"

พวกมันตอบอย่างหนักแน่น

เยี่ยจิงหลินถอนหายใจ พลางคิดในใจ นี่ข้ากำลังสะสมสมุนหรือลูกสมุนวิปริตกันแน่?

"ในเมื่อพวกเจ้าดื้อดึงกันนัก เช่นนั้นก็จงเตรียมตัวไว้ให้ดี หากเลือกเดินบนเส้นทางเดียวกับข้าแล้ว ก็อย่าหวังว่าจะได้กลับไปเป็นคนธรรมดาอีก"

เสียงของนางเย็นยะเยือก พวกมันกลับยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมราวกับกำลังสนุกกับความบ้าคลั่งของตนเอง

ในคืนนั้นเอง กลุ่มกองกำลังวิปริตของเยี่ยจิงหลินจึงถือกำเนิดขึ้น...

รุ่งอรุณมาเยือน เมฆหมอกเบาบางลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือจวนตระกูลซุน ในลานพิธีที่ตกแต่งอย่างงดงาม เหล่าขุนนางและสมาชิกในตระกูลต่างมารวมตัวกันเพื่อเป็นสักขีพยานในการขึ้นรับตำแหน่งผู้นำตระกูลของ ซุนฮ่าว

เสียงมโหระทึกกึกก้อง ซุนฮ่าวสวมชุดขุนนางสีแดงเข้มลายมังกร ท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจจนดูโอหังไม่น้อย เมื่อพิธีเริ่มต้นขึ้น เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

"ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าข้าจะมีน้องสาวที่ดีเช่นนี้! เยี่ยจิงหลิน เจ้าคือน้องที่ดีที่สุดในชีวิตของข้า! ทั่วทั้งตระกูลแห่งนี้ ข้านับเจ้าเป็นพี่น้องคนเดียว!"

เขาประกาศออกมาด้วยความเบิกบานใจ สายตาของเขามองไปที่ เยี่ยจิงหลิน ราวกับต้องการแสดงความขอบคุณ แต่นางกลับไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม

ใบหน้าของเยี่ยจิงหลินยังคงเรียบเฉยราวกับผืนน้ำแข็งที่ไม่เคยละลาย นางเพียงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเย็นชา

"เมื่อท่านขึ้นเป็นผู้นำตระกูลแล้ว ก็จงดูแลตระกูลซุนให้ดี ดูเหมือนว่าท่านพ่อจะทั้งรักและห่วงเจ้ามากไม่น้อยเลย"

คำพูดของนางฟังดูเหมือนเป็นการให้พร ทว่ากลับแฝงความเย้ยหยันอยู่ลึก ๆ

ซุนฮ่าวแม้จะไม่ใช่คนฉลาดนัก แต่ก็สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงนั้น เขาหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วพยักหน้ารับ

พิธีการดำเนินไปอย่างราบรื่น ทุกคนร่วมถวายความเคารพต่อซุนฮ่าวในฐานะผู้นำคนใหม่ แต่ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความยินดี

"เหอะ… รับไม่ได้จริงๆ ไอ้ลูกชู้มันดันขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูลของเรา!"

เสียงสบถดังลั่นด้วยความไม่พอใจ ดวงตาของเหล่าทหารเอกที่เคยติดตามแม่ทัพซุนเทาฉายแววเยาะเย้ย พวกมันไม่คิดปิดบังความรังเกียจแม้แต่น้อย

ไม่นานนัก บรรยากาศเริ่มหนักอึ้งไปด้วยแรงกดดัน ลูกน้องของเยี่ยจิงหลินแสดงท่าทีโอหังอย่างเปิดเผย แต่ละคนยืนล้อมหน้าล้อมหลังราวกับต้องการประกาศให้ทุกคนรู้ว่าใครคือผู้ที่พวกมันภักดี ใบหน้าของพวกมันเต็มไปด้วยรอยยิ้มกวนประสาท สายตาดูแคลนซุนฮ่าวอย่างไม่ปิดบัง

ซุนฮ่าวรับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาล ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ดวงหน้าซีดเผือดก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำดั่งศพที่จมอยู่ในน้ำแต่ก่อนที่สถานการณ์จะเลวร้ายไปมากกว่านี้

"หุบปากของเจ้าซะ!"

เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น เยี่ยจิงหลิน ก้าวเข้ามากลางวง สีหน้าของนางเรียบนิ่งดุจน้ำแข็ง ดวงตาคมกริบจ้องลูกน้องของตนด้วยสายตาดุดัน

"หากพวกเจ้าขืนพูดจาไม่ได้เรื่องอีก ข้าจะตัดลิ้นพวกเจ้าซะ!"

ทันทีที่สิ้นคำพูด พวกทหารเอกที่เคยกวนประสาทอยู่เมื่อครู่ต่างรีบก้มศีรษะต่ำ พวกมันรีบขานรับด้วยน้ำเสียงแข็งขัน

"ขอรับนายหญิง!"

ถึงแม้ว่าพวกมันจะมีท่าทีวิปริตและดื้อดึงเพียงใด แต่เมื่อเป็นคำสั่งของเยี่ยจิงหลิน พวกมันก็ไม่กล้าฝ่าฝืน!

ซุนฮ่าวยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น แม้ว่าเยี่ยจิงหลินจะช่วยระงับเหตุการณ์ไว้ให้ แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

เขาเพิ่งขึ้นเป็นผู้นำตระกูลได้ไม่นาน แต่เหตุใดเขากลับรู้สึกเหมือนว่าแท้จริงแล้ว เขาไม่มีอำนาจอะไรเลย…?