บทที่ 62 ความสุขอยู่ในมือเรา

เวลาเย็นหลังจากที่ฟ้าใสโดนคนหื่นรังแกไปสองรอบ ก็พากันอาบน้ำแล้วออกจากบ้านเพื่อไปรับประทานอาหารมื้อค่ำ ทั้งสองเดินทางโดยทางน้ำ ขับสปีดโบ๊ตแทนขับรถเพื่อเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ

นาฬิกาบอกเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง ฟ้าใสนั่งมองร่างสูงที่กำลังบังคับเรือด้วยท่าทางผ่อนคลาย ผมของเขาถูกลมตีจนยุ่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความน่ามองลดน้อยลงไปเลย เขาดูมาดเซอร์และเท่ไปอีกแบบ ก็อย่างว่าแหละนะ คนหล่อระดับนี้ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบทไหนก็ย่อมดูดีมีเสน่ห์และเต็มไปด้วยออร่ากระแทกตาอย่างที่เห็น

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ชั่วขณะหนึ่งที่ฟ้าใสรู้สึกคุ้นตากับมุมนี้ของเขา คล้ายว่าเธอเคยนั่งมองภาพของเรนขับเรือแบบนี้มาก่อน มันเหมือนเดจาวู แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเธอจำได้ว่าไม่เคยนั่งเรือกับเขาเลยสักครั้ง และนี่ก็ถือเป็นครั้งแรก ใบหน้าคมคายหันมามองเหมือนเขาจะจับได้ว่ากำลังถูกเธอจับจ้องอยู่

"หนาวหรือเปล่า" น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยถามขึ้น หญิงสาวส่ายหน้า พลางก้มมองชุดเสื้อยืดกางเกงยีนของตัวเอง จะเอาอะไรมาหนาวกับอากาศของกรุงเทพฯ ... ลมแม่น้ำที่กำลังพัดปะทะใบหน้าและผิวกายอยู่ในขณะนี้ทำให้รู้สึกเย็นสดชื่นเสียมากกว่า

"ไม่เลยค่ะ กำลังเย็นสบายเลย พี่เรนขับเรือเก่งจัง" ฟ้าใสกล่าวชม จริงๆ เธอแค่อยากหาหัวข้อชวนเขาคุยเท่านั้นเอง สายลับอย่างเรนมีหรือจะขับเรือไม่เก่ง เผลอๆ เขาอาจขับเครื่องบินเป็นด้วยซ้ำ สกิลและทักษะต่างๆ ในการเอาตัวรอดของคนอาชีพนี้ ย่อมมีอยู่เต็มสูบและถูกฝึกมาอย่างเต็มสตรีมอย่างไม่ต้องสงสัย

"ฟ้ามาขับหน่อยมา..."

เรนเอ่ยชวน ฟ้าใสลุกขึ้นแล้วเดินมาหาอย่างว่าง่าย เขาดึงร่างบางให้มายืนด้านหน้า ถือโอกาสโอบกอดซ้อนอยู่ด้านหลัง สูดดมกลิ่นหอมกรุ่นจากซอกคอระหงขณะปล่อยให้เธอเป็นคนบังคับเรือแทน

"ฟ้าก็ขับเก่งใช้ได้นี่" เขาชมเธอคืนบ้าง

"บ้านฟ้าอยู่ติดน้ำนะคะ" หญิงสาวหันไปกล่าวและยิ้มสดใสให้ เธอมีบ้านริมน้ำ ว่ายน้ำเก่งและขับเรือเป็นมาตั้งแต่วัยรุ่นแล้ว

ชายหนุ่มเห็นดวงหน้างามคลี่ยิ้มร่าเริงแบบนี้ก็ให้นึกมันเขี้ยวนัก จึงก้มไปหอมแก้มนุ่มสองฟอดใหญ่ๆ แล้วเอาคางเกยลงบนไหล่บาง

"อันที่จริงพี่ว่าฟ้าเก่งเรื่องขับขี่อยู่ไม่น้อยเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่ขี่พี่ รู้มั้ยว่า...พี่ชอบที่สุดเลย"

เสียงนุ่มกระซิบกระซาบริมหู ทำให้ฟ้าใสหน้าร้อนเห่อขึ้นมาทันตาเห็น

"คนทะลึ่ง"

หญิงสาวแก้เขินด้วยการเอาศอกกระทุ้งไปที่หน้าท้องแกร่งทีหนึ่ง เขาแสร้งทำตัวงอแต่ใบหน้ามีรอยยิ้มผุดพราย ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ระยิบระยับ

"ทะลึ่งตรงไหน มันเรื่องจริงทั้งนั้น และพี่ฟินมาก เสียวมากเวลาฟ้าอยู่ข้างบนน่ะ ท่านั้นมันเข้าไปลึกดีนะ ว่าไหม"

ยังจะพูดอีก! ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย... ฟ้าใสเก้อกระดากอายมากยิ่งขึ้นเมื่อถูกกระตุ้นเตือนให้นึกถึงช่วงเวลาที่เขากับเธอทำเรื่องอย่างว่าด้วยกัน เรนทำให้เธอกล้าเปิดเปลือยอารมณ์ตามธรรมชาติยามเมคเลิฟและปล่อยใจไปกับมันอย่างที่เธอเองก็ไม่คิดว่าตนจะมีความเร่าร้อนได้ถึงเพียงนั้น

"พี่เรน...หยุดพูดเลย ฟ้าเขินนะ" หญิงสาวทำเสียงต่อว่าอุบอิบ แก้มแดงปลั่งทั้งสองข้าง

เรนหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี พอใจที่ได้เห็นคนในอ้อมแขนเขินอาย ฟ้าใสมีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกดีและมีความสุขโดยไม่ต้องการอะไรอีกนอกจากการมีเธออยู่ในสายตาอย่างนี้

เขาชอบมากเวลาที่ได้คุยหยอกเย้ากับหญิงสาว ชอบทำให้เธอมีประกายตาวิบวับเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอย่างที่กำลังเป็นอยู่ นึกอยากจะมีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปอีกนานๆ

เรนถอนหายใจเมื่อนึกมาถึงตรงนี้ คิดว่า... อาการของเขามันไม่ค่อยดีแล้วตอนนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เวลามันยังไม่ใช่ เขาจึงไม่อยากคิดเรื่องซับซ้อนและพูดให้ความหวังเธอจนกว่าจะทำงานสำเร็จ... และความสำเร็จที่ว่านั้นมันหมายถึงเขายังคงหายใจและมีชีวิตรอดแบบที่ยังมีอวัยวะครบสามสิบสองสมบูรณ์ ไม่ใช่รอดแต่พิกลพิการมาเป็นภาระของคนอื่น

"ความจริงพี่ไม่น่าดึงฟ้าให้มาเสี่ยงอันตรายด้วยแบบนี้เลย" ใบหน้าของเขาขรึมลงไปเมื่อกล่าวประโยคนี้

"พี่เรนคะ...คนเราทุกคนน่ะ...ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าหรอกนะคะ ถ้าถึงคราวตาย อยู่ที่ไหนก็ตาย แต่ถ้ายังไม่ถึงเวลา มันก็รอด ฟ้าไม่คิดอะไรที่ซับซ้อนน่าปวดหัวมากไปกว่านี้หรอก อย่างตอนนี้ฟ้ามีความสุขมากที่ได้อยู่กับพี่ ฟ้าก็จะขอคว้าความสุขและกำมันเอาไว้ให้แน่นๆ และนานๆ แค่นี้ก็พอแล้ว"

"กำแน่นๆ และนานๆ... ประโยคนี้ทำให้พี่คิดดีไม่ได้เลยนะ"