พล็อต 4

เรนเป็นคนมีเสน่ห์พราวเสมอยามอยู่ท่ามกลางผู้หญิง ร็อครู้ว่าเรนไม่หลบสายตาใคร โดยเฉพาะสาวๆ มันจะจ้องมองอย่างเปิดเผย แล้วนับอยู่ในใจอย่างสนุกว่าผู้หญิงที่จ้องสบตานั้นจะใช้เวลากี่วินาทีในการทนต่อสายตาคมกล้าของมันได้

"ถึงห้าวิไหม" ร็อคเอ่ยถามน้องชาย เรนหันไปเลิกคิ้วมองพี่ชายที่จุดยิ้มแกมเยาะให้

"พูดเรื่องอะไร" เรนเอ่ยถาม พลางเอามือล้างกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางรีแล็กซ์ ร็อคยักไหล่

"ก็จ้องใครอยู่ล่ะ แต่ดูท่านายจะจ้องไม่ถึงห้าวินะ"

กฎของเจ้าเรนมัน... ร็อคหัวเราะที่น้องชายนิ่งไปนิดหนึ่ง เรนไหวไหล่บ้าง

"มองทุกคน โตกันจนแทบจำไม่ได้"

เขาตอบเสียงเรียบ เพราะการไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน หรือถ้าหากกลับก็ไม่ค่อยได้ไปพบใครนอกจากแม่และพ่อ

"พี่ร็อค พี่เรน ยังไม่เข้าไปเหรอคะ ใกล้เวลาฤกษ์งามยามปลอดแล้วนะ"

ทาริต้าร้องทักน้ำเสียงร่าเริง ทุกคนมีอาการเดียวกันคือตื่นเต้นและลุ้นกับการจะได้เห็นว่าใครเป็นเจ้าบ่าว แม้จะค่อนข้างแน่ใจว่าจะเป็นแม็กซ์ รอสเซิลก็ตาม

"พี่จะรอเจ้าสาวก่อน"

ร็อคเป็นคนตอบทีเล่นทีจริง แต่ไม่มีใครสงสัย เพราะร็อคเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทของราชาวดีย่อมพูดเช่นนั้นได้ ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

"คิดว่าแม็กซ์มาถึงแล้วค่ะ"

พาลิซ่าเอ่ยบ้าง เป็นการบอกกันเป็นนัยๆ ว่าเจ้าบ่าวมาแล้ว... ร็อคยิ้มและพยักหน้ารับทราบ สาวๆ พากันเดินผ่านประตูโค้งบานใหญ่ที่เปิดกว้างเข้าไปยังห้องจัดงานเลี้ยง

ร็อคยกมือขึ้นลูบตรงหัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ ผู้คนและบรรยากาศที่สุดแสนชื่นมื่นเต็มไปด้วยความสุข ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะมาถึงจนได้ วันที่เขากำลังจะเข้าหอ ได้ครอบครองเป็นเจ้าของผู้หญิงที่เขารักมาตั้งแต่จำความได้

*****

อธิศดึงแว่นตากันแดดมาสวม หมวกแก็ปกระชับศีรษะดึงลงมาปิดหน้า หมวดฮู๊ดจากเสื้อแจ็คเก็ตถูกดึงขึ้นสวมทับหมวกอีกที จากนั้นก็ลงจากตึก เรียกแท็กซี่ไปตามที่อยู่ของอะพาร์ตเมนต์ของฟ้าใสกับกรีตรา

อธิศทราบว่าสาวน้อยสองคนนั้นทำงานที่นิวยอร์กหลังจากเรียนจบ ฟ้าใสยังไม่ยอมกลับไปลาสเวกัส ส่วนกรีตราก็ยังไม่ยอมกลับไปสานต่อธุรกิจของครอบครัวที่มอสโควเพราะยังสนุกกับงานและยังไม่ต้องการแยกจากกันในฐานะเพื่อนรักที่ทำตัวติดกันราวกับฝาแฝด

*****

เมื่อทั้งสองอาบน้ำเสร็จ ก็พากันออกมาจากห้องนอน อธิศโอบแขนไปรอบเอวของรัลดาพาเดินไปยังห้องครัว เห็นร่างสูงโปร่งระหงของฟ้าใสกำลังง่วนอยู่กับการแกะอาหารใส่จาน ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นมาก็ทำตาค้างและอ้าปากหวอทันทีกับภาพที่เห็น ก่อนที่จะเข้าใจอย่างรวดเร็วว่าอะไรเป็นอะไร สาวน้อยแสร้งหรี่ตาและจุ๊ปาก

"ฮั่นแน่..." เอ่ยทักทำเสียงรู้ทัน ก่อนจะยกมือไหว้อธิศ

"พี่ยอดสุดหล่อแอบมาตีท้ายครัวเราได้ยังไง... โธ่ ฟ้าก็คิดว่ารองเท้าใครนะ ไซส์ได้ใจขนาดนี้ กำหนดวันแต่งงานหรือยังคะนี่"

สาวน้อยเอ่ยกระเซ้าโดยไม่ต้องให้ใครมาอธิบายให้ฟัง ถือเป็นคนฉลาดมีไหวพริบปฏิภาณดีเยี่ยม รัลดาหน้าแดงที่สาวน้อยรู้ทันโดยไม่ต้องให้พูด แสดงว่าอาการพิรุธของหล่อนกับเขาคงจะแสดงออกมาอย่างเต็มที่ แต่ความจริงเขาดูท่าทางสบายและรีแล็กซ์เป็นปกติ มีแต่รัลดาที่ยังรู้สึกเขินอยู่บ้าง ก็มันเป็นสิ่งใหม่เหลือเกินนี่นา จู่ๆ ก็มีแฟน ได้เรียนรู้ในสิ่งที่มันเรียกว่าความรักและความใคร่ในเวลาเพียงชั่วข้ามวัน พอเพิ่งจะตกลงและคุยกันเข้าใจก็ดันมามีพยานรู้เห็นที่ไม่ได้รับเชิญอีก จะต้องฝีมือระดับลุงฟานโน่นล่ะถึงจะปรับตัวได้อย่างฉับพลันทันทีได้ เจ้าพ่อเงินตราผู้เป็นเซียนขั้นเทพในทุกเรื่อง

"เร็วๆ นี้แหละจ้ะ พี่รันจองฟ้าใสเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้พี่ด้วยนะ ได้หรือเปล่า"

รัลดาเอ่ยออกไป เมื่อเห็นเขาทำตัวตามสบายรัลดาก็เลยทำตัวตามปกติด้วย มองดูอาหารไทยซึ่งก็คือขนมจีนน้ำยากะทิตำรับไทยแท้ที่หารับประทานยากมาก ฟ้าใสจัดใส่ถ้วยให้เรียบร้อยแล้ว

"พี่ยอดทานด้วยกันนะคะ ฟ้าซื้อมาหลายชุด เผื่อคุณนายกรีนเขาด้วย"

ฟ้าใสเอ่ยชวน กรีน หรือกรีตรา นั้นเป็นอีกหนึ่งที่หลงใหลอาหารไทยทุกประเภท ฟ้าใสกุลีกุจอหยิบถ้วยมาอีกใบแล้วแกะขนมจีนใส่ลงไป อธิศหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้สตูลหน้าเคาน์เตอร์ รัลดาเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเหยือกน้ำผลไม้มารินใส่แก้วสามแก้ว แจกให้ทั้งสามคน จากนั้นก็มานั่งข้างๆ อธิศ

"แล้วทำไมน้องฟ้ามาถึงบ้านก่อนละ กรีนไปไหน"

รัลดาเอ่ยถามเมื่อฟ้าใสมานั่งลงบนสตูลตัวถัดจากหล่อน ทั้งสามคนเริ่มรับประทานไปและคุยกันไป ปกติฟ้าใสและกรีตา สองสาวจะทำตัวติดกันเป็นฝาแฝดไม่ยอมห่างกัน

"กรีนเขามีนัดกับลูกค้าจากรัสเซียค่ะ ส่วนฟ้าเจ้านายไล่ให้กลับมาพักผ่อนค่ะ"

ฟ้าใสกล่าว ฟ้าใสเป็นไข้หวัดแต่ก็ยังดันทุรังไปทำงาน เพราะหญิงสาวเป็นคนที่แอ็คทิฟและมีความเชื่อว่าถ้าหากไม่สบายและยิ่งนอนพักมันจะยิ่งหายช้า ไม่รู้ว่าไปเอาความเชื่อแบบนี้มาจากไหน เจ้าหล่อนยังบอกอีกว่าถ้าเราบอกร่างกายว่าเราแข็งแรงเดี๋ยวอาการป่วยมันก็จะหายไปเอง คงจะได้รับอิทธิพลจากผู้คนแถวปางผาหมอกกระมัง

"เรามันเป็นพวกเดียวกับนายเรน ไม่ยอมล้มหมอนนอนเสื่อ มันซ่าอยู่ที่เกาหลีเหนือตอนนี้" อธิศเผยออกมานิดหนึ่ง ทำให้อีกคนย่นจมูก

"แว่ะ ไม่เหมือนกันเลยสักนิด ฟ้าไม่ได้กะล่อนเจ้าชู้เหมือนพี่เรนสักหน่อย" คนถูกเปรียบเทียบไม่ยอมรับว่าเหมือน

"พี่เรนอยู่เกาหลีเหนือเหรอคะ ตายจริง ไปอยู่ได้ยังไงคะพี่ยอด มันเป็นประเทศปิดที่อันตรายสำหรับคนต่างชาติมากๆ ไม่ใช่เหรอคะ"

รัลดาเอ่ยถามทันที เพราะหญิงสาวไม่ได้รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ชายของตัวเอง

"งานอยู่ที่ไหนก็ต้องไปที่นั่น มันไม่มีทางเลือกมากนัก แต่หวังว่าคงอีกไม่นานจะเรียบร้อย"

อธิศเอ่ยบอกแบบสรุปสั้นๆ เพราะเรื่องงานย่อมเป็นความลับทางราชการไม่อาจเปิดเผยได้ เมื่อรับประทานกันอิ่มแล้วฟ้าใสก็ขอตัวไปพักผ่อน 

ต่อมาขบวนพระสงฆ์ก็มาถึง ทุกคนจึงอยู่ในอาการสงบสำรวม ยืนเคียงข้างคู่ของใครของมันแล้วตักบาตรร่วมกันด้วยหัวใจที่อิ่มเอิบเต็มไปด้วยบุญกุศลและความรู้สึกขอบคุณที่ได้มีโอกาสตื่นขึ้นมาทำกุศลความดีอีกวันหนึ่งของชีวิต

ฟ้าใสกับกรีตราวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากโรงแรม

"รอด้วยค่า"

เสียงของกรีตราตะโกน แล้วก็รีบวิ่งไปยืนต่อคิวท้ายสุด ซึ่งเป็นราฟาเอล สองสาวจึงไปยืนขนาบข้างมีราฟาเอลอยู่ตรงกลาง พระสงฆ์รูปหัวแถวเดินถือบาตรมายืนตรงหน้าพอดี

"เอา...นี่" เสียงห้าวของใครก็ไม่รู้เรียก ฟ้าใสก็รีบหันไปมอง ถึงเพิ่งเห็นว่าร่างสูงของเรนยืนอยู่ถัดจากหล่อน ตรงหน้าเขามีถาดใส่อาหารวางอยู่ เขากำลังหยิบกล่องนมยื่นให้

"เอ้า ยื่นส่งกันไปมาทำไมให้เสียเวลาพระฮึเรน รีบใส่ลงไปในบาตรเลยสิลูก"

เสียงมารดาของเรนรีบกระซิบดุ ทำให้เรนรีบเปลี่ยนทิศทางการยื่น นำไปใส่ลงในบาตรแทน ฟ้าใสก็รีบเอามือแตะตรงหลังมือของเขาโดยไม่ได้คิดอะไร จากนั้นก็ทำแบบนั้นกับพระทุกรูปที่เดินมาอยู่ตรงหน้า โดยการกระทำดังกล่าว เด็กไม่ได้คิดลึก แต่ผู้ใหญ่ที่เห็นเหตุการณ์ต่างลอบมองหน้ากันและยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัยแปลกๆ