พล็อต 3

จากเรื่อง กรุ่นกลิ่นราชาวดี

เรนเป็นลูกรักของแม่ ส่วนเขานั้นเป็นลูกพ่อ ต่างก็แบ่งกันตามประสาเด็กน้อย โดยความจริงนั้นต่างก็รู้ว่าพ่อแม่ก็รักลูกทุกคนเท่ากันนั่นแหละ เพียงแต่ร็อคจะมีนิสัยคล้ายพ่อ แต่เรนจะคล้ายมารดาตรงความร่าเริงและเปิดเผย นั่นทำให้มันสามารถเจาะวงในของกลุ่มอิทธิพลในแอฟริกาได้ด้วยการเป็นคู่หมั้นของลูกสาวไอ้ตัวใหญ่ในแก๊งนั้น...

เรนเอาตัวรอดได้เก่งและคล่อง มันหายตัวลึกลับทันทีหลังงานเสร็จ เขาเองยังไม่รู้เลยมามันปลอมตัวมีหน้าตาแบบไหนตอนเป็นคู่หมั้นของผู้หญิงแอฟริกันคนนั้น! มันคือพวกจิ้งจอกพันหน้าสมกับพวกใต้ดินให้สมญานาม เขากับอธิศเองยังไม่ปลอมถึงพันหน้าเท่าเจ้าเรนมัน!

จุดที่สามารถแยกแยะฝาแฝดสองคนนี้ออกจากกันจริงๆ ทางกายภาพก็คือร็อคจะมีขี้แมลงวันอยู่ตรงหลังใบหูทั้งสองข้าง ร็อคจะมีเคราหนากว่าเรน และโครงหน้าบึกบึนกว่า เรนนั้นใบหน้าเรียวดูสำอางเหมือนนายแบบ เวลากลับมาบ้าน เรนมักจะโกนเคราจนหน้าเกลี้ยงเกลาเหลือเพียงรอยเขียวจาง ซึ่งตรงกันข้ามกับร็อค ราชาวดีเคยเห็นหน้าร็อคตอนเกลี้ยงๆ เพียงครั้งหรือสองครั้งเท่านั้นเอง แต่สำหรับราชาวดี แววตาคือสิ่งที่บ่งบอกได้ดีที่สุด ดวงตาของร็อคที่ใช้มองราชาวดีนั้นย่อม...แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเรน

เรน เดลสัน สวมสูทเท่ยืนล้วงกระเป๋ามองดูพี่ชายฝาแฝดด้วยสายตาขบขัน เพราะเห็นร่างสูงของมันในสูทสีเข้ม โกนเคราจนเกลี้ยงหมดจดอย่างไม่ค่อยทำบ่อยนัก กำลังเดินกระสับกระส่าย ทำท่าใจร้อนเร่งให้บิดามารดาเร็วๆ เข้า

"เร็วสิฮะแม่ เดี๋ยวเผื่อรถติดจะไม่ทันฤกษ์" ส่งเสียงเรียกไปข้างบน บ้านนี้เดินทางกันเพียงสี่คน ด้วยรถคันเดียวเท่านั้น

"เพิ่งแปดโมง ขับรถแค่ยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว มึงใจเย็นก่อนเว้ยเจ้าร็อค" น้องชายเอ่ยเตือน ทำให้ร็อคทำตาขึงใส่

"มึงไม่ใช่เจ้าบ่าว มึงไม่เข้าใจ กูคิดถึงวดี กูอยากเห็นหน้าใจจะขาดแล้วโว้ย"

คนใจร้อนเมื่อไม่ได้ดั่งใจก็ทำเสียงระบายความหงุดหงิดออกมาใส่น้องชายใหญ่

"อ้าว เฮ้ย! กูไม่เกี่ยว อย่ามาลงที่กู... วันนี้เป็นวันมงคลของมึงอย่าเสือกทำอารมณ์บ่จอยแต่เช้า ใจเย็นๆ ไว้พี่ โน่น คนสวยกับคนหล่อเสด็จลงมาแล้ว"

เรนเอ่ย พลางพยักพเยิดไปยังร่างสูงของบิดาที่จูงมือมารดาเดินลงมาจากชั้นบน บิดาแต่งสูทเช่นเดียวกันกับพวกเขา ส่วนมารดาแต่งชุดเดรสยาวสีครีมสวยสง่า

"ร็อคเอาของทุกอย่างไปใส่ในรถเรียบร้อยแล้วครับ"

ชายหนุ่มรีบเอ่ยบอก ร็อคเห็นบิดามารดาและน้องชายต่างยิ้มกริ่มเหมือนขบขัน แต่เขาไม่สนใจเพราะเวลานี้หัวใจได้เดินทางไปล่วงหน้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

"ร็อคขับเอง" อาสาเป็นคนขับอีกต่างหากจะได้ถึงไวๆ

"เฮ้ย ฉันขับดีกว่า" เรนเอ่ย เกือบจะพูดว่าขืนให้มันขับอาจจะไม่ถึง แต่นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดเป็นลาง

ขบวนเจ้าบ่าวจึงได้เวลาเคลื่อนรถออกจากบ้าน

ร็อคมาถึงก็ยังไม่ได้พบราชาวดี เพราะเจ้าสาวถูกเก็บตัว ร่างสูงของอธิศสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตากับกางเกงสแล็คเดินมาหา ร็อคเห็นก็เลิกคิ้ว ดีใจและแปลกใจในเวลาเดียวกัน

"พี่มาได้ด้วยเหรอ"

เขาเอ่ยทักผู้เป็นเสมือนพี่ชาย เพราะตอนแยกกันขึ้นเครื่องนั้นอธิศไม่ได้บอกว่าจะมาและร็อคก็เข้าใจดีว่างานของเขานั้นไม่สามารถจะมากำหนดตารางเวลาเช่นคนอื่นทั่วไปได้ ร็อคดีใจที่ได้เห็นอธิศ แสดงว่าอธิศยังไม่ได้พักการเดินทางเลยตั้งแต่เสร็จจ็อบที่แล้ว เขาเดินทางตลอด นี่ไปถึงเมืองไทย เข้าพบเจ้านายเสร็จแล้วก็คงจะตีตั๋วเครื่องบินมาเลย

"ถือโอกาสพักร้อนหน่อย" อธิศเอ่ยตอบพลางยิ้ม เขาตบไหล่ร็อคเบาๆ

"นายตัดสินใจถูกแล้วล่ะ เพราะต่อไปนี้จะยุ่งยาก"

อธิศเอ่ยบอก เพราะเขากับซีไอเอบางพวกจะต้องปะทะกัน! อธิศไม่ต้องการให้ร็อคต้องลำบากใจ เรนเดินมาสมทบ อธิศยื่นมือไปจับทักทาย พวกเขาติดต่อกันอย่างลับๆ ตามโอกาสและตามสายงานถ้าหากมีงานไหนที่เกี่ยวเนื่องกัน

"ไหนล่ะคู่หมั้นนาย"

อธิศเอ่ยแซวเรนเบาๆ เพราะจ็อบที่แล้ว เรนปลอมตัวเข้าไปถึงรังใหญ่โดยการเป็นคู่หมั้นของลูกสาวมาเฟียชาวแอฟริกา เรนนั้นเปรียวและคล่องประดุจเหยี่ยวจ้าวเวหา เขาทำได้ทุกอย่างที่เห็นว่าจะได้ผลกับงาน

"เสร็จงานแล้วจะเก็บไว้ทำไมล่ะพี่ยอด เราก็ชิ่งสิ" เรนตอบพลางหัวเราะในลำคอ

"อาจจะถูกตาม"

"ไม่รู้หรอก ผมปลอมตัว"

"ปลอมยังไงก็ต้องรู้ คนใกล้ชิดเป็นถึงคู่หมั้น เขาก็ต้องรักนายมาก รักมากก็จะต้องแค้นมาก

"เออ ถามหน่อย ตอนแกนอนกับเขา ก็ต้องรู้สิวะ"

อธิศกระซิบถามในตอนท้าย คุยกันอยู่มุมหนึ่งตรงหน้าห้องบอลรูม ซึ่งญาติๆ ที่มาก็ทยอยกันเดินเข้าไป ต่างยกมือทักทายกันอย่างครื้นเครง

เรนจุดยิ้มกริ่ม ใบหน้าถอดแบบพิมพ์เดียวกับร็อคหากดวงตาพราวระยับและเจ้าเล่ห์มากกว่า ร็อคนั้นดวงตานิ่งและอ่านไม่ออก แต่เรนสวมบทบาทได้ทุกอย่างที่เขาจะต้องการทำ หากเวลาเป็นตัวเอง เรนจะแพรวพราวและเปรียวจัด เรียกว่า ลื่นยิ่งกว่าปลาไหล จับไม่ได้ไล่ไม่ทันและ จับไม่อยู่ หากผู้หญิงคนไหนต้องการจะเอาให้อยู่หมัด นั้นจะเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น ไม่มีใครจับผู้ชายที่ไม่รู้ว่าฉากไหนเป็นตัวตนที่แท้จริงของเขาได้

"เราก็ต้องมีวิธี"

เรนเอ่ยแล้วยกวิสกี้สาดลงคอ สายตามองไปโดยรอบอย่างสนุกและรื่นรมย์ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาบ้าน ครอบครัวใหญ่ที่ไม่ใช่เพียงครอบครัวเดลสัน เขาฝังตัวอยู่ลึกและอยู่ไกล ปลอมตัวชนิดที่ถ้าหากผู้คนเหล่านี้เดินเฉียดใกล้ก็ยังไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นเขา

ไอ้ฝนกรดพันหน้า นั่นคือฉายาที่ผู้อยู่ใต้ดินด้วยกันตั้งให้ ใครคิดว่าคนรูปร่างสำอางมุมปากยกยิ้มยามเจรจาดวงตารื่นรมย์กรุ้มกริ่ม เปรียบประดุจเป็นน้ำฝนกลั่นบริสุทธิ์ แต่ถ้าหากเผลอแตะเข้าไป... ตายทันที! คนที่สามารถปาดคอคนได้ด้วยใบหน้าที่ยังยิ้มอยู่นั้น... น่ากลัวกว่าคนหน้าเหี้ยมเป็นไหนๆ

เรนมองไปยังกลุ่มสตรีสาวๆ ที่เดินหัวเราะคุยกันอย่างเริงร่า สาวน้อยนางหนึ่งสวมชุดสีฟ้าสดใสเข้ากับชื่อ... หล่อนกำลังคุยจ้อกับกรีตรา ซารีน่า พาลิซ่าและทาริต้า ทุกคนแต่งตัวสวยและยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ใบหน้ายิ้มเต็มที่หันมาทางพวกสุภาพบุรุษที่ยืนหันหน้าเข้าหากันและคุยกันอยู่ คนชุดสีฟ้าบังเอิญสายตาปะทะกับเขา เจ้าหล่อนรีบเมินทันที เรนก็รีบเมินกลับเช่นกัน แล้วยกแก้ววิสกี้ขึ้นจรดริมฝีปาก

"เหล้านายหมดตั้งนานแล้ว เติมหน่อยไหม"

อธิศเอ่ยทักทำให้เรนก้มมองแก้ว อธิศคว้าแก้วของเรนเดินไปยังบาร์เครื่องดื่มในห้องบอลรูม ร็อคเลิกคิ้วมองหน้าน้องชายฝาแฝดที่ชำเลืองมองกลุ่มสาวๆ ที่พากันโบกมือทักทายพวกเขาเสียงเจื้อยแจ้ว