บทที่ 5...หนีเสือ ปะจระเข้

“ทำไมฉันถึงได้ซวยอย่างนี้”

ขวัญชนกแน่ใจว่าเป็นเพราะความสวยและเซ็กซี่อย่างหาตัวจับยากของเธอ ที่ดึงดูดชายชั่วและนำอันตรายมาสู่ชีวิตบ่อยๆ และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ยืนยันโชคชะตาของเธอ

ชายหนุ่มมากหน้าหลายตาที่แสดงเจตจำนงอย่างชัดเจนว่าต้องการครอบครองเรือนร่างของเธอ โดยแลกกับความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานและหนี้สินที่เธอต้องชดใช้แทนมารดา ข้อเสนอหอมหวานเย้ายวนรุนแรง แต่เธอปฏิเสธที่จะทำแบบนั้นมาตลอด

“พี่เป๊กคนเลว ไม่น่าหลงกลเลย” หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบต้นๆ เป็นตากล้องชื่อดังคนหนึ่งของเมืองไทย เขาทำงานอยู่ที่โมเดลลิ่งที่เธอเพิ่งเข้าสังกัดได้เพียงหนึ่งเดือน เขาทำหน้าที่ถ่ายภาพให้บริษัท ทั้งยังเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญของนิตยสารผู้หญิงชื่อดังฉบับหนึ่ง ซึ่งเจ้าของเป็นภรรยาเก่าของเขาที่เลิกรากันไปนานแล้ว

เวลานี้เขาโสด แต่เธอรู้มาว่าเขาแอบซุกผู้หญิงคนหนึ่งไว้ในห้อง เพียงแต่ไม่เปิดเผยว่าเป็นใครเท่านั้น เขาถูกใจเธอตั้งแต่แรกเห็น ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาสมัครเป็นนางแบบที่บริษัท หลังจากตะลอนหางานทำอยู่หลายวัน แต่ไม่ประสบความสำเร็จ

“เอาเงินเอางานมาล่อ คิดว่าไอ้ขวัญมันใจง่ายขนาดนั้น” เธอไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน กลับกรุงเทพฯ ไปคราวนี้ เธอจะตกลงเข้าประกวดสุดยอดนางแบบแห่งประเทศไทยตามที่เจ้าของโมเดลลิ่งต้องการ เพราะหากเธอได้เข้ารอบสิบคน เธอก็จะได้เงินรางวัลแล้ว ถึงไม่มากมายเท่าคนที่ได้ตำแหน่ง แต่เงินนั้นก็สามารถช่วยให้เธอผ่อนหนี้ไปได้สักงวด

หมอนั่นหายไปจากหน้าห้องแล้ว ห้องที่เขาจองไว้แค่ห้องเดียว เพื่อพาเธอมานอนไกลถึงอเมริกา เอาเรื่องงานมาอ้าง แต่ท้ายที่สุด ไม่มีทีมงานสักคน

“ถ้าพี่แตะต้องฉันอีก ฉันฆ่าพี่แน่” เธอกำหมัดแน่น สูดหายใจลึกยาว ก่อนเปิดประตูห้องอย่างลุ้นระทึก “อย่าเพิ่งกลับมาตอนนี้ละกัน ไม่อย่างนั้น ฉันยอมเป็นฆาตกร”

ขวัญชนกใจดีสู้เสือ เดินย่องเข้าไปในห้องอีกครั้ง เธอเมียงมองหาตัวร้าย ที่อาจลากสังขารกลับเข้ามานอนในห้อง ซึ่งหากเป็นเช่นนั้นจริง เธอมั่นใจว่าเขายังบาดเจ็บจากการถูกถีบและโดนฟาดไปหลายครั้ง เขาบาดเจ็บและขุ่นเคืองเธอไม่น้อย แต่เขาควรจะรู้ว่าเธอไม่ผิด ที่ปฏิเสธและทำร้ายเขายับแบบนี้

“โง่จริงๆ เลย คิดว่าจะได้มาเที่ยวอเมริกา แถมยังได้ทำงานได้เงินด้วย ทำไมฉันคิดไม่ได้นะว่าฉันมันเป็นแค่นางแบบฝึกหัดกระจอกๆ” เธออดที่จะตำหนิตัวเองไม่ได้ ขณะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เพื่อลากกระเป๋าลากใบใหญ่ออกมา เธอรีบเก็บเสื้อผ้าที่แขวนไว้สองสามชุดแล้วยัดลงกระเป๋าอย่างหยาบๆ จากนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋าสะพาย “บัตร พาสปอร์ต หวังว่ายังอยู่ครบนะ”

หญิงสาวสำรวจกระเป๋าสะพายด้วยใจหวัง หากแล้วก็ไม่เป็นไปตามที่เธอคิด เพราะเอกสารการเดินทางและเงินเพียงน้อยนิดของเธอหายไปหมดแล้ว

“แย่แล้ว!!” เธอพยายามค้นหาไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่เจอ พบเพียงกระดาษแผ่นเล็กที่เขียนด้วยลายมือไม่กี่ประโยคทิ้งไว้...ถ้าอยากได้เอกสารทั้งหมดคืน พร้อมเงินเต็มกระเป๋า อย่าไปไหน รอฉันอยู่ที่ห้อง...หัวใจของหญิงสาวหล่นวูบ หน้าซีดเผือด สมองมึนงงไปหมด

“นี่เราหนีมันไม่รอดจริงๆ เหรอ...ไอ้คนเลว!!!” เธอต้องมอบพรหมจรรย์ในวัยยี่สิบเอ็ดให้แก่หนุ่มใหญ่ใจทรามนี่จริงๆ เหรอ ร่างกายที่เธอทะนุถนอมมาทั้งชีวิต ต้องมาจบที่น้ำมือของคนมากตัณหาที่เธอต้องทนเห็นหน้าและสายตาลามเลียผ่านกล้องถ่ายภาพไปตลอดชีวิต แล้วเธอจะทนได้เหรอ “หรือว่าเราจะโทรหาเจ้านายดี”

ไม่ได้แน่...เธอรู้จากพี่ลูกเป็ด ซึ่งเป็นผู้ดูแลเธอเกี่ยวกับงานในวงการบันเทิงว่าเจ้านายสาวใหญ่ไฮโซนั้น แอบมีความสัมพันธ์ลึกซื้งกับวิญญูอยู่ แม้ว่าเจ้าหล่อนจะมีสามีตีตราก็ตาม

“พี่ลูกเป็ดล่ะ” ก่อนขึ้นเครื่องเมื่อยี่สิบชั่วโมงก่อน ลูกเป็ดมาส่งเธอขึ้นเครื่อง กระซิบบอกเธอว่าอย่าบอกใครเด็ดขาดว่าเธอไม่ร่วมเดินทางมาด้วย แต่กลับแอบไปเที่ยวกับแฟนหนุ่มที่เสม็ด ลูกเป็ดตั้งใจปิดโทรศัพท์ เพื่อจะได้ไม่ต้องมีใครตามตัวเจอภายในสามวันนี้ “เราเองก็ช่วยปิดบังเรื่องพี่ลูกเป็ดหนีเที่ยว แล้วเราจะทำอย่างไรดี”

เธอคิดไม่ตก เดินไปเดินมาจนวุ่น หากแล้วทางออกของเธอก็เปิดจนโล่ง เมื่อเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายดังขึ้น เธอรีบเดินไปหยิบขึ้นมาดูทันที

“คุณลุง!!!” ชายวัยหกสิบที่เธอเจอที่ภูเก็ตเมื่อสามเดือนก่อน ขณะที่เขาเกือบจะถูกรถมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวชน เธอเข้าไปดึงตัวเขาออกมาจากทางมอเตอร์ไซค์ได้สำเร็จ เธอกลายเป็นผู้มีพระคุณของเขาทันที และเมื่อเขาทราบชื่อและนามสกุลของเธอ เขามีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

เขาต้องการตอบแทนบุญคุณของเธอ จึงมอบห้องพักที่คอนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุงเทพฯ ให้เธอหนึ่งห้องเป็นของขวัญสำหรับความดี ทั้งที่เธอปฏิเสธแล้ว เขาก็ยังยัดเยียดห้องพักแสนสบายให้แก่เธอโดยจัดการเรื่องเอกสารการโอนเป็นที่เรียบร้อย รอเพียงแค่เธอยอมเซ็นต์เท่านั้น

เธอเข้าพักที่ห้องนั้นแล้วเมื่อต้นเดือนนี่เอง โดยแสดงเจตจำนงขอเช่า แต่ชายชราไม่ยอม เธอยืนยันว่าหากเขาไม่ยอมรับค่าเช่า เธอจะไม่อยู่ที่ห้องนั้น ในที่สุด เขายอมรับค่าเช่า แต่เพียงในราคาที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

“สวัสดีค่ะคุณลุง”

“เป็นไงบ้าง ที่พักปลอดภัยดีไหม” น้ำเสียงเอื้ออาทรนั้น ทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย เธอมองออกว่าเขาไม่ได้ต้องการความสาวสวยของเธอเป็นรางวัลสำหรับความดีที่เขาเอื้ออาทรให้ตลอดหนึ่งเดือนที่อยู่กรุงเทพฯ เธอรู้สึกได้ถึงความเมตตาอารีที่ไม่มีความใคร่แอบแฝงอย่างที่ใครเข้าใจ เธอจึงตอบแบบไม่เต็มปากเต็มคำนัก เพื่อให้ท่านสบายใจที่สุด

“ปลอดภัยดีค่ะ สะดวกสบายทุกอย่าง” แต่ถึงจะปิดบังทุกเรื่องที่เกิดขึ้นที่อเมริกา แต่เธอก็คงไม่ปิดบังเรื่องการเดินทางกลับประเทศไทยโดยเร็วที่สุด “แต่ขวัญอยากจะกลับให้เร็วที่สุดค่ะ”

“อ้าว ทำไมล่ะ งานเสร็จแล้วรึ”

“ยังค่ะ แต่เขาสามารถหานางแบบที่นี่ถ่ายแทนได้ ขวัญอยากกลับไปขึ้นเวทีประกวดในวันมะรืนค่ะ”

“อ้อ...จะเอาอย่างนั้นหรือ”

“ขวัญอยากจะรบกวนคุณลุงให้ช่วยหน่อยค่ะ คือกระเป๋าของขวัญหาย ทำให้เอกสารการเดินทางของขวัญหายไปหมดเลย รวมทั้งตั๋วเดินทางกลับด้วยค่ะ” เธอเล่ารายละเอียดให้ชายสูงวัย ผู้เป็นนักธุรกิจใหญ่และร่ำรวยระดับมหาเศรษฐีคนหนึ่งของเมืองไทยฟังอย่างไม่อาย เธอต้องการความช่วยเหลือจริงๆ หลังจากวางสายไปได้ไม่นาน คุณลุงอเนก ก็โทรศัพท์กลับมาหาเธออีกครั้ง

“กลับได้พรุ่งนี้เลย เรื่องเอกสารไม่ต้องห่วง อีกไม่กี่ชั่วโมง ทุกอย่างจะเรียบร้อย ส่วนเรื่องตั๋วเครื่องบิน ฉันจองตั๋ววีไอพีให้แล้ว หนูแค่ไปยื่นเรื่องที่เคาน์เตอร์...” หญิงสาวดีใจอย่างที่สุด เธอสามารถกลับบ้านได้แล้ว โดยไม่ต้องห่วงเรื่องเอกสารที่ยังอยู่ในมือของวิญญู เธอเชื่อว่าระดับอเนก เอื้ออังกูรไกร จัดการเรื่องนี้ได้ไม่ยาก

หญิงสาวลากกระเป๋าออกจากห้องพัก หากแล้วไม่ทันจะพ้นผ่านจากประตูห้อง วิญญูกลับมา ด้วยท่าทางเย้ยหยันเต็มที่ เขาเพิ่งลงไปพบหญิงสาวคนหนึ่งที่คอฟฟี่เล้าจ์ หลังจากที่เจ้าหล่อนโทรศัพท์มาหาเขาหลายสายก่อนหน้านี้เพื่อให้ลงไปเจรจาเรื่องงานกับเธอ ด้วยเจ้าหล่อนมาเที่ยวอเมริกาพอดี จึงอยากจะตกลงให้เสร็จๆ

“พี่เป๊ก!!!”

“จะไปไหนขวัญ”

“กลับบ้านค่ะ”

“จะกลับได้ไง พี่จ่ายเงินซื้อตั๋วให้เธอมานี่เพื่ออะไร” เขาขยับเท้าเข้าหา หญิงสาวขยับถอยอย่างหวาดๆ “คิดว่าพี่ลงทุนเปล่าๆ เหรอ คนอย่างพี่ ทำอะไรก็ต้องคุ้ม ถ้ายังได้ไม่คุ้ม ไม่จบแน่”

ขวัญชนกกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ แต่ยังเชิดหน้าสู้ “ก็ลองเข้ามาอีกสิคะ คราวนี้ ขวัญไม่แค่สั่งสอนพี่แน่ ขวัญเอาจริงขึ้นมาเมื่อไหร่ พี่เป๊กหนาวแน่”

“ก็ลองดู ระหว่างผู้ชายอย่างพี่ กับเธอที่เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไปไหนไม่รอด”

ขวัญชนกใช้ความคิดขณะที่เขายังขยับเท้าเข้าหา “แต่พี่มีเมียอยู่แล้ว”

“มีแล้วไง ก็แค่อยากมีเพิ่ม”

“ขวัญไม่ใช่สเป๊กพี่หรอกค่ะ”

“ใครบอก” แล้วเขาก็ใช้สายตาลามเลียเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แม้ในเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนขายาวและเสื้อโค้ตตัวใหญ่ที่หุ้มร่างกายไว้ เธอยังคงเซ็กซี่แม้ในเสื้อผ้าปกปิดมิดชิด “พี่อยากได้ขวัญมาตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้วนะ ขวัญทำให้พี่ร้อนไปทั้งตัวเลย ทุกวันนี้ไม่ว่าพี่จะนอนกับใคร พี่ก็แอบคิดถึงขวัญตลอด”