พิธีปักปิ่น

มิใช่แค่ขันที แม้แต่เหล่าราชทูตและองค์ชายจากแคว้นต่างๆ ก็ล้วนตกตะลึง ในประวัติศาสตร์ไม่เคยมีฮ่องเต้พระองค์ใดเสด็จมาร่วมงานปักปิ่นขององค์หญิงต่างแคว้น!

มังกรนั้นสูงส่งเกินไป... จะมาเฝ้าดูการเติบโตของลูกหงส์น้อยได้อย่างไร?

นั่นคือสิ่งที่ทุกคนคิด แต่สำหรับฮ่องเต้หวังเฟิ่งแล้วหาได้เป็นเช่นนั้นไม่

"คารวะฝ่าบาท"

เสียงทุ้มของ “ฮ่องเต้มู่หรงกวง” แห่งเจียงหนานดังขึ้น ดวงเนตรลึกล้ำมองบุรุษเบื้องหน้าด้วยสายตาที่ยากจะประเมิน

"ข้าขออภัยที่มิอาจจัดเตรียมการต้อนรับให้สมพระเกียรติ ด้วยไม่คาดคิดว่าฝ่าบาทจะเสด็จมางานปักปิ่นของบุตรสาวข้าด้วยพระองค์เอง"

ถ้อยคำแฝงความหมายลึกซึ้ง ทั้งประหลาดใจและคาดการณ์มิถึง

ทว่า หวังเฟิ่ง เพียงโค้งศีรษะเล็กน้อย สุรเสียงราบเรียบไร้เยื่อใย ทว่าแฝงนัยยะอันลึกซึ้ง

"มิเป็นไร เพื่อบุตรสาวของท่าน ข้าหาได้ลำบากไม่"

เขามิได้ลำบากจริงๆ เพราะครั้งนี้เขามิได้มาเพียงเพื่อมิตรภาพระหว่างแคว้น แต่มาเพื่อ 'บางสิ่ง' ที่เขาต้องการจากจักรพรรดิผู้นี้ และ 'บางคน' ที่เขาต้องการทวงคืน

จากนั้นขันทีของแคว้นเจียงหนานนำเสด็จหวังเฟิ่งไปยังพระที่นั่งที่จัดเตรียมไว้ให้ ข้างกายมีบุรุษในอาภรณ์สีเขียวอ่อนติดตามมา

ดวงตาคมกริบของบุรุษข้างกันลอบสำรวจงานตรงหน้า ก่อนจะเอนกายเข้าไปใกล้พระเชษฐา พลางเอ่ยกลั้วหัวเราะ

"ข้าไม่ยักรู้ว่าเสด็จพี่โปรดปรานงานปักปิ่นของสตรีเช่นนี้"

หวังเฟิ่งมิได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงปรายเนตรมองน้องชายของตน ส่วนหวังหย่งนั้นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลดเสียงลง

"เสด็จพี่ไม่ต้องกังวล ข้าไม่แตะต้องของๆ ท่านหรอก"

ดวงตาสีทองของหวังหย่งทอประกายเจ้าเล่ห์

"ข้าเพียงแค่อยากรู้ว่า... ว่าที่พี่สะใภ้ของข้านั้นเป็นเช่นไรก็เท่านั้น"

หวังเฟิ่งชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที! เพียงเท่านั้น หวังหย่งก็แสยะยิ้ม นัยน์ตาฉายแววรู้ทัน ถึงจะปิดบังไว้ลึกเพียงใดแต่เขาคือพระอนุชาที่เติบโตเคียงข้างพระเชษฐา ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่เขามองไม่ออก

ไม่นานนักพิธีปักปิ่นก็ได้เริ่มต้นขึ้น ท้องพระโรงถูกประดับประดาด้วยผ้าไหมสีมงคล บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสวยงาม

ร่างระหงของมู่หรงเซียวได้ปรากฏขึ้นท่ามกลางสายตานับร้อย นางอยู่ในอาภรณ์สีม่วงเข้มแซมริ้วทอง ลวดลายดอกโบตั๋นอันวิจิตรงดงาม สีที่แสดงถึงศักดิ์ศรีและความสูงศักดิ์แห่งราชวงศ์ เคียงข้างนางคือฮองเฮาหวงจินเหลียน พระมารดาผู้เลอโฉมของนาง

สตรีสองนางก้าวเดินออกมาราวกับเทพธิดาจุติลงมาเดินบนโลกมนุษย์ เหล่าองค์ชายจากแคว้นต่างๆ จับจ้องไปที่องค์หญิงน้อยเจ้าของพิธีด้วยสายตาหลงใหล ไม่อาจละไปจากรูปโฉมที่งามล่มเมืองนั้นได้

ทว่า... ในหมู่ข้าราชบริพารของแคว้นต้าชิง กลับเต็มไปด้วยสีหน้าที่ชวนอึดอัด มิใช่เพราะนางงามเกินไป แต่มันเป็นเพราะใบหน้าขององค์หญิงมู่หรงเซียวนั้น ดูคล้ายกับใครบางคนมากเกินไป

หากมองเพียงผิวเผิน คงไม่อาจแยกออก ทว่าสำหรับคนที่รู้จักสตรีผู้นั้นดี พวกเขามั่นใจว่า... มันเหมือนกันมากเสียจนขนลุก

เพียงแต่สตรีผู้นั้นควรจะอยู่ในวัยกลางคนแล้ว และสตรีผู้นั้นได้จากโลกนี้ไปนานแล้ว!

มู่หรงเซียวรับรู้ถึงสายตานับร้อยที่จับจ้องมายังนาง แต่กลับมีเพียงดวงตาคู่หนึ่งที่ตรึงนางไว้ไม่อาจละสายตาได้

ดวงตาสีทอง... ดั่งแสงแห่งอรุณรุ่ง ดวงตาที่เย็นเยียบแต่เต็มไปด้วยพลังอำนาจ แฝงไว้ด้วยบางสิ่งที่นางอ่านไม่ออก

นางค่อยๆ ไล่สายตาขึ้นมองบุรุษในอาภรณ์สีทองลายมังกรห้าเล็บ สง่างาม ประหนึ่งราชันย์เหนือราชันย์ ใบหน้าหล่อเหลาประดุจหยกสลัก ดวงตาดุจเหยี่ยวที่จับจ้องมาที่นางราวกับพญามังกรที่กำลังเพ่งมองสิ่งที่เป็นของตน

เพียงแค่สบตา ลมหายใจของนางพลันสะดุด บุรุษผู้นั้นที่เจอกันที่โรงน้ำชามาทำอะไรที่นี่กัน อย่าบอกนะว่า...

"มังกรห้าเล็บ..."

ในใต้หล้า มีเพียง "จักรพรรดิ" เท่านั้นที่สามารถสวมใส่อาภรณ์ลายนี้ได้!

"ฮ่องเต้ต้าชิงเสด็จมางานปักปิ่นของข้า... ด้วยพระองค์เองหรือ?"

มู่หรงเซียวกำมือแน่นอย่างไม่เข้าใจ เหตุใดมังกรผู้สูงส่งเช่นพระองค์ จึงต้องมาเฝ้าดูการเติบโตของหงส์น้อยอย่างนาง?

พิธีปักปิ่นเริ่มต้นขึ้นภายใต้สายตาของเหล่าผู้ร่วมงาน

องค์หญิงมู่หรงเซียว คุกเข่าลงต่อแท่นบูชา กราบไหว้ฟ้าดินและดวงวิญญาณของบรรพบุรุษ ขอพรให้ชีวิตในวัยผู้ใหญ่เปี่ยมด้วยความสุข ความเจริญ และได้รับการปกป้องจากเคราะห์ภัยทั้งปวง

จากนั้นฮองเฮาหวงจินเหลียน พระมารดาผู้สูงศักดิ์ได้ก้าวเข้ามาประคองพระธิดาไว้ด้วยแววตาอ่อนโยน

พระนางหยิบปิ่นหยกขึ้นมาอย่างทะนุถนอม ก่อนจะใช้มันปักลงบนเรือนผมขององค์หญิงอย่างแผ่วเบา เครื่องประดับหยกล้ำค่าถูกสวมใส่ให้นางในฐานะสตรีผู้เติบโตแล้ว

"บัดนี้ องค์หญิงได้เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ และพร้อมสำหรับการรับผิดชอบชีวิตของตนเองแล้ว"

สุรเสียงของหวงจินเหลียนนั้นอ่อนโยนทว่าแฝงไปด้วยความตื้นตัน

"เจ้าเป็นคนสำคัญของแคว้น ขอให้วันข้างหน้าของเจ้าราบรื่น"

ดวงตาของพระมารดาคลอไปด้วยหยาดน้ำใส เด็กซุกซนของนางกำลังเติบโตขึ้นเป็นสตรีเต็มตัวแล้ว

แต่สิ่งที่ทำให้นางหนักใจคือ หลังจากวันนี้ คงมีบุรุษมากมายเข้าหาบุตรสาวของนาง

เพียงแค่คิด หัวใจก็พลันสลาย...