บบที่ 82

ยามบ่ายตำหนักไฉ่หงเงียบสงบเกินไป องค์หญิงหลิงเซียงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ชามยาสมุนไพรเย็นชืดนางไม่ได้แตะต้องมันตั้งแต่เช้าเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้น

“องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ” อวิ๋นโซ่ว

เสียงคุ้นเคยสุภาพเหมือนเดิมทุกประการ อวิ๋นโซ่วคำนับท่าทางไม่เปลี่ยนแต่บางสิ่งไม่เหมือนเดิม

“ได้ยินว่าพระวรกายยังไม่แข็งแรงข้าจึงนำของบำรุงมาถวายพ่ะย่ะค่ะ” อวิ๋นโซ่ว

เขาวางกล่องไม้ลงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของโสมชั้นดี องค์หญิงยิ้มรับแต่สายตาจับจ้องที่มือของเขา มือคู่นั้นนิ่งเกินไป

นิ่งราวกับผ่านการฆ่ามามากมายจนไม่เหลือแรงสั่นไหว

“ขอบใจเจ้ามากอวิ๋นโซ่ว” หลิงเซียง

นางกล่าวเบา ๆ

“ระหว่างที่ข้าอยู่ชายแดน วังหลวงสงบดีหรือไม่” หลิงเซียง

อวิ๋นโซ่วเงยหน้าขึ้นยิ้มเดิมคำตอบเดิม

“สงบมากไม่มีเหตุร้ายใด ๆ เกิดขึ้นเลยพ่ะย่ะค่ะ” อวิ๋นโซ่ว

คำว่าสงบทำให้องค์หญิงรู้สึกหนาววูบ เพราะน้ำเสียงของอวิ๋นโซ่วไม่เหมือนมันแฝงไม่ด้วยกลิ่นอายของว่าน่ากลัว นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามเหมือนไม่ใส่ใจ

“การกลับมาครั้งนี้ทางผ่านปลอดภัยเกินไป” หลิงเซียง

อวิ๋นโซ่วตอบทันทีไม่ต้องคิด

“เพราะทุกคนรู้ว่าหากแตะต้องพระองค์จะไม่มีที่ยืนในแผ่นดินกระมังพ่ะย่ะค่ะ” อวิ๋นโ