เจ้าจันทร์เมียยักษ์ บทที่ ๑ เจ้าจันทร์คือสนมเอกของกรุงยักษา (๑)

มธุรสแทบจับต้นชนปลายไม่ถูก มารู้สึกตัวอีกทีก็ถูกคนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นบิดาบังเกิดเกล้าของเจ้าจันทร์ที่ตัวเองอยู่ในร่างขายตัวเองให้ผู้ชายโครงสร้างใหญ่โตท่าทางน่ากลัวบนบัลลังก์เสียแล้ว ตอนนี้เธออยู่บนหลังคชสารศึก ผู้ชายร่างใหญ่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง ความองอาจแตะเข้ากับแผ่นหลังเปลือยที่มีแต่สไบหุ้มไว้บางๆ มือหนาถืออะไรบางอย่างที่ดูเหมือนกับไม้หวายขนาดใหญ่ พอเห็นว่าคชสารใหญ่หยุดเดิน เขาก็ใช้ไม้นั้นฟาดแรงๆ โดยไร้ความปราณี

มธุรสนั่งช็อกซีนีม่าอยู่ท่ามกลางหลังช้าง ที่รอบๆ มีผู้ชายโครงสร้างใหญ่หลายคนขี่ม้า บ้างก็เดินอยู่ด้านล่าง มองรวมๆ ก็เป็นพันคนได้ นอกซะจากโครงสร้างที่ใหญ่กว่ามนุษย์ทั่วไป รอบข้างยังเป็นเหล่าบ้านเมืองที่ถูกเหยียบด้วยรอยเท้ามหึมาจนจมดิน มีศพเลอะดินเกลื่อนกลาด

ในความฝัน มันชัดเจนขนาดนี้เชียวหรือ

มธุรสได้แต่ถามตัวเองในใจ จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นของลมหายใจเคียงข้างแก้ม

“เจ้าเห็นศพเกลื่อนกลาดพวกนี้หรือไม่ เจ้าจันทร์ของข้า” เสียงทุ้มต่ำดูทรงอำนาจดังข้างแก้มนวล เธอหน้าซีดจนไม่กล้าหันกลับไป ผู้ชายด้านหลังนั่นดูน่ากลัวราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปตลอดเวลา “คนพวกนี้ยอมเสียชีวันเพื่อให้ข้าได้เคียงเจ้า”

“...”

“ถ้าเจ้าไม่ยอมเคียงกายข้า ทั้งที่ข้าพยายามมากมายเหลือคณานับ ได้เห็นดีกันแน่”

คนตัวเล็กตัวชาไปทั้งแถบ ภาวนาในใจว่าถ้านี่เป็นความฝันก็เป็นความฝันที่น่ากลัวเหลือแสน ผู้ชายข้างหลังเปรียบเสมือนไอ้โรคจิตซาดิสต์ที่ฆ่าคนเป็นเบือเพื่อให้ได้เจ้าจันทร์ที่อยู่ในฝันมาเป็นเมีย

การเดินทางผ่านไปสามวันสองคืน เป็นช่วงเวลาที่ทรมานเหลือเกิน เนื่องจากต้องนั่งตัวแข็งทื่อเป็นท่อนอิฐทับระหว่างต้นขาใหญ่โตมีแต่มัดกล้ามของชายทรงอำนาจผู้นั้น โดยที่เขาพยายามหอมหัว จูบหลัง ลูบแขนอยู่ตลอดเวลา

เรียกได้ว่าพอซื้อสาวมาได้แล้ว ก็ลวนลามตามใจอยากซะเลย โดยที่สาวเจ้าก็ไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เพราะกลัวว่าเขาจะใช้มือใหญ่ๆ นั่นหักคอให้ตายในฝัน

ยังไงก็ตามถ้าฝันมันจะยาวนานขนาดนี้ ก็ช่วยให้แม่เจ้าจันทร์ในฝันนี้ง่วงเร็วๆ แล้วรีบตื่นด้วยเถิดนะ!

พร่ำภาวนาในใจอย่างหวาดหวาน จนมาถึงเมืองที่โอ่อ่า บ้านเมืองที่ใหญ่โต ประตูบ้านทุกเรือนที่สูงและใหญ่กว่าร่างกายมนุษย์ทั่วไป จนไปถึงเรือนประสาทหลังงามที่อยู่กลางเมืองใหญ่

ประตูวังถูกเปิดออก พร้อมกับเหล่าสาวงามที่ออกมาต้อนรับชายที่ซ้อนหลังเธอ

“ท่านสุวรรณราพณ์เจ้าขา ยินดีต้อนรับกลับเจ้าค่ะ!” เสียงหวานระงมแทบเป็นเสียงเดียวกัน เท่าที่นับดูก็น่าจะสิบคนได้

“พี่จะอุ้มน้องลงเอง” หากแต่ชายด้านหลังที่ชื่อสุวรรณราพณ์กลับไม่ใส่ใจสาวงามเหล่านั้นแม้เพียงนิด เขากระโดดลงจากหลังช้างที่ค่อนข้างสูงลงอย่างสง่างาม และพนมมือท่องคาถาจนตัวขยายใหญ่เท่าช้างอย่างน่าอัศจรรย์

“ลงมาในมือพี่ เจ้าจันทร์” เสียงทรงอำนาจดังขึ้นจากริมฝีปากที่มีเขี้ยวขนาดใหญ่ผุดขึ้นสองข้างมุมปาก และไพรเหงือกที่มักจะเป็นสัญลักษณ์ข้างมุมปากของอสุราในละครจักร์ๆ วงศ์ๆ มธุรสกลัวแสนกลัว แต่ก็จำใจก้าวขาสั่นๆ นั้นลงในมือมหึมาของมหาบุรุษตรงหน้า เขานั่งคุกเข่าทีพื้นดินกลับสะเทือน แล้ววางหลังมือลงบนพื้นดินให้เธอลงอย่างสะดวกสบาย

คะ... โคตรเจ๋ง เหมือนในอนิเมชั่นไททันที่ดูบ่อยๆ เลย หากแต่ชายที่ชื่อสุวรรณราพณ์คนนี้มีสติปัญญา และบำเร็จบำเรอเธออย่างดีราวกับเป็นเมียเอก ทั้งที่สาวๆ สวยๆ ที่รอต้อนรับนั้นพร้อมถึงสิบคน

จะว่าไปจะเป็นเมียเอกได้ยังไง ในเมื่อยังไม่ได้ร่วมรักกันเลยสักครั้ง แถมยังเพิ่งเคยเจอหน้าด้วย

จะว่าไปทำไมสาวๆ เหล่านั้นถึงมองเธอราวกับเป็นเรื่องชินชาเสียล่ะ?

ร่างใหญ่โตขยายกลับไปเป็นหนุ่ม ๒๕o เซนติเมตรดังเดิม บุรุษสุดหล่อเซอร์แต่ในขณะเดียวกันก็น่ากลัวเหลือเกินโอบเอวเธอ พาเดินเข้าไปในวังแทรกตัวผ่านสาวๆ เหล่านั้น

“น้องไปรอที่เรือนรับรองก่อนได้หรือไม่ คิดเสียว่าที่นี่คือวังของน้อง” ชายหนุ่มพูดเหนือศีรษะ ส่งต่อมธุรสให้สาวรับใช้ที่ยืนเตรียมการอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นสาวร่างใหญ่เช่นเดียวกับเขา “ข้าจักต้องไปสะสางธุระปะปังต่ออีกหน่อย ยามพลบค่ำถึงจะกลับมาร่วมหลับนอนกับเจ้า”

สะดุ้งเฮือกกับคำว่า ‘ร่วมหลับนอน’ ที่ดูจะมีความหมายแอบแฝง หากแต่มธุรสก็ไม่มีทางเลือก ต้องพยักหน้ารับเบาๆ อย่างว่านอนสอนง่ายเท่านั้น

“นวลละออของพี่” สุวรรณราพณ์เหมือนจะกล่าวชม พร้อมกับเอื้อมฝ่ามือใหญ่โตมาลูบแก้มนวลของเธอ ฝ่ามือหยาบกร้านและร้อนผ่าวทำเอามธุรสขนลุกซู่ “รอพี่อยู่ที่เรือนหอ พี่จักรีบกลับไป”

พูดพร้อมกับเดินร่วมทางออกไปกับผู้ชายร่างยักษ์หล่อเหลาที่เหลือบมามองเธอเป็นนัยๆ อีกสามนาย มธุรสยังยืนขนลุกซู่อยู่ที่เดิม จนรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของเหล่าสาวๆ ที่ร่างกายเท่าๆ เธอ ดูเหมือนว่าเธอเหล่านั้นจะเป็นมนุษย์โครงสร้างปกติเหมือนกัน

“ท่านสุวรรณราพณ์หาสนมมาอีกแล้วหรือนี่”

“นั่นสิตองนวล ท่านไม่เคยพอพระทัยในสนมที่มีอยู่เลยหรือ”

“เชื่อสิ เดี๋ยวสนมคนนี้ก็ถูกเขี่ยทิ้งเฉกเช่นเรา”

มธุรสเงี่ยหูฟังที่พวกเจ้าหล่อนนินทา แม้จะไกลแต่ก็ชัดเจน แทบเอามือมาทาบอกอย่างตกใจเพราะชายที่ชื่อสุวรรณราพณ์สนมโคตรเยอะ (สนมที่แปลว่าเมียรองเมียหลวงอีกทีสินะ) นี่มันฮาเร็มในวังอย่างที่เขาเล่าลือกันหรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม เธอจะไม่ยอมเป็นสนมคนที่สิบเอ็ดของชายชีกอผู้นี้เด็ดขาด