ตอนที่10นางเกลียดท่านอย่างกับ...

"โอ้ย อย่าตามเลย เจ้าต้องอยู่ต่อไปเพื่อปลูกผัก มีครอบครัว มีคนรัก มีลูก มีหลาน มองโลกกว้าง ผ่านสี่ฤดู ใช้ชีวิตให้ดีแทนข้า อวิ๋นเอ่อร์ข้าลาก่อน" อินหลัวโพล่งใส่

ทหารทั้งสี่ชะงักฝีเท้า ยืนอึ้ง ปากอ้าค้างไปตามๆ กัน เสี่ยวหม่าหันไปมองหลี่เจินหรงอย่างลังเล แล้วกระซิบเบาๆ

"ท่านอ๋องขอรับ ข้าเปลี่ยนใจแล้ว อาจจะต้องอุดปากนางไว้จริงๆ ....ขอรับ"

หลี่เจินหรงเก็บกระบี่ลงฝักด้วยท่วงท่าเยือกเย็น ทว่าแววตากลับเย็นเยียบจนใครเห็นต้องกลืนน้ำลาย เขาก้าวเข้ามาใกล้โดยไม่มีคำเตือน บีบคอจ้าวอินหลัวทันทีจนตัวนางสะดุ้งเฮือก

"อ๊อก" อินหลัวรีบอ้าปากหอบหายใจ น้ำตาคลออย่างห้ามไม่อยู่ ไอออกมาเสียงแหบแห้ง

"ไม่กัดแล้วนี่" เสียงอ๋องโหดกระซิบใกล้ใบหูด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่เย็นยะเยือก

"ไม่...ไม่กัดแล้ว แค่กๆ ปล่อยข้าก่อน คนอะไรใจร้ายที่สุดถึงที่สุด" อินหลัวพยายามพูดเสียงแผ่ว

หลี่เจินหรงปล่อยมือทันทีราวกับไม่แยแส อวิ๋นเอ๋อร์รีบเข้ามารับร่างของนายหญิงอย่างร้อนรน พยุงให้ยืนทรงตัวได้อีกครั้ง อินหลัวที่ได้อากาศหายใจจากการปล่อยมือ ก็เงยหน้าขึ้นตะโกนด่าลั่นอย่างไม่เกรงใจ

"ไอ้อ๋องเสิ่นเจิ้นน"

"เจ้าว่ายังไงนะ" เจินหรงขมวดคิ้วทันควัน เสียงทุ้มต่ำเค้นเสียงถามลอดไรฟัน

"ก็ไอ้อ๋องปลอมไง อ๋องจริงไม่เป็นแบบนี้หรอก อ๋องกี่เรื่อง กี่เรื่องก็ สุขุม นุ่มลึก ใจดี อ่อนโยน น่าคบหา ท่านเนี่ย เป็นอ๋องแบบไหนก่อน"

อินหลัวใช้ฝ่ามือตบหน้าผากตัวเองสองทีอย่างสะบัดสะบิ้ง หลี่เจินหรงเดือดดาลจนเส้นเลือดที่ขมับเต้น เขาตะคอกลั่น

"ทหาร จับนาง ใส่โซ่"

อินหลัวหลับตาก้มหน้า ยกมือห้าม ท่าทางนิ่งขรึมแบบพระเอกจอมยุทธ์ยามขึ้นเวทีประลอง

"ช้าก่อน"

ทุกคนชะงักในอากาศ อินหลัวกระชากโซ่ออกจากมือเสี่ยวหม่า แล้วหันไปมองเจินหรงด้วยแววตาแน่วแน่

"ข้าโตแล้ว ใส่เองได้ ข้ามีศักดิ์ศรีพอ พวกเจ้าทั้งหมด ถอย ถอยไปให้หมด"

บรรยากาศในค่ายเงียบกริบ เสี่ยวหม่าเบิกตากว้างพลางพึมพำ

"แม่เจ้า...แกร่งนัก...แกร่งยิ่งกว่าท่านอ๋องเจินหรงของเราก็นางนี่แหละข้าเพิ่งจะเคยเห็นก็วันนี้หญิงที่แกร่งกล้าเกินใคร."

อินหลัวสะบัดผมอย่างมาดเท่ แล้วก็ควงแขนอวิ๋นเอ๋อร์เดินเชิดไปที่ขอนไม้หน้ากระโจม หย่อนตัวนั่งลงอย่างองอาจ ค่อยๆ จับโซ่ล่ามข้อเท้าด้วยตัวเอง ไม่ให้ใครมายุ่ง

เจินหรงยืนมองไม่วางตา รอว่านางจะเล่นตุกติกอีกหรือไม่ 

อินหลัวหันมาย่นจมูกใส่เขา แล้วโบกมือไล่เหมือนโบกไล่ยุง

"ท่านว่างมากเหรอ ไปได้แล้ว ข้าจะใส่แล้ว ข้าใส่เสร็จแล้วจะให้ใครไปรายงานท่านเองแหละ"

เสี่ยวหม่ารีบถลาเข้ามาข้างตัวหลี่เจินหรง ใบหน้าร้อนรน ปากไวปานลูกธนู 

"นั่นไงท่านอ๋อง ท่านเห็นหรือไม่ นางช่างหยาบคายนัก ข่าวลือทั้งหมดที่บอกว่านางคือหญิงงามอันดับหนึ่งผู้เรียบร้อยของแคว้นเหนือ ล้วนเป็นแค่เรื่องหลอกลวงเพื่อสร้างชื่อเสียงจอมปลอมให้ชายาอ๋องเหล่ย"

หลี่เจินหรงยังคงจ้องมองจ้าวอินหลัวที่กำลังวุ่นวายกับโซ่ตรวนไม่ลดละ ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยบางสิ่งที่อาจเรียกได้ว่า จับตามองอย่างประเมินค่า เขาตอบเสียงต่ำ 

"บางที...นางอาจเคยมีกิริยาเรียบร้อยอ่อนหวานมาก่อน...แต่มันอาจจะเป็นกับเฉพาะคนที่นางรัก แต่กับข้า..."พูดยังไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ

"ใช่เลยท่านอ๋อง" เสี่ยวหม่าตบมือฉาดอย่างลืมตัว 

"ชายาอ๋องเหล่ยนางเกลียดท่านยิ่งกว่า…ขี้…เสียอีก ข้ามองตานางก็รู้แล้ว ในนั้นมีแต่ไฟแค้นลุกโชนโหมแรงไม่มอดดับและอาจจะไม่มีทางมอดดับ ไม่แปลกใจเลยที่นางแทงท่านปักเข้าไปกลางสีข้าง นางแทงแบบไม่ลังเลเลยด้วยนะท่าน"

เจินหรงไม่ตอบทันที เขายังคงจ้องมองหญิงตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังทำท่าจะตีกับโซ่ มากกว่าใส่มันเสียอีก ใบหน้าย่นยู่ พึมพำด่ามันเหมือนมันเป็นศัตรูทางการทูต

"จะมากไปแล้ว" เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

เสี่ยวหม่ารีบพยักหน้าปร๋อเหมือนตุ๊กตาไขลาน 

"ใช่ๆ ท่านอ๋องพูดถูกที่สุดเลย มากไปจริงๆ อย่างกับหัดใส่โซ่ครั้งแรก คนอะไรด่าได้ทุกอย่าง"

เจินหรงปรายตามองขันทีข้างกายครึ่งวินาทีก่อนจะกล่าวเสียงกร้าว 

"เป็นเจ้า เสี่ยวหม่า หุบปาก แล้วตามข้ามา"

แต่เสี่ยวหม่าไม่มีวันยอมจบง่ายๆ

"ก็ท่านพูดเองไม่ใช่หรือขอรับ ว่านางเกลียดท่าน นางก็ใช้มีดแทงท่านแบบไม่กะพริบตา ถ้ามันไม่เรียกว่าเกลียดแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะขอรับ เอ๊ะ หรือว่า...หรือว่านี่คือแผนลึกซึ้งของนาง...เพื่อจะได้ใกล้ชิดท่านอ๋อง"