51 ประตูสู่โลกโบราณ

บทที่ 51: ประตูสู่โลกโบราณ

พื้นทรายที่ทอดตัวยาวออกไปเบื้องหน้าบัดนี้ไม่ใช่ทะเลทรายที่พวกเขาคุ้นเคยอีกต่อไป มันเป็นพื้นผิวที่เต็มไปด้วยลวดลายเรขาคณิตที่ไม่คุ้นตา คล้ายกับวงกลมแห่งการร่ายเวทที่ยิ่งใหญ่ แต่ไม่มีร่องรอยของมนุษย์คนใดอยู่บนนั้น และพลังแห่ง Void ที่เคยแผ่ซ่านทั่วทะเลทรายกลับเงียบสงัดลงอย่างน่าประหลาด

“มันคือประตูมิติ” อากิระกล่าวเสียงแผ่วเบา ขณะที่เธอมองไปยังลวดลายที่ส่องประกายเรืองรองบนพื้น

“ประตูมิติที่นำไปสู่โลกที่ถูกลืม…” คาเงะตอบ ดวงตาของเขามองไปที่ท้องฟ้าที่มืดครึ้มอย่างสงบ เขาไม่ได้รู้สึกถึงความกลัวเลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้น ลวดลายบนพื้นก็เริ่มส่องประกายเจิดจ้ายิ่งขึ้น และมีเสียงกระซิบที่แผ่วเบาแต่ก้องกังวานดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง เสียงนั้นไม่ได้เป็นคำพูด แต่เป็นภาษาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและอารมณ์ มันคือการทดสอบ

“พวกเจ้าเชื่อมั่นในกันและกันมากแค่ไหน?” เสียงนั้นถาม “ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าแข็งแกร่งพอที่จะผ่านพ้นความหวาดระแวงได้หรือไม่?”

ภาพหลอนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความหวาดระแวงปรากฏขึ้นในหัวของพวกเขา แต่ในครั้งนี้มันไม่ได้เป็นภาพจากความทรงจำของพวกเขา แต่เป็นภาพที่ถูกสร้างขึ้นจากความหวาดระแวงในใจของทุกคน

เคนจิเห็นภาพเพื่อนๆ ของเขาที่พยายามจะดับเปลวไฟในตัวเขาเพราะกลัวพลังของเขา

ยูมิโกะเห็นภาพเพื่อนๆ ของเขาที่พยายามจะทิ้งเขาไว้ในทะเลทรายเพราะเขาอ่อนแอเกินไป

มิสึกิเห็นภาพเพื่อนๆ ของเขาที่พยายามจะใช้พลังของเธอเพื่อทำลายโลก

ทุกคนทรุดตัวลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บปวดและทรมาน พวกเขากำลังถูกโจมตีทางจิตใจด้วยพลังที่ไม่อาจมองเห็นได้ แต่ในครั้งนี้พวกเขาไม่ได้ยอมแพ้

“เราจะสู้ไปด้วยกัน!” อากิระตะโกนเสียงดัง “เพราะเราเชื่อมั่นในกันและกัน!”

อากิระและคาเงะใช้พลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาเพื่อสร้างแสงสว่างที่พุ่งเข้าไปในตัวของเพื่อนๆ แสงสว่างนั้นไม่ได้ทำลายภาพหลอน แต่ทำให้มันจางหายไป และทำให้ทุกคนมองเห็นว่าความเชื่อใจที่พวกเขามีต่อกันนั้นยิ่งใหญ่กว่าความหวาดระแวงใดๆ

“พวกเจ้าผ่านการทดสอบแล้ว” เสียงนั้นกล่าวด้วยความชื่นชม “พวกเจ้าสมควรที่จะเป็นผู้ที่ได้รับเลือก”

ทันใดนั้น ประตูมิติก็เปิดออก เผยให้เห็นโลกที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง โลกที่เต็มไปด้วยแสงสว่างและความงามที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

พวกเขาเดินเข้าไปในประตูมิติอย่างกล้าหาญ และเมื่อพวกเขามาถึงอีกฟากหนึ่ง พวกเขาก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ผู้นำของอารยธรรมโบราณที่แท้จริงไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นร่างของพลังงานที่ส่องแสงเรืองรองคล้ายกับแสงดาวนับพันที่รวมตัวกันเป็นหนึ่ง

“ในที่สุด… พวกเจ้าก็มา” เสียงของผู้นำกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทรงภูมิปัญญา “เราคือผู้ที่รอคอยพวกเจ้า… และเราจะบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พวกเจ้าฟัง”