ตอนที่29 ครั้งแรก

ตอนที่29 ครั้งแรก

เป็นประจำทุกปีที่ชาร์วีจะบินกลับไปเยี่ยมบ้านหลังเก่าที่พ่อกับแม่เขาเคยอาศัยอยู่ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเสียชีวิต และชาร์วีก็ถือโอกาสกลับไปไหว้หลุมศพของท่านทั้งสองด้วย

การเดินทางไปอังกฤษของชาร์วีครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน ๆ เพราะครั้งนี้จะมีผู้ร่วมเดินทางไปกับเขาด้วย นั่นคือหญิงสาวเด็กในการปกครอง

พลอยใสรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกแม้จะเข้าใจว่าเป็นการเดินทางไปทำงานก็ตาม ชีวิตเด็กกำพร้าที่ไม่มีโอกาสแม้กระทั่งไปเที่ยวห้างเหมือนอย่างคนอื่น โอกาสและชีวิตใหม่ที่ชาร์วีมอบให้ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่บ้านฮาร์เปอร์ บุญคุณที่เธอต้องตอบแทน

“จัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” จากท่าทางตื่นเต้นของพลอยใสตั้งแต่รู้ว่าจะได้ไปต่างประเทศ ชาร์วีจึงเลือกที่จะหยุดงานในวันนี้เพื่อให้หญิงสาวได้มีเวลาเตรียมตัว ความดีใจฉายชัดบนใบหน้าหวานทุกครั้งที่สนทนากับชายหนุ่มตั้งแต่รู้ว่าจะได้เดินทางไกลครั้งแรกในชีวิต

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“เอาไปเฉพาะของใช้ส่วนตัวที่จำเป็น ไม่ต้องขนทุกอย่างที่อยู่ในบ้านไป ที่นั่นมีพร้อมสำหรับเธอทุกอย่าง” เสียงทุ้มเอ่ยย้ำอีกครั้งเพราะกลัวว่าเด็กในการปกครองจะขนข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างใส่กระเป๋าไปด้วยเพราะดูเธอจะตื่นเต้นน่าดู

“ค่ะ ทราบค่ะ”

“อยากไปเที่ยวไหนก็แจ้งรายละเอียดกับเนท ฉันมีเวลาให้เธอแวะเที่ยวสามวัน”

“แวะเที่ยวได้ด้วยเหรอคะ แล้วสามารถแวะที่ไหนได้บ้างคะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ใบหน้าใสซื่อหยุดคิดก่อนจะถามกลับไป เพราะนี่เป็นการเดินทางโดยเครื่องบินไม่ใช่ขับรถไปแค่ภูเก็ตที่แวะเที่ยวข้างทางได้

“ทุกที่บนโลกใบนี้ ฉันสามารถพาเธอไปได้หมด” ฟังดูผิวเผินก็เหมือนกับเป็นถ้อยคำประชด แต่ถ้าฟังดูดี ๆ ความหมายของมันก็ต่างออกไป

“ทุกที่เลยเหรอคะ เรานั่งเครื่องบินส่วนตัวเหรอคะถึงสามารถแวะที่ต่าง ๆ ได้” หลังจากที่สมองประมวลผลและแปลงสารถึงความเป็นไปได้จึงถามขึ้นอีกครั้ง

“คิดว่าฉันต้องเดินทางร่วมกับคนอื่นหรือไง ฉันสามารถใช้เงินซื้อความสะดวกสบายให้ตัวเองได้ ไม่ได้ขี้งกเหมือนกับเธอ” คำพูดร้ายกาจแกมประชด การแสดงออกกับคำพูดช่างสวนทางกันแต่พลอยใสก็ไม่เคยเก็บเอาคำพูดพวกนั้นของชายหนุ่มมาคิดให้ตัวเองเสียใจ

ในที่สุดการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกของพลอยใสก็มาถึง ความตื่นเต้นฉายชัดบนใบหน้าหวานก่อนจะก้าวขาขึ้นนกเหล็กลำใหญ่ครั้งแรกในชีวิต

เครื่องบินลำใหญ่ของบ้านฮาร์เปอร์ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าโดยมีผู้ร่วมเดินทางครั้งนี้มีแค่ชาร์วีและพลอยใสเพราะธาราทำงานอยู่ที่นั่นยังไม่บินกลับไทย ส่วนบอดี้การ์ดที่ติดตามไปด้วยมีเพียงเนทคนเดียวเท่านั้น

“ไม่ต้องกลัว” มือที่เย็นเฉียบเพราะความตื่นเต้นถูกกอบกุมด้วยมือหนาของชายหนุ่มที่กำลังจะพาเธอเดินทางไกลครั้งนี้ ความอบอุ่นที่ถูกส่งผ่านมาจากมือหนาเริ่มปกคลุมจิตใจเธอจนความกลัวหายไปและถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ตอนนี้พลอยใสเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ชาร์วีและพลอยใสใช้เวลาเดินทางอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะมาถึงปลายทางที่เมืองลอนดอนประเทศอังกฤษโดยมีธาราและเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ที่นี่มารอรับ

“พี่ธารา สวัสดีค่ะ” สิ่งแรกที่พลอยใสทำคือยกมือไหว้ทักทายบอดี้การ์ดหนุ่มด้วยความดีใจเพราะไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือนตั้งแต่ธาราบินมาเคลียร์งานที่นี่

“นั่งเครื่องบินครั้งแรกเป็นยังไงบ้างเราน่ะ” ธาราหันไปทักทายพลอยใสเป็นคนแรกหลังจากที่เห็นเจ้านายและหญิงสาวเดินออกมาจากเกท

“มึงไม่คิดจะทักทายกูเลยหรือไง” เสียงเรียบถามลูกน้องด้วยสีหน้าตึง ๆ เพราะขัดใจที่ผู้ร่วมเดินทางมากับตนเองดูดีใจที่ได้เจอมือขวาของเขา

“สวัสดีครับนาย เป็นไงเหนื่อยไหมนั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมง” ธาราหันไปทักทายส่ง ๆ ก่อนจะหันกลับมาคุยกับพลอยใสอีกครั้ง

“กวนตีน” เสียงเข้มบอกมือขวาแล้วเดินผ่านลูกน้องตรงไปยังรถที่จอดรออยู่ด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นัก ธาราพยักหน้าให้พลอยใสเดินตามไปและตัวเองเดินปิดท้าย เมื่อมาถึงที่รถก็เห็นว่าเจ้านายเข้าไปนั่งด้านในโดยขยับไปชิดอีกฝั่งของประตู และเป็นอันรู้กันว่าที่ว่างของเบาะที่เหลือจะต้องเป็นของพลอยใส เธอจึงรีบมุดตัวเข้าไปอย่างรวดเร็วในขณะที่ธาราขึ้นนั่งคู่กับคนขับทางด้านหน้า รถหรูทะยานออกจากสนามบินพาทั้งหมดเดินทางไปยังโรงแรมที่พักซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง

ธาราเหมาเช่าโรงแรมทั้งชั้นเพื่อต้อนรับคนเป็นนายที่จะค้างคืนอยู่ที่นี่สองคืนเพื่อพบลูกค้าคนสำคัญสำหรับเจรจาธุรกิจใหม่ที่กำลังจะเปิดตัว

“คุณไมเคิลขอเลื่อนนัดเป็นช่วงเย็นนะครับ ผมจองห้องที่โรงแรมไว้แล้ว วันนี้นายจะออกไปไหนหรือเปล่าครับ” ระหว่างนั่งรถกลับโรงแรมธาราก็รายงานตารางงานให้คนเป็นนายทราบคร่าว ๆ

“แล้วแต่พลอยใส เธออยากออกไปเที่ยวไหนหรือเปล่า” เป็นครั้งแรกที่มาเฟียหนุ่มยอมให้คนอื่นตัดสินใจ ทั้งที่ผ่านมาทั้งชีวิตเขาเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวเองมาตลอด

“พลอยอยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า” ธาราเปลี่ยนน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อหันไปคุยกับเด็กสาวผ่านกระจกมองหลัง

“หนูไม่รู้จักว่าที่นี่มีที่เที่ยวตรงไหนบ้าง พี่ธาราเป็นไกด์ให้หนูหน่อยได้ไหมคะ” เสียงหวานออดอ้อนบอกออกไปเมื่อต้องการให้บอดี้การ์ดหนุ่มเป็นไกด์จำเป็นพาเธอเที่ยววันนี้

“ได้ครับ แล้วนายจะไปกับพวกเราด้วยหรือเปล่าครับหรือนายจะนอนพักที่โรงแรม” ธาราถามคนเป็นนายที่นั่งหน้าไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว

“กูไม่ใช่เด็กที่ต้องนอนกลางวัน” คำตอบที่ไม่ตรงคำถามแต่คนฟังรับรู้และเข้าใจว่าหมายถึงอะไร

“ถ้างั้นก็กลับโรงแรมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นต้องใส่เสื้อผ้าหนา ๆ หน่อย”

ทริปท่องเที่ยวในต่างแดนครั้งแรกของพลอยใสได้เริ่มขึ้น หญิงสาวในชุดกระโปรงเดรสสีดำตัวยาวกับรองเท้าบูตสำหรับเมืองหนาว มีผ้าพันคอแบรนด์ดังพันให้ความอบอุ่นอยู่ที่คอ ผมยาวสลวยถูกปล่อยยาวทั่วแผ่นหลังและปลิวสะบัดไปตามจังหวะการเดิน

“อ้ะ! เดินระวังหน่อย” มือหนาคว้าเข้าที่เอวคอดอย่างรวดเร็วเมื่อคนตัวเล็กเดินไปสะดุดเข้ากับก้อนหินตรงทานเดินเกือบเสียหลักล้ม

“ขอบคุณค่ะ”

“มองทางด้วยไม่ใช่มัวแต่มองอย่างอื่น มาเดินตรงนี้มันจะตายหรือไงทำไมชอบไปเดินไกล ๆ” เสียงเรียบดังขึ้นเป็นระยะเมื่อเด็กในการปกครองเริ่มซุกซนชอบเดินออกห่างจากตัว

“ที่นี่สวยจังนะคะ แต่อากาศหนาวไปหน่อย” ควันสีขาวพุ่งออกจากปากบ่งบอกถึงความหนาวเย็นของอุณหภูมิตอนนี้

“ธารากลับโรงแรม” เสียงเข้มออกคำสั่งเมื่อหญิงสาวตรงหน้านั้นเริ่มมือไม้สั่นด้วยอุณหภูมิที่ลดลงและหิมะเริ่มตกหนักลงมาเรื่อย ๆ

“แต่หนูยังไม่อยากกลับเลยนะคะ” เสียงคัดค้านดังขึ้นทันทีเพราะเธอยังเที่ยวไม่ครบทุกที่ตามแพลนที่วางไว้เลย

“หนาวจนปากซีดหมดแล้ว เดี๋ยวก็หนาวตายก่อนได้เที่ยว เสื้อโค้ตก็ไม่รู้จักใส่มาคิดว่าที่นี่เป็นเมืองไทยหรือไงถึงใส่มาแค่นั้น” เสื้อโค้ตสีดำตัวใหญ่ถูกถอดมาคลุมร่างบางที่ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่กลางหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมา

“ก็หนู….”

“หยุดเถียงแล้วกลับเดี๋ยวนี้” เสียงเข้มดุขึ้นทันที ยังไม่ทันที่ปากบางจะอธิบายเหตุผลของเธอ

“กลับเข้าห้องแล้วแช่น้ำอุ่นด้วย ถ้าไม่สบายขึ้นมาฉันปล่อยให้เธอตายอยู่ที่นี่ไม่ขนศพกลับเมืองไทยให้หนักเครื่องหรอกนะ” ถ้อยคำร้ายกาจปนห่วงใยฉบับมาเฟียหนุ่ม มือขวาคนสนิทได้ยินถึงกับส่ายหัวกับความปากร้ายของเจ้านาย

“ค่ะ” ใบหน้าง้ำงอเปิดประตูเดินเข้าห้องไปอย่างไม่พอใจ

มื้อเย็นสุดหรูพร้อมกับการเจรจาธุรกิจกับคู่ค้ารายใหม่ การเจรจาเรื่องผลประโยชน์ที่ไม่มีใครยอมเสียเปรียบ

“ฝั่งอเมริกาใต้ไอขอดูแลเองทั้งหมด ส่วนยูดูแลฝั่งยุโรปไปตกลงตามนี้” ไมเคิลนักธุรกิจชาวรัสเซียที่มีชื่อเสียงด้านการทำธุรกิจสีเทาพูดขึ้นตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“คนของผมจะเป็นผู้ดูแลทั้งหมด ถ้าไม่ตกลงเราคงร่วมทำธุรกิจด้วยกันไม่ได้” ชาร์วียื่นคำขาดหลังจากที่นั่งฟังไมเคิลพูดจาในสิ่งที่ไม่น่าฟังมานานหลายนาที

“ยูก็ยังเป็นยูคนเดิม ตกลงตามนี้” ไมเคิลจำต้องยอมตกลงรับข้อเสนอเพราะธุรกิจครั้งนี้ต้องอาศัยอำนาจของมาเฟียหนุ่ม

“ดื่มฉลองหน่อย มาชนแก้วหน่อยสาวน้อย”

แกร๊ง!

“หมดแก้ว” ไวน์ราคาแพงที่อยู่ในแก้วถูกยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ใบหน้าเรียวเล็กแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่สูบฉีดเข้าร่างกาย

“อีกแก้ว” หญิงสาวดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปหลายแก้วจนเริ่มนั่งไม่ตรงเอนไปเอนมา

“ผมขอตัวกลับก่อน” ร่างบางถูกอุ้มออกไปต่อหน้าบอดี้การ์ด เท้ายาวเดินตรงดิ่งไปที่ลิฟต์ทันทีโดยมีบอดี้การ์ดเปิดรออยู่ก่อนแล้ว

“อื้อ..คุณวี หนูยังดื่มกับลูกค้าไม่เสร็จเลยนะคะ” เสียงยานบอกกับคนที่อุ้มเธอ พร้อมกับซุกใบหน้าเข้าที่อกแกร่ง

“อยากดื่มก็มาดื่มกับฉันต่อนี่”

“หนูไม่ดื่มกับคุณหรอก คุณชอบดุหนู พี่ธารา พี่ธาราอยู่ไหนคะมาดื่มเป็นเพื่อนหนูหน่อย” เสียงเล็กตะโกนเรียกออกไปขณะที่ตายังลืมไม่ขึ้นด้วยซ้ำ

“เมาแล้วเรียกหาผู้ชายอย่างนั้นเหรอ ก่อนที่จะเรียกหาคนอื่นมาคุยกับฉันก่อนดีไหม” เสียงสบถลอดไรฟัน มาเฟียหนุ่มสาวเท้าเร็วกว่าเดิมตรงดิ่งไปยังห้องส่วนตัวของเขาที่อยู่ติดกับห้องของหญิงสาว

“ไม่ต้องเข้ามา ใครเสนอเข้ามากูจะไล่ออกให้หมด” เสียงกร้าวประกาศดังลั่นไปทั้งชั้น บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่บริเวณนั้นต่างหันหน้าหนียืนก้มหน้าไม่มีใครกล้ามอง

“นายล่ะ” ธาราที่พึ่งส่งคู่ค้าคนสำคัญเสร็จเดินตามขึ้นมาเอ่ยถามหาคนเป็นนายทันที

“นายเข้าห้องไปแล้วครับ”

“ลูกพี่ นายสั่งห้ามใครเข้าไปรบกวนเด็ดขาด” มือหนาหยุดชะงักขณะที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไป

“แล้วพลอยใสล่ะ” บอดี้การ์ดหนุ่มหันกลับมาถามอีกครั้ง

“อยู่ด้านในกับนายครับ เธอเมาไม่ได้สติร้องเรียกหาพี่นายเลยพาเธอเข้าห้องไปด้วย”

“ไอ้ชาร์”

กึ๊ก! ประตูถูกล็อกจากด้านใน

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! เสียงเคาะประตูดังลั่น

“ไสหัวมึงไปไกล ๆ ธารา”