ตอนที่30 เลื่อนขั้น

ตอนที่30 เลื่อนขั้น

ด้านใน

“คุณปล่อยหนู หนูจะไปหาพี่ธารา” คนตัวเล็กดิ้นพยายามให้หลุดพ้นกับแขนแกร่ง โดยไม่รู้ว่าถ้าตกลงมานั้นจะเจ็บแค่ไหน

“หยุดดิ้น ถ้าอยากดื่มก็ดื่มกับฉันนี่”

“คุณชอบทำหน้าดุใส่หนู หนูไม่อยากอยู่ใกล้คุณ อีกอย่างหนูไม่กล้าตีตัวเสมอนายหรอกค่ะ”

“ไม่กล้าอย่างนั้นเหรอ แล้วที่โวยวายด่าฉันอยู่นี่ ฉันสมควรโดนอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ ตามาเฟียบ้า ชอบวางอำนาจเหมือนมาเฟีย” คนเมาไม่ค่อยมีสติตอบกลับไปอย่างที่ใจคิด โดยไร้การประมวลสารก่อนจะพูดออกไป

“เคยเจอเหรอมาเฟีย ถึงมาว่าฉันว่าเป็นมาเฟียบ้าอำนาจ” พลอยใสเริ่มได้สติขึ้นมา หันมองหน้าคนถาม คิ้วสวยมนขมวดเข้าหากันเล็กน้อย จู่ ๆ ชายหนุ่มก็เอ่ยถามเสียงนิ่งบวกกับสายตาที่ยากจะอ่านออกคู่นั้น

“หนูไม่เคยเจอหรอกค่ะ แต่แค่เคยอ่านในนิยาย”

“ในนิยายมาเฟียเป็นแบบไหน”

“หล่อค่ะ ตัวสูง ๆ กล้ามแน่น ๆ และรวยมากด้วยค่ะ” พลอยใสถึงกับกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบกลับชายหนุ่มออกไป มาเฟียในจินตนาการที่เธอเคยอ่านมาจากนิยายถูกบรรยายลักษณะชัดเจนให้ชายหนุ่มฟัง

“แล้วมาเฟียมีเมียไหม” มุมปากหยักกระตุกยิ้ม ขยับใบหน้าคมเข้าใกล้มากขึ้น

“มีค่ะ แต่ส่วนใหญ่จะชอบใช้อำนาจบังคับขู่เข็ญนางเอกให้มาเป็นเมีย พวกนี้นิสัยไม่ดีมากเลยค่ะ”

“แล้วไม่คิดว่าผู้หญิงพวกนั้นจะยอมเสนอตัวมาเป็นเมียมาเฟียเองหรอกเหรอ”

“คงไม่มีหรอกค่ะ เพราะมาเฟียมีแต่พวกใจร้าย ไม่มีผู้หญิงคนไหนหลงรักหรอกค่ะ” พลอยใสพูดจากใจที่เธอคิด

“อาจจะมีก็ได้นะ เพราะมาเฟียหล่อและรวยมากไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงส่วนมากชอบคนหล่อและรวยกันทั้งนั้น” ชาร์วีโต้แย้งในมุมของเขา

“มันก็มีส่วนจริงค่ะ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะชอบคนหล่อและรวยเสมอไป..ปะ..ปลดกระดุมทำไมคะ” ถึงกับตะกุกตะกักเมื่อจู่ ๆ คู่สนทนาก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ออกเผยให้เห็นแผงอกแกร่งที่มีไรขนอ่อนขึ้นอยู่เต็ม

“แล้วฉันล่ะ คิดว่าผู้หญิงจะชอบฉันไหม” เสื้อเชิ้ตราคาแพงถูกถอดออกและโยนลงไปกองอยู่ที่พื้นอย่างไม่ไยดี

“มะ..ไม่รู้ค่ะ เพราะผู้หญิงแต่ละคนชอบผู้ชายไม่เหมือนกัน” สมองหยุดทำงานชั่วคราวเมื่อร่างกายกำยำหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโชว์เด่นอยู่ตรงหน้า

“แล้วเธอล่ะ”

“นะ..หนูเหรอคะ”

“ใช่” คนตัวเล็กถูกต้อนจนสุดทางแผ่นหลังกว้างชนเข้ากับกำแพงห้อง

“หนูไม่รู้ค่ะ คุณขยับออกไปหน่อยหนูหายใจไม่ออก” มือเรียวเล็กยกขึ้นดันอกแกร่งให้ขยับออกห่างจากตัวเธอ แต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะสู้แรงชายหนุ่มไม่ไหว

“เสื้อผ้าคงรัดไป ถอดออกหน่อยจะได้หายใจสะดวก” ฝ่ามือหนากระชากเชือกที่ผูกอยู่ที่เอวออก ชุดเดรสสีขาวสองข้างหลุดออกเผยให้เห็นอกอวบที่ล้นบราเซียสีดำโชว์เด่นอยู่ตรงหน้า

“อ้ะ! อย่ามองนะคะ” มือเล็กรีบรวบเสื้อสองข้างเข้าหากันและแอบด่าดีไซเนอร์คนออกแบบชุดนี้ในใจว่าออกแบบชุดอะไรที่ไม่รัดกุมเอาซะเลย แค่เพียงดึงเชือกที่เอวออกชุดก็หลุดออกจากกันและสามารถถอดออกได้แล้ว

“ดูเหมือนเธอจะยังหายใจไม่ออกนะ”

“อ้ะ!” มือหนาจัดการดึงชุดนั้นให้พ้นจากร่างกาย ร่างบางเหลือเพียงอันเดอร์แวร์ลูกไม้สีดำที่ปิดส่วนบนส่วนล่าง โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งแก่สายตามาเฟียหนุ่ม

“หายใจสะดวกขึ้นหรือยัง ยังอยากดื่มไวน์ต่อไหม” เสียงกระซิบถามข้างใบหู ไอร้อนเป่ารดต้นคอขาว ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อโดนชายหนุ่มจู่โจมตอนที่เธอไม่มีสติดีสักเท่าไหร่

“มะ..ไม่แล้วค่ะ หนูหนาว”

“ดูเธอกำลังสับสนนะ” ร่างกำยำถอยห่างออกมาเว้นพื้นที่ให้หญิงสาวได้หายใจ ฝ่ามือหนาค่อย ๆ บรรจงเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้าผากมนอย่างเบามือ

กลิ่นหอมจาง ๆ บนฝ่ามือหนากระตุ้นก้อนเนื้อข้างซ้ายให้เต้นสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ มือเรียววางเกร็งแนบข้างลำตัวเพราะพื้นที่ถูกจำกัดด้วยวงแขนแกร่ง

หน้าอกคับCกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ สายตาคมจ้องมองราวกับจะกลืนกินและสัมผัสให้หนำใจ เลือดร้อนในกายพลุ่งพล่านยากจะยับยั้ง

“ร่างกายฉันมันไม่เร้าใจเธอ จนอยากสัมผัสเลยหรือไง” อกแกร่งกระชับช่องว่างระหว่างทั้งสองให้แคบลงกว่าเดิม หน้าอกที่เต็มไปด้วยซิกแพคสัมผัสกับอกอวบนูนมีเพียงบราเซียกั้น

“นะ..หนูเป็นเด็กในการปกครองคุณนะคะ”

“แล้วไม่อยากขยับขึ้นมาเป็นเมียฉันหรือไง มีทั้งเงินทั้งอำนาจ” โทนเสียงเยือกเย็นยังยิงคำถามใส่คนไม่ได้สติไม่หยุด ดวงตากลมโตตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง แววตาของอีกฝ่ายต่างจากเดิมราวคนละคน สายตาหิวกระหายที่ฉายแววเด่นชัดจนหญิงสาวลนลานเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ขาเรียวเล็กเริ่มสั่นเทาใกล้จะรับน้ำหนักต่อไปไม่ไหว มารยาหญิงที่มีอยู่ในตัวผู้หญิงทุกคนถูกงัดออกมาใช้

“คุณวีคะ หนูหนาวเหมือนจะเป็นไข้เลยค่ะ ขอหนูใส่เสื้อผ้าได้ไหมคะ” มือเรียวเล็กยกขึ้นโอบกอดตัวเองเอ่ยบอกเสียงสั่น คล้ายว่ากำลังหนาวสั่นตามที่ปากบอก

“แต่เหงื่อเธอไหลออกมาไม่หยุดนะ” ชาร์วีพูดเสียงเรียบยกฝ่ามือหนาช่วยเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามซอกคอขาว และกำลังไหลลงมาช่องแคบระหว่างอกอวบทั้งสองข้าง

“อืม..” เสียงครางดังขึ้นเมื่อโดนมือร้อนสัมผัสผิวเนียน

“ดูร่างกายเธอจะชอบสัมผัสของฉันนะ” ฝ่ามือหนาเริ่มลูบไล้ต่ำลงมาเรื่อย ๆ ตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกาย ใบหน้าคมซุกเข้าสูดดมกลิ่นกายสาวตรงซอกคอขาว ลิ้นสากไล่เลียสัมผัสผิวเนียนไปทั่วบริเวณ

“คะ..คุณวี หยุดเถอะค่ะ” ขาเล็กสั่นเทาจนจะรับน้ำหนักไม่ไหว แขนเรียวเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นโอบรอบคอหนาเป็นที่ยึดเหนี่ยว

“แน่ใจเหรอว่าจะให้ฉันหยุด”

“นะ..แน่ อื้อ….” เสียงหวานถูกกลืนหายไป ปากหยักประกบจูบริมฝีปากบางที่สั่นระริกอย่างหื่นกระหาย จูบแรกที่พลอยใสได้สัมผัสสร้างความแปรปรวนให้ร่างกายเธอไม่น้อย บวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกายที่สูบฉีดเร่าร้อนไปทั่วร่างกาย

“อ้ะ!....อึก” ชาร์วีอาศัยจังหวะที่หญิงสาวกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสของเขามือหนาจัดการอุ้มกระเตงขึ้นพาไปยังเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ เพราะบทรักที่กำลังจะเกิดขึ้นหญิงสาวคงรับไม่ไหวถ้าต้องยืนพร้อมกับโดนกระแทกไปด้วย

ร่างเปลือยเปล่าถูกวางลงบนเตียงนุ่ม แผ่นหลังเนียนสัมผัสกับผ้าปูที่นอนแผ่หลาในสภาพอ่อนแรง อกอวบกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจหอบหนัก ริมฝีปากเอิบอิ่มด้านล่างถูกกัดแน่นจนเกิดรอยแดง

“อย่ากัด ปากเธอให้ฉันกัดได้คนเดียว”

“คุณหนูกลัว” ความกลัวและความกังวลฉายเด่นชัดในแววตาคู่งาม

“ปล่อยไปตามที่เธอต้องการ เป็นเรื่องธรรมชาติของร่างกายชายหญิงที่ถูกสร้างขึ้นมาคู่กัน” คำปลอบโยนที่ไม่ช่วยให้ความกลัวหายไปสักนิดแต่กลับเพิ่มขึ้นไปอีกเมื่อสมองพลานจินตนาการต่อว่าร่างกายเธอต้องฉีกขาดเมื่อส่วนนั้นสอดใส่เข้ามาในตัวเธอ ความกลัวส่งผลให้น้ำตาไหลซึมออกมา

“ฉันจะอ่อนโยนกับเธอมากที่สุด อย่ากลัวไปเลยเด็กน้อย” เสียงทุ้มอ่อนนุ่มปลอบโยนพร้อมจูบซับน้ำตาตรงหางตา สัมผัสอ่อนโยนที่ชายหนุ่มมอบให้หญิงสาวใต้ร่างก็ผ่อนคลายลงและเริ่มตอบสนองมาเฟียหนุ่มมากขึ้น

ลิ้นสากไล่สัมผัสผิวกายสาวทั่วทุกบริเวณ อกอวบถูกสัมผัสอย่างหื่นกระหายด้วยฝ่ามือหนาบีบเคล้นจนเกิดรอยแดง เรียวขาขาวที่ถูกฝ่ามือหนาลูบไล้สัมผัสขึ้นมาถึงใจกลางสาวที่มีกางเกงในตัวเล็กปกปิดอยู่

“อ้าขาออก” คำสั่งที่หญิงสาวทำตามอัตโนมัติเมื่อผ้าลูกไม้บางเบาถูกถอดออกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

นิ้วเรียวยาวสอดใส่เข้าไปสัมผัสโพรงผนังอุ่นนุ่มที่ตอนนี้หลังน้ำสีใสเหนียวลื่นออกมาเคลือบนิ้วเรียวยาวจนมันวาว

“อ้า..ตื่นเต้นเหรอตอดนิ้วฉันแน่นขนาดนี้” ชาร์วีเปล่งเสียงครางอย่างพึงพอใจเมื่อร่างกายของหญิงสาวตอบรับเขาเป็นอย่างดี

“อื้อ..คุณ พี่ธาราอยู่ข้างนอก” เมื่อถูกถามจึงได้สติว่ามีบอดี้การ์ดยืนอยู่ด้านหน้าห้อง

“พวกมันไสหัวกันไปหมดแล้ว” ชาร์วีให้คำตอบเพราะคิดว่ามือขวาคนสนิทอย่างธาราคงจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว

ปั่ก!

“อ้ะ!” สีหน้าเสียวซ่านแปรเปลี่ยนเป็นเหยเกเมื่อแก่นกายขนาดเกินมาตรฐานกระทุ้งเข้ามาในร่องสวาทคราเดียวจนสุดโคนความยาว ไฟปรารถนาแล่นพล่านทั่วร่างกายจนพลอยใสต้องหลั่งน้ำหล่อลื่นออกมาเบิกทางรัก

“ใส่เข้ามาทำไมหนูเจ็บ” กำปั้นเล็กทุบเข้าที่อกแกร่งทั้งเสียวทั้งโกรธที่เขาโกหกเธอว่าจะอ่อนโยนจนเธอหลงเชื่อสนิทใจ

“ทำร้ายผัวตัวเองมันไม่ดีนะ” สรรพนามเรียกเปลี่ยนไปทันทีเมื่อร่างกายประสานเข้ากันเป็นหนึ่งเดียว

“อ้า..จะ..เจ็บค่ะ อย่าดูดแรง” ปลายเท้าเล็กจิกลงกับที่นอนอย่างทุรนทุราย อารมณ์เสียวซ่านที่โดนปรนเปรอไฟสวาททั้งบนและล่าง ไฟร้อนราคะแผดเผาความบริสุทธิ์มอดไหม้ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นทำเอาพลอยใสหายใจไม่ทั่วท้อง

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

“หนูจุก บะ..เบาหน่อย” ท้องน้อยจุกหน่วงเหมือนกับว่าแท่งเนื้อนั้นจะทะลุมดลูกเธอออกมาอีกฝั่ง ใบหน้าบูดเบี้ยวสะบัดไปมาราวคนสติกระเจิง ฝ่ามือหนาล็อกสะโพกมนด้วยมือทั้งสองข้างไม่ให้ขยับหนีแรงถาโถมที่เขากำลังมอบให้

“เสียวก็ครางออกมา กลั้นไว้ระวังเผลอกัดลิ้นตัวเอง”

“อื้อ..คุณ อื้อ..” หน้าอกแกร่งตอนนี้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองจุดเชื่อมต่อด้านล่างที่กำลังเข้ากันได้ดี สะโพกสอบออกแรงถาโถมจนอีกฝ่ายโยกสั่นคลอนไปทั้งตัว

“คุณ..อื้อ..หนูไม่ไหว ใจจะขาดแล้ว” เสียงร้องปนเสียงครางเอ่ยขอร้องเมื่อร่างกายเธอปั่นป่วนไปหมด

“ไม่มีใครตายเพราะโดนผัวกระแทก ครางออกมาเสียงดัง ๆ เผื่อฉันจะปรานี” ถ้อยคำและการกระทำที่ตรงข้ามกับความอ่อนโยนถูกถาโถมใส่คนตัวเล็กแบบไม่ยั้งราวเสือที่กำลังหิวกระหายแล้วขย้ำเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า

ดวงตาสั่นระริกเมื่อฝ่ามือหนาเคลื่อนเข้ามานวดคลึงกลีบดอกไม้งามและติ่งเกสร ดอกไม้สีแดงสดผลิตน้ำรักออกมาเต็ม

“นายออกมาหรือยัง” เสียงธาราคุยกับบอดี้การ์ดดังแว่วเข้ามาให้ได้ยิน

“ยังเลยครับ”

“ไหนคุณบอกว่าไม่มีใครอยู่หน้าห้องยังไงล่ะคะ” เสียงเล็กถามชายหนุ่มออกไปทันที

“เธอคิดว่าธารามันจะเปิดประตูเข้ามาไหม” ชาร์วีไม่ตอบคำถามมิหนำซ้ำยังถามกลับให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัวอีกต่างหาก

“อ้า..กลัวเหรอ หรือตื่นเต้นที่ต้องแสดงบทรักให้ไอ้ธารามันดู” ผนังนุ่มด้านในตอดรัดแท่งเนื้อแรงและเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

“คุณมันคนใจร้าย”

“ฉันจะใจดีกับคนที่ดีกับฉันเท่านั้น”

“แล้วหนูไปทำอะไรให้คุณตอนไหนคะ คุณถึงรังแกหนูแบบนี้”

“10ปีที่เธอรังแกฉันไง ฉันต้องเฝ้ารอวันนี้มา10ปี” สะโพกสอบกระแทกใส่ช่องทางรักถี่ ๆ เมื่อทั้งสองใกล้ถึงขอบสวรรค์

“อ๊ายยย”

“อ้า…..”

เสียงครางดังลั่นของทั้งสองบ่งบอกถึงอารมณ์ราคะที่ถูกปลดปล่อย มือเรียวคลายออกจากผ้าปูที่นอนที่กำจนยับยู่ยี่ นอนแผ่หลาหมดแรงอยู่บนเตียง

“ลูกฉันอาจจะชื่อลอนดอนก็ได้นะ” อยู่ ๆ มาเฟียหนุ่มก็พูดขึ้นขณะสายตามองน้ำรักสีขาวขุ่นไหลย้อนออกมาเปรอะเปื้อนโคนขาอ่อน