ตอนที่28 กำแพงถูกทำลาย

ตอนที่28 กำแพงถูกทำลาย

ความใกล้ชิดของทั้งสองทำให้กำแพงกั้นที่ชาร์วีสร้างไว้ตั้งแต่แรกค่อย ๆ พังทลายลงอย่างไม่รู้ตัว การปฏิบัติตัวต่อหญิงสาวที่ต่างจากคนอื่นเป็นเครื่องยืนยันว่าพลอยใสนั้นเป็นคนพิเศษ ทุกคนในบ้านต่างรู้ดีแต่ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย

“ป้าตั้งโต๊ะเสร็จแล้วนะคะ” ป้าณีเดินเข้าไปบอกธาราที่นั่งทำงานอยู่ห้องทำงานชั้นล่างหลังจากที่จัดอาหารเย็นขึ้นโต๊ะเสร็จเรียบร้อย

“ครับ แล้วพลอยใสล่ะครับ”

“พลอยใสกลับไปบ้านพักแล้วค่ะ คุณธารามีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่า” ป้าณีบอกออกไปเพราะหญิงสาวพึ่งขอตัวกลับไปหลังจากที่ช่วยงานในครัวเสร็จ

“เปล่าครับผมลืมบอกเธอให้อยู่รอทานข้าวเย็นที่นี่ก่อน เมื่อตอนเย็นไอ้ชาร์บอกผมไว้แต่ผมลืมบอกพลอยใสน่ะครับ”

“ให้พลอยใสนั่งร่วมโต๊ะมื้อเย็นด้วยอย่างนั้นเหรอคะ” แม่บ้านคนเก่าคนแก่ถามขึ้นอีกครั้งนัยน์ตาเต็มไปด้วยความกังวล

“เห็นไอ้ชาร์บอกแบบนั้นนะครับ”

“คุณธาราคะ ถึงพลอยใสจะเป็นเด็กดีเด็กกตัญญู แต่ป้าไม่เห็นด้วยที่คุณวีจะทำกับเธอแบบนั้นนะคะ เธอเป็นเด็กน่าสงสารมากนะคะ” ป้าณีพูดกับธาราออกไปตรง ๆ และเชื่อว่าคนฉลาดอย่างธาราเข้าใจดีว่าหมายถึงเรื่องอะไร

“ผมเข้าใจที่ป้าณีพูดนะครับ ผมเองก็ไม่ได้สนับสนุนเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แต่ถ้าไอ้ชาร์มันจะทำอย่างนั้นจริง ๆ ผมเองก็คงไม่ยอมเหมือนกันครับ แต่!! ถ้ามันรักพลอยใสจริง ๆ ก็คงต้องปล่อยเป็นเรื่องของคนสองคนแหละครับเพราะความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ” ธาราอธิบายให้ป้าณีเข้าใจและวางใจว่าเขาก็จะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นโดยเด็ดขาด

“ถ้าคุณธาราบอกกับป้าแบบนี้ป้าก็สบายใจค่ะ มีแต่คุณธาราที่จะห้ามคุณวีได้ ป้าฝากพลอยใสด้วยนะคะ”

“ป้าสบายใจได้ครับ ผมเองก็รักพลอยใสเหมือนน้องสาวผมคนหนึ่ง เธอเป็นเด็กดีและควรที่จะได้รับความรักดี ๆ ครับ”

หลังบ้าน

“พี่มาหาใครคะ” แก้มใสที่พึ่งกลับจากไปเที่ยวข้างนอกกลับมาเจอบอดี้การ์ดกำลังด้อม ๆ มอง ๆ อยู่บริเวณรั้วบ้านจึงเอ่ยถามขึ้น

“นายให้มาเรียกคุณพลอยใสไปทานข้าวที่บ้านหลังใหญ่ครับ แต่ผมไม่กล้าเข้าไป”

“งั้นเดี๋ยวหนูเข้าไปเรียกให้ค่ะ” แก้มใสอาสาเดินไปเรียกพลอยใสให้ แววตาวาววับดุจสัตว์ร้ายพุ่งตรงไปที่บ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่ด้านหลังติดกับบ้านหลังใหญ่

“เห็นเงียบ ๆ ไม่นึกว่าจะมักใหญ่ใฝ่สูงหวังจะสบายทางลัดแบบนี้นะ” เสียงแก้มใสดังขึ้นเรียกให้พลอยใสที่พึ่งอาบน้ำเสร็จหันไปมอง

“เธอพูดเรื่องอะไรแก้มใส” พลอยใสถามกลับ

“อย่ามาทำใสซื่อ เธอนั่นแหละเดี๋ยวนี้ก้าวหน้าได้ขึ้นเป็นคนโปรดเจ้านาย ได้นั่งร่วมโต๊ะทานข้าว ได้เข้าบ้านใหญ่ทั้งที่ฉันสองคนก็มาอยู่ที่นี่พร้อมกับเธอยังไม่มีโอกาสได้เข้าไปเหยียบบ้านใหญ่เลยสักครั้ง ขนาดฝึกงานยังถูกส่งไปฝึกที่ไกล ๆ ส่วนเธอได้ฝึกสาขาใหญ่กับคุณวี นี่คงถือโอกาสออเซาะเจ้านายล่ะสิถึงได้สิทธิ์พิเศษขนาดนี้ ระวังนะหวังอะไรสูง ๆ เมื่อไหร่ที่ตกลงมาจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า..หาว่าฉันไม่เตือน” น้ำเสียงเกลียดชังของเพื่อนที่โตมาด้วยกัน พลอยใสได้ฟังถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

“เธอกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น”

“อย่ามาตอแหลพลอยใส ถ้าไม่อย่างงั้นคุยวีจะให้คนมาตามเธอไปทานข้าวที่บ้านใหญ่ทำไม” หลังจากพูดจาสาดคำร้ายใส่เสร็จก็หันหลังเดินกลับออกไปทันที ปล่อยให้พลอยใสนั่งเสียใจกับข้อความใส่ร้ายพวกนั้นจนต้องร้องไห้ออกมา

{พี่ธาราคะวันนี้พลอยไม่ค่อยหิวเมื่อกี้ทานนมไปแล้วกำลังจะเข้านอน พลอยต้องขอโทษด้วยนะคะ} หญิงสาวส่งข้อความไปบอกบอดี้การ์ดหนุ่มก่อนจะวางโทรศัพท์ลงและล้มตัวลงนอนพร้อมคราบน้ำตาที่อาบแก้มเนียน

“นายครับพลอยใสบอกว่าเธอไม่ค่อยหิว และได้ทานนมไปแล้วตอนนี้เธอเข้านอนแล้วครับ” ธาราเปิดอ่านข้อความแล้วรายงานคนเป็นนายทันที

“เป็นอะไร เมื่อตอนบ่ายก็ได้ทานอะไรรองท้อง ตกเย็นยังบอกว่าไม่หิวอีก”

“ปกติพลอยใสก็ทานน้อยแบบนี้อยู่แล้วครับ นายอย่าคิดมากเลยครับเธอคงไม่หิวจริง ๆ”

พลอยใสเดินทางมาถึงโค้งสุดท้ายของการฝึกงาน หญิงสาวต้องกลับไปเรียนต่อและเคลียร์ธีสิสก่อนทำเรื่องจบการศึกษา และก้าวเข้าสู่ชีวิตวัยทำงานอย่างเต็มตัว

ทำงานวันแรก

พลอยใสเข้าทำงานประจำตำแหน่งผู้ช่วยเลขาของชาร์วีส่วนแก้มใสและผ้าไหมถูกส่งไปเรียนรู้แผนกการตลาด และมือขวาอย่างธาราก็ช่วยดูแลสาขาที่ต่างประเทศและต้องเดินทางบ่อยขึ้น งานในหน้าที่เลขาของชาร์วีส่วนใหญ่พลอยใสจึงเป็นคนดูแลทั้งหมด

“วันนี้ช่วงบ่ายมีประชุมหรือนัดลูกค้าที่ไหนหรือเปล่า” เสียงทุ้มถามหญิงสาวในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งอ่านรายละเอียดที่แผนกการตลาดส่งมาให้ก่อนที่จะมีการประชุมในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า

“วันนี่ช่วงบ่ายไม่มีค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นตอนบ่ายออกไปทำธุระกับฉันหน่อย”

“ค่ะ ได้ค่ะ” แม้จะอยากถามว่าธุระอะไรแต่เธอต้องกลืนคำถามนั้นลงคอเมื่อเงยหน้าขึ้นเจอกับสายตาคมคู่นั้นกำลังจ้องมาทางเธอ

การประชุมดำเนินไปได้ด้วยดี พลอยใสที่นั่งข้างชาร์วีก็ทำหน้าที่เลขาได้ไม่ขาดตกบกพร่อง สายตาไม่พอใจของผ้าไหมและแก้มใสที่วันนี้เข้าร่วมประชุมด้วยมองหน้าพลอยใสไม่วางตา

“คุณวีจะรับอาหารกลางวันที่ห้องหรือออกไปทานข้างนอกคะ” หลังจากประชุมเสร็จพลอยใสเอ่ยถามขึ้นเมื่ออีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว

“เธอมีงานอะไรที่ต้องทำด่วนหรือเปล่า” ร่างสูงหยุดยืนอยู่กลางห้องถามกลับ

“ไม่มีแล้วค่ะ” เสียงใสตอบกลับ

“ถ้าอย่างนั้นก็ออกไปทานข้างนอก”

“ค่ะ” พลอยใสรีบเดินไปเก็บกระเป๋าที่โต๊ะและไม่ลืมหยิบไอแพดสีขาวติดมือมาด้วยเพราะคิดว่าเจ้านายจะพาเธอออกไปพบลูกค้าข้างนอก

วันนี้ชาร์วีขับรถส่วนตัวมาเองโดยมีหญิงสาวนั่งคู่ด้านหน้ามากันแค่สองคน และไม่มีผู้ติดตามมาด้วย

“คุณวีนัดลูกค้าไว้ที่นี่เหรอคะ” สีหน้าแปลกใจถามขึ้นเมื่อรถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดบริเวณลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

“เปล่า ฉันมาซื้อของ”

“มื้อกลางวันอยากทานอะไรเลือกเลยนะ ฉันไม่ค่อยถนัดเลือกร้านพวกนี้” เสียงทุ้มอ่อนโยนพูดขึ้นเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาภายในห้างที่เป็นชั้นของร้านอาหารต่าง ๆ ให้เลือกทานเยอะแยะเต็มไปหมด

“ทานสเต๊กร้านนั้นไหมคะ เป็นร้านอาหารอิตาเลียนที่คุณวีชอบด้วย” นิ้วเรียวเล็กชี้ไปที่ร้านสเต๊กสไตล์อิตาเลียนที่พึ่งเปิดใหม่และคนด้านในร้านไม่ค่อยเยอะ

“แล้วแต่เธอแล้วกัน” เสียงเรียบตอบสวนทางกับรอยยิ้มมุมปาก มาเฟียหนุ่มเดินนำหญิงสาวเข้าไปด้านใน

ทั้งสองนั่งทานอาหารกันเงียบ ๆ โต๊ะมุมด้านในสุดของร้านที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว

“เนื้อนี่อร่อยกว่าเนื้อหมูธรรมดาที่เธอทานอยู่ทุกวันอีก” เนื้อวากิวนำเข้าจากญี่ปุ่นถูกย่างสุกระดับ Medium Rare หั่นชิ้นเล็กพอดีคำตักวางลงในจานหญิงสาว

“เนื้อมันยังดิบอยู่ หนูไม่ชอบทานเนื้อดิบค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธขึ้นทันควันเมื่อมองชิ้นเนื้อที่ชายหนุ่มวางลงในจานนั้นยังมีส่วนที่ยังดิบอยู่

“วัวตัวนี้ถูกเลี้ยงมาอย่างดี กินเข้าไป” เสียงเข้มดุสั่งออกไป พลอยใสที่ไม่กล้าปฏิเสธเป็นรอบที่สองจำต้องตักชิ้นเนื้อราคาแพงเข้าปาก

“อร่อยนะคะ ถ้ามันสุกกว่านี้ก็คงดี” รสชาติอาหารที่เธอไม่คุ้นชินสัมผัสกับลิ้นและถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด

“ต่อไปก็หัดทานอย่างอื่นนอกจากเนื้อหมูบ้าง”

“ก็หนูไม่ชอบนี่คะ”

“ยังไม่ลองทานแล้วรู้ได้ยังไงว่าไม่ชอบ บางอย่างที่เธอแค่มองมันไม่รู้หรอกนะว่าอร่อยหรือไม่อร่อย”

ทั้งสองนั่งทานอาหารกันจนอิ่มจัดการเช็กบิลและเดินไปยังชั้นสามของห้างเป็นชั้นที่ตั้งของช็อปแบรนด์ดังต่าง ๆ

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายต้องการเสื้อผ้าสไตล์ไหนคะ” พนักงานประจำร้านเดินมาต้อนรับและถามขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านใน

“ขอชุดเที่ยวสบาย ๆ สำหรับผู้หญิงคนนี้ครับ”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะทางเราจะนำคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดมาให้ลูกค้าเลือกดู” พนักงานเดินกลับไปพร้อมหอบชุดดีไซน์หรูคอลเลคชั่นล่าสุดกลับออกมาเป็นสิบชุด

“คอลเลคชั่นล่าสุดของทางแบรนด์ค่ะ คุณลูกค้าลองดูนะคะว่าชอบชุดไหน”

“เลือกเอาเธอชอบชุดไหน” ชาร์วีหันไปบอกพลอยใสที่มัวแต่ดูป้ายราคาที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าไม่ได้สนใจรายละเอียดเสื้อผ้าตรงหน้าเลย

“หนูว่าชุดพวกนี้ไม่เหมาะกับหนูหรอกนะคะ” พลอยใสรีบปฏิเสธทันทีเมื่อเห็นราคาของเสื้อผ้าแต่ละชุดจนเธอไม่กล้าที่จะหยิบมาดูด้วยซ้ำเพราะกลัวจะทำเสียหายแล้วไม่มีปัญญาชดใช้

“เอาทั้งหมดนี้ ช่วยจัดชุดที่ขนาดพอดีสำหรับเธอมาทั้งหมด”

“คุณวีคะ”

“ฉันบอกให้เธอเลือกแต่เธอไม่เลือก ก็เอามันทั้งหมดนี่แหละ” เหตุผลของมาเฟียหนุ่มพลอยใสได้ฟังถึงกับพูดไม่ออกไม่รู้จะบอกเขาอย่างไรดีว่าเธอไม่ต้องการเสื้อผ้าราคาแพงพวกนี้

“อาทิตย์หน้าเธอต้องบินไปทำงานที่ต่างประเทศกับฉัน เพราะฉะนั้นเธอจำเป็นต้องมีเสื้อผ้าดี ๆ พวกนี้ใส่”

“แต่มันแพงมากเลยนะคะ”

“ฉันมีเงินมากพอที่จะซื้อของพวกนี้ให้เธอ อย่าประหยัดจนเกินไปเงินมีก็หัดซื้อความสุขให้ตัวเองบ้าง แต่ถ้าเธอเสียดายเงินก็หาผัวรวย ๆ ที่เขามีเงินมากมายให้เธอใช้จ่ายฟุ่มเฟือยได้สิ เธอจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายเงินแบบนี้”