ตอนที่6 หนี

ครืด ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นอีกรอบและคนที่โทรเข้ามานั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชาร์วี

{ครับนาย}

{พาพลอยใสกลับบ้านเดี๋ยวนี้} เสียงทรงอำนาจสั่งออกไป

{ผมบอกนายแล้วนี่ครับว่าจะพาพลอยใสไปซื้อของที่ซูเปอร์มาเกตแล้วจะแวะทานข้าวข้างนอกด้วย}

{กูบอกให้พาพลอยใสกลับบ้านเดี๋ยวนี้}

{มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอชาร์ กูบอกว่าจะพาพลอยใสไปซื้อของแล้วจะแวะทานข้าวก่อน มึงจะขังเธอไว้ในบ้านทุกวันไม่ได้} สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปเมื่ออีกฝ่ายเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง

{แต่มึงทำเมียกูร้องไห้ เมียกูกำลังร้องไห้}

{มึงว่าอะไรนะ? } ธาราชะงักทันทีสายตาคมมองหาเครื่องดักฟังภายในรถแต่ไม่เจอ ฝ่ามือหนาคลำหาบริเวณที่คิดว่าจะสามารถติดได้และได้ยินเสียงชัดเจน

{ไอ้ชาร์มันเกินไปแล้วนะ ขนาดในรถกูมึงยังให้คนมาติดเครื่องดักฟังนี่อีก} ธาราว่ากลับอย่างหัวเสีย

{ก็เมียกูไปกับมึง}

{ปกติพลอยใสก็ไปไหนมาไหนกับกูตลอด มึงจะหวงแบบไม่มีเหตุผลไม่ได้ เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำตัวเป็นเด็กสักที}

{ไอ้ธารา}

{มึงหุบปากไปเลยชาร์ พรึบ! ซา..บรื๊น!!} ธารากดตัดสายทันทีด้วยความโมโหพร้อมกับโยนเครื่องดักฟังที่ติดอยู่ใต้คอนโซลรถฝั่งคนขับออกนอกรถ โดยไม่สนใจว่าเ