บทที่ 2.1 ชัช ชัชวิน

ด้วยความอยากรู้ว่าชัชวินเป็นใคร อัยย์ถึงได้ลองค้นหาข้อมูลตามเว็บไซต์ต่าง ๆ และมันก็ดันมีขึ้นมาจริง ๆ ทว่าเป็นเพียงประวัติย่อ ๆ อาจจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ถูกเปิดเผยให้ได้รู้

ชัชวิน เธียรธนากิจ ลูกชายคนเดียวของคุณชูวิทย์ และคุณหญิงอรอนงค์ ธุรกิจหลักของที่บ้านคือเปิดบริษัทผลิตเครื่องยนต์ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดภูเก็ต และยังมีโรงแรม Thanakit ที่ประเทศจีน ตั้งแต่ที่คุณชูวิทย์เสียไปชัชวินก็ขึ้นเป็นผู้ดูแลกิจการทุกอย่างแทน ทว่านอกจากกิจการของพ่อที่สร้างไว้แล้ว ชัชวินยังเปิดคลับเป็นของตัวเองเนื่องจากความชอบส่วนตัว

อัยย์เลื่อนหาข้อมูลเพียงสองสามเว็บก็เขียนเหมือนกันไปหมด ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนี้ แม้ว่าชัชวินจะเป็นที่รู้จักในแวดวงนักธุรกิจนักลงทุน แต่ก็ใช่ว่าจะเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวทั้งหมดให้สื่อรู้ และก็คงไม่มีใครสืบรู้

“ดูอะไรอยู่วะ”

คนตัวเล็กไม่ได้มีอาการตกใจ แม้คนที่เดินเข้ามาจะวางมือลงบนบ่า อัยย์เพียงเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงคุ้นหู พลางยกยิ้มให้น้อย ๆ

“เปล่า”

ตอบกลับพร้อมกดปิดหน้าจอ เขาเห็นว่าไม่ได้สำคัญอะไรไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวให้เต้รู้

“ครูชัยให้มาตาม เดี๋ยวจะมีคนมาเรียนมวยครูจะให้มึงไปสอน เห็นว่าคนนี้ให้ค่าตอบแทนเยอะใช้ได้”

เป็นปกติที่ช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์จะมีคนติดต่อเข้ามาเรียนมวยที่ค่ายก้องเมธี ครูชัยจะพิจารณาเป็นคน ๆ ไปว่าเหมาะจะให้เด็กคนไหนในค่ายเป็นคนสอน หรือครูชัยจะเป็นคนสอนเอง

ในวันหยุดแบบนี้อัยย์มีรายได้จากการมาช่วยครูชัยสอนมวยบางครั้งบางคราว ทว่าสำหรับอัยย์เงินยังไม่เพียงพอ ช่วงนี้เลยมองหางานเสริมที่จะทำเพิ่มวันเสาร์-อาทิตย์ด้วย

“เดี๋ยวตามไป”

เต้พยักหน้ารับก่อนเดินหายกลับไปทางเดิม นับสิบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ลุกขึ้นปัดกางเกงเล็กน้อย พลางเดินตามเต้เข้าไปที่สนามซ้อม

“นู่นไงมาพอดี มานี่สิอัยย์” ครูชัยละสายตาจากชายร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะเรียกหลานให้เดินมาที่ตนเอง “นี่คุณนพ เขาจะมาเรียนมวยเพื่อไปเล่นหนัง ลุงเลยจะให้อัยย์เป็นคนซ้อมให้”

“สวัสดีครับคุณนพ ผมอัยย์ครับ”

“สวัสดีครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”

เด็กหนุ่มยกยิ้มพลางค้อมหัวเล็กน้อยเป็นมารยาท เช่นเดียวกับอีกฝ่าย

“งั้นอัยย์ก็เริ่มสอนจากพื้นฐานให้คุณนพเขาก่อนแล้วกัน”

“ได้จ้ะครู งั้นเดี๋ยวเชิญคุณนพไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวทางนี้ครับ”

หากจะให้ขึ้นซ้อมทั้งชุดที่คุณนพใส่มาเห็นทีคงไม่ได้ อัยย์เดินนำมายังห้องแต่งตัว เตรียมชุดที่มีไว้พร้อมสำหรับคนที่มาเรียนส่งให้คุณนพ ก่อนจะออกไปรอนอกห้อง

เด็กในค่ายละจากการฝึกซ้อมแวะเวียนมานั่งดูการสอนของอัยย์ แม้ว่าเด็กคนนี้จะอายุเพียงยี่สิบปี แต่เรื่องฝีมือไม่ใช่เล่น ๆ ทั้งพื้นฐาน และท่ายากอัยย์ก็ทำได้ดี สมกับที่ครูชัยฝึกให้

อาจจะเพราะเจ้าตัวอดทนเพียรพยายามที่จะเรียนรู้เพื่อต่อยอดให้ตัวเอง แม้จะไม่ได้แข่งตามสังเวียนมวยใหญ่ ๆ เพราะด้วยเพศพิเศษแบบอัยย์ที่ตัวเล็กร่างบางกว่าผู้ชายคนอื่น ๆ ในค่าย แต่อย่างน้อยสิ่งที่ได้เรียนมาก็ช่วยให้เขามีวิชาป้องกันตัวเอง

“ไอ้อัยย์นี่มันเก่งเนอะครู”

เป็นคนชมที่เต้มักพูดอยู่บ่อยครั้ง ครูชัยยกยิ้มมุมปากมองภาพเด็กหนุ่มที่กำลังตั้งใจสอนท่าทางให้คุณนพอยู่บนสังเวียน

“อืม อัยย์มันเก่ง”

ความภาคภูมิใจฉายชัดออกมาผ่านสายตา เช่นเดียวกับเต้

.

.

ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงคุณนพต้องหยุดการซ้อมไว้ก่อนสำหรับวันนี้เพราะมีงานต้องไปทำต่อ พร้อมทั้งให้เงินและทิปฝากครูชัยไปให้อัยย์ ระหว่างที่อีกคนกำลังไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

อัยย์เดินออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่ก่อนหน้านี้ ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจาง ๆ เพราะความเหนื่อยร้อนในร่างกาย แม้จะอาบน้ำแล้วก็ตาม

“อัยย์!” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นมองรุ่นพี่ตรงหน้าที่ยืนหอบหายใจ

“ครับ?”

“มีคนมาหา”

สีหน้างุนงงฉายชัดขึ้น ใครกันที่มาหาเขาในช่วงเวลาเกือบสี่โมงแบบนี้ เพราะโดยปกติเขาไม่ได้รู้จักคนเยอะอยู่แล้ว

อัยย์เก็บความสงสัยเอาไว้ ก่อนเดินออกไปหน้าค่ายมวยโดยไม่ถามไถ่อะไรคนที่วิ่งมาส่งข่าว พร้อมครูชัยและเต้ที่เดินตามออกมาดูห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ

ชายร่างใหญ่สองคนไม่คุ้นหน้ายืนสูบบุหรี่รอพบคนที่ตัวเองเพิ่งสั่งให้คนในค่ายเข้าไปตาม

“มาหาผมเหรอครับ” คนตัวเล็กเอ่ยถาม

“นี่แกคืออัยย์น้องของไอ้อาร์มจริง ๆ เหรอ”

ชายหนุ่มสองคนหันมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ที่พี่กับน้องดูจะต่างกันไปหมดตั้งแต่หน้าตารูปร่าง

ซึ่งอัยย์ก็ไม่แปลกใจเท่าไรหากจะมีคนไม่เชื่อที่เขากับอาร์มเป็นพี่น้องกัน เพราะเขาจะหน้าไปทางแม่ ส่วนอาร์มหน้าตารูปร่างจะไปทางพ่อเสียมากกว่า

“ครับ ..ว่าแต่มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ?” อัยย์เริ่มพากลับเข้าประเด็น

“ไม่มีอะไรมากหรอก พวกเราแค่มาเอาเงิน”

“เงิน? เงินอะไรครับ”

“ไอ้อาร์มมันติดหนี้กูสองคนอยู่ มันเลยให้กูมาท้วงเอาจากน้องมันที่ชื่ออัยย์” ได้ยินอย่างนั้นก็สะอึกอยู่ในอก พูดอะไรแทบไม่ออก ได้แต่กลืนก้อนน้ำลายเหนียวลงคอ “แกเป็นน้องมันนี่ งั้นก็จ่ายเงินพวกเรามา”

“เท่าไร”

“สองหมื่น”

“ฮะ!!!”

แทบจะขาอ่อนเสียเดี๋ยวนั้น เงินสองหมื่นสำหรับเขามันเยอะมาก ต้องทำงานตั้งหลายวันหลายชั่วโมงกว่าจะได้มา แค่หนี้ของพ่อก็มากพออยู่แล้ว นี่เขาต้องมาล้างตามเช็ดหนี้ของพี่ชายอีกคนหรือยังไงกัน ทั้งที่เมื่อคืนก่อนเพิ่งจะเอาเงินเขาไปเกือบสามหมื่น แล้วทำไมวันนี้ถึงมีเจ้าหนี้มาตามทวงเขาถึงที่ซะได้

“รีบ ๆ คืนมาพวกเราจะได้รีบไป”

“ตอนนี้ผมมีไม่พอ ขอเวลาสักอาทิตย์หนึ่งได้ไหม”

“ไม่ได้! พวกเราก็ต้องใช้ต้องจ่าย นี่ตามทวงไอ้อาร์มมาเป็นเดือนมันก็ผลัดไปเรื่อย จนมันบอกให้มาเอาที่แก”

อัยย์ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ตอนนี้มืดแปดด้านไปหมด เงินที่มีติดตัวอยู่ตอนนี้ไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ ดูท่าเจ้าหนี้ของอาร์ทก็คงไม่ยอมให้เขาผลัดวันจ่าย

“ผมไม่มีจริง ๆ ขอเวลาให้ผมสักอาทิตย์นะ”

เอ่ยพูดอย่างใจเย็น พยายามหว่านล้อมเผื่อว่าสองคนตรงหน้าจะใจอ่อน ยอมอะลุ้มอล่วยให้

แต่ดูจากท่าทีแล้วคงไม่เป็นอย่างที่ใจคิด ชายหนุ่มทั้งสองคนไม่มีทีท่าว่าจะยอมอ่อนให้กัน

“เอาเงินนี่ไป แล้วอย่ามายุ่งกับอัยย์อีก”

ครั้นยืนดูเหตุการณ์อยู่นานครูชัยก็เดินออกมาพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง ส่งให้ชายหนุ่มสองคนที่มาทวงเงินจากหลานตัวเอง

“ไปกลับ” เมื่อได้เงินตามที่ต้องการทั้งสองคนก็พากันออกไป

อัยย์มองหน้าครูชัยและเต้ที่ยืนนิ่งราวกับไม่เรื่องใด ๆ เกิดขึ้น เด็กหนุ่มรู้สึกโกรธตัวเองที่ทำให้เพื่อนกับครูชัยต้องมาเดือดร้อน

“อัยย์จะรีบหามาคืนนะจ๊ะครู”

“ไม่ต้องหรอก”

“ไม่ได้หรอกจ้ะ ยังไงอัยย์จะรีบหามาคืน”

ครูชัยได้แต่ส่ายหัวไปมาครั้นเด็กตรงหน้าไม่ยอมเสียทีเดียว เงินที่ครูชัยให้พวกนั้นไปก็เป็นเงินของตัวเอง แม้ค่ายมวยก้องเมธีจะไม่ใช่ค่ายมวยใหญ่ ๆ แต่ก็ทำรายได้ให้ครูชัยมากพอสมควร เงินไม่เคยขาดมือ มีพอกินพอใช้ เลี้ยงเด็กในค่ายให้อยู่ได้อย่างสบาย

หรือต่อให้ช่วยอัยย์จ่ายหนี้ทั้งหมดครูชัยก็พร้อมที่จะช่วย ทว่าหากทำแบบนั้นอัยย์เองคงไม่ยอม ครูชัยไม่อยากให้อัยย์ลำบากใจ เลยทำได้แค่ยื่นมือเข้าไปช่วยในตอนที่อัยย์ต้องการจริง ๆ

“เอาเถอะ คืนก็คืน แต่ไม่ต้องรีบก็ได้ ลุงไม่ได้เดือดร้อนอะไร”

“จ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะครู” มือหนาวางลงบนกลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดู

“ครูชัยจ๋าาา”

เสียงหวานแหลมตะโกนดังมาแต่ไกลเรียกสายตาทั้งสามคนให้หันกลับไปมอง ชายวัยกลางคนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“กระโดดโลดเต้นมาแต่ไกลเลยครู” เต้กระซิบบอกพลางยิ้มขำกับท่าทีของชายหนุ่มวัยยี่สิบหกปีที่ยังทำตัวเหมือนเด็ก

“คิดถึงใบพลูไหมจ๊ะครูชัย”

ทันทีที่วิ่งมาถึงตัวครูชัยเจ้าตัวก็เกาะแขนแกร่งเงยหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่าพลางส่งสายตาออดอ้อนใส่

“เย็นป่านนี้แล้วมาที่นี่มีธุระอะไร”

ชายหนุ่มหุบปากฉับ มุ่ยหน้าใส่ครั้นอีกฝ่ายเลี่ยงที่จะตอบคำถามของตัวเอง

“พลูคิดถึงครูชัยไงจ๊ะเลยมาหา”

“ว่างมากหรือไง ถึงได้เทียวไปเทียวมาไม่เว้นวัน”

“ไม่ว่างจ๊ะ งานเย๊อะเยอะ แต่ความคิดถึงที่พลูมีให้ครูชัยมันเยอะกว่า”

เด็กหนุ่มสองคนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับอดยิ้มไม่ได้ ต่างจากครูชัยที่ทำหน้าเอื้อมโลก ชินเสียแล้วที่โดนเด็กคนนี้เที่ยวพูดจาหยอดคำหวานใส่ไม่เว้นวัน

“แต่ฉันไม่ว่าง กลับบ้านไปได้แล้วไป”

“อัยย์ดูสิ ลุงของอัยย์ทำไมใจร้าย ไล่พี่ได้ลงคอ”

ทั้งที่ยืนอยู่เงียบ ๆ แล้วแท้ ๆ กลับโดนลากเข้าไปเกี่ยวด้วยเฉยเลย ใบพลูปล่อยแขนครูชัยเปลี่ยนไปกอดแขนของอัยย์แทน ด้วยขนาดตัวและความสูงที่ทำกันทำให้ง่ายต่อการที่ใบพลูจะแสร้งซบไหล่ทำทีคล้ายเสียใจจะร้องไห้อย่างไรอย่างนั้น

“งั้นเข้าไปกินน้ำกินท่าข้างในก่อนดีไหมพี่พลู”

ได้ยินอย่างนั้นก็รีบผละตัวออกพยักหน้าตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ลากแขนอัยย์ให้เดินเข้าไปในค่ายไม่รอให้เจ้าของอย่างครูชัยพูดอะไรต่อ การที่เขาเข้าทางหลานนั้นคือวิธีชาญฉลาด เพราะครูชัยน่ะตามใจอัยย์ที่สุดแล้ว

หลังจากปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวายของใบพลูได้อัยย์ก็กลับมาที่ห้องพัก ยังเหลือเวลาอีกเกือบสองชั่วโมงกว่าจะถึงเวลางานที่คลับ

เขาใช้เวลาที่เหลือหางานบนอินเทอร์เน็ต งานที่ทำได้ช่วงวันเสาร์-อาทิตย์ เพราะวันปกติเขามีงานประจำที่ร้านเบเกอรี่ของพี่ผึ้งอยู่แล้ว เว้นแต่วันหยุดที่ร้านปิด หากไม่มาช่วยครูชัยสอนมวย ตอนเช้าอัยย์ก็ไม่มีงานให้ทำ

เลื่อนอยู่ได้สักพักก็มีงานหนึ่งที่น่าสนใจ เป็นงานวิ่งส่งอาหารคล้าย ๆ ไรเดอร์ เขาคิดว่างานนี้น่าจะทำได้ ส่วนเรื่องรถต้องใช้เป็นรถของตัวเอง ซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะมีรถคันเก่าของพ่ออยู่ เอาไปให้ที่ร้านเช็กสภาพดูสักหน่อยก็น่าจะโอเค

โทรคุยกับเจ้าของร้านเรื่องรายละเอียดต่าง ๆ อยู่ได้สักพักทางนั้นก็ตอบตกลงที่จะรับเขา โดยทำงานแค่ช่วงเสาร์-อาทิตย์ ตั้งแต่แปดโมงถึงหนึ่งทุ่มตามที่ตกลงกันเอาไว้ ซึ่งสามารถเริ่มงานได้เลยในวันพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องรถคงต้องยืมของครูชัยไปก่อน