ตอนที่11.

ตอนที่11.

“กรี๊ดๆ นังบ้า แกมาเอางูออกไปที นังดาหวัน นังบ้า กรี๊ดดด ฉันจะฟ้องพี่เปลว...”

เสียงแปดหลอดของอาน้ำหวานคนสวยที่ฟังไม่ไพเราะเหมือนเดิมเลยสักนิดดังขึ้นขัดความซาบซึ้งของสองแม่ลูกดวงยิหวาหันไปมองอย่างไม่พอใจแล้วเดินไปคว้างูออกมาจากคอน้ำหวานแล้วถือไว้เหมือนมันเป็นของเล่นซ้ำยังแกว่งไปมาใกล้ๆ ใบหน้าของน้ำหวานที่ถอยร่นไปอย่างหวาดกลัวขยะแขยง

“ตามสบายค่ะ อย่าลืมบอกคุณเปลวด้วยล่ะว่าเธอเป็นคนเอางูมาไว้ในห้องฉัน แล้วฉันเองก็จะบอกคุณเปลวด้วยว่าเธอมาเสี้ยมสอนให้ลูกฉันทำแบบนี้...”

“อย่านะคะคุณแม่ น้องเปรียวกลัวอาเปลวดุเอา น้องเปรียวขอโทษ..” เด็กหญิงร้องบอกแววตาของน้องเปรียวดูหวาดหวั่นน่าสงสาร

“แกกล้าเหรอ...” น้ำหวานแทรกขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นน้องเปรียวเหมือนจะแปรพรรคและตนก็จะโดนเล่นงานอยู่คนเดียว

“แน่นอนฉันกล้า... หรือว่าเธอจะลองดูก็ได้ว่าฉันจะกล้ามั้ย” ดวงยิหวามองน้ำหวานอย่างท้าทาย...   

“กรี๊ดดด... นังบ้า นังดาหวัน นางมารร้าย...” น้ำหวานกรีดร้องอยู่ในรถของตัวเองเมื่อเธอออกมาจากบ้านไร่ตะวันงามด้วยสารรูปที่เรียกได้ว่ายับเยิน เธอไม่เคยรู้สึกเสียเหลี่ยมและเสียหน้ามากขนาดนี้มาก่อน คุณน้ำหวานคนสวยไม่เคยถูกใครมองด้วยแววตาเหยียดหยันท้าทายเหมือนกับที่ดวงดาหวันมอง ก่อนหน้าที่ดวงดาหวันจะประสบอุบัติเหตุว่าร้ายแล้วแต่ตอนนี้ดูดวงดาหวันจะร้ายกาจมากกว่าเดิมและเอาคืนเธอชนิดว่าถึงลูกถึงคนเลยทีเดียว

“เป็นไปได้ยังไง นังดาหวันมันไม่กลัวงู... หึ แต่ฉันจะไม่ยอมให้แกเอาชนะฉันได้อีกหรอก...” น้ำหวานพูดกับตัวเองด้วยความฉุนเฉียวและเกลียดชังคนที่พูดถึง

ทางด้านดวงยิหวาหลังจากที่น้ำหวานกลับไปแล้วผก็พาน้องเปรียวกลับไปที่ห้องและดูแลเด็กหญิงจนน้องเปรียวหลับไป หญิงสาวมองใบหน้าเล็กๆ ที่หลับพริ้มไปพร้อมสะอื้นเบาๆ จากที่ร้องไห้ไปอย่างหนักเมื่อตอนเย็นแล้วก็ถอนใจ น้ำหวานทำเกินไปจริงๆ แม้ว่าจะโกรธจะเกลียดดวงดาหวันมากแค่ไหน แต่น้ำหวานไม่ควรจะดึงน้องเปรียวมาเกี่ยวข้องกับการกลั่นแกล้งเธอเช่นนี้

หากว่างูนั้นยังไม่ตายและเป็นงูที่มีพิษแน่นอนว่าเธอคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้และน้องเปรียวก็คงมีมลทินติดตัวว่าฆ่าแม่ของตนเอง แม้เธอจะสวมรอยเป็นดวงดาหวันแต่เธอก็รู้สึกรักเด็กๆ เสมือนหนึ่งลูกของตนเอง แม้เวลาที่อยู่ที่นี่ไม่นานแต่เธอรู้สึกได้ถึงสายใยความผูกพันที่เกิดขึ้นกับเด็กทั้งสอง เธอจะไม่ยอมให้น้ำหวานได้มีโอกาสชักจูงน้องเปรียวไปในทางผิดๆ อีกอย่างแน่นอน...

ดวงยิหวาปิดประตูห้องของเด็กๆ เบาๆ หลังจากที่เล่านิทานก่อนนอนให้น้องเปรียวกับน้องปราณฟัง เด็กทั้งสองหลับไปอย่างง่ายดาย ดวงยิหวาจึงเดินมายังห้องทำงานของเปลวเมื่อเขาให้คนมาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย หญิงสาวเคาะประตูเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาตจึงเปิดประตูเข้าไปพร้อมทั้งปิดให้เรียบร้อย เขาเงยหน้ามองเธอนิ่งดวงยิหวาปรายตามองชายหนุ่มคอแข็งอย่างไว้ตัว 

“เธอทำอะไรหลานฉันรึเปล่าทำไมน้องเปรียวถึงได้ดูแปลกๆ ไป” คำถามแรกของเขาก็ทำให้เคืองใจทันที

“นี่คุณ พูดอย่างกับว่าน้องเปรียวไม่ใช่ลูกฉันอย่างนั้นล่ะ ฉันถึงจะได้ไปทำอะไรน้องเปรียว”

“อย่ามายอกย้อนนะ ฉันถามก็ตอบมาดีๆ” ชายหนุ่มเสียงเข้มใบหน้าบึ้งตึงจนเหมือนว่าหนวดรกๆ นั่นจะกระดิกเลยทีเดียวแต่ดวงยิหวาทำลอยหน้าลอยตาไม่ใส่ใจ

“ก็นี่ล่ะตอบดีๆ แล้วคุณจะให้ฉันตอบยังไงล่ะ”

“แน่ใจเหรอ”

“แน่สิ คุณคิดว่าฉันจะทำร้ายลูกตัวเองรึไง แค่นี้ใช่มั้ยที่จะถาม” หญิงสาวเชิดหน้าตอบแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง

“เดี๋ยว ฉันยังพูดไม่จบห้ามเดินหนีฉัน” ร่างสูงเดินมาดึงเขียนเธอไว้อย่างรวดเร็ว

“อุ้ย นี่คุณปล่อยนะ จะมาจับแขนฉันไว้ทำไม”

หญิงสาวหันมาตามแรงดึง ร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับเปลวใจเต้นตึกๆ เธอไม่ชอบความใกล้ชิดแบบนี้เลยแล้วที่นี่ก็มีแค่เขากับเธอและเขาก็เคลื่อนไหวได้เร็วมากอย่างไม่น่าเชื่อ

“กลัวฉันเหรอ ปกติเธอไม่มีทีท่ารังเกียจฉันเลยนี่ มีแต่จะนอนรอให้ฉันทำอะไรต่อมิอะไร”

“อย่ามาลามปามฉันนะ ฉันเป็นพี่สะใภ้คุณ คุณควรให้เกียรติฉันบ้าง”

ดวงยิหวาพูดไปก็พยายามบิดข้อมือจากออกจากการเกาะกุมของอุ้งมือหนา แต่ก็ดูมันจะไร้ผลเพราะยิ่งบิดออกมันยิ่งแน่นเข้าจนรู้สึกระบมไปทั้งข้อมือบาง

“เกียรติของเธอหมดไปตั้งแต่นอกใจพี่ชายฉันแล้วดาหวัน”

“แต่ฉันไม่ใช่ อุ้ย ปล่อยนะคนบ้า..”

คราวนี้หญิงสาวเริ่มโกรธจัดเหวี่ยงขามาเพื่อจะเตะเปลวให้ล้มคว่ำด้วยทักษะที่เรียนมาและใช้ได้ผลมาเสมอ แต่เปลวกลับหลบหลีกได้อย่างว่องไวซ้ำยังดึงเธอเข้าไปใกล้แล้วกอดรัดร่างบางไว้โอยโอบรัดจากด้านหลัง แล้วใช้ขาแกร่งแยกเรียวขาของดวงยิหวาไว้ทั้งสองข้างเพื่อป้องกันไม่ให้เธอทำร้ายจุดยุทธศาสตร์อันสำคัญของลูกผู้ชายได้

“หึหึ นึกว่าจะเก่งที่ไหนได้ อ่อนหัดจริงๆ”

เปลวพูดเหมือนเยาะดวงยิหวามากกว่าไม่ใช่ดาหวันอย่างที่ดวงยิหวาเข้าใจ แต่มันก็สร้างความไม่พอใจให้เธอมากขึ้น หญิงสาวพยายามสะบัดกายออกแต่ยิ่งเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งก็ยิ่งทำให้ร่างของทั้งสองเสียดสีกันอย่างไม่ตั้งใจมากขึ้นและเปลวเองเริ่มจะยืนไม่อยู่เพราะแรงของดวงยิหวามากกว่าที่คิด สุดท้ายเขาก็เซถลาไปนั่งแหมะบนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ของตนโดยมีเธอนั่งซ้อนตักกว้างอยู่

“อุ้ย ปละ ปล่อย คุณจะทำอะไร นี่ฉันเป็นพี่สะใภ้คุณนะ” หญิงสาวพยายามแกะมือหนาออกจากเอวบาง ความหวาดหวั่นหวามไหววิ่งเข้าจู่โจมหัวใจน้อยๆ ของเธออย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยมีความรู้สึกนี้ให้ใครแล้วทำไมจะต้องมาหวั่นไหวกับคนปากร้ายหน้ารกๆ ด้วยหนวดเคราอย่างอีตาเปลวปากเปราะนี่ด้วยนะ อี๊ ไม่ได้การแล้วยิหวา อย่าหลงเสน่ห์เขานะ.. หญิงสาวร้องบอกตัวเองในใจพยายามแกะมือหนาอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล

“นี่คุณ ฉันบอกให้ปล่อย ตาบ้าเอ๊ยปล่อยนะโว้ย”

“พูดไม่เพราะเลยนะ หากลูกๆ มาได้ยินจะทำไงนี่”

“เรื่องของฉัน ปล่อยฉันนะ คนบ้า” หญิงสาวร้องขัดขึ้นทั้งพยายามดิ้นรนออกจากตักแกร่งโดยไม่รู้ว่ายิ่งดิ้นสะโพกงามก็ยิ่งขยับเสียดสีตักกว้างพลอยทำให้อะไรๆ ของเปลวตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จนเธอรู้สึกได้ หญิงสาวหน้าเสียในขณะที่เปลวกัดกรามแน่นพยายามควบคุมอารมณ์อย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นอย่างสุดความสามารถ