4...ลิขิตพรหม (1)

รถโฟร์วีลสีดำเคลื่อนมาจอดหน้าเรือนไม้หลังใหญ่แบบผสมผสานทั้งความคลาสสิกคละเคล้าความโมเดิร์นแบบคันทรีได้อย่างลงตัวสวยงาม ร่างสูงกำยำของเปรมินทร์ลงจากรถ ผิวที่เป็นสีแทนขึ้นมาทำให้ดูดุเข้มขึ้น น่าเกรงขาม และมีเสน่ห์ไปอีกแบบ ทั้งความหล่อเหลาก็ยังล้นเหลือ ชายหนุ่มเพิ่งกลับจากดูแลขั้นตอนผลิตไวน์จากองุ่นล็อตใหม่ที่เพิ่งตัดมาเมื่อช่วงเช้าหลังปล่อยทิ้งให้แห้งคาต้นมาสองเดือน เพื่อจะได้รสหวานตามที่ต้องการ เป็นไวน์แบบหวานปานน้ำผึ้งที่เป็นผลผลิตส่งออกราคาดีอีกอย่างของไร่ภูศรีจัน ขณะเดินเข้าบ้านเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เจ้าปัทมาดาราซึ่งออกมาจากห้องครัวเห็นลูกชายคนพอดีก็เอ่ยขึ้น

“วันพรุ่งนี้มินทร์ไปเชียงใหม่กับแม่หน่อยนะลูก”

“ครับ”

ชายหนุ่มรับปากโดยไม่ซักถามอะไรต่อ แต่ดูเหมือนเจ้าปัทมาดาราอยากเล่าให้ฟัง จึงเอ่ยออกมาเองทำให้เขาต้องหยุดเท้าฟังต่อ

“แม่จะไปเจอเพื่อนเก่า เห็นว่าเขามีลูกสาวด้วยนะ เพื่อนแม่สมัยเรียนสวยมากเลย ลูกสาวคงไม่ทิ้งแม่ ลองไปดูตัวหน่อยนะตามินทร์”

คนเป็นลูกอึ้งไป คุณเฮนรี่ที่กำลังลงบันไดมาจากข้างบนหัวเราะเสียงดัง เขากลับมาถึงก่อนลูกและอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว

“อึ้งเชียวนะไอ้เสือ เจ้าแค่พูดเล่น เพื่อนเจ้ามาทำธุระ แล้วก็จะปรึกษาเรื่องที่ทางด้วย เพราะเห็นว่าเจ้ากว้างขวางทางเหนือ วันนั้นพ่อต้องไปกาญฯ พอดี ก็เลยให้เราไป”

“อ๋อ งั้นก็ได้ครับ”

เปรมินทร์ทำท่าโล่งใจชัดเจน

“แต่ฉันก็อยากให้ตามินทร์ลงเอยกับใครสักคนเร็วๆ เหมือนกันนะคะคุณ”

เจ้าปัทมาดาราบอกความในใจ และหลุดความกังวลลึกๆ ในอกให้ทั้งสามีและบุตรชายฟังต่อ

“แม่อยากถามลูกอยู่เหมือนกัน ว่ามองใครไว้ ระหว่างหนูหนึ่งกับหนูสอง”

“ตกลงเจ้าจะให้ลูกเราลงเอยกับลูกสาวบ้านนี้คนใดคนหนึ่งให้ได้จริงๆ น่ะเหรอ”

เห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นจากลูกชาย ทั้งสามีก็ดูเหมือนจะรอคอยอย่างสนใจด้วย เจ้าปัทมาดาราจึงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยช้าๆ อย่างชัดเจน

“หนูหนึ่งกับหนูสองน่ะฉันเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ต้องเอ็นดูเป็นธรรมดา เป็นไปได้ก็อยากเกี่ยวดองด้วย เพราะท่านผู้พิพากษากับตระกูลเราผูกมิตรกันมานาน แต่มันก็ต้องขึ้นอยู่กับตามินทร์ด้วย”

เปรมินทร์ได้ฟังก็ตาวาว รีบเข้าไปจับมือนุ่มของผู้เป็นแม่มากุมด้วยความยินดี พร้อมกับเดินตามท่านไปนั่งที่โซฟาโดยมีคุณเฮนรี่ตามมา

“หมายความว่าเจ้าแม่จะไม่บังคับผม”

“ถ้าบังคับแม่จะรอจนเราแก่ป่านนี้หรือ”

“ผมยังไม่แก่สักหน่อยนะครับ”

ลูกชายหน้าหมองลง อายุของเขายังไม่มากสักหน่อย เพิ่งเข้าเลขสามปีนี้ ซึ่งสำหรับผู้ชายถือว่าอยู่ในช่วงเริ่มต้นของชีวิตด้วยซ้ำ

เจ้าปัทมาดารามองหน้าลูกสุดรักคนเดียวด้วยความเอ็นดู แล้วถามถึงสิ่งที่สงสัยมานาน

“แม่ถามจริง มีใครคนอื่นอยู่ในใจแล้วใช่ไหม”

คำถามนี้ทำให้ใบหน้าสวยหวานราวนางฟ้าของใครคนหนึ่งแว่บเข้ามาแล้วก็เลือนหายไป ชายหนุ่มยิ้มอ่อนให้ผู้เป็นแม่ พูดเสียงอ่อยพร้อมส่ายหน้า

“จะมีใครได้ล่ะครับ ผมมีแต่เจ้าแม่”

“ปากหวานอย่างนี้สาวๆ ต้องหลงกันเกรียว แม่ไม่เชื่อ ว่าไง กำลังคบใครก็บอกแม่มาเถอะ ขอแค่เป็นคนดี นิสัยไม่เกินจะรับไหว แม่ก็พอใจแล้ว”

“ยังไม่มีจริงๆ ครับเจ้าแม่”

“ปากแข็งนะพ่อตัวดี อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้ว่าเราควงสาวออกเยอะแยะ ทั้งไทยทั้งเทศ ไม่ชอบใครจริงจังสักคนเลยหรือไง ทำแบบนี้มันไม่ดีกับผู้หญิงเขานะลูก”

ร่างสูงกอดหมับที่เอวคอดของผู้เป็นแม่ทันที ด้วยเจ้าปัทมาดาราเป็นหญิงมีอายุที่รูปร่างสวยอวบอิ่มสมวัย ทั้งยังมีส่วนเว้าโค้งของธรรมชาติ ไม่ผอมแห้งหรืออ้วนจนเกินงาม

“โธ่ เจ้าแม่ ผมกับพวกเธอเป็นเพื่อนกันครับ”

“เพื่อนนอน”

เสียงคุณเฮนรี่ดังแทรกเบาๆ

“ตามินทร์นี่จริงๆ เลย ทำตัวน่าเกลียด”

เจ้าปัทมาดาราหยิกไหล่ลูกชาย แต่เขากอดเอวแน่น ไม่เงยหน้ามอง ทั้งยังพูดต่อเสียงอ่อย ทำเหมือนไม่ได้ยินผู้เป็นพ่อ

“เราคุยกันรู้เรื่องครับว่าเป็นแค่เพื่อน”

“แม่อยากให้มินทร์เป็นฝั่งเป็นฝา ไม่อยากให้ลอยไปลอยมา เที่ยวนอนกับผู้หญิงไปทั่วบ้านทั่วเมืองแบบนี้”

มือนุ่มของเจ้าปัทมาดาราประคองหน้าคมของลูกชายให้เงยมาสบตา

“ไม่เยอะขนาดนั้นสักหน่อยครับเจ้าแม่ แล้วเรื่องนี้คนก็ไม่ถือกันแล้ว”

“แต่ถ้าพลาดพลั้งขึ้นมา หรือว่าติดโรคล่ะลูก”

“ไม่หรอกครับ ผมดูแลตัวเองดี”

“ไม่เอาล่ะ อย่ามาอ้อน”

พอลูกชายทำท่าจะซบหน้าลงกับอกตน แบบที่เขาชอบอ้อนมาตั้งแต่เด็กเจ้าปัทมาดาราก็ดันร่างกำยำไว้

“แม่ว่าจะพูดตั้งแต่ที่รู้ข่าวมินทร์ที่ออสเตรเลียจากพ่อแล้ว แต่พอกลับมา

มินทร์ก็ทำงานหนักตลอด แม่เลยไม่พูดอะไร แต่ตอนนี้ได้คุยกันก็ดีเหมือนกัน ขอได้ไหม เรื่องผู้หญิงน่ะเพลาๆ ลงบ้าง”

เรื่องของเขาที่ออสเตรเลียคือ ชายหนุ่มมีเรื่องชกต่อยกับดาราหนุ่มชื่อดังของที่นั่น เพราะแฟนคนใหม่ที่เขาเพิ่งเริ่มคบได้ไม่ถึงสองเดือนเป็นแฟนดาราคนนั้น เหตุของเรื่องก็เพราะ เธอทิ้งหมอนั่นมายุ่งกับเขาโดยไม่บอกไม่กล่าว เปรมินทร์ไม่เคยสนใจเรื่องดารา ไม่รู้ความสัมพันธ์ลึกซึ้งของทั้งคู่ และไม่นานก็ต้องกลับเมืองไทยด้วยทำให้ขาดกันไปโดยปริยาย

“ผมเป็นผู้ชายนะครับเจ้าแม่”

“ยิ่งเป็นผู้ชายก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษสิ”

“ผมคบใครเราก็พูดคุยกันชัดเจนจนเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่ได้...”

“ไม่เอาล่ะ แม่ไม่ฟัง แม่อยากให้ลูกมองหาคนรักเป็นตัวเป็นตน อายุลูกก็ไม่น้อยแล้ว ควรมองหาอนาคตที่ดี แม่อยากเห็นหลานก่อนตายรู้ไหม”

“เจ้าแม่...ทำไมพูดแบบนี้ครับ”

ชายหนุ่มจับมือผู้เป็นมาแนบแก้มด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

“ผมไม่อยากได้ยิน เจ้าแม่จะอยู่กับผมไปอีกนาน เลี้ยงหลานหลายๆ คนจนโต”

“งั้นก็รีบหาแม่ของลูกซะ ถ้าไม่รีบหาเอง แม่จะหาให้จริงๆ นะ”

เจ้าปัทมาดาราแสร้งดุลูกชายด้วยความเอ็นดู ท่านรู้ว่าเปรมินทร์ติดท่านมาก เนื่องจากท่านเลี้ยงลูกชายด้วยตัวเอง เพิ่งห่างจากอกผู้เป็นแม่ตอนไปเรียนอเมริกากับฝึกงานที่ออสเตรเลีย แต่ชายหนุ่มก็ยังโทรหาท่านทุกวัน

“ไม่เอาหนึ่งหรือสองนะครับ”

“พูดอย่างนี้หมายความว่าให้แม่หาให้จริงหรือ”

เปรมินทร์ส่ายหน้าหวือทันทีจนเจ้าปัทมาดารากับคุณเฮนรี่หัวเราะ

ช่วงดึกคืนนั้นร่างสูงกำยำยืนกอดอกอยู่ที่สนามหญ้าแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้ามืดมิด ไม่มีพระจันทร์ส่องแสงในคืนนี้ทำให้มองเห็นดวงดาวได้ชัดเจน แต่เปรมินทร์กลับรู้สึกว่าแม้จะมีดวงจันทร์ ความงามของมันก็คงไม่เท่ากับใครคนหนึ่ง ผู้หญิงที่แว่บเข้ามาในหัวเขาทันทีที่ได้ยินคำว่า‘แต่งงาน’ คิดแล้วชายหนุ่มก็ส่ายหน้ากับตัวเอง แปลกที่แม้จะเห็นคนสวยมามากมาย แต่รู้สึกพอใจความงดงามแบบนางสวรรค์จำแลงของเธอคนนั้น เขาเห็นเธอเพียงแค่สองครั้งในร่างของนางรำ ไม่เคยแม้แต่จะเห็นตัวจริง หรือใบหน้าปราศจากเครื่องสำอาง เปรมินทร์กำลังคิดว่าเขาคงหลงใหลนางฟ้าในจินตนาการจนเอามาทาบทับบนเรือนร่างอ้อนแอ้นนั้น มากกว่าจะสนใจความสวยหวานที่แท้จริงของเธอ

=====