อนาคตได้เปลี่ยนไปแล้ว

ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมห้องลับใต้พระราชวังเอดินบะระ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัวของทุกคนเท่านั้นที่ดังก้องไปมา แสงสลัวๆ จากโคมไฟโบราณส่องกระทบใบหน้าของ 'สถาปนิกแห่งหายนะ' ที่กำลังยืนถือ 'กระจกแห่งความจริง' ไว้ในมืออย่างเยือกเย็น แสงสีฟ้าอ่อนๆ จากกระจกสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา ทำให้เขาดูเหมือนไม่ใช่คนอีกต่อไป

"แกไม่ควรเข้ามาถึงที่นี่" 'สถาปนิกแห่งหายนะ' กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ "พวกแกได้ทำลายแผนการที่ข้าใช้เวลาหลายร้อยปีสร้างขึ้นมา"

เขาเหลือบไปมองศพของทหารรักษาการณ์ที่ไม่มีเงา แล้วยิ้มเยาะ "การต่อต้านเป็นสิ่งไร้ค่า... เพราะสุดท้ายแล้ว พวกแกก็จะถูกลบเลือนออกจากประวัติศาสตร์เหมือนอย่างเขา"

นักสืบโธมัสไม่รอช้า เขาและทหารอีกคนพุ่งเข้าใส่ 'สถาปนิกแห่งหายนะ' ทันที ปืนพกในมือของพวกเขายิงกระสุนออกไปไม่ยั้ง!

"ไร้ประโยชน์" 'สถาปนิกแห่งหายนะ' พึมพำ

ก่อนที่กระสุนจะถึงตัวเขา 'สถาปนิกแห่งหายนะ' เพียงแค่โบกมือเบาๆ แล้วเวลาก็หยุดลง! กระสุนที่พุ่งไปข้างหน้าทั้งหมดหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศราวกับถูกแช่แข็ง เขาก้าวผ่านพวกมันไปอย่างช้าๆ แล้วใช้มือแตะที่หน้าอกของนักสืบโธมัสและทหารคนนั้น

"ไปสู่ความว่างเปล่าเถอะ..."

เวลาเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง นักสืบโธมัสและทหารที่ยืนอยู่นั้นจู่ๆ ก็สั่นไหวและจางหายไปในอากาศ! เหลือไว้เพียงเงาที่เลือนลางบนพื้น และกลิ่นโอโซนจางๆ ที่บ่งบอกถึงการมีอยู่ของพวกเขาเมื่อครู่

"ไม่!" เมรี่ร้องออกมาด้วยความตกใจ

"แกมันปีศาจ!" อเล็กซานเดอร์คำราม เขาและเฟรเดอริคพุ่งเข้าโจมตี 'สถาปนิกแห่งหายนะ' ด้วยความโกรธแค้น ปู่ทวด, เอดิสัน, และเบ็น เข้าสมทบทันทีเพื่อสร้างความได้เปรียบ

บันทึกแห่งความจริง

'สถาปนิกแห่งหายนะ' ต่อสู้กับพวกเขาอย่างใจเย็น เขาใช้ 'กระจกแห่งความจริง' สร้างภาพลวงตาและควบคุมกระแสเวลาเพื่อเบี่ยงเบนและหลบหลีกการโจมตีได้อย่างง่ายดาย เขาเคลื่อนไหวราวกับเงา เข้าจู่โจมจากทุกทิศทางในเวลาเดียวกัน เอดิสันใช้ความรู้ด้านกลไกในการวางกับดัก แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

"แผนของแกไร้ค่า!" 'สถาปนิกแห่งหายนะ' หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ไม่มีอะไรที่ข้าจะทำลายไม่ได้!"

เมรี่พยายามจะเข้าใกล้เขา แต่ก็ถูก 'กระจกแห่งความจริง' สร้างภาพหลอนขึ้นมาขัดขวาง ภาพของพ่อแม่ที่เสียชีวิตจากการถูกทำร้ายปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ราวกับเป็นการตอกย้ำความผิดพลาดในอดีต

"อย่าให้ภาพลวงตาครอบงำเจ้าได้!" ปู่ทวดตะโกน

เมรี่พยายามรวบรวมสติ เธอจดจ่ออยู่กับบันทึกที่เลดี้เอลีนอร์มอบให้ เธอพลิกมันอย่างรวดเร็วเพื่อหาเบาะแสที่จะต่อกรกับ 'สถาปนิกแห่งหายนะ' ได้

"บันทึกบอกว่า 'กระจกแห่งความจริง' ควบคุม กระแสแห่งเวลา ได้...แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันควบคุมไม่ได้!" เมรี่พึมพำกับตัวเอง

"อะไรกัน!" เฟรเดอริคถาม เขาถูกผลักกระเด็นไปชนกับกำแพงอย่างแรง

"บันทึกบอกว่า 'ความจริง' เท่านั้นที่อยู่เหนือกาลเวลา" เมรี่ตอบ เธอเงยหน้าขึ้นมอง 'สถาปนิกแห่งหายนะ' "พลังของเขามาจากความเท็จที่เขาสร้างขึ้น...เขาสร้างประวัติศาสตร์ปลอมขึ้นมาเพื่อควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง!"

'สถาปนิกแห่งหายนะ' ชะงักไปชั่วขณะ ใบหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น "เป็นไปไม่ได้! แกไม่มีทางรู้เรื่องนี้ได้!"

การทำลายกระจก

"กระจกแห่งความจริง" จะถูกทำลายได้ด้วย 'พลังแห่งความจริง' ที่แท้จริง" เมรี่กล่าว เธอจำคำพูดของ มาสเตอร์เอลเดอร์ริน ได้จากบันทึกที่ได้มา "สิ่งที่เชื่อมโยง อดีต ปัจจุบัน และอนาคต เข้าด้วยกันคือ การกระทำของเราในตอนนี้!"

เมรี่หยิบเข็มทิศเก่าแก่ของเธอออกมาจากกระเป๋า มันเป็นเข็มทิศที่ถูกส่งต่อกันมาในตระกูลแบล็ควู้ด ซึ่งเป็นของที่ปู่ทวดเคยบอกว่ามี 'พลังแห่งการส่องทาง' อยู่

"ไม่ใช่เข็มทิศธรรมดา" ปู่ทวดเคยบอกเธอ "แต่เป็นสิ่งที่แสดงถึงทิศทางแห่งความถูกต้อง"

เมรี่หลับตาลง เธอจดจ่ออยู่กับความจริงที่เธอรู้ เธอนึกถึงความรักของพ่อแม่ ความกล้าหาญของเพื่อนๆ และความปรารถนาของเธอที่จะปกป้องโลกจากความมืด เธอจดจ่อกับสิ่งที่เธอเชื่อว่าเป็น "ความจริง"!

ทันใดนั้นเอง เข็มทิศในมือของเมรี่ก็เปล่งแสงสีทองสว่างจ้าออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ แสงนั้นพุ่งตรงไปที่ 'กระจกแห่งความจริง' ในมือของ 'สถาปนิกแห่งหายนะ' ทันที!

"ไม่นะ!" 'สถาปนิกแห่งหายนะ' คำราม เขาพยายามจะป้องกันตัวเอง แต่แสงสีทองนั้นก็ทรงพลังเกินกว่าที่เขาจะต้านทานได้

แสงสีทองห่อหุ้ม 'กระจกแห่งความจริง' ไว้ และฉายภาพเหตุการณ์ในอดีตขึ้นมาอย่างรวดเร็ว...ภาพของสงครามในยุคโบราณ ภาพของตระกูลแบล็ควู้ดที่เคยต่อสู้กับ 'กาลเวลา' และภาพของผู้คนนับล้านที่ต้องเสียชีวิตไปเพราะแผนการอันชั่วร้ายของเขา! ภาพเหล่านั้นคือ 'ความจริง' ที่เขาพยายามจะปกปิดมาโดยตลอด

'สถาปนิกแห่งหายนะ' กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและทรมาน! 'กระจกแห่งความจริง' ในมือของเขาเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แล้วก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ!

"เปรี้ยง!"

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งห้อง 'สถาปนิกแห่งหายนะ' ล้มลงไปกองกับพื้น เขาไม่สามารถควบคุม 'กระจกแห่งความจริง' ได้อีกต่อไป

จุดจบของสถาปนิก

เมื่อกระจกแตกออก ร่างของ 'สถาปนิกแห่งหายนะ' ก็เริ่มจางหายไปราวกับควัน เขาถูกลบเลือนออกจากกาลเวลาด้วยพลังที่เขาพยายามจะควบคุม!

"ไม่! ข้าจะไม่มีวันตาย!" 'สถาปนิกแห่งหายนะ' คำรามด้วยความเจ็บปวด "ข้าจะกลับมา! ข้าคือ...!"

เสียงของเขาขาดหายไปในอากาศ ร่างของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์ เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า

เมรี่และทีมมองไปที่จุดที่ 'สถาปนิกแห่งหายนะ' หายไป ใบหน้าของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยความตกใจ

"เรา...เราทำสำเร็จแล้ว!" เฟรเดอริคกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

เอดิสันวิ่งไปที่จุดที่กระจกแตก และพบกับเศษกระจกชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่งกำลังเปล่งแสงสีฟ้าอ่อนๆ ออกมา

"นี่คือ...เศษเสี้ยวของ 'กระจกแห่งความจริง' ครับ" เอดิสันพึมพำ "มันยังคงมีพลังอยู่"

ปู่ทวดเดินเข้ามา เขาหันไปมองเมรี่ด้วยรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจ "หลานสาว...เจ้าได้กอบกู้กาลเวลาเอาไว้แล้ว"

เมรี่รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอได้ทำภารกิจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลแบล็ควู้ดได้สำเร็จ และได้ปกป้องโลกจากภัยคุกคามอันยิ่งใหญ่ที่สุด

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังรู้สึกยินดีอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงกระซิบจากที่ไหนสักแห่งดังขึ้น...

"อนาคต...ของพวกเจ้า...ได้เปลี่ยนไปแล้ว"

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย พวกเขาไม่เข้าใจว่าเสียงนั้นหมายถึงอะไร และอนาคตของพวกเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไร?