บทที่31

เธอกลั้นยิ้มให้กับอาการของท่านลุงท่านป้าด้วยความขบขัน “ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะทำให้ทั้งท่านลุงท่านป้าได้กินเลย”

นางลี่รีบพยักหน้ารับด้วยความเชื่อฟัง “ได้ๆ ยายแก่อย่างข้าย่อมเชื่อเจ้าอยู่แล้วอาเมิ่ง!” ก่อนจะรีบหันมาตะหวาดใส่สามีด้วยท่าทีฉุนเฉียวกลบเกลื่อนความขัดเขินที่เผลอแสดงอาการมากจนเกินไป “รีบทำเข้าสิตาแก่ เดี๋ยวข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”

เมื่อเห็นว่าผู้เป็นภรรยาตะคอกเสียงดังใส่ก็รีบหดคอลงด้วยความตกใจ แต่ก็เข้าใจนางดีว่านางคงไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่าตนเองจริงๆ แต่อย่าเสียงดังใส่ข้านักได้หรือไม่มันตกใจจนแทบหัวใจวายเสียล่ะ!!!

“จ้ะจ้ะจ้ะ ข้าจะรีบทำเดี๋ยวนี้แหละจ้ะยายแก่…” ทั้งสามคนช่วยกันทำคนละไม้ละมือ สุดท้ายก็หมดเวลาไปอีกหนึ่งวันเสียแล้ว

“เดี๋ยวข้าจะรีบไปทำอาหารเย็นให้ก่อนนะเจ้าคะ ทำงานหนักกันมาทั้งวันแล้วต้องได้กินอาหารอร่อยๆเติมพลังเจ้าค่ะ!” คำพูดของนางทำให้คนมีอายุทั้งสองคนดวงตาเป็นประกายด้วยความหิวโหย

“อืมอืม เจ้ารีบไปทำอาหารเย็นเถอะอาเมิ่ง” นางลี่รีบโบกมือให้เธอเข้าไปทำอาหารอย่างรีบร้อน เธอเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้นึกโกรธเคืองอะไรแต่รีบเดินเข้าห้องครัวไปทำอาหารทันที เพราะหากช้ากว่านี้ท่านลุงท่านป้าคงจะต้องหิวมากแน่ๆ

วันนี้เธอจะทำผัดกระเพราไข่เยี่ยวม้า หม่าโผ่วโตฟู ไก่ผัดถั่วลิสง และอย่างสุดท้ายที่เธอตัดสินใจจะทำก็คือหมูสามชั้นกลับกระทะนั่นเอง เมื่อเตรียมของเสร็จเรียบร้อยเธอก็เริ่มต้นลงมือทำทันที ซึ่งใช้เวลาเกือบ45นาที สุดท้ายตอนนี้อาหารหน้าตาน่ากินที่เธอทำเสร็จก็วางเรียงอยู่บนโต๊ะอาหารจนครบหมดแล้ว

“อะ อาเมิ่งนี่มันอาหารอะไรมากมายเนี่ย!” ชายแก่กวาดตามองอาหารที่วางเรียงละลานตาอยู่ตรงหน้าด้วยความยั่วน้ำลาย “อึก! ทำไมเจ้าถึงได้ทำอาหารมากมายขนาดนี้เล่า สิ้นเปลืองเนื้อเปล่าๆ!” เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยความอยากอาหาร

“นั่นสิอาเมิ่ง จริงๆทำแค่อาหารง่ายๆให้ลุงกับป้าก็พอแล้ว ไม่เห็นจะต้อง…” ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยออกมาจนจบ เธอก็รีบเอ่ยขัดออกมาก่อน

“โธ่… แค่นี้ไม่นับว่าสิ้นเปลืองหรอกเจ้าค่ะ ขอแค่ท่านลุงกับท่านป้าได้กินอาหารที่ดีก็นับว่ามากพอแล้ว ตอนนี้พวกท่านทั้งสองคนก็เปรียบเสมือนผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านของข้าข้าย่อมต้องดูแลให้ดีอยู่แล้ว พวกท่านอย่าได้คิดมากอีกเลยนะเจ้าคะ”

พวกเขาได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่กลืนคำพูดที่คิดจะพูดออกมาลงคอด้วยความตื้นตัน นางคิดกตัญญูต่อะวกเขาสองคนเช่นนี้แล้วพวกเขาจะทำลายน้ำใจของนางได้อย่างไรกัน? แค่พวกเขาสองคนรักและเอ็นดูนาง และคอยช่วยงานนางเป็นการตอบแทนก็คงจะเพียงพอกระมัง

“ได้ได้! เอาล่ะ ข้ากับตาแก่จะไม่พูดมากแล้ว รีบกินอาหารกันดีกว่าข้าเห็นแล้วอดใจแทบจะไม่ไหวแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” เธอได้ยินดังนั้นก็หลุดขำตามออกมา

“อะอ่อยมาก! อ้าเอิดอาอาอุอูนอี้อังไอ่เอยอินอาอานอี่อีอดเอิดแอบอี้อาอ่อนเอย” ‘อร่อยมาก! ข้าเกิดมาจนอายุปูนนี้ยังไม่เคยกินอาหารที่มีรสเลิศแบบนี้มาก่อนเลย’ เขาสบถออกมายาวเหยียดด้วยความตะลึง อีกทั้งอาหารยังอัดแน่นอยู่ในปากจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง

“กินให้หมดก่อนสิตาแก่! เจ้านี่มันเลอะเลือนจริงๆ” นางลี่ส่ายหัวให้ผู้เป็นสามีด้วยความเอือมระอา ก่อนจะค่อยไปตักอาหารเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย

เธอยิ้มให้กับการกระทำของท่านลุงท่านป้า ก่อนขะหันกลับมากินอาหารของตนเองบ้างเสียที

…

เวลาผ่านล่วงเลยไปเรื่อยๆจนกระทั่งตอนนี้เธอ กับท่านลุงท่านป้าเตรียมเสบียงอาหารเก็บไว้ได้มากพอที่จะแบ่งปันให้พวกชาวบ้านได้แล้ว หากว่ามีใครที่เดือดร้อนหรือจะเป็นจริงๆน่ะนะ และเวลาก็เดินทางจนเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว

“ท่านป้า ท่านลุงสวมเสื้อหนาๆอีกหน่อยสิเจ้าคะเดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก อากาศข้างนอกหนาวเย็นยิ่งนัก”

แต่นางลี่ส่ายหัวตอบอย่างยิ้มๆ “ป้ากับตาแก่ก็มีเสื้อผ้าเพียงเท่านี้แหละอาเมิ่ง อีกอย่างอากาศแค่นี้ทำอะไรพวกข้าสองคนไม่ได้หรอก ที่ผ่านมาอากาศร้ายแรงกว่านี้ยิ่งนักข้าสองคนก็ยังผ่านกันมาได้…” นางพูดพลางนึกถึงเรื่องราวที่เคยผ่านพ้นกันมาด้วยความขมขื่น

เธอที่ได้ยินแบบนั้นก็อยากจะเคาะศีรษะตัวเองสักที ลืมไปได้อย่างไรว่าผู้คนยุคนี้ลำบากกันมากแค่ไหน จะมีเงินมากพอไปซื้อเสื้อผ้าหนาๆได้อย่างไรกัน?!

“อ่า… ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวข้าจะไปเอาเสื้อผ้าอุ่นๆออกมาใฟ้ท่านลุงกับท่านป้าได้ลองสวมใส่นะเจ้าคะ” เธอไม่ได้รอใฟ้ท่านป้าตอบอะไรรีบหันหลังเดินกลับเข้าห้องทันที

‘เสี่ยวเปาเจ้าว่าข้าจะเอาเสื้ออะไรออกไปให้ท่านลุง กับท่านป้าดีนะ?’ เธอนึกไม่ออกไม่รู้ว่าควรเอาเสื้อผ้าแบบไหนออกมาให้ท่านลุงกับท่านป้าดี เลยลองถามกับเสี่ยวเป่าดู

[เจ้าก็เลือกเสื้อผ้าสีเรียบๆสิ แต่ของลี่คุนข้าว่าเจ้าลองเอาเสื้อผ้าลายทหารให้เขาดูสิเขาคงน่าจะชอบนะ ดูเหมาะกับยุคสมัยนี้ดีด้วย]

เธอได้ยินแบบนั้นก็ปรบมือออกมาด้วยความดีใจ และเห็นด้วย ‘อ๊ะ!จริงด้วยสิ ข้านี้ซื้อบื้อจริงๆ ขอบใจเจ้ามากนะเสี่ยวเปา’

[ไม่เป็นไร แต่ข้าว่าเข้ารีบนำเสื้อผ้าออกไปให้ทั่งคู่เถอะ ป่านนี้ทั้งคู่คงจะยืนรอเก้อแล้วกระมัง]

‘จริงด้วย งั้นข้าไปก่อนนะเสี่ยวเปา’

[อืม…] หลังจากนั้นเธอก็รีบหอบ เสื้อผ้าและเสื้อกันหนาวกองใหญ่ออกไปให้ท่านลุงท่านป้าทันที