บทที่32

คนแก่สองคนหันไปเห็นเมิ่งฮวาหอบเสื้อผ้ามากมายออกมาจากห้องก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ นางลี่ที่ได้สติก่อนผู้เป็นสามีก็รีบเอ่ยถามออกมาด้วยความมึนงง

“อาเมิ่ง เจ้าหอบเสื้อผ้ามากมายอะไรออกมาเยอะขนาดนี้เล่า?”

เธอแย้มรอยยิ้มตอบก่อนจะเอ่ยประจบประแจง “โธ่! ท่านลุงท่านป้าเจ้าขา จะเสื้อผ้าอะไรอีกละเจ้าคะ ก็เสื้อผ้าที่ข้านำออกมาให้ท่านลุงกับท่านป้าไงเจ้าคะ”

ทั้งสองที่ได้ฟังก็รู้สึกตกใจไม่น้อย “ห๋า! มากมายขนาดนี้เชียวหรืออาเมิ่ง… ลุงแก่แล้วใส่เสื้อผ้าไม่เยอะหรอกเจ้าเก็บเสื้อผ้าดีๆพวกนี้เอาไว้เถอะ”

“นั่นสิอาเมิ่ง”

“ไม่ต้องพูดกันแล้วเจ้าค่ะ ข้าตัดสินใจแล้ว ท่านลุงท่านป้ารีบดูเสื้อผ้าที่ข้าเลือกให้พวกท่านทั้งคู่สิเจ้าคะ ชอบกันหรือไม่?” ทั้งสองคนที่เห็นว่าโต้แย้งอะไรออกมาไม่ได้อีกแล้ว ก็รีบเดินมาดูเสื้อผ้าด้วยรอยยิ้มกว้าง แม้ทั้งคู่จะไม่มีใครพูดอะไรออกมามากนัก แต่ทว่าการแสดงออกของทั้งคู่ก็บ่งบอกได้แล้วว่าพึงพอใจและดีใจกับเสื้อผ้าใหม่พวกนี้มากแค่ไหน

พวกเขารีบสวมใส่เสื้อคลุมด้วยความตื่นเต้นโดยที่ยังคงมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า ก่อนจะกอดเสื้อผ้าด้วยความหวงแหน

“ข้าว่าวันนี้ข้าจะออกไปนี่งคุยกับสหายในหมู่บ้านเสียหน่อย เดี๋ยวอากาศเย็นกว่านี้จะออกไปนั่งพูดคุยไม่ไหว” ลี่คุนพูดพลางกระชับเสื้อคลุมตัวใหม่ด้วยความโอ้อวด หึหึ! ใครใช้ให้เขามีลูกหลานที่กตัญญูกันเล่า…

“โอ้ๆ! ถ้าอย่างนั้นยายแก่อย่างข้าก็จะไปนั่งคุยกับสหายบ้างเสียหน่อย อาจจะกลับเข้าบ้านมาช่วงเย็นๆ” อาเมิ่งอุตส่าห์ให้เสื้อผ้าใหม่ๆมากมาย จะใส่อยู่บ้านอย่างเดียวก็นับว่าเสียของ ไม่สู้ใส่ไปอวดพวกตาแก่ยายแก่ในหมู่บ้านไม่ดีกว่าหรือ?

เธอกลั้นยิ้มมองคนทั้งคู่จนปวดแก้ม “ได้สิเจ้าคะ สวมใส่เสื้อผ้าหนาๆนะเจ้าคะ ระวังจะป่วยไข้ด้วยเล่า เดี๋ยวข้าจะทำอาหารเย็นเอาไว้รอ” ทั้งสองคนพยักหน้ารับเบาๆ

“ได้ได้ ข้าว่ารีบไปก่อนดีกว่า” นางลี่พูดจบก็หันหลังเชิดหน้าเดินออกไปจากบ้านด้วยความรีบร้อน

“เพ้ยๆยายแก่เจ้าจะเดินออกไปก่อนข้าได้ยังไง ต้องให้ข้าไปก่อนสิ!” เขาตะโกนเรียกผู้เป็นภรรยาด้วยความไม่ยินยอม ก่อนจะรีบเร่งเดินตามภรรยาออกไป

เมื่อเห็นว่าคนทั้งสองเดินออกไปจากตัวบ้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็ส่งเสียงหลุดขำออกมาด้วยความเอ็นดูคนแก่ทั้งสองที่อยากอวดของใหม่

“ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ย! ทำไมน่ารักกันอย่างนี้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า” เธอส่งเสียงขำจนท้องแข็ง “ทำตัวเหมือนเด็กๆตอนเห่อของเล่นเลยจริงๆเชียว หึหึหึ”

คล้อยหลังที่ทั้งสองคนเดินออกมาจากตัวบ้านก็พูดออกมาด้วยความตื่นเต้น “โอ้! เสื้อผ้าที่อาเมิ่งให้มานี่ช่างดีจริงๆ เดินออกมาแบบนี้ยังรู้สึกอบอุ่นอยู่เลย”

“นั่นสิยายแก่ อาเมิ่งช่างเป็นเด็กที่รู้ความจริงๆ”

“หึหึหึ แน่นอนอยู่แล้วล่ะ อาเมิ่งของข้าย่อมรู้ความกว่าใครอยู่แล้ว!” นางแย้มยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ และนึกดีใจที่ได้มาเจอกับเด็กสาวอย่างอาเมิ่ง

และแม้ตอนนี้จะอากาศหนาวเย็น แต่ทว่าก็ไม่ได้นับว่าหนาวเย็นมากเท่าใดนัก จึงยังพอมีชาวบ้านเดินสวนทางไปขึ้นเขาหาของป่าให้เห็นบ้างปละปลาย และเมื่อเห็นทั้งสองคนที่เคยมีฐานะยากจนและลำบากเหมือนตนเองได้สวมใส่เสื้อผ้าหรูหราตัวใหม่ ไหนจะได้นอนพักอาศัยอยู่ในบ้านใหม่ที่หลังใหญ่โตแถมยังอบอุ่นก็นึกอิจฉาในใจ

ชาวบ้านบางคนที่ใจกล้าหน่อยก็เอ่ยทักทายขึ้นมา “อ้าวนางลี่ ลี่คุนพวกเจ้าสองคนจะไปไหนกันเล่า? แล้วนี่สวมเสื้อผ้าตัวใหม่เลยหรือ ดูท่าแล้วคงจะราคาแพงไม่น้อยเลยนะ”

นางลี่หันไปมองกลุ่มชาวบ้าน ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างโอ้อวด “ก็ไม่รู้ว่าราคาแพงเท่าไหร่หรอกพอดีว่าอาเมิ่งของพวกเราซื้อมาให้น่ะ ที่บ้านก็ยังมีอีกหลายสิบตัวเชียว เห็นบ่นว่ากลัวพวกข้าสองคนไม่สบายพวกข้าก็เลยได้แต่จำใจใส่ให้นางสบายใจน่ะ”

ชาวบ้านที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งนึกอิจฉา “อาเมิ่งช่างกตัญญูต่อพวกเจ้าสองคนดีจริงๆ ข้าล่ะนึกอิจฉาจริงๆ!”

เมื่อจบคำชาวบ้านคนหนึ่ง อีกคนก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมา “ข้าขอลองสวมใส่เสื้อคลุมของเจ้าดูได้หรือไม่ ข้าอยากจะรู้นักว่ามันอุ่นมากหรือไม่?”

แต่มีหรือที่นางจางกับตาแก่อย่างลี่คุนจะยอม พวกเขาทั้งสองคนรีบส่ายหัวตอบทันที “ไม่ได้หรอก หากเสื้อคลุมเปื้อนหรือขาดก็แย่สิ อาเมิ่งเพิ่งจะมอบให้พวกข้ามาหยกๆ”

“จริงของยายแก่ ข้าให้เจ้าลองสวมใส่ดูไม่ได้หรอก หากเจ้าอยากรู้ก็ลองให้ลูกหลานของพวกเจ้าไปซื้อให้สิ” เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของลี่คุนพวกเขาก็ได้แต่รู้สึกหน้าชา ใครๆต่างก็รู้ว่าลูกหลานของพวกเขาคงจะไม่มีปัญญาไปหาซื้อเสื้อคลุมราคาแพงพวกนี้มาให้ได้อย่างแน่นอน แตกต่างจากเมิ่งฮวาที่มีเงินมากมายให้ใช้

“ข้าขอตัวก่อนแล้วกันนะ ไปกันเถอะตาแก่ ป่านนี้สหายของพวกเราคงจะรอกันอยู่แล้ว” และเมื่อพวกเขาเดินออกมาชาวบ้านพวกนั้นก็เริ่มจับกลุ่มนินทากันต่อทันที แต่พวกเขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องอะไรพวกนี้อยู่แล้ว ขอแค่อย่ามาพูดจาหาเรื่องอาเมิ่งของพวกเขาก็พอ

พวกเขาสองคนเดินตีคู่กันออกมา ก่อนจะแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ “คิดจะมาแตะต้องของที่อาเมิ่งให้พวกเราอย่างงั้นเหรอ เฮอะ! ฝันไปเถอะ”

“นั่นสิ หากทำเสื้อผ้าตัวใหม่ของพวกเราเปื้อนจะทำยังไง ข้าไม่มีทางให้พวกนางแตะต้องเสื้อผ้าของข้าหรอก ชิ!” นางลี่แค่นเสียงด้วยความโมโห “ไร้ยางอายสิ้นดี ช่างกล้ามาขอเรื่องแบบนี้!” นางลี่โหโหจนหลุดต่อว่าออกมาอีกหลายคำ