บทที่ 3

บทที่ 3

“นัสทราบดีค่ะว่าคุณปราณต์เกลียดนัสแค่ไหน”

“เข้าใจซะใหม่นะนัสรินว่าผมไม่ได้เกลียดคุณ แต่ผมรังเกียจพฤติกรรมของคุณต่างหาก” ปราณต์ย้ำคำพูดตัวเองด้วยสีหน้าเฉยชา หากแต่ความหมายของมันจะต่างอะไรกันล่ะในความรู้สึกของนัสริน ในเมื่อไม่ว่าเขาจะรังเกียจหรือเกลียดมันก็ไม่ใช่ความรู้สึกในด้านดีเลยสักนิด

“เพราะอย่างนี้ไงคะ นัสเลยจะคืนอิสระให้คุณปราณต์ คุณปราณต์จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่”

“เหมือนที่คุณเองก็จะได้หาผัวใหม่เหมือนกันใช่ไหม”

เป็นอีกครั้งที่นัสรินอึ้งกับวาจาของปราณต์ เธอแค่คิดจะหย่ากับเขาเพื่อให้เขาเป็นอิสระ แต่ไม่เคยคิดจะหาใครมาแทนที่เขาอย่างที่เขากล่าวหาสักนิด ทว่าพูดไปมันก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ในเมื่อปราณต์ปักใจรังเกียจเธอตั้งแต่แต่งงานกันแล้ว

“ตกลงคุณปราณต์จะหย่าหรือเปล่าคะ” นัสรินถามตรงๆ และไม่คิดจะต่อปากต่อคำใดๆ เพื่อให้ตัวเองต้องเจ็บปวดไปมากกว่านั้นอีก

“ก็ตามใจ อยากหย่าก็จะหย่าให้”

พูดแค่นั้น ปราณต์ก็ลุกพรวดพราดจากโต๊ะอาหารแล้วก้าวดุ่มๆ ออกไปยังโรงรถ นัสรินได้แต่เพียงยืนมองตามหลังร่างสูงนั้นไปด้วยสายตาเศร้าสร้อยและเจ็บปวด เธอไม่เคยทำอะไรถูกใจเขาเลย แม้แต่ตอนพูดเรื่องหย่า ที่เธอคาดว่าเขาน่าจะดีใจจนยิ้มแก้มปริ ทว่าเขาก็ยังคงทำมึนตึง ทำเสียงขุ่นเคืองเย็นชาใส่ และเดินหนีคล้ายไม่อยากมองหน้าเธออีกแม้แต่เสี้ยววินาที เหมือนกับเธอทำสิ่งที่ผิดร้ายแรงเหลือเกิน

หลังจากวันนั้นสถานการณ์ระหว่างเธอกับปราณต์ยิ่งดูเหมือนว่าจะย่ำแย่ลงไปกว่าเดิมอีก จากที่เคยพูดคุยกันบ้าง เขาก็แทบจะไม่คุย จากที่เคยกินอาหารที่เธอทำบ้าง เขาก็ไม่แตะ ยังดีที่ยอมใส่เสื้อผ้าที่เธอซักรีดไว้ให้ แม้มันจะไม่เนี้ยบนักก็ตาม เพราะเพิ่งจะทำเป็นจริงเป็นจังหลังจากแต่งงานกับเขา

ในที่สุดวันเวลาแห่งความอึดอัดและทุกข์ทรมานใจจากการได้อยู่ใกล้คนที่รัก แต่กลับไม่ได้รับแม้แต่ความใจดีหรือไมตรีตอบกลับมาสักนิด ก็เดินทางมาถึงใกล้วันสุดท้าย วันพรุ่งนี้คือวันครบรอบสามเดือนของการแต่งงาน และคือวันสุดท้ายของเขาและเธอด้วย นัสรินจำได้ว่าตัวเองน้ำตาซึมแทบจะทั้งวัน ดวงตาบวมแดงฝ้าฟางไปหมด เพราะในที่สุดชีวิตการแต่งงานก็พังครืนอย่างไม่เป็นท่า เธอนั่งเก็บของทุกชิ้นของตัวเองใส่กระเป๋าด้วยความเศร้าสร้อย แต่ก็จำต้องตัดใจ เพราะหลังจากหย่าแล้วก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่อีก เธอตั้งใจว่าจะกลับกรุงเทพฯ เลย และจองตั๋วเครื่องบินเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

วันนั้นเธอไม่ได้หลบหน้าปราณต์ด้วยการหนีขึ้นห้องตัวเองก่อนเหมือนเช่นทุกวัน แต่นั่งรอเขาอยู่ที่โซฟาตัวยาวในห้องโถงชั้นล่าง ซึ่งถ้าปราณต์เดินเข้ามาในบ้านเขาก็ต้องเห็นเธอ ที่รอก็เพราะจะเตือนเขาว่า พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานสามเดือนและถึงกำหนดวันหย่าที่เธอเคยบอกเขาไว้ เธอไม่คิดว่าปราณต์จะจำได้ เพราะเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันแต่งงานแม้แต่น้อย ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้ทำหน้าที่ภรรยา ภรรยาซึ่งต้องอยู่รอเตือนสามีว่า พรุ่งนี้คือวันที่เขากับเธอต้องไปหย่ากันตามที่เขาต้องการแล้ว

เวลาแห่งการรอคอยมันเนิ่นนานเสมอ จากช่วงหัวค่ำเริ่มล่วงเลยสู่ยามดึก จนตอนนี้สี่ทุ่มแล้ว หากทว่านัสรินยังไม่ได้ยินเสียงรถของปราณต์แล่นมาเช่นทุกวัน ปกติเขากลับบ้านไม่เคยเกินสามทุ่ม แล้วนี่คืนนี้เขาหายไปไหน หรือว่าคนไข้ที่คลินิกเยอะ หรือถูกโรงพยาบาลเรียกตัวฉุกเฉิน

จากที่นั่งรอ ตอนนี้ร่างบางลุกขึ้นและเดินไปชะเง้อมองที่หน้าบ้าน ลมข้างนอกพัดค่อนข้างแรง ฟ้ามืดครึ้มและมีแสงสีเหลืองแลบแปล๊บๆ อยู่ถี่ๆ คล้ายกับว่าอีกไม่นานจะมีฝนเทกระหน่ำลง เมื่อบรรยากาศภายนอกเป็นเช่นนั้น เธอจึงพาตัวเองกลับเข้าไปรอข้างในบ้านเหมือนเดิม ไม่นานฝนก็ตกลงมาเสียงดังพรำๆ พร้อมกับความเย็นฉ่ำชวนให้นึกถึงเตียงนอนนุ่มๆ อุ่นๆ แต่เธอก็ยังฝืนนั่งรอปราณต์ต่อไป จนที่สุดตาก็ปรือปรอยและเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงฟ้าร้องดังครืนๆ ทำให้เธอสะดุ้งตื่นอีกครั้ง และอีกไม่กี่นาทีหลังจากนั้น คนที่เธอรอก็เดินเข้ามา

สภาพของปราณต์ทำให้นัสรินแปลกใจไม่น้อย ผมเผ้าของเขายุ่งเหยิง ดวงตาแดงก่ำ เสื้อเชิ้ตถูกดึงออกมานอกกางเกง แขนเสื้อพับขึ้นจนถึงข้อศอก เมื่อร่างสูงเดินใกล้เข้ามา กลิ่นแอลกอฮอล์ก็โชยคลุ้งมาเตะจมูก ทำให้เธอรู้ว่าเขาไปดื่มมา คงฉลองให้ความโสดที่จะได้รับในวันพรุ่งนี้กระมัง

“ยังไม่นอนอีกเหรอ” เขาถามอย่างห่างเหินเย็นชาเช่นเดิม ทว่าน้ำเสียงอ้อแอ้ผิดปกติ สายตาที่มองมานั้นก็มีนัยแปลกๆ ทำให้นัสรินรู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก

“นี่คุณปราณต์ดื่มมาเหรอคะ”

“ใช่...ผมดื่มมา ว่าแต่คุณทำไมยังอยู่นี่ ปกติหนีขึ้นห้องแล้วไม่ใช่เหรอ”

“นัสก็แค่จะอยู่รอเตือนคุณปราณต์เรื่องหย่าพรุ่งนี้น่ะค่ะ กลัวว่าคุณปราณต์จะลืม แต่เห็นแบบนี้คุณปราณต์คงไม่ลืม น่าจะไปฉลองเตรียมโสดมาด้วยซ้ำ คุณปราณต์คงจะดีใจมากที่กำลังจะได้เป็นอิสระจากนัส” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นัสรินก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงได้พูดจาประชดประชันเขาเช่นนั้น ทั้งๆ ที่ปกติเธอไม่แม้แต่จะกล้าต่อปากต่อคำกับปราณต์ด้วยซ้ำ

“ก็คงไม่ต่างอะไรกันละมั้ง ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่นั่งถ่างตารอบอกผมอยู่แบบนี้หรอก”

“นัสก็แค่กลัวคุณปราณต์จะลืม”

“กลัวผมลืม หรือกลัวจะไม่ได้หย่ากับผมกันแน่” ถามเสร็จก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอคล้ายกับเยาะหยันอยู่ในที  ทำให้นัสรินรู้สึกได้ดีถึงความรู้สึกที่แฝงมากับน้ำเสียงนั้น

“คุณปราณต์คิดว่านัสอยากหย่านักเหรอคะ มันน่าดีใจนักหรือไงกับสถานะแม่หม้ายทั้งที่อายุแค่นี้” นัสรินตัดพ้อต่อวาจาที่ช่างร้ายกาจและเยาะเย้ยถากถางของเขา

“ไม่รู้สิ ผู้หญิงอย่างคุณมันเดายาก เป็นประเภทหน้าใสใจคด เห็นท่าทางติ๋มๆ ไม่มีพิษมีภัย แต่ซ่อนความเห็นแก่ตัวเอาไว้ตั้งมากโข ใครจะรู้ว่าที่ทำหน้าเศร้าอยู่นี่ก็แค่แสดงละคร ความจริงแล้วก็อยากหย่าจนตัวสั่น”