ตอนที่3

ตอนที่3

ร่างเล็กผุดลุกผุดนั่งอยู่ที่เตียงนอนภายในห้องส่วนตัวด้วยจิตใจที่ไม่เป็นสุข เพราะจนป่านนี้ผู้เป็นสามีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้านเลย โยษิตาเปิดม่านหน้าต่างมองไปยังบริเวณหน้าบ้านก็ไร้เงาของรถหรูที่จะกลับเข้ามา

เธอรอปรมะตั้งแต่หัวค่ำเพื่อรอทานข้าวเย็นพร้อมกัน แต่เขาก็ปล่อยให้เธอต้องนั่งทานมื้อค่ำเพียงลำพัง

นอกจากเขาจะเทมื้อเที่ยงที่เธออุตส่าห์ไปหาเขาถึงบริษัท เขาก็ยังจะปล่อยให้เธอนั่งทานมื้อเย็นเพียงลำพังอีก มันจะไม่อะไรเลยถ้าเขาปฏิเสธอาหารกลางวันกับเธอเพราะมีงานด่วนหรือเรื่องสำคัญ แต่เขากลับเลือกที่จะไม่ไปทานมื้อเที่ยงกับเธอเพราะคนที่ได้ชื่อว่าแฟนเก่าอย่างมิลินมีเรื่องเดือดร้อน และเขาก็จำเป็นต้องยื่นมือเข้าไปช่วย

เขามีความจำเป็นต้องยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างมิลินกับสามีของเธออย่างนั้นเหรอ? เขาไม่มีสิทธิ์นั้นแล้วด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเขาเองยังมีความรู้สึกที่ดีต่อเธออยู่

ความร้อนใจที่สามียังไม่ยอมกลับมาสักที มันทำให้ร่างบางถึงกับต้องลงมานั่งรออีกฝ่ายถึงห้องนั่งเล่นที่อยู่ชั้นล่าง และเพียงไม่ถึงชั่วโมง คนที่เธอรอก็กลับเข้ามาได้เสียที แต่ทันทีที่โยษิตาเห็นใบหน้าของปรมะ เธอก็ถึงกับตกใจกับสภาพที่ยับเยินบนหน้าผู้เป็นสามี

“คุณไปโดนอะไรมา?” โยษิตาเดินเข้ามาหาเขา จับใบหน้าของอีกฝ่ายหันซ้ายหันขวาเป็นการเช็กว่ารอยช้ำที่อยู่บนใบหน้ามันเกิดจากอะไรกันแน่ และเธอก็รู้ได้ทันทีว่ามันเกิดจากการถูกต่อยมาอย่างแน่นอนโดยไม่ต้องเดา ส่วนคนที่ทำกับเขาแบบนี้ก็คงจะไม่พ้นปวินท์มาเฟียผู้มีอิทธิพลสามีของมิลินนั่นแหละ

“ฝีมือนายปวินท์ใช่มั้ย?” โยษิตาเอ่ยถามอย่างร้อนใจ

“ไม่มีอะไร ผมขอตัวนะ” เขาไม่ตอบ แต่เลี่ยงที่จะขอตัวขึ้นห้องแทน

“เมื่อไหร่คุณจะเลิกเข้าไปวุ่นวายกับเธอเสียที เพราะคนที่ต้องเดือดร้อนก็คือคุณ”

“คุณไม่ต้องมายุ่ง”

“ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้ ก็ในเมื่อเวลานี้คุณคือสามีของฉัน ฉันทนเห็นคุณต้องเจ็บตัวเพราะผู้หญิงอื่นแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”

“แต่มิลินไม่ใช่คนอื่นสำหรับผม”

“ก็แปลว่าฉันใช่มั้ย? ที่เป็นคนอื่น”