ตอนที่2

ตอนที่2

“ฉันไม่สนหรอกนะว่าคุณจะเสียหายไปเท่าไหร่ เพราะฉันไม่ได้สนใจเงินทองพวกนั้นอยู่แล้ว”

          “ใช่ไง คนที่เกิดมาบนกองเงินกองทองอย่างคุณ ไม่มีวันเข้าใจหรือเห็นค่าอะไรทั้งนั้น คุณสนใจแต่ตัวเอง สนใจแต่ความสุขของตัวเองเท่านั้นแหละ”

          “ปอ!”

          ถึงเธอจะทำอย่างที่เขาพูดจริง แต่ที่เธอทำก็เพราะอยากที่จะมีเวลาอยู่กับเขาในวันสำคัญของเธอบ้าง ตั้งแต่แต่งงานกันมาหนึ่งปีเต็ม เขาแทบจะไม่เคยมีเวลาให้เธอเลย วันสำคัญต่างๆ ก็ไม่เคยมีอะไรพิเศษแบบคู่รักคนอื่น

          “คุณพ่อก็แค่อยากอุ้มหลาน ท่านเห็นว่าคุณเอาแต่ทำงาน แล้วเมื่อไหร่เราจะมีลูกด้วยกันล่ะ”

          “คุณอย่าเอาเรื่องนี้มาอ้างจะดีกว่า คุณอ้างเรื่องลูกกับคุณพ่อของคุณมากี่ครั้งแล้ว” ไม่ว่าจะเป็นการที่เธอบินตามเขาไปดูงานที่ฮ่องกงและสร้างความวุ่นวายให้กับเขาที่นั่น ไหนจะตอนที่เธอแอบจัดงานวันเกิดให้เขาโดยที่เขาเองไม่ได้ร้องขอ เพราะคิดว่ามันไม่ได้จำเป็นอะไรเลย และอีกหลายๆ ครั้งที่เธอสร้างความวุ่นวายให้กับเขาไม่จบไม่สิ้น

          “และที่เราไม่มีลูกกัน คุณเองก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร”

          “ปอ!”

          ปรมะกับเธอไม่ได้มีอะไรกันเลยตั้งแต่แต่งงาน เห็นจะมีแค่ครั้งเดียวตอนที่เธอมอมเหล้าจนเขาเมาไม่ได้สติ จนพลาดทำในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย พอเธียรธรรมรู้เรื่องเลยจัดการจับเขากับเธอแต่งงานกันเพื่อจะได้ไม่เป็นข่าวเสียหาย แต่ก็ยังดีที่เธียรธรรมเองก็ชื่นชอบในตัวเขาอยู่ไม่น้อย เพราะปรมะเป็นคนทำงานเก่ง และเขาก็ได้รับตำแหน่งรองประธานบริษัททันทีหลังจากที่แต่งงานกับเธอ

ซึ่งเขาไม่เคยต้องการไอ้ตำแหน่งรองประธานนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อเป็นเรื่องที่เขาเองก็ขัดไม่ได้ เลยต้องจำใจรับเอาไว้ แถมผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ ก็เห็นชอบที่เขาจะได้ขึ้นตำแหน่งนี้ เพราะปรมะเป็นคนมีความสามารถ ทำงานเก่ง ซึ่งเขาก็ได้พิสูจน์ตัวเองมาแล้วหลายต่อหลายโครงการที่ได้รับมอบหมายให้ดูแล

          “เราไม่ได้มีอะไรกัน แล้วคุณจะท้องได้ยังไง!”

          “คุณก็มีอะไรกับฉันสิ! ฉันจะได้มีหลานให้คุณพ่อ”

          “คุณฝันไปเถอะโย๋ ผมจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับคุณอีก ไม่มีวัน”

          “ปรมะ!” โยษิตากระแทกเสียงใส่คนเป็นสามีอย่างขัดใจ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้โวยวายอะไรใส่เขา ก็มีสายโทรเข้าจากมือถือของปรมะเสียก่อน เธอจึงต้องเงียบปากที่กำลังจะเอ่ยออกมา

          “ครับ มิลิน” แค่ได้ยินชื่อของปลายสายที่โทรเข้ามา โยษิตาก็ถึงกับหน้าสลดลงในทันที เพราะชื่อนี้เป็นตัวบ่งบอกได้เป็นอย่างดี ว่าเขาจะไม่มีวันเห็นเธออยู่ในสายตา ไม่ว่าจะนานแค่ไหนปรมะก็จะไม่มีวันเห็นเธอสำคัญในชีวิตของเขาอย่างแน่นอน

          “คุณรอผมอยู่ที่นั่นก่อนนะ เดี๋ยวผมรีบไป” ปรมะเก็บมือถือใส่ลงในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน แล้วเก็บเอกสารที่กองอยู่ทันที

          “นั่นคุณจะไปไหน?” โยษิตาเดินมายังสามี มองท่าทีของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

          “ผมมีธุระ คงไปทานข้าวกับคุณไม่ได้”

          “แต่ฉันนัดคุณก่อนนะ”

          “ก็ผมบอกแล้วไงว่ามีธุระ คุณไปทานกลางวันกับคุณพ่อของคุณก่อนก็แล้วกัน”

          “คุณจะไปหามิลินใช่มั้ย?” โยษิตาเอ่ยถามในสิ่งที่เธอเองก็รู้อยู่เต็มอก เพราะเขาก็เป็นแบบนี้ตลอด คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขาก็คงไม่พ้นแฟนเก่าอย่างมิลิน ภรรยาที่เกิดจากความผิดพลาดอย่างเธอจะมีความหมายอะไร

          “ใช่ ผมขอตัวนะ” พูดจบก็ตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องทันที

          “ในสายตาของคุณ ฉันเคยมีความสำคัญบ้างมั้ย?” เธอเอ่ยถาม ถามในสิ่งที่เธอก็น่าจะรู้คำตอบ แต่ก็ยังเลือกที่จะถามให้ตัวเองช้ำใจเล่น

          ปรมะเพียงแค่หยุดฟังในสิ่งที่เธอถาม ไม่ได้หันกลับไปหาคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาเลยแม้แต่น้อย แล้วเขาก็เลือกที่จะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ไม่ได้ตอบในสิ่งที่เธอถามแม้แต่ประโยคเดียว

          แต่เพียงแค่นี้มันก็เป็นคำตอบได้ดีแล้ว ว่าเขาเลือกที่จะหันหลังให้เธอแล้วไปหาคนที่เขารัก รักกันมาก่อนอย่างมิลิน ไม่ใช่ภรรยาตกกระไดพลอยโจนอย่างเธอ