CHAPTER 8 ไม่คุ้นเลย

        เสียงเพลงแจ๊สคลอเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศหรูหราในงานเลี้ยงส่วนตัวที่จัดขึ้นกลางลานดาดฟ้าของโรงแรมห้าดาว เอกวินเจ้าภาพของงานเดินชนแก้วกับธรรศชวินพลางหัวเราะกลั้วเสียงดนตรี

“คิดว่าจะเบี้ยวนัดแล้ว” เอกวินแซว

ธรรศชวินยกแก้วขึ้นกระดกเล็กน้อย แววตาฉายความผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง

“ฉันมาเพราะบอกว่าไม่เชิญแขกอย่างอลิสามา”

“ก็ไม่ได้เชิญจริงๆ นะ…” เอกวินหัวเราะแห้งๆ ยังไม่ทันจบประโยค เสียงส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องหินอ่อนก็ดังขึ้นเบาๆ ตามมาด้วยเสียงเรียก

เขาหันขวับไปตามเสียง แล้วสายตาก็ต้องกระตุกเบาๆ เมื่อเห็นอลิสาในชุดเดรสเปิดไหล่สีงาช้าง เดินเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจและรอยยิ้มบางที่พยายามแต่งให้ดูนุ่มนวลที่สุด

“สวัสดีค่ะคุณวินซ์ คุณเอกไม่คิดว่าจะเจอกัน” เธอส่งเสียงใสอย่างนุ่มนวล รู้ว่าเขามางานนี้จึงสั่งให้คนของพ่อไปตามหาการ์ดเชิญมาให้ได้ แม้จะรู้ว่าเอกวินไม่ได้เชิญก็ตาม

ชายหนุ่มเหลือบตาไปทางเอกวินทันที แววตาคมเต็มไปด้วยคำถาม ไหนบอกว่าไม่เชิญ?

“ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอจะมาฉันไม่ได้เชิญ” เอกวินยกมือสองข้างขึ้นแบบคนบริสุทธิ์ กระซิบข้างใบหูของเพื่อน

“ขอโทษนะคะ ถ้ามาโดยไม่ทันตั้งใจให้ใครไม่พอใจแค่คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ เลยแวะมานิดหน่อย” อลิสายังไม่สะทกสะท้านยังคงยิ้ม แม้ในใจอยากกรีดร้องใส่เขาก็ตามเสียงเธอนุ่มลง พูดช้าแต่มีจังหวะราวกับซ้อมมา

“เอ่อ ขอตัวแป๊บนะไปดูอาหารทางนู้นก่อนเดี๋ยวมา”เอกวินที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด เขาส่งสัญญาณลับๆ ให้เพื่อนก่อนจะชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

ธรรศชวินถอนหายใจเบาๆ กลอกตาเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนทิ้งเขาไว้กับอลิสาแบบไม่มีเยื่อใย

“คุณยังไม่เลิกพยายามอีกเหรอ?” เขาถามเสียงนิ่งจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ

“อย่าเรียกว่าพยายามเลยค่ะเรียกว่า แค่ยังไม่ยอมแพ้ก็แล้วกัน” แต่อลิสาเพียงยิ้มและยกแก้วไวน์ขึ้นอย่างสง่างาม ท่ามกลางบรรยากาศที่ทั้งน่ากระอักกระอ่วนและอึดอัด

        สายตาของเขาเหลือบไปยังทางเข้างาน แล้วก็ต้องชะงักไปชั่วขณะ เมื่อร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งปรากฏขึ้นอย่างงดงามสง่า

เธอสวมชุดราตรีสีชมพูอ่อน กระโปรงฟูฟ่องยาวเลยเข่า ตัวชุดเป็นเกาะอกสายเดี่ยวเผยให้เห็นผิวเนียนละมุนอย่างพอดี ทุกองค์ประกอบตั้งแต่ชุดไปจนถึงท่าทาง ล้วนบ่งบอกถึงความเป็นคุณหนูผู้เพียบพร้อม

เธอเกล้าผมขึ้นทั้งศีรษะอย่างประณีต งามอย่างเรียบหรู และสะกดทุกสายตาให้หยุดมองโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม

ปิ่นมุกก้าวเข้ามาในร้านด้วยใบหน้ามีความตึงเครียดเพราะแม่ให้มางานคนเดียว เพราะท่านติดธุระสำคัญโชคดีที่ยังมีคิรันมาด้วย

เธอควงแขนเขาเข้ามาในงานด้วยความตื่นเต้น เพราะไม่ค่อยออกงานสังคม ระหว่างที่กำลังก้าวผ่านชายหญิงคู่หนึ่ง มือหนาของอีกฝ่ายกับรั้งต้นแขนเธอเอาไว้ราวกับรู้จักกันมาอย่างดี

“ปิ่นมุก...” เขาแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอ เมื่อเจอกับผู้หญิงที่เขาเคยผลักไสไล่ส่ง วันนี้เธอขึ้นมากแต่สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือสายของเธอที่มองเขามาแบบว่างเปล่า

ปิ่นมุกตกใจจนเผลอสบตากับเขาหัวใจของเธอเต้นระรัว เพราะเขาคือผู้ชายที่เธอเจอในร้านอาหาร แต่เธอไม่รู้จักเขามาก่อน

“ปล่อยค่ะ” กว่าจะหาน้ำเสียงตัวเองเจอ

“ปล่อยคุณปิ่นมุกด้วยครับ” คิรันย้ำอีกครั้ง

อสิลาไม่พอใจที่เขามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความเสน่ห์หา เธอไม่เคยเห็นเขาใช้สายตาแบบนี้มองใครมาก่อน แม้จะไม่พอใจแต่ต้องเก็บอาการไว้

ธรรศชวินยังไม่ยอมปล่อยมือจนหญิงสาวสะบัดแขนออก เขาจึงได้สติพอเขาจะเอ่ยปากทักทาย เธอกลับเดินผ่านเขาไปแล้ว เขาจะเดินตามและอลิสารั้งเขาไว้

“คุณวินซ์จะตามมันไปไม่ได้นะให้เกียรติอลิสบ้าง” ถึงจะถอนหมั้นกันแล้ว แต่สังคมก็ยังไม่รู้สถานะของพวกเธอ

เขาไม่ฟังสะบัดแขนออกอย่างแรงและรีบเดินตามปิ่นมุก เขาจ้องมองหญิงสาวตลอดเวลา ข้างกายยังมีผู้ชายเดินตามไม่ห่างจนเขาอยากเดินเข้าไปกระชากเธอมาถาม ว่าหายไปไหนมา

“มุกรู้จักเขาเหรอ”

“ใครเหรอ”

“คุณธรรศชวิน” เขาไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้นเลย เพราะสายของชายหนุ่มบ่งบอกว่ามีใจให้ปิ่นมุก

“มุกไม่เคยรู้จักเขานะ” ในความทรงจำเธอจำอะไรไม่ได้ แต่ความรู้สึกเธอสับสน

“เห็นเขามองมุกตลอดเลย”

ปิ่นมุกหันไปมองเห็นชายหนุ่มจ้องมองมาจริงๆ จนเริ่มปวดศีรษะ เธอจึงขอตัวออกมาสูดอากาศข้างนอก คิรันจะตามมาแต่ถูกนักธุรกิจคนหนึ่งเรียกไว้เสียก่อน

ลมพัดเอื่อยปลิวผ่านเส้นผมที่หลุดจากการเกล้าอย่างประณีตของปิ่นมุก เธอยืนพิงราวเหล็กมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดสนิท แสงไฟในเมืองเบื้องล่างกะพริบระยิบระยับ แล้วเสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ไม่คิดว่าจะยังชอบออกมายืนแบบนี้” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูเอ่ยขึ้นจากเงามืด เขายืนอยู่ตรงนั้นอีกครั้งเหมือนวันแรกที่เขาเคยเข้ามาในชีวิตเธอ

ปิ่นมุกหันกลับไปช้าๆ ก็พบชายหนุ่มในสูทเข้ารูปสีหน้าขรึม ดวงตาคมกริบที่จ้องมาทางเธอด้วยสายตาแน่วแน่เกินกว่าคนแปลกหน้าจะมองกัน

“คุณตามมาทำไมคะ?” ปิ่นมุกถามสุภาพ แต่ดวงตายังเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

"ผู้ชายคนนั้นที่คุณมาด้วยมันเป็นใคร” เขาเดินเข้ามาใกล้อีกก้าว ใบหน้าเคร่งขรึมขึ้นนิดหน่อย

“ใครคะ?” ปิ่นมุกขมวดคิ้วทันที

“ก็ผู้ชายที่เดินเข้ามาพร้อมคุณในงานเมื่อครู่นี้ สนิทมันมากเหรอถึงควงกันออกงาน” เขาถอนหายใจออกมาเพราะไม่ชอบที่ปิ่นมุกสนิทกับผู้ชายคนอื่น ไม่เจอกันหนึ่งปีคิดว่าตัวเองรู้ใจตัวเองดี แต่พอกันอีกครั้งหัวใจของเขากลับเต้นแรงกว่าครั้งก่อน

ปิ่นมุกนิ่งไปครู่หนึ่งกำลังประมวลกับสิ่งที่เขาถาม ก่อนจะถามกลับอย่างจริงจัง

“แล้วคุณเป็นใครเหรอคะ มายุ่งอะไรกับคนอื่น”

คำถามนั้นกระแทกกลางอกธรรศชวินราวกับฝ่ามือฟาดเข้าหน้า เขานิ่งไปทันทีดวงตาสั่นไหววูบหนึ่งเหมือนถูกกระชากจากความฝัน

เธอไม่ได้พูดประชด แต่หมายความตามนั้นจริงๆ เธอจำเขาไม่ได้เลย

“ขอโทษนะคะ ถ้าฉันเคยรู้จักคุณมาก่อนฉันคงลืมไปจริงๆ” น้ำเสียงของเธอนุ่มแต่ไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด เป็นเพียงความจริงที่เธอพูดออกมาอย่างไม่รู้เลยว่ามันกำลังแทงลึกลงไปในใจของชายตรงหน้า

ธรรศชวินได้แต่ยืนนิ่งใบหน้าที่มักจะนิ่งสนิทอย่างควบคุมได้ทุกสถานการณ์ กลับวูบไหวอย่างห้ามไม่อยู่ เขาหัวเราะแผ่วในลำคอเจ็บจนหัวเราะออกมาได้

        “งั้นเหรอ” เสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอของเขายิ่งฟังดูน่ากลัวในความเงียบงันใต้แสงไฟระเบียง เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง สายตาคมวาบขึ้นอย่างไม่เชื่อ

“คุณจำผมไม่ได้หรือว่าแกล้งจำไม่ได้ ไหนละลูกที่คุณบอกว่าท้องกับผม!”

“คุณพูดอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ” ปิ่นมุกชะงัก ก้าวถอยเล็กน้อย

“ไม่เข้าใจ เมื่อก่อนคุณจะเป็นจะตายเพราะรักผม มาวันนี้กลับทำเป็นจำไม่ได้ ปั่นหัวผมอยู่เหรอปิ่นมุก!” เขาพึมพำเสียงต่ำ แล้วก้าวพรวดเข้ามาอย่างเร็วมือสองข้างคว้าเข้าที่ต้นแขนเธออย่างแรงพอให้เธอผงะ ใบหน้าคมเข้มโน้มลงมาต่ำ เสียงของเขาเหมือนฟ้ากำลังคำราม

“เลิกเล่นละครเถอะปิ่นมุก! อย่าคิดว่าผมจะเชื่อว่าคุณลืมฉันได้จริงๆ”

“คุณบ้าไปแล้ว ปล่อยฉันนะ!”

“คุณมันแสดงละครดีจริงๆ” เขาเขย่าตัวเธอเบาแต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์จนร่างเธอสั่น แล้วจู่ๆ มือหนึ่งก็เลื่อนไปที่ท้ายทอยของเธอ ดึงเธอเข้ามาใกล้จนแทบไม่เหลือช่องว่าง ก่อนที่ปิ่นมุกจะตั้งสติได้ ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงมาแรงและเร็ว

เธอสะดุ้งดวงตาเบิกกว้าง ร่างแข็งค้างในวินาทีที่ถูกช่วงชิงจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว หัวใจเต้นรัวด้วยความตกใจกลัว และสับสนสุดขีด แต่เพียงไม่กี่วินาทีเธอก็ผลักเขาออกสุดแรง แล้วตวัดฝ่ามือใส่ใบหน้าของเขาเต็มแรง

เพียะ!

เสียงตบดังสะท้อนในความเงียบของลานระเบียง ธรรศชวินชะงักใบหน้าหันไปตามแรง ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ

น้ำตาคลอในดวงตาของปิ่นมุกใบหน้าสวยซีดเผือดและสั่นเทาเธอกลั้นหายใจ เหมือนต้องใช้แรงทั้งหมดในตัวเพื่อไม่ให้ทรุดลงตรงนั้น

“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน!”

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อคุณเป็นเมียผม ตอนนั้นคุณบอกท้องลูกของผมอยู่เลย!”

“ไม่จริงฉันไม่เคยเป็นของใคร”

“หึๆ อย่าคิดว่าผมจะปล่อยคุณไปให้ไอ้ผู้ชายหน้าไหนอีก” ดวงตาแดงก่ำเพราะความหึงหวง และไม่เข้าใจว่าทำไมปิ่นมุกถึงลืมเอาไปแล้ว

“ไอ้โรคจิต!” เธอพูดทั้งเสียงสั่น ก่อนจะหมุนตัวแล้ววิ่งกลับเข้าไปในงานทันที

“ปิ่นมุก บ้าฉิบ!” ทิ้งให้เขายืนอยู่ลำพัง เขายืนค้างอยู่อย่างนั้นสองมือกำแน่น ขณะที่ใบหน้าด้านที่โดนตบยังอุ่นวาบ เธอจำเขาไม่ได้จริงๆ หรือแค่เลือกที่จะลืมกันแน่

“คุณวินซ์อยู่นี่เองอลิส...” อสิลาเดินตามหาเขาทั่วงาน

“เลิกทำตัวเป็นปลิงเกาะแกะผมสักทีรำคาญ!” เขาเดินหนีมองหน้าปิ่นมุกอีกครั้ง แต่กลับไม่มีวี่แววจึงหงุดหงิดและรีบออกจากงานทันที