บทที่ยี่สิบสี่

"เหยียนเอ๋อร์ทานเยอะๆ"  พี่ชายคีบเนื้อปลาใส่ถ้วยข้าวให้น้องสาวด้วยความใส่ใจเหมือนทุกวันแม่ทัพลู่ก็คีบเนื้อหมูใส่ถ้วยให้ภรรยาตัวน้อยอย่างเอาใจนาง 

  "ทานเยอะๆเจ้าผอมมากนะ"

มื้อนี้ผัดผักสดๆจากในสวนมันหวานกรอบมากนางชอบทานผักผลไม้เนื้อปลาทุกอย่างพี่ชายจะสั่งพ่อครัวทำขึ้นโต๊ะทุกวัน

"พี่ใหญ่ข้าว่ากุ้งในบ่อของเราตัวคงจะใหญ่มากแล้วนะเจ้าคะน่าจับมาย่างกินกันมื้อกลางวันกับส้มตำแซ่บๆข้างแม่น้ำถ้าจะดีพี่ว่าไหม มื้อค่ำให้พี่สาวบอกพ่อครัวทำหมูกะทะร้อนๆกินกันดีกว่าข้าจะกินกับนอนอย่างเดียว คืนนี้พี่สาวมานอนเป็นเพื่อนข้านะเจ้าคะทุกคนเลย"

นางหันไปบอกคนของนางส่วนอีกคนทำหน้าเลิ่กลักพอนางสั่งคนของตัวเองแม่ทัพหลี่ยกยิ้มด้วยความพอใจ

"เจ้าค่ะคุณหนู"   ทุกคนตอบรับด้วยรอยยิ้มต่างกันกันกับแม่ทัพลู่ที่ทำหน้าเหมือนปลาตายน้ำตื้นคนสนิทต่างก็ยืนกลั้นขำกับท่าทางของเจ้านายที่ทำหน้าเข้าเหมือนเด็กโดนรังแก

"แม่ทัพลู่คืนนี้ท่านมานอนเรือนเดียวกับข้าหรืออยากแยกเรือนพักส่วนตัวล่ะข้าจะได้บอกบ่าวจัดบ้านพักให้"

"เอาคนละเรือนก็ได้ท่านแม่ทัพหลี่"  

 "เหยียนเอ๋อร์พี่จะยอมแค่ตอนนี้เท่านั้นถ้าท่านพ่อกลับมาถึงเราจะจัดงานแต่งทันที ข้าไม่อยากรอแล้ว"  

 "ซางสงเจ้าเอาวันเดือนปีเกิดของข้ากับฮูหยินน้อยไปให้พ่อบ้านหากฤษ์แต่งก่อนท่านพ่อจะกลับมาเลยก็แล้วกัน ข้ารอไม่ไหวหรอกให้พวกท่านมาถึงอวยพรแล้วรอเลี้ยงหลานเลยแล้วกัน"

หลี่ซูเหยียนนั่งอ้าปากตกใจกับคำสั่งของแม่ทัพหนุ่มตอนนี้เร่งรัดนางแทบทุกทาง หลี่ซูหยางจึงนั่งหัวเราะเสียงดัง พร้อมกับพูดประชดน้องเขยไปว่า  

 "อ้าวทำไมรีบร้อนขนาดนั้นล่ะแม่ทัพลู่รอท่านพ่อกลับมาก่อนก็ได้กระมังเมื่อก่อนเห็นท่านมองหน้าน้องเล็กแล้วคอยแต่หลบหน้านี้นา มันจะดีหรือแต่งกันไปทะเลาะกันจนจวนร้อนเป็นไฟก็ไม่ดีนะท่านยังเปลี่ยนใจทันนะ น้องสาวข้าเอาแต่ใจแล้วก็รักแรงมากขี้หึงขึ้หวงด้วยนะท่านจะรับไหวหรือแม่ทัพลู่เทียนหรง"

"แต่นางคือภรรยาของข้าแล้วนะพี่ภรรยาท่านจะพูดแบบนั้นไม่ได้ นางเอาแต่ใจเพราะรักข้านั้นเมื่อก่อนข้าเข้าใจแล้ว ตอนนี้นางเปลี่ยนไปจนกลายเป็นคนละคนไปแล้วข้ายังต้องมาตามเกี้ยวภรรยาตัวเองใหม่ท่านเข้าใจไหม หรือไม่ข้าจะย้ายมาอยู่ในจวนของท่านเลยก็ได้เพราะคนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็รับรู้หมดแล้วว่านางวางยาข้าจนสำเร็จ ได้ข้าเป็นสามีไปแล้วท่านแม่ทัพหลี่จะแยกสามีภรรยากันอย่างนั้นหรือข้าไม่ยอมหรอกนะ แล้วตอนนี้นางอาจจะตั้งครรภ์ลูกของข้าแล้วก็ได้ใครจะไปรู้จริงไหมเหยียนเอ๋อร์"

"ท่านจะบ้าหรือมาพูดประกาศป่าวๆไม่อายบ่าวไพร่บ้างเลยหรือเยี่ยงไรแม่ทัพลู่"  นางพูดขัดขึ้นเขาแค่จะถามลองเชิงเพียงเท่านั้น  ดูไอ้แม่ทัพบ้ามันพูดออกมาจนหมด เขามองหน้าน้องสาวตอนนี้มองหน้าพวกตนอย่างตกตะลึง

โอ้แม่เจ้าไอ้แม่ทัพหื่นคงจะบ้าไปแล้วพูดเสียงดังไปจนบ่าวไพร่มองหน้ากันเลิ่กลัก เพราะกลัวว่านางกับพี่ชายจะอาละวาดกระมังเหมือนในโรงน้ำชาอีกล่ะสิ

"สรุปแล้วจะแต่งให้ได้ใช่ไหม"   แม่ทัพหลี่ย้ำถามอีกครั้ง 

 "ข้าต้องแต่งอยู่แล้วถ้าท่านไม่ยอมข้าจะลักพาตัวภรรยาของข้ากลับไปที่จวนเลยนะให้ท่านพ่อกลับมาค่อยหาวันแต่งก็ได้"  แม่ทัพลู่ตอบย้ำอีกครั้ง

"ซ่างสงไปได้แล้วบอกพ่อบ้านว่าข้าต้องการกฤษ์เร็วที่สุดในเดือนนี้เลยยิ่งดี"   

"ขอรับท่านแม่ทัพข้าจะรีบไปรีบกลับมาบอกท่าน"   ซางสงรับคำก่อนจะออกไปเพราะเขาได้วันเดือนของฮูหยินน้อยไปแล้วจากท่านแม่ทัพหลี่ซูหยางแล้ว

"แต่ข้ายังไม่อยากแต่งนี้ข้ายังมีงานให้ทำเยอะแยะเต็มไปหมดเลยนะ พี่ใหญ่ท่านห้ามยกข้าให้เขานะเจ้าคะข้ายังไม่อยากแต่งงานตอนนี้"

"เหยียนเอ๋อร์แต่งแล้วน้องอยากจะทำงานพี่ก็ไม่ห้ามถึงอย่างไรก็ต้องแต่ง พี่คงไม่อดทนรอไปนานกว่านี้ถ้าน้องไม่แต่งพี่จะย้ายเข้าไปอยู่กับน้องในเรือนนอนเลยก็ได้เอาไว้น้องพร้อมแล้วเราค่อยแต่งก็ได้ให้พ่อบ้านไปดูฤกษ์ก่อนนะดีแล้ว พี่เองก็อยากจะรู้ว่าเดือนนี้มันจะมีฤกษ์แต่งงานไหม"   แม่ทัพลู่พูดกับนางอย่างใจเย็น

หลี่ซูเหยียนจะตอบโต้อย่างไม่ยินยอมแต่พี่ชายของนางยกมือห้ามเอาไว้ก่อนนางจึงเงียบไว้ก่อนด้วยความไม่พอใจ

"เหยียนเอ๋อร์ปล่อยให้พี่กับแม่ทัพลู่คุยกันก่อนนะแล้วเราคุยกันกับพี่อีกที"   

เพราะตอนคุยกันนี้คือทานข้าวเช้ากันอิ่มแล้วถ้ายังไม่อิ่มคงจะสนุกกันน่าดู อีกคนจะแต่งอย่างเดียวอีกคนยังไม่อยากแต่ง ส่วนอีกคนหาทางลงให้ทั้งว่าที่น้องเขยกับน้องสาวของตัวเองหัวจะปวดแม่ทัพหลี่คิดในใจ แต่ก็ดีได้รู้ว่าคำพูดของเขาสามารถทำให้แม่ทัพลู่ลุกขึ้นมาพูดด้วยความไม่ยินยอม และพร้อมจะรับผิดชอบทุกการกระทำ หึไม่สมกับฉายาแม่ทัพผู้เย็นชาเลยนี้นา ยิ่งน้องสาวของเขาต่อต้านแม่ทัพลู่กับตอบด้วยความใจเย็นไม่วิ่งหนีเหมือนหลายปีที่ผ่านมา

"พี่ใหญ่เราไปดูสวนกันดีกว่าข้าขี้เกียจฟังเรื่องไร้สาระนี้เต็มทีแล้ว"   นางลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าพี่ชายไปเลยเพราะไม่อยากจะคุยกับแม่ทัพหื่น

ลู่เทียนหรงถึงกับตากระตุกนางบอกไม่อยากฟังเรื่องแต่งงานของเขากับนาง เวรกรรมนั้นมันมีจริงเสียด้วยสินะเมื่อก่อนเขาวิ่งหนีนางแทบตายเพราะไม่อยากแต่งงานด้วยตอนนี้ได้ฟังนางตอบแต่ละคำมันจุกในอกไม่น้อย

"เป็นไงละข้าบอกแล้วว่านางเปลี่ยนไปแล้วเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะแม่ทัพลู่ "  เขาบอกว่าที่น้องเขยก่อนจะรีบเดินตามน้องสาวออกไป

"ข้าไม่เปลี่ยนใจหรอกยิ่งนางโกรธข้าเท่าไรข้ายิ่งต้องทำให้นางรักข้าใหม่ให้ได้ นางเปลี่ยนเป็นแบบนี้ข้ายิ่งหลงรักนางมากกว่าเดิมเสียอีก"   เขาตอบพี่ชายนาง

"อย่าถอดใจไปเสียก่อนล่ะเขาว่าทำกรรมอะไรไว้ได้รับแบบนั้นข้าชักจะเชื่อแล้วล่ะ"   แม่ทัพหลี่บอกแม่ทัพลู่ที่เดินตามหลังน้องสาวเขาไปติดๆ

หลี่ซูเหยียนนั้นทั้งโมโมพี่ชายทั้งโกรธแม่ทัพลู่เขาคุยกันแบบไม่คิดว่านางจะอายบ่าวไพร่บ้างเลยเหอะ ตอบออกมาโต้งๆกับพี่ใหญ่ว่านางอาจจะมีลูกในท้องบ้าล่ะจ้างให้ก็ไม่มีหรอกถ้าข้ายังไม่พร้อม ดีนะเรามียาคุมที่ซื้อเอาไปเพื่อจะบริจาคมันตามมาด้วยทุกอย่างเลย ถ้าไม่ได้กินยาคุมนางไม่อยากจะคิดเลยว่าทำไมคนสมัยนี้ลูกดกกันเสียจริง ก็เขาเล่นร่วมรักกับนางปลดปล่อยออกมาแต่ละทีล้นทะลักไม่อยากจะคิดเลยว่าจะไม่ติดลูกสักครั้ง นางสะบัดหัวออกจากเรื่องลามก ไปดูสวนดีกว่าไม่คุยกับพวกเขาแล้วโดนด่าประจานในโรงน้ำชาของนางไปเขานำมาพูดให้คนงานบ่าวไพร่บ้านนาคาเฟ่รู้เรื่องกันหมดถ้าหากพวกเขาพูดต่อๆกันไปนางได้แต่ทำใจก็มันเรื่องจริงนี้นะ