บทที่สิบเอ็ด

หลังจากจบอาหารมื้อค่ำสองพี่น้องนั่งคุยกันเรื่องจะหาคนมาช่วยลุงจี้จงฉาง  นางอยากได้คนมาช่วยงานสวนแล้วมาแบบครอบครัวทหารที่ได้รับบาดเจ็บจากกองทัพตอนเกิดสงคราม  พี่ชายนางรับปากจะหาให้คนของบิดาถ้าบาดเจ็บจนออกจากทหารท่านแม่ทัพจะไม่ทอดทิ้งหางานให้ทำในโรงน้ำชาจะมีอยู่หลังร้าน ช่วยงานในครัวล้างถ้วยจานหั่นผัก ซักผ้าเฉพาะของโรงน้ำชาเท่านั้น  

  "ข้าอยากได้บ่อน้ำด้วยนะเจ้าคะที่ดินของท่านพ่อเยอะมากทำเลี้ยงคนทั้งจวนได้สบายเลยเจ้าค่ะแถมเหลือกินได้ขายอีกด้วย นำไปทำอาหารขายในโรงน้ำชายของเราได้อีกด้วยข้าจะปลูกทุกอย่างนำมาทำกินมาทำอาหารได้เลยละพี่ใหญขุดลอกร่องรอบพื้นที่แล้วแยกออกเป็นแบบนี้เจ้าค่ะพี่ใหญ่"  นางนำกระดาษเขียนให้พี่ชายดูคร่าวๆ

"น้องไม่เคยสนใจสวนผลไม่แทบจะไม่เข้าไปเหยียบเลยนับแต่ท่านแม่จากไปแล้วจะทำได้จริงหรือ น้องเล็กนี้มันแปลกมากเลยนะกับน้องวาดแบบให้พี่ดูเหมือนจะออกมาให้มองเห็นภาพเลยละ เอาละพี่จะหาคนให้ถ้ามันทำให้น้องสาวของพี่ชอบอยากได้อะไรก็บอกพี่จะได้หามาให้ครบน้องไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะไม่สบายอีก พี่ทำธุระเสร็จจะไปหานะ"

หลี่ซูหยางบอกน้องสาวก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละเรือน ใช่แล้วพอนางปักปิ่นท่านพ่อให้ช่างมาสร้างเรือนให้นางห่างจากจวนใหญ่ไปนิดหน่อยมีสวนดอกไม้เลยไปด้านหลังมีสระบัวศาลาให้ลูกสาวนั่งเล่นนอนเล่น แต่นางกับวิ่งตามคลั่งรักแม่ทัพลู่เทียนหรงมาตั้งแต่วันได้รู้ว่าเขาคือคู่หมั้นวัยเด็กของนาง สามปีแล้วสินะเรามัวแต่ทำตัวไร้สาระให้ท่านพ่อกับพี่ใหญกลุ้มใจกับลูกสาวคนเดียวมารดาตายจาก ทั้งสองจึงทุ่มเทให้กับลูกสาวคนเล็กจนเอาแต่ใจทำให้มีแต่ข่าวเสียหายในเมืองหลงตลอดสามปีมานี้จนนางอายุสิบแปดปีกว่าย่างสิบเก้าปีแล้วในตอนนี้

"พี่สาวข้าจะแช่น้ำอุ่นจะได้หลับสบายเจ้าค่ะ"    

 "คุณหนูเปลี่ยนชุดเลยเจ้าค่ะสาวใช้เตรียมน้ำรอคุณหนูแล้วในเรือนห้องอาบน้ำเจ้าค่ะ"

สองสาวข้างกายช่วยกันขัดตัวให้นางถึงแม้จะอายนางก็ต้องยอมนางอยากนวดบ่านิดหน่อย

  "ด้านล่างข้าจะอาบจะล้างเองนะพวกพี่ขัดด้านบนก็พอข้าก็อายนะเขาโตแล้วนะยังจะอาบน้ำให้เหมือนเด็กอยู่ได้"  นางบุ่นอุบอิบคนเดียวสาวใช้ข้างกายมองหน้ากันแล้วยิ้มเพราะทั้งสองนั้นดูแลคุณหนูมาตั้งแต่เด็กแล้วโตมาด้วยกันจนถึงวันนี้มีอะไรที่พวกนางไม่เห็น

ทำธุระส่วนตัวเสร็จนางใส่ชุดเตรียมจะเข้านอนแต่นัดพี่ชายเอาไว้นางจึงต้องใส่ชุดคลุมเอาไว้ก่อนนางเดินออกจากห้องนอนมาห้องรับแขก พี่ใหญ่นั่งจิบชารอนางอยู่

"พี่ใหญ่มานานแล้วหรือเจ้าคะ"  นางถามพี่ชายก่อนจะนั่งลงเก้าอี้อีกตัว

"พี่พึ่งจะมาไม่นานน้องมีอะไรสำคัญมากหรือไม่ถึงให้พี่มาคุยถึงเรือนเช่นนี้"

"พี่สาวข้าอยากคุยกับพี่ใหญ่สองคนห้ามใครเข้ามาใกล้หน้าห้องด้วยนะเจ้าคะ"   นางบอกสาวใช้ข้างกายรวมถึงคนของพี่ชายด้วย คนสมัยนี้เขานั้นต้องมีคนสนิทตามไปด้วยทุกที่หรือก็คนคุ้มกันดีๆนี้แหละ

"พี่ใหญข้ามีความลับจะบอกท่านจริงๆนั้นละหลับตาสิเจ้าคะแล้วข้าจะเล่าให้พี่ฟัง" นางจับมือพี่ชาย  

พรึ่บ!

"ลืมตาได้เจ้าค่ะพี่ใหญ่"  หลี่ซูหยางลืมตาขึ้นถึงกับตกใจ

   "นี้มันที่ไหนเหยียนเอ๋อร์" เขาถามเหมือนละเมอ

"นี้คือมิติของน้องเจ้าค่ะพี่ใหญ่ในวันนั้นหลังจากน้องกลับมาจากจวนของแม่ทัพลู่จากการโดนด่าแบบไม่ฟังข้าอธิบายอะไรเลยสักอย่างแถมเขายังจะเอาเรื่องข้าให้ถึงที่สุดไม่มีการยอมรับกับเรื่องวางยา ข้าเสียใจมากจนเป็นไข้นอนตรอมใจจนวิญญาณออกจากร่างไปยังสถานที่ห่างไกลจากยุคของเราเหลือเกิน ข้าได้พบท่านแม่กับท่านปู่ท่านย่ามารับข้าไปพบเจอโลกของกาลข้างหน้ารวมถึงมอบมิติให้ข้าด้วย พวกท่านพาข้าไปเรียนรู้ข้ากินนอนในมิตินี้เรียกว่าคาเฟ่ของข้า จากนั้นข้าเรียนรู้จนเก่งทุกอย่าง ข้าบอกพี่ตอนอยู่โรงน้ำไปแล้วทั้งเรื่องร้องเพลงเครื่องดนตรีทุกอย่างนั้นคือเวทีนั้นข้าขึ้นร้องเล่นจนชำนาญาน ด้านหลังมีนาข้าวมีผักทุกชนิดในพื้นที่ดินของมิตินี้ เก็บกินเก็บขายทำเงินของคนยุคนี้ได้มากมาย ข้าถึงอยากนำออกไปปลูกในสวนของท่านแม่อย่างไรละเจ้าคะ ข้าคิดได้แล้วรอดตายกลับมาได้สำนึกรู้ทุกอย่างวันนี้ข้าจึงพาพี่เข้ามาดูจะได้ไม่หาว่าข้าโกหก จากมิติของติดตัวน้องมาจนตื่นขึ้นมาทำให้น้องสาวคนนี้โง่เขล่าจนเกือบไม่ได้กลับมาเห็นหน้าของพี่ใหญ่กับท่านพ่อแล้ว ข้าเสียใจจนไม่อยากมีชีวิตบนโลกใบนี้เลยแต่ในยุคนั้นหญิงชายเท่าเทียมกันไม่สนใจกับการจะเลิกราหรือหย่าร้างให้สามี พวกนางทำงานหาเงินใช้เองเลี้ยงลูกคนเดียวแบบไม่แคร์ผู้ชาย จะแต่งงานกับใครก็ได้เขาไม่ยึดติดกับคนหมดรัก ไม่ดีก็แค่หาสามีใหม่เท่านั้น ข้าคิดได้จำคำสอนของท่านแม่ท่านย่าให้รักตัวเองอย่ายึดติดหรือคาดหวังกับผู้ชายที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเรา ข้าตื่นมาจึงไปโรงน้ำชาแล้วพี่ใหญ่เห็นข้าเปลี่ยนไปนี้ละสาเหตุของข้า ขนมอาหารข้าอร่อยมากนะเจ้าคะพี่ใหญ่มีหลากหลายเมนู วันพรุ่งนี้ข้าจะนำออกไปให้พี่ดื่มกาแฟคือจะทำให้เราสดชื่ม แต่คืนนี้ดื่มนมร้อนก่อนนอนดีกว่าเจ้าคะจะได้หลับสบาย"

นางบอกพี่ชายจนหมดตอนนี้เขาจะเชื่อนางหรือไม่นั้นต้องให้พี่ชายบอกดีกว่า นางอ้างท่านแม่กับท่านย่าไปเสียขนาดนั้นท่านปู่ด้วยนะเจ้าคะข้าขอโทษต้องโกหกพี่ใหญ่จริงๆนี้เจ้าคะนางคิดในใจอย่างสำนึกผิด

"จริงหรือน้องเล็กท่านแม่พาน้องเล็กกลับมาหาพี่กับท่านพ่อใช่หรือไม่แล้วฝากความบอกพี่กับท่านพ่อหรือไม่ละ พี่ดีใจมากนะถ้าน้องสาวพี่คิดได้แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะในวันนั้นน้องไม่สบายละเมอเรียกหาท่านแม่จนพี่ใหญ่ใจแทบขาดกับอาการของน้อง มันทรมารมากกว่าจะสว่างน้องยังหลับไม่ตื่นมากินข้าวปลาอาหารถ้าไม่ได้สาวใช้คอยนำน้ำบีบใส่ปากให้เจ้าที่แท้น้องไปท่องเที่ยวอยู่ในภพอื่นหรอกหรือ เรื่องนี้น้องจะบอกใครไม่ได้นะนอกจากพี่กับท่านพ่อคนอื่นจะหาว่าน้องเป็นปีศาจจับไปเผาไฟเอาได้ ถ้าจะนำอะไรออกมาให้ไปหาพี่ในเรือนใหญ่ พี่จะออกหน้าให้น้องเองของในมิตินี้หรือน้องจะนำออกไปให้พี่ไปให้คนงานปลูกสวนของเรานาข้าวในนี้งามมากจริงๆ"

"เจ้าค่ะพี่ใหญ่เมล็ดพันธุ์ในนี้ดีทนแข็งแรงต้นกลัาผลไม้นำออกไปลงปลูกได้เลยนั้นละเจ้าคะ ร่องน้ำปลูกผักบนร่องนั้นเก็บกินเก็บขายได้ทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ ข้ามีพันธุ์ผักทุกอย่างเลยให้พี่หาคนงานมาให้ข้าก็พอ ให้พวกเขาดูแลเท่านั้นละเจ้าค่ะพี่ใหญ่"

นางตอบจนหมดแล้วยังทำนมร้อนดื่มคนละแก้วกับพี่ชายพากันเดินจนรอบท้องนาคาเฟ่ของนางจนทั่วหมด ทำให้หลี่ซูหยางเชื่อเพราะข้าวของทุกอย่างน้องสาวพาเขากินดื่มได้แถมนำออกไปใช้ด้านนอกได้ด้วย  เขาให้น้องสาวตบแขนหยิกดูมันยังเจ็บเพราะเขาคิดว่าตัวเองฝันไปไม่คิดว่าเรื่องนางบอกในโรงน้ำชาคือเรื่องจริง